Πώς θα μπορούσε άραγε να αποδοθεί σε ελεύθερη μετάφραση η έννοια του «πάγωσε ο χρόνος»; Σίγουρα, για να περιγράψεις ένα τέτοιο συναίσθημα, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσεις ως εργαλείο την υπερβολή…
Θα ήταν μία στιγμή κατά την οποία ο κόσμος θα σταματούσε. Όχι απαραίτητα όπως θα συνέβαινε με την περιστροφή της Γης αλλά νοητικά. Το μυαλό δεν θα είχε άλλη έγνοια από τη στιγμή που βίωνε. Κάπως, λες και ο χρόνος θα είχε χάσει την πορεία του. Κάθε ήχος θα είχε εξαφανιστεί και το μόνο που θα υπήρχε θα ήταν η ένταση του παρόντος. Κάθε κίνηση θα φαινόταν αργή, κάθε σκέψη βυθισμένη στην αναμονή. Τα πάντα θα γίνονταν πιο αργά και μέσα στη σιωπή, καθώς μπροστά σου οι λεπτομέρειες θα αποκτούσαν μεγαλύτερη διάσταση. Η καρδιά θα χτυπούσε πιο δυνατά, παλεύοντας να συντονιστεί με τα μάτια, τα οποία θα παρακολουθούσαν το αναπόφευκτο. Αυτού που τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία του. Κάθε δευτερόλεπτο θα ήταν αυτή η γαμ@μεν@ αιωνιότητα. Όλα θα υπήρχαν, θα ήταν εκεί. Μα τίποτα δεν θα είχε ακόμη αποφασιστεί.
Κάπως έτσι συνέβη λοιπόν (ο γράφων, ο οποίος ήταν μέσα, ψηλά στην εξέδρα του Camp Nou, το πιστοποιεί)!
Στο 80’ η μπάλα έφυγε από το πόδι του και έτρεξε απειλητικά προς το τέρμα. Το βλέμμα του επιθετικού συντονίστηκε με όλα τα “πράσινα” μάτια. Και όλα μαζί έμειναν καρφωμένα πάνω της, καθώς εκείνη αποφάσισε να μην χαρίσει τη λύτρωση και να περάσει ξυστά από το αριστερό δοκάρι του Μπονάνο.
Το σφίξιμο της καρδιάς και η αγωνία που τη συνόδευσε μετατράπηκαν στην απόλυτη απογοήτευση. Και ήταν λες και όλοι με μία φωνή έβγαλαν από τα σωθικά τους εκείνο το μακρόσυρτο «αααχ» από καταβολής του ποδοσφαιρικού κόσμου. Την πιο εκκωφαντική αρνητική ανάμνηση όσων θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει και που για ελάχιστα εκατοστά δεν συνέβησαν ποτέ.
Και κάπως έτσι ο Γκόραν Βλάοβιτς, όσο καλός ποδοσφαιριστής και αν ήταν, όσα κι αν σκάρωσε με τη φανέλα του Παναθηναϊκού ή και νωρίτερα, στη συλλογική μνήμη καταγράφηκε -δικαίως και αδίκως- για εκείνο το γκολ που δεν έβαλε ποτέ…
Απρίλιος 2002: Το ιστορικό σουτ του Γκόραν Βλάοβιτς στην εστία της Μπαρτσελόνα στον επαναληπτικό προημιτελικό του Champions League / Photo by: INTIME.
Ιερέας αρχισκόρερ
Η γειτονιά ήταν από τις πολύ σκληρές. Ωστόσο, στη Νόβα Γκράντιτσκα ζούσαν σχεδόν αρμονικά μαζί Κροάτες, Βόσνιοι και Σέρβοι. Οι παιδικές ομάδες χωρίζονταν ανά εθνότητες, για να παίξουν άγριο, ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο στις αλάνες.
