Λευκή Σελίδα στο Τόκιο

Η τελική κραυγή της νίκης… Της νίκης που είναι ανακούφιση, διότι μέσα στο παιχνίδι υπάρχουν πολλές κραυγές. Είναι κραυγές πανηγυρισμού, είναι εκείνες της αγωνίας και του «θέλω να κερδίσω». Η τελευταία κραυγή είναι αυτή που υποδηλώνει ότι τα κατάφερα.

Αυτή είναι η δική μας ανταμοιβή. Είναι η στιγμή που νίκησες, που «βγήκε» η προπόνηση και η κούρασή σου και όλα πήγαν όπως τα σχεδίασες.

Είναι αυτό που αισθάνεσαι και το κάνεις. Δεν γίνεται προσποιητά, για την πόζα ή τα social media.

Την κραυγή της νίκης συνοδεύει ένα χαμόγελο. Αυτή η τελευταία έκφραση, άλλωστε, είναι η «πιο πολύ Δώρα». Είμαι άνθρωπος αισιόδοξος, λάτρης του χιούμορ και συχνά και πειραχτήρι!

Πειράζω κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου και χρησιμοποιώ τον αυτοσαρκασμό ως χαλάρωση και κίνητρο.

Έχω βεβαίως κι εγώ, όπως όλοι, τις δύσκολες στιγμές και τις καταστάσεις που μπορεί και να γκρινιάζω. Είναι οι περίοδοι που το στρες είναι αρκετά υψηλό…

Η ένταση, η χαρά και ο ενθουσιασμός εναλλάσσονται και δεν είμαι ένας «ζεν» άνθρωπος. Θεωρώ ότι ο χαρακτήρας μου είναι έντονος.

Μαλώνω «δυνατά» αλλά αγκαλιάζω και σφιχτά και επικροτώ και πανηγυρίζω πάντα με ένταση.

Η εναλλαγή αυτών των συναισθημάτων είναι για μένα εύκολη. Μάλλον για όσους είναι δίπλα μου είναι πιο δύσκολη! Συχνά κατανοώ ότι το έντονο κομμάτι του εαυτού μου δεν είναι πολύ εύκολο.

Κάποιες φορές στεναχωριέμαι αν φωνάξω ή στεναχωρήσω δικούς μου ανθρώπους. Προσπαθώ να το διαχειριστώ όσο καλύτερα μπορώ, διότι και ως αθλητές και ως χαρακτήρες εξελισσόμαστε διαρκώς κα αυτό έχει τη γοητεία του.

Αυτό σκεφτόμουν σε όλη την κοπιαστική διαδρομή προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Όλο αυτό το διάστημα πριν από την πρόκριση ήταν μία δύσκολη περίοδος κυρίως σε ψυχολογικό κομμάτι, λόγω και της συνεχούς διαμόρφωσης των καταστάσεων από το θέμα του κορονοϊού.

Ξυπνούσες κάθε μέρα με μία ανασφάλεια για το τι θα γίνει και όχι αποκλειστικά με το αν θα διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Είχες την αγωνία αν την επόμενη ημέρα εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι θα είστε υγιείς.

Ακούγαμε για εξάπλωση, για θανάτους. Σκεφτόμασταν αν και πότε θα υπάρξει λύση. Υπήρχε ένα άγχος και μία αμφιβολία σε γενικό πλαίσιο. Είχα να διαχειριστώ αυτή την αγωνία, αλλά και τη σκέψη της πρόκρισης, ούσα ένα βήμα από την εξασφάλιση του εισιτηρίου.

Η προπόνηση στο σπίτι και την ταράτσα ήταν ωραία, κάτι νέο και ως ένα σημείο ευχάριστο. Ωστόσο, δεν ήταν ποιοτική δουλειά για ξιφασκία, ενόψει Ολυμπιακών, ειδικά όσο βλέπαμε πως περνούσαν οι μέρες και οι μήνες και μέναμε εκτός πίστας.

Στο δεύτερο lockdown ήταν σαφώς καλύτερα, διότι μας είχαν παραχωρήσει το ΟΑΚΑ για προπόνηση.

