Την Κυριακή 29 Ιουλίου ολοκληρώθηκε το Παναμερικανικό Πρωτάθλημα στην κολύμβηση.
Διεξήχθη στο William Woollett Aquatics Center, στο Ιρβάιν της Καλιφόρνια.
Στα «100» και τα «200 μέτρα ελεύθερο» εμφανίστηκε μια γνώριμη φιγούρα. Ένα κορίτσι που κάτι θύμιζε.
Τερμάτισε 17η και 19η (αντίστοιχα, με 55.33 και 1:59.25). Παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρχε κάμερα που να μην πάει επάνω της. Μικρόφωνο που δεν αναζήτησε τις δηλώσεις της. Η Μίσι Φράνκλιν χαμογελούσε, σαν να είχε φορέσει όλα τα “χρυσά”.
Διόρθωση: αυτό που είχε κάνει, ήταν πολύ πιο σημαντικό από τα παγκόσμια ρεκόρ, τα οποία απήλαυσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, σε ηλικία 17 χρόνων. Είχε καταφέρει να νικήσει την κατάθλιψη και να επιστρέψει στις πισίνες. Όλα τα άλλα θα έρχονταν.
Στιγμές ευτυχίας, Λονδίνο 2012.
H Μελίσα Τζανέτ Φράνκλιν γεννήθηκε στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια, στις 10 Μαΐου του 1995. Η Πασαντίνα βρίσκεται 16 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του κέντρου του Λος Άντζελες. Το κλίμα της είναι μεσογειακό. Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Πως όταν ο κόσμος ζεσταίνεται, πηγαίνει στις παραλίες.
Αυτό έκανε και η οικογένεια της Μίσι . Η μητέρα της, D.A., είχε ένα άγχος για την ασφάλεια του μωρού της, όταν ήταν στο νερό. Το διαχειρίστηκε, πηγαίνοντας το κοριτσάκι της για μαθήματα κολύμβησης. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι, όταν ήταν 4 χρόνων.
Όπως μπορείς να καταλάβεις από το όνομα του σχολείου της, το Regis Jesuit High School ήταν καθολική, προπαρασκευαστική σχολή, στην Ορόρα του Κολοράντο. Ανήκει στην Society of Jesus της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής του Ντένβερ. Αποφοίτησε το 2013. Ήταν ήδη “χρυσή” Ολυμπιονίκης.
«Ως χρυσή Ολυμπιονίκης, υποτίθεται πως έπρεπε να είμαι δυνατή, γεμάτη αυτοπεποίθηση. Μόνο που οι άνθρωποι ξεχνούν κάποιες φορές πως και οι αθλητές είμαστε άνθρωποι. Έχουμε τις ημέρες, κατά τις οποίες νιώθουμε εξουθενωμένοι. Άλλες που δεν υπάρχει κίνητρο ικανό να μας κάνει να σηκωθούμε από το κρεβάτι μας. Όλα αυτά είναι πράγματα που αντιμετωπίζουμε, και δη οι νέοι σε ηλικία αθλητές», εξήγησε φέτος στο CNN.
Τη ρώτησαν ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για την επιστροφή της. Θυμήθηκε την 14η Ιουλίου, όταν ήταν στο νέο της πανεπιστήμιο (μεταφέρθηκε την άνοιξη από το University of California στο University of Georgia, για προπονήσεις με την ανδρική ομάδα). Ενώ μελετούσε, εμφανίστηκε ένα alert στο κινητό της. Ήταν από ειδησεογραφικό πρακτορείο που ενημέρωνε ότι η Σερένα Ουίλιαμς έχασε στην επιστροφή της από την εγκυμοσύνη, γιατί δεν “πήρε” το Wimbledon (είχε χάσει στον Τελικό).
«Δεν ένιωσα εκνευρισμένη. Δεν ένιωσα κάποιο συναίσθημα. Περισσότερο εκνευρίστηκα με αυτούς που είχαν χαρακτηρίσει ως αποτυχημένη την επιστροφή της. Ήταν άδικοι». Kυρίως γιατί η Ουίλιαμς είχε γεννήσει, μόλις πριν έξι μήνες, και στο μεσοδιάστημα αντιμετώπισε πνευμονική εμβολή και υποβλήθηκε σε ουκ ολίγες επεμβάσεις. Σκέφτηκε τι είχε περάσει εκείνη, μετά την αποτυχημένη εμφάνιση της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 (δεν είχε κατακτήσει κάτι), πριν την επανεμφάνιση της στο Παναμερικανικό Πρωτάθλημα.
Η επάνοδος της Σερένα Ουίλιαμς αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την Μίσι Φράνκλιν.
Θυμήθηκε πού βρισκόταν πέντε χρόνια πριν: στην κορυφή του κόσμου με τέσσερα χρυσά στους Αγώνες του 2012 και έξι στο Παγκόσμιο του 2013. Ήταν η εποχή, όταν ο Μάικλ Φελπς (των 28 Ολυμπιακών μεταλλίων) ήταν εκτός και όλη η Αμερική αναζητούσε το νέο ταλέντο της πισίνας. Το νέο αστέρι. Όλοι επικέντρωσαν πάνω της.
Στις αρχές του 2014, ένιωσε να πονά η μέση της. Μετά οι ώμοι της. Έπειτα, παντού. Άλλαξε προπονητή, άλλαξε προπονητήριο, άλλαξε τα πάντα. Πάντα είχε από πάνω της, σαν σκιά, τις προσδοκίες του κόσμου. Όλοι περίμεναν από εκείνη να λάμψει. Άρχισε να προβληματίζεται. Σύντομα, διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Διαφώνησε με τον γιατρό. Του είπε πως ένιωθε υπέροχα, πριν τους Αγώνες