Εκείνος, πολύ ταλαντούχο παιδί, ξεχώρισε αμέσως, αλλά οι γονείς είχαν διαφορετικά σχέδια. Η μητέρα ειδικά επέμενε να γίνει ιερέας και τον έβαλε εσώκλειστο σε σχολή. Μόνο που στα 12 του η μαμά έφυγε ξαφνικά από τη ζωή και το σχέδιο άλλαξε. Ο πιτσιρικάς Γκόραν μπήκε στην ακαδημία της Όσιγιεκ και, εκεί που πήγε να κάνει το ξεπέταγμά του, τον βρήκε ακόμα μία δυσκολία, καθώς υπέστη σοβαρό κάταγμα στην κνήμη. Οι γιατροί τού είπαν ότι καλό θα ήταν να σταματήσει την μπάλα, μα εκείνος ήταν μαχητής και δεν θα το άφηνε έτσι.
Όχι μόνο έγινε καλά αλλά μπήκε δυνατά και στην ενδεκάδα της πρώτης ομάδας σε εφηβική ηλικία, για να πάρει μεταγραφή το 1991 στη μεγάλη Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Ήταν η εποχή που τα χειρότερα ήταν μπροστά του. Η κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία μύριζε μπαρούτι και ο εμφύλιος, τόσο στη δική του γειτονιά όσο και σε όλη τη χώρα, έκανε τους φίλους εχθρούς και υποχρέωσε και τον ίδιο ν’ αφήσει για λίγο το παιχνίδι. Έπρεπε να υπηρετήσει στον στρατό και να βιώσει κάποιες σκληρές εικόνες. Μόλις όμως τα πράγματα πήραν και πάλι τον ποδοσφαιρικό δρόμο τους, ήρθε και η εκτόξευση.
Στο νεοσύστατο Πρωτάθλημα Κροατίας πυροβολούσε κατά ριπάς και πριν καν τα 20ά του γενέθλια πήρε και την πρώτη συμμετοχή στην καινούργια Εθνική που είχε αναδυθεί από τις στάχτες του πολέμου.
Το 1993, στα 21 του, ήταν ήδη ο κορυφαίος επιθετικός στη χώρα και έκλεισε τη σεζόν με 29 γκολ στη λίγκα, ρεκόρ που ξεπεράστηκε 13 χρόνια αργότερα (34 γκολ) από τον εξαιρετικό Εντουάρντο Ντα Σίλβα. Ακόμα κι έτσι όμως, εξακολουθεί να είναι ο νεότερος πρώτος σκόρερ στον θεσμό.
Είχε φτάσει η ώρα της μεταγραφής και η Πάντοβα, η οποία τον είχε για δύο χρόνια στο στόχαστρο, τον πήρε στο Campionato. Από το 1992, σε ένα τουρνουά προετοιμασίας, είχε τρελάνει τους ανθρώπους της, σκοράροντας εναντίον της και με εμφατικό τρόπο κόντρα στη Μίλαν. Πολύ ταχύς σε πόδια και σκέψη, κοιτάζοντας πάντα με μέτωπο την εστία και τεχνικά ξεχωριστός για την ηλικία του, οδήγησε τους Ιταλούς να παλέψουν και να νικήσουν τον Άγιαξ, ο οποίος αρχικά είχε πλειοδοτήσει.
Ο Γκόραν Βλάοβιτς με τις φανέλες των Πάντοβα και Ντιναμό Ζάγκρεμπ.
Επέμβαση στον εγκέφαλο και Ίντερ
Στη Serie A και ειδικά στο υπέροχο Πρωτάθλημα των ’90s, ήταν αυτονόητο ότι τα πράγματα θα δυσκόλευαν στον απώτερο βαθμό. Έπαιζε άλλωστε και σε ομάδα που πάλευε για την επιβίωσή της και κάθε άλλο παρά δημιουργική ήταν. Τα πέντε γκολ σε 27 συμμετοχές δεν ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά έκανε απόσβεση σκοράροντας το πιο κρίσιμο γκολ για την παραμονή.
Είχε πάρει την κρυάδα και την εμπειρία και η επόμενη χρονιά πίστευε ότι θα του έβγαινε ακόμα καλύτερα. Τον περίμενε όμως ίσως η σημαντικότερη δυσκολία της ζωής του. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας άρχισε να παραπονιέται για αφόρητους πονοκεφάλους.
Τα πράγματα επιδεινώθηκαν γρήγορα με τη διάγνωση υγρού στον εγκέφαλο, για να ακολουθήσει επείγουσα νευροχειρουργική επέμβαση στο Βέλγιο. Πλέον, η πιο σημαντική ανησυχία δεν ήταν η καριέρα του αλλά η ζωή του.