Από τότε δεν σταμάτησα να προπονούμαι ούτε μία μέρα. Αυτό «γέμισε» τις μέρες μου. Δεν ήθελα να κάθομαι σπίτι και απλώς να περιμένω.

Είχα άδεια κυκλοφορίας και αισθάνθηκα μία ελευθερία την οποία δεν είχαν οι υπόλοιποι. Επέστρεφα κουρασμένη από την προπόνηση, όμως σκεφτόμουν πως ήμουν ελεύθερη! Η καραντίνα και η αναμονή, πάντως, δεν άλλαξε τη φιλοσοφία και τη νοοτροπία μου. Όταν κάνεις αθλητισμό στην Ελλάδα η ιδιοσυγκρασία που πρέπει να έχεις είναι πως βιώνω δυσκολίες και έχω μικρή βοήθεια.

Έχω μάθει την ενέργειά μου να μην την σπαταλώ σε αυτά τα πράγματα. Έχω μία «μπαταρία» ως άνθρωπος και δεν την χαραμίζω σε αρνητικές καταστάσεις.

Όταν ασχολείσαι με ένα ερασιτεχνικό άθλημα στην Ελλάδα, μόνιμος αντίπαλός σου είναι και τα προβλήματα. Αυτά είναι τα δεδομένα και ακολούθησα την ίδια τακτική, προκειμένου να βρω πάλι λύσεις για τα προβλήματα.

Είχα χάσει πράγματα όμως μία βόλτα στην πόλη ή ένα μικρό ταξίδι με φίλους, τα οποία στη δύσκολη καθημερινότητα των προπονήσεων με ανακουφίζουν και με ξεκουράζουν ψυχολογικά. Από την άλλη, στα lockdown και ειδικά σε αυτό του περασμένου χειμώνα, εκτιμήσαμε και το περπάτημα μέχρι το επόμενο στενό.

Ανακαλύψαμε πράγματα δεδομένα, ως διέξοδο.

Διέξοδος, πλέον, είναι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Θέλω απλώς να αγωνιστώ!

Προφανώς και έχω έναν μεγάλο στόχο, όμως δεν με αγχώνει αλλά με ενοχλεί ελαφρώς που σε πολλές συνεντεύξεις επιχειρούν να εστιάσουν σε ένα μετάλλιο. Η αναμονή για το Τόκιο με κούρασε αρκετά κι επειδή είμαι άνθρωπος της δράσης, θέλω να πάω να το ζήσω και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.

Με ρωτούν, επίσης, διαρκώς αν είμαι έτοιμη. Υποθέτω πως αυτή η απορία έχει να κάνει με την προετοιμασία. Ωστόσο, όσο καλή κι αν είναι η προετοιμασία, πάντα έχεις ένα κομμάτι που μπορείς να βελτιώσεις, ειδικά αν είσαι τελειομανής.

Σίγουρα υπάρχουν τομείς του παιχνιδιού μου που επιθυμώ να τελειοποιήσω. Αν το σκέφτομαι έτσι, μπορεί να πει κάποιος ότι δεν είμαι 100% έτοιμη.

Αν το σκεφτώ ψυχολογικά, πάντως, είμαι πολύ έτοιμη!

Η λέξη «μετάλλιο» φυσικά και «πουλάει», όμως το να το συζητώ κι εγώ συνεχώς είναι κάτι που μπορεί να περάσει μέσα μου υποσυνείδητα…

Δεν θέλω να με επηρεάζει καθόλου.

Ένα μεγάλο κομμάτι στην ξιφασκία «τρέφεται» από τις λέξεις «αμφισβήτηση» και «κίνητρο».

Ο τομέας της τακτικής είναι αναπόσπαστος στο άθλημα. Δεν προπονείς απλώς τα σωματικά προσόντα σου. Είναι σαν μία παρτίδα σκάκι. Δεν αρκεί να είσαι ικανή, αλλά πρέπει να… «κοροϊδέψεις» και την αντίπαλό σου.

Το παιχνίδι το «σχεδιάζεις» στο μυαλό σου. Είναι παιχνίδι μυαλού.

Μετρά η αντίληψη και η απόφαση της στιγμής, το αν θα εκτελέσεις σωστά την οδηγία του προπονητή σου. Υπάρχουν πολλές παράμετροι που παίζουν ρόλο και αυτή είναι η μαγεία του αθλήματος.

