Ο δρόμος του Σπανούλη

Με τον Βασίλη Σπανούλη παίξαμε ως αντίπαλοι την εποχή που αγωνιζόταν στο Μαρούσι. Μερικά χρόνια αργότερα τεθήκαμε αντιμέτωποι και στο ΝΒΑ.

Τον αντιμετώπισα ως παίκτη των Χιούστον Ρόκετς, όταν εγώ ήμουν μέλος των Σιάτλ Σούπερσονικς.

Σε κάποιες συζητήσεις μου με συμπαίκτες μου στο Σιάτλ, τους ρωτούσα για την κατάσταση στο Χιούστον και τις ευκαιρίες που μπορεί να πάρει εκεί.

Οι απαντήσεις από όλους ήταν πως ο Βασίλης ήταν πολύ άτυχος, γιατί ο τότε προπονητής του, Τζεφ Βαν Γκάντι, ήταν ο χειρότερος που θα μπορούσε να του τύχει… Μου έλεγαν πως είναι κυριολεκτικά τρελός!

Δεν είναι σύμπτωση πως η σεζόν 2006-2007, μοναδική του Σπανούλη στις Η.Π.Α., ήταν και η τελευταία του Αμερικανού κόουτς στους Ρόκετς. Έκτοτε δεν εργάστηκε σε άλλη ομάδα, πλην κάποιων αναθέσεων εθνικών ομάδων των Η.Π.Α. για Παναμερικανικά πρωταθλήματα.

Έναν και κάτι χρόνο αργότερα, γεύτηκα την εμπειρία να παίξω συμπαίκτης του Έλληνα γκαρντ στην Εθνική ομάδα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο.

Ο Βασίλης ήταν μία προσωπικότητα που «γέμιζε» και το γήπεδο και τα αποδυτήρια… Έμπαινε στον χώρο όπου βρισκόσουν με την ομάδα και ήταν πάντα με διαφορά ο πιο συγκεντρωμένος παίκτης που έχω συναντήσει.

Ο τρόπος σκέψης του ήταν πηγή έμπνευσης. Ακόμη κι αν δεν τον γνώριζες, τον έβλεπες, τον παρατηρούσες και σκεφτόσουν ότι είναι παράδειγμα για όλους, για όσα πρέσβευε και έκανε.

Αθλητές που έχω συναντήσει και ήταν σε αυτό το επίπεδο ήταν τα άλλα μέλη της «χρυσής» περιφέρειας της Εθνικής και εκείνης της σπουδαίας γενιάς παικτών, όπως ο Νίκος Ζήσης, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Θοδωρής Παπαλουκάς.

Στην ίδια συζήτηση αφοσίωσης, προσήλωσης και δουλειάς μπορώ α βάλω μόνο τον συμπαίκτη μου στους Σόνικς, τον Ρέι Άλεν, όμως τον Βασίλη τον ξεχωρίζω λίγο περισσότερο από όλους στο θέμα της συγκέντρωσης.

Σε κάθε αγώνα, κυρίως σε κάθε προπόνηση, ο Σπανούλης έμπαινε στο παρκέ όντας έτοιμος 100%. Δεν σταματούσε ποτέ! Είχε απίστευτο κίνητρο κάθε μέρα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Κάθε στιγμή στο παρκέ  έπαιζε λες και ήταν η τελευταία του και ξεπερνούσε τα όρια του.

Άνηκε στην κατηγορία του παίκτη στον οποίο δεν χρειάζεται να πεις κάτι δεύτερη φορά. Δεν ήταν απλώς το μπασκετικό IQ του αλλά η συνολική αφοσίωση του στο άθλημα

Υπήρξαμε συμπαίκτες και στον Ολυμπιακό κι αν έκανες προπόνηση μαζί του καταλάβαινες πως όταν εκείνος έδινε το 100% συνεχώς, όφειλες να τον ακολουθήσεις κι εσύ.

Μέχρι να παίξεις μαζί του νόμιζες ότι τα δίνεις όλα και είσαι ανταγωνιστικός με τους άλλους και με τον εαυτό σου…..

«Έστυβε» το μυαλό του και δούλευε τις κινήσεις του και τις φάσεις του αγώνα πριν καν πατήσει στο γήπεδο.