Για καλή του τύχη, όλα πήγαν τέλεια και εκείνος φρόντισε για ένα πραγματικό θαύμα. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς (1995) βρισκόταν στην ενδεκάδα για το μεγάλο ραντεβού κόντρα στην Ίντερ. Εκεί θα έκανε το μεγαλύτερο ματς της μέχρι τότε καριέρας του.
Αρχικά, τσίμπησε την μπάλα πάνω από τον Μπέπε Μπέργκομι για το 1-0 και στη συνέχεια έπιασε μονοκόμματο διαγώνιο συρτό στην πλάτη του Ρομπέρτο Κάρλος. Θα μπορούσε να νικήσει και τρίτη φορά τον Τζανλούκα Παλιούκα, αλλά το ψαλιδάκι του πέρασε ξυστά από το δοκάρι. Στο φινάλε έτρεξε και αγκάλιασε δακρυσμένος τον χειρουργό του, ο οποίος είχε ταξιδέψει από το Βέλγιο μόνο και μόνο για να τον δει.
Και ο Βλάοβιτς δήλωνε ξανά παρών. Πιο δυνατός από ποτέ. Ήταν 23 ετών και όχι μόνο είχε επιστρέψει για τα καλά αλλά εκείνη η εμφάνιση και τα 13 συνολικά γκολ στο Πρωτάθλημα θα του άνοιγαν την πόρτα για την Εθνική. Είχε παίξει και προηγουμένως ορισμένα σκόρπια παιχνίδια ως αλλαγή, μα πλέον ήταν στα καλύτερά του και στο φιλικό με τη Νότια Κορέα όχι απλώς θα άνοιγε διεθνή λογαριασμό αλλά θα το έκανε με εμφατικό χατ τρικ. Ο δρόμος για το Euro 1996 ήταν οριστικά ανοικτός.
Ιούνιος 1996: Ο Γκόραν Βλάοβιτς κόντρα στον μετέπειτα συμπαίκτη του στον Παναθηναϊκό, Πάουλο Σόουζα, σε αναμέτρηση Κροατία – Πορτογαλία για το Euro της Αγγλίας / Photo by: INTIME.
«Χρυσή φουρνιά»
Εκείνη η κροατική φουρνιά είχε θεωρηθεί η κορυφαία της ιστορίας του έθνους. Τίτλο που τιμητικά μάλλον της έχει κλέψει η συντροφιά του Λούκα Μόντριτς, με την παρουσία στον Τελικό του Μουντιάλ 2018.
Ωστόσο, από άποψη ταλέντου, οι παλαιότεροι ήταν συνολικά πιο αρτίστες. Για να μπορέσει να βρει μία θέση στην επίθεση, έπρεπε να ανταγωνιστεί τους φανταχτερούς Νταβόρ Σούκερ, Αλέν Μπόκσιτς αλλά και τους δυνατούς Νταβόρ Βούγκρινετς, Ιγκόρ Τσβιτάνοβιτς. Από πίσω, οι απίθανοι μπαλαδόροι Ρόμπερτ Προσινέτσκι, Αλιόσα Ασάνοβιτς, Ζβόνιμιρ Μπόμπαν θα φρόντιζαν να προωθείται η μπάλα σωστά, ενώ στην άμυνα Σλάβεν Μπίλιτς, Ιγκόρ Στίματς, Ρόμπερτ Γιάρνι, Ντάριο Σίμιτς έκοβαν και έραβαν σκληρά.
Στον όμιλο με Πορτογαλία, Δανία, Τουρκία πήραν την πρόκριση ως δεύτεροι με δύο νίκες. Για την πρώτη θα φρόντιζε στην πρεμιέρα ο Βλάοβιτς. Μπήκε αλλαγή και στο 86’ έβαλε το πιο iconic γκολ όλης της καριέρας του και το πρώτο της χώρας σε μεγάλη διοργάνωση.
Ο Ασάνοβιτς με υπέροχη μπαλιά τον βρήκε στην αντεπίθεση. Ο Γκόραν πήρε την μπάλα πίσω από το κέντρο, πέρασε τον αντίπαλό του και, αφού έτρεξε το μισό γήπεδο και άδειασε και τον τερματοφύλακα, σφράγισε το 1-0 απέναντι στην Τουρκία. Στα προημιτελικά έπαιξαν στα ίσα τη Γερμανία, αλλά ηττήθηκαν 2-1. Δύο χρόνια αργότερα θα έπαιρναν την… εκδίκησή τους.