Πλησιάζοντας στο Τόκιο, δεν είχε σημασία αν στην καθημερινή προπόνηση κάνω δέκα λεπτά περισσότερα την επόμενη φορά.

Αν είμαι συγκεντρωμένη στην ποιοτική προπόνηση που έχουμε σχεδιάσει, είναι αρκετό και δεν υπάρχει λόγος, αυτή τη στιγμή, επιπλέον κούρασης.

Είναι σαν τη μελέτη. Αν έχεις διαβάσει όλη τη χρονιά, δεν θα κερδίσεις κάτι παραπάνω αν διαβάσεις πολύ περισσότερο την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εξετάσεις.

Παρά την έλλειψη χρόνου από την προετοιμασία, τις συναντήσεις με τον Τύπο και κάποια γυρίσματα για σποτ χορηγών, που δεν μου επιτρέπουν να διαβάσω με την ηρεμία που απαιτείται, είχα ξεκινήσει ένα βιβλίο.

Το έχω αφήσει στη μέση, πάντως. Είναι το «Αντιμετωπίζοντας τον φόβο του θανάτου». Αφορά το πώς οι άνθρωποι, συνειδητά και υποσυνείδητα, φοβούνται το τέλος της ζωής τους.

Επιλέγουν τα πάντα, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουν, με αυτό το κριτήριο. Πώς όταν αρχίζουν να διαπιστώνουν ότι ο χρόνος τους εδώ είναι μετρημένος, προσπαθούν να κάνουν τις ζωές τους καλύτερες. Με ενδιαφέρουν πάντοτε τα βιβλία αυτοβελτίωσης.

Αρκετές φορές σκέφτομαι πού θα ήμουν, αν δεν ήμουν αθλήτρια, όμως απάντηση δεν έχω. Δεν έχω ιδέα ποιος θα ήταν ο δρόμος της καριέρας και της ζωής μου. Αυτό που πιστεύω είναι πως η ζωή είναι τρελή και πρέπει να δίνεις στον εαυτό σου ευκαιρίες. Γι’ αυτό λέω ότι πρέπει να δώσεις σε ένα παιδί την ευκαιρία να γνωρίσει ένα άθλημα.

Γιατί αν εγώ δεν είχα πάει εκδρομή στο Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας και δεν είχα έρθει σε επαφή με την ξιφασκία, πιθανότητα θα είχα χάσει αυτό το αίσθημα της παρουσίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Δεν είναι κάτι που βρίσκεις στον δρόμο σου κάθε μέρα και αυτός είναι ο λόγος που -αν και ο πρωταθλητισμός έχει ημερομηνία λήξης- δεν αποκαλώ ποτέ «θυσίες» όσα κάνω ή όσα χάνω για να είμαι στη θέση που είμαι.

Πολλά πράγματα, όπως η διασκέδαση ή ακόμη και ένα μεταπτυχιακό, μπορείς να τα απολαύσεις και λίγο αργότερα.

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου και το πτυχίο στην Κοινωνιολογία, υπήρχαν τρεις κατευθύνσεις για Μεταπτυχιακό.

Οι επόμενες επιλογές ήταν Εγκληματολογία, Κλασική Κοινωνιολογία και πεδίο που ασχολείται με κοινωνικά ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό.

Το πρώτο ήταν κάτι που με είχε ιντριγκάρει από την αρχή. Ήταν πολύ ενδιαφέρον, αλλά με πολλά θεωρητικά μαθήματα. Και για την επαγγελματική αποκατάσταση δεν αρκεί, για παράδειγμα, πτυχίο Κοινωνιολογίας με κατεύθυνση στην Εγκληματολογία, ώστε να εργαστείς μόνιμα στην αστυνομία.

Μπορείς να δουλέψεις μόνο ως εξωτερικός συνεργάτης.