Οι περισσότεροι αθλητές προσπαθούν να «επιβιώσουν» δύο ώρες στην προπόνηση και μετά να πάνε σπίτι τους. Εκείνος σε αυτό το δίωρο προσπαθούσε να βελτιώσει κάτι στο παιχνίδι του, με πλάνο και στόχο.

Σε έκανε να αναρωτηθείς ότι αν αυτός ο αθλητής συμπεριφέρεται έτσι, πώς πρέπει να συμπεριφερθείς εσύ και πώς να φτιάξες τη δική σου ρουτίνα, ώστε να βελτιώσεις και την καριέρα σου και την ομάδα;

Έτσι επηρέαζε Έλληνες και ξένους που έπαιζαν μαζί του.

Στο πρώτο τουρνουά φιλικών παιχνιδιών της σεζόν 2010-2011, έπειτα από 20 μέρες σκληρής προετοιμασίας, όλοι ήμασταν «διαλυμένοι». Ήταν αδύνατον να παίξεις τρία διαδοχικά ματς. Για την ακρίβεια, όχι όλοι… Ο Βασίλης έπαιζε κάθε μας σαν να είναι τελικός Ευρώπης..

Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση είναι η σταθερότητα και η αφοσίωσή του.

Ένα βράδυ είχε πετύχει 20 πόντους σε ένα ματς Ευρωλίγκας. Την επομένη το πρωί, κι ενώ υπήρχε ματς Α1 σε 48 ώρες και η προπόνηση είχε χαμηλή ένταση, ο Βασίλης προσπαθούσε να βάλει 20 πόντους και στο προπονητικό διπλό! Άλλοι στη θέση του θα είχαν πάρει ρεπό και θα έπιναν καφέ…

Ο ίδιος, όμως, πάντοτε ανταγωνιστικός και δοκίμαζε τα όριά του κάθε μέρα. Διέγραφε την προηγούμενη μέρα και ξεκινούσε κάθε επόμενη σαν να ήταν η πρώτη μέρα του στο άθλημα.

Ομολογώ πως μου θύμιζε τον Ρέι Άλεν, γιατί και οι δύο ήταν πολύ σκληροί πνευματικά. Ο Άλεν ήταν ο τύπος του παίκτη που ενώ σκόραρε 30 πόντους σε κάθε ματς, αν σε κάποια περίσταση χρειαζόταν να μείνει εκτός για ένα ή δύο δωδεκάλεπτα, όταν επέστρεφε είχε πάντοτε τον ίδιο βαθμό ετοιμότητας. Μπορούσε να βάλει 20 πόντους στο τέταρτο δωδεκάλεπτο, παίζοντας 30 λεπτά χωρίς να έχει σκοράρει.

Το είδα να συμβαίνει πολλές φορές. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Σπανούλης και αυτό επιβεβαίωνε και την κλάση του και την αγωνιστική συμπεριφορά του.

Μία άλλη ομοιότητα του Βασίλη με τον Ρέι ήταν πως αν και σπουδαίοι παίκτες, ήταν ιδιαιτέρως απλοί στην καθημερινότητά τους, πολύ ταπεινοί για αυτό που είχαν πετύχει. Έπαιρναν όμως τα μεγάλα σουτ όταν η μπάλα «έκαιγε» και το έκαναν να μοιάζει τόσο απλό….

Με τον Σπανούλη πολλές φορές «πλακωνόμασταν» στην προπόνηση για τα σκριν που έκανα στα όρια του φάουλ και εκείνος ανταπέδιδε για δύο ώρες. Δεν άφηνε τίποτα να πιέσει κάτω. Αυτό σταμάτησε όταν του εξήγησα ότι κάνω τα ίδια σκριν στους αγώνες για όλους.

Ακούγεται κλισέ, όμως τα τετριμμένα κρύβουν πολύ συχνά τη μεγαλύτερη δόση αλήθειας και για τον Βασίλη ίσχυε αυτό. Ήταν ο πρώτος που ερχόταν στην προπόνηση και ο τελευταίος που έφευγε. Έκανε πριν και μετά τα περισσότερα σουτ.