«Νυχτερίδα» και μετάλλιο
Πριν όμως από αυτό, ο Βλάοβιτς έπρεπε να αποφασίσει σε ποια μεγαλύτερη ομάδα θα έπαιζε. Τον διεκδίκησαν από όλα τα σημαντικά Πρωταθλήματα, αλλά είχε όνειρο να αγωνιστεί στην Ισπανία. Η Βαλένθια άλλωστε τότε είχε αρχίσει να χτίζει κάτι πολύ καλό. Πάντως στην πρώτη του σεζόν εκεί η ομάδα είχε προβλήματα, αλλάζοντας τρεις προπονητές. Όλοι τους όμως εκείνον είχαν για βασικό στη γραμμή κρούσης και έτσι έκλεισε ως πρώτος σκόρερ της σεζόν, μόλις με οκτώ γκολ.
Ιούνιος 1998: Ο Γκόραν Βλάοβιτς με τη φανέλα της Εθνικής Κροατίας στο Μουντιάλ της Γαλλίας / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Έδειχνε ότι μπορούσε να είναι ανταγωνιστικός στο υψηλότερο επίπεδο. Ευέλικτος, όχι ο κλασικός τύπος σέντερ φορ, με κινήσεις γύρω από την περιοχή και στα πλάγια. Μπορούσε να σκοράρει και με τα δύο πόδια, σε πρώτο χρόνο, χωρίς να καθυστερεί, αλλά και να σπάει εξαιρετικά το παιχνίδι στους διπλανούς του. Υστερούσε όμως στη δύναμη και τον αέρα, δεδομένα που δεν του επέτρεψαν να κάνει ποτέ το βήμα παραπάνω.
Και κυρίως το ότι δεν είχε ποτέ του διάρκεια στις καλές πτήσεις. Μπορούσε να σου βγάλει γκολ από το πουθενά και την ίδια στιγμή να χάνεται μέσα στα παιχνίδια. Δεν είχε ποτέ του την “εργατιά”, το πείσμα και μόνο με το ταλέντο και την τεχνική είναι γνωστό ότι δεν μπορείς να φτάσεις από το Α στο Ω.
Κάπως βέβαια κατάφερνε να παίζει και να σκοράρει, χάνοντας όμως όλο και περισσότερο έδαφος. Αυτό δεν του στέρησε την παρουσία του στο Μουντιάλ της Γαλλίας, όπου η «χρυσή φουρνιά» θα κατέθετε τα διαπιστευτήριά της. Βασικός δεν ήταν, αλλά ήταν πολύ καλός, όποτε έμπαινε, και η στιγμή του ήρθε στα προημιτελικά με τη Γερμανία. Σε εκείνο το εκστατικό 3-0 έβαλε το δεύτερο με ένα φανταστικό διαγώνιο με εξωτερικό φάλτσο, δείγμα υψηλής ποδοσφαιρικής διανόησης. Στο φινάλε του τουρνουά η τρίτη θέση θα έμοιαζε με θαύμα για την τόσο μικρή και τόσο καινούργια πατρίδα και για τα παιδιά που λίγα χρόνια πριν είχαν βγει από τον πόλεμο.
Πίσω στην Ισπανία, ωστόσο, τα πράγματα δυσκόλευαν. Η άφιξη του Έκτορ Ραούλ Κούπερ τον έθεσε οριστικά εκτός. Κλαούδιο Λόπες και Άντριαν Ίλιε είχαν ξεκάθαρο προβάδισμα, με τον Κροάτη να μετράει μόλις επτά παρουσίες ως αλλαγή, ενώ στον Τελικό του Champions League (2000) δεν ήταν καν στην αποστολή. Είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσει και ο Παναθηναϊκός τον υποδέχτηκε ως κάτι μεγάλο.
Ο Γκόραν Βλάοβιτς με τη φανέλα της Βαλένθια.