Στη ζωή μου δεν θέλω και προσπαθώ να μην μετανιώνω. Ακόμη και τις ελάχιστες φορές που το αναλογίστηκα, η ζωή με οδήγησε έτσι ώστε και να δω και να μάθω κάτι από αυτό. Δεν πιστεύω στο «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογέφσκι, γιατί ακόμη και οι «τιμωρίες» μου ήταν διδακτικές. Προφανώς αυτό δεν το αντιλαμβάνεσαι εκείνη τη στιγμή…

Και τα λάθη που προκάλεσαν ήττες ή γκρίνια και δάκρυα, με βοήθησαν την επόμενη φορά να κατακτήσω ένα παγκόσμιο μετάλλιο. Ή να κερδίσω στη συνέχεια την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η ήττα είναι αυτό που λέμε αληθινή. Γι’ αυτό και είναι διδακτική.

Είναι και οδυνηρή, διότι ως χαρακτήρας ανταγωνιστικός είναι δύσκολο να την διαχειριστείς. Το πρώτο πράγμα που έχω στο μυαλό μου όταν χάνω είναι να μπω στην πίστα να παίξω ξανά, γιατί κάτι δεν έκανα καλά.

Θέλω μία δεύτερη ευκαιρία, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει τόσο άμεσα. Θα επιστρέψεις, θα προπονηθείς πιο σκληρά, θα ακούσεις την κριτική του προπονητή σου, θα ακούσεις ξανά την κριτική και το «κράξιμο» του κόουτς και θα δοκιμάσεις πάλι.

Όταν είσαι και πάλι έτοιμος, θα πας στον επόμενο αγώνα με καθαρότερη εικόνα.

Το ψυχολογικό κομμάτι μπορεί να είναι και το 50% της ξιφασκίας. Όσο έτοιμη κι αν είμαι σωματικά, αν δεν το πιστεύω δεν μπορώ να αγωνιστώ καλά.

Αντίθετα, αν δεν είμαι στο καλύτερο δυνατό επίπεδο σωματικά, αλλά η ψυχολογία μου είναι ψηλά, η νίκη είναι σίγουρη! Το mental coaching ήταν πάντοτε σημαντικό για έναν αθλητή και μία αθλήτρια.

Είμαι έτσι ως άνθρωπος και ως παίκτρια ψυχολογίας.

Ο προπονητής μου, ο Θανάσης Δελενίκας, είναι ένας νέος κόουτς και έχουμε μεγαλώσει μαζί. Εγώ μάθαινα από εκείνον και εκείνος από εμένα.

Είναι ένας χαρακτήρας πολύ ενεργός στη ζωή μου και με συμβουλεύει, γιατί γνωρίζει πολλά κομμάτια της καθημερινότητάς μου. Με κατευθύνει και με «προστατεύει» και από το κομμάτι της ξιφασκίας στο οποίο υπάρχει «βρωμιά»…

Ωστόσο, έχω επισκεφθεί και ψυχολόγο για το κομμάτι της πνευματικής προσέγγισης του πρωταθλητισμού, γιατί δεν είναι εύκολη διαχείριση όλων αυτών των καταστάσεων.

Είναι ο συνδυασμός εσωτερικών και εξωτερικών δυσκολιών. Είναι ο τρόπος που εσύ η ίδια αμφισβητείς τον εαυτό σου για το αν θα τα καταφέρεις, μαζί με την κριτική των τρίτων. Σε αυτό υφίσταται ένα «βάρος» που δεν καλούμαι να αντιμετωπίσω στα 24 μου, αλλά το συνάντησα από την εφηβεία μου, από 15-16 ετών.

Σε αυτή την ηλικία δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς και καταλαβαίνεις πως η ξιφασκία είναι πια συνυφασμένη με την κανονική ζωή σου.

Δεν είναι δυνατόν στη ζωή μου να επικρατεί χάος ή να έχω απέναντί μου ανθρώπους που μου μιλούν άσχημα και να πρέπει όλο αυτό απλώς να το παραμερίσω και να μπω στην πίστα να αγωνιστώ.

Χρειάζομαι άτομα με κατανόηση και στήριξη, ανθρώπους που να με ακούν και να με συμβουλεύουν. Είμαι «στρατιώτης» στην προπόνηση, όμως «τρέλα» χρειάζεται και στο γήπεδο και έξω από αυτό.

Δηλώνω ότι δεν είμαι προληπτική, όμως… μεταξύ μας, μάλλον είμαι.