Κάθε σεζόν βελτίωνε και κάτι στο παιχνίδι του. Από εκείνον μάθαμε και οι υπόλοιποι ότι είναι καλύτερο να μην προσπαθείς να κάνεις πολλά πράγματα μαζί, αλλά κάθε χρόνο να εστιάζεις σε ένα κομμάτι του παιχνιδιού σου.

Είχε δίκιο και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω καλύτερος. Δεν είναι δυνατόν να είσαι σε υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού ομάδας ή λίγκας και να προσπαθείς να εξελίξεις ταυτόχρονα πολλά πράγματα σε μια σεζόν.

Τον άκουσα να λέει πως «είσαι αυτό που έπαιξες σήμερα και όχι όσα έχεις πετύχει μέχρι χθες». Πολλές φορές εμείς οι αθλητές, όταν φτάνουμε σε ένα επίπεδο, νομίζουμε πως αυτό θα είναι για πάντα.

Νομίζουμε πως φτάσαμε εκεί που θέλαμε. Ωστόσο, αν σκέφτεσαι έτσι, την επόμενη μέρα θα «πέσεις» από εκεί που πιστεύεις ότι είσαι. Ο Βασίλης, με το επίπεδο του επαγγελματισμού του, «έχτιζε» συνεχώς και το παιχνίδι του και τον χαρακτήρα του.

Ο Σπανούλης μάς επηρέασε όλους. Είναι μία μοναδική πάστα αθλητή και γι’ αυτό πέτυχε όσα πέτυχε. Δύσκολα θα ξαναδούμε ηγέτη όπως αυτόν. Δεν βγαίνουν συχνά τέτοιοι παίκτες.

Πιστεύω πως και βάσει της πορείας και της καριέρας του και των επιτυχιών του, ο Βασίλης θα γίνει μία μέρα μέλος του Hall Of Fame!

Δεν ξέρω τι σχέδια έχει στο μυαλό του για τη συνέχεια της πορείας του, όμως το μπασκετικό μυαλό του και ο τρόπος σκέψης του θα πρέπει να αξιοποιηθεί. Δεν πρέπει να το αμελήσουμε, γιατί δεν φημιζόμαστε ότι αξιοποιούμε αυτούς τους ανθρώπους στην Ελλάδα…

Η πορεία του, όσα πρόσφερε είναι δεδομένα, αλλά παράλληλα είναι και μία παρακαταθήκη για τον ελληνικό αθλητισμό.

Στο δικό μου μυαλό, ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές που έχουν περάσει ποτέ από τον ελληνικό αθλητισμό.

Είμαστε πολύ τυχεροί κι εγώ και η γενιά μου που παίξαμε μπάσκετ την εποχή που μεγαλούργησε κι εκείνος. Έκανε καλύτερους όλους εμάς που παίξαμε πλάι του και έβαλε και πολλά νέα παιδιά στο γήπεδο.

Όσο μοναδικός είναι ο δρόμος που έφτιαξε ο Σπανουλης  τόσο δύσκολα θα μπορέσει να τον διαβεί ξανά κάποιος…

Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ..

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΓΛΥΝΙΑΔΑΚΗ

Η συγκρουσιακή υπερβολή του Βασίλη Σπανούλη

Τ. Καρατζουλίδης: «Η αρχή του μύθου» / Νίκος Λινάρδος: «Φάνης, Μπέμπης Για Μία Ζωή»

Κούλης Τσίχλας: «Ο ασύλληπτος Φάνης… σταματούσε το μυαλό σου!»

Σπύρος Βελλινιάτης: «Giannis» / Χρήστος Σαλούστρος: «MVP, MVP!»

Γιάννης Γιαννούλης: «Κλειδωμένος με τον Πέτζα»

Κώστας Χατζηχρήστος: «Η μοναδικότητα του Σοφοκλή»

Τζορτζ Παπαδάκος: «Νίκη με κάθε κόστος» / Γιώργος Κετσελίδης: «Η Απλότητα Του Μεγαλείου»

Γιώργος Λιμνιάτης: «Το μάθημα του Κόμπι» / Κώστας Παπάζογλου: «Η εμπιστοσύνη του Ντένις Σρέντερ»