Παναθηναϊκός
Θα ξεκινήσει καλά με 12 γκολ στην πρώτη σεζόν, αλλά η επόμενη θα είναι ίσως η πιο γεμάτη και μεστή χρονιά στην καριέρα του. Στα 13 γκολ στο Πρωτάθλημα, όπου κόντρα στην Παναχαϊκή τον Δεκέμβριο του 2001 θα γίνει ο ένας εκ των τριών (Κριστόφ Βαζέχα, Μάρκους Μπεργκ) στην ιστορία του «Τριφυλλιού» με πέντε τέρματα σε έναν αγώνα, θα προστεθούν τα δύο στο Champions League.
Τη μέρα της τραγωδίας των «Δίδυμων Πύργων» στην Αμερική θα ανοίξει τον δρόμο για το διπλό στη Σάλκε και το ίδιο θα κάνει λίγες ημέρες αργότερα στη Λεωφόρο απέναντι στη Μαγιόρκα. Θα βοηθήσει έτσι να περάσει ο Παναθηναϊκός τον πρώτο όμιλο, ενώ στον δεύτερο όμιλο η δική του συστημένη σέντρα για το κεφάλι του Γιάννη Γκούμα θα φέρει κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης ένα πολύτιμο γκολ πρόκρισης για τα νοκ άουτ.
Ίσως όμως λίγοι να τα θυμούνται όλα αυτά τα καλά, καθώς οι περισσότεροι έχουν στην μνήμη τους αυτό που δεν θα έβαζε τον Απρίλιο στη Βαρκελώνη.
Οι καλές εμφανίσεις θα τον στείλουν σε ένα ακόμα Μουντιάλ, αν και στα γήπεδα της Κορέας-Ιαπωνίας δεν θα πάρει ούτε ένα αγωνιστικό λεπτό. Η επιστροφή από την Ασία θα τον βρει να παροπλίζεται ουσιαστικά και από τον Παναθηναϊκό. Θα μείνει μία διετία ακόμα, αλλά θα παίξει πολύ λίγο και θα βάλει συνολικά τέσσερα γκολ. Ακόμα κι έτσι όμως θα ολοκληρώσει τη διαδρομή του με τον ιδανικό τρόπο, το Νταμπλ του 2004.
Σεπτέμβριος 2001: Ο Γκόραν Βλάοβιτς σκοράρει στην αναμέτρηση Σάλκε – Παναθηναϊκός για τους ομίλους του Champions League / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Η έκσταση που δεν ήρθε ποτέ
Ο Κροάτης επιθετικός είχε μια περίεργη καριέρα, γεμάτη από δυσκολίες και αναποδιές. Παρά το ξεκάθαρο ταλέντο του, ποτέ δεν κατάφερε να βρει την σταθερότητα που είχε ανάγκη. Από τότε που ξενιτεύτηκε, οι αγωνιστικές του χρονιές ήταν μονίμως ασταθείς, με τραυματισμούς ή περιορισμένες ευκαιρίες.
Κι όμως η επιμονή του να συνεχίσει να προσπαθεί, να αναζητά πάντα το επόμενο βήμα προς την κορυφή, του χάρισε τουλάχιστον ένα από τα κομμάτια της αναγνώρισης που του άξιζε, καθώς -κάπως, κάπου- δεν έπαυε να κυνηγά το όνειρο, ακόμα και όταν το όνειρο φαινόταν να του ξεφεύγει.
Η εκστατική στιγμή που ο ίδιος ανέμενε έμεινε απλώς υπόσχεση, καθώς η κορύφωση της επιτυχίας βρισκόταν πάντα ένα βήμα μακριά. Και είναι αυτή η τελευταία ανάμνηση που μένει για να μετρήσει την αληθινή κληρονομιά. Πώς επιλέγει ο καθένας να θυμάται το κάθε τι.
Το εάν ο Γκόραν Βλάοβιτς θα μείνει για την πάλη του να υπερβεί τα όρια ή εάν θα βρίσκεται για πάντα παγιδευμένος στην εκστατική στιγμή που, περνώντας ξυστά από ένα δοκάρι, δεν ήρθε ποτέ…
Ιούνιος 2025: Ο Γκόραν Βλάοβιτς σε ηλικία 53 ετών αναλαμβάνει αθλητικός συντονιστής στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ / Photo by: gnkdinamo.hr.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ρόμπερτ Προσινέτσκι: Στο άδειο μου πακέτο