Δεν πιστεύω στο μάτι και τη γρουσουζιά.. Όμως όταν ετοιμάζεσαι να μπεις στην πίστα, μπορεί να πεις «να φορέσω αυτό το μπουστάκι, γιατί με αυτό αγωνίστηκα στο παγκόσμιο κύπελλο».

Μπορεί να σκεφτώ να φορέσω το ίδιο ή να επιλέξω τα ίδια σκουλαρίκια. Μπορεί να ακολουθήσω μία συγκεκριμένη «ιεροτελεστία», γιατί ασυναίσθητα αν δεν το κάνω, νιώθω ότι ενδεχομένως δεν θα πάει καλά ο αγώνας…

Αυτό γίνεται για ψυχολογικούς, κυρίως, λόγους. Αν δεν φορέσω το «τυχερό» μπουστάκι, βεβαίως, δεν πρόκειται να φτάσω στο στάδιο και να σκέφτομαι πως «πρέπει» να γυρίσω πίσω και να το πάρω. Το ξεχνάω.

Εκείνες τις στιγμές λίγο πριν από τον αγώνα δεν έχω συγκεκριμένες σκέψεις. Μετρά η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι και τι χρειάζεται να ανεβάσω. Αν η ψυχολογία μου είναι καλή, θα σκεφτώ το τεχνικό κομμάτι. Αν, από την άλλη, είναι χαμηλά, θα μιλήσω στον εαυτό μου και θα τον ενθαρρύνω να μην χάσει την ευκαιρία του.

Θέλω να λέω από μέσα μου ότι στο στάδιο, μπροστά στις άλλες 200 αθλήτριες, εγώ το θέλω περισσότερο!

Ως πιτσιρίκα δεν σκεφτόμουν τον γάμο μου, όπως πολλά κορίτσια. Στο μυαλό μου φανταζόμουν τη στιγμή που θα αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Είμαι, πλέον, μερικές «ανάσες» πριν από την παρθενική παρουσία μου, στο Τόκιο!

Η κατάσταση φέτος θα είναι ιδιάζουσα, λόγω των περιορισμών για την πανδημία. Δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να βγούμε από το Ολυμπιακό Χωριό και θα ακολουθούμε πρωτόκολλα ασφαλείας.

Λέω από μέσα μου πως δεν πειράζει. Θα ζήσω στο Τόκιο ό,τι είναι να ζήσω, εντός κι εκτός γηπέδου.

Δεν θέλω να το φτιάχνω ως εικόνα στο μυαλό μου και το αφήνω μέσα μου ως «λευκή σελίδα», την οποία θα «γράψω» στη Ιαπωνία. Ό,τι κι αν φανταστώ, δεν ξέρω αν θα πλησιάζει την πραγματικότητα.

Μου αρκεί που κατάφερα να είμαι εκεί με την προπόνησή μου, τη στήριξη από την οικογένειά μου, τον προπονητή μου και τους δικούς μου ανθρώπους, την ομάδα μου και τη βοήθεια από τους χορηγούς μου.

Ο τελευταίος χρόνος, με τους περιορισμούς και την αμφιβολία ήταν δύσκολος και περίεργος. Οι «συμπαίκτες» μου, όμως, η Bwin, οι PBT Fencing και Sportescrime, η Progame, η Adidas και η Garmin ήταν πλάι μου.

Ήταν μεταξύ εκείνων που με βοήθησαν να μην σκέφτομαι τα εμπόδια στον δρόμο μου, αλλά να αφοσιωθώ σε αυτό που αγαπώ και να εκπληρώσω το παιδικό όνειρό μου. Να ζήσω τη σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας μου και να μπορώ να ονειρευτώ και την επόμενη.

Η Δώρα Γκουντούρα είναι πρωταθλήτρια Ελλάδας στην ξιφασκία, κάτοχος του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019 και μέλος της ομάδας της ΑΕΚ.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

CHECK IT OUT:

Δώρα Γκουντούρα: «Παιχνίδι Μυαλού»

Σάντια Ντεκ: «Πάλεψε για το αδύνατο» / Μπατούλι Καμαρά: «Οι ευκαιρίες αλλάζουν τον κόσμο»

Η Ντάρια Αμπράμοβιτς είναι το καθαρό βλέμμα των αθλητών στο… κενό

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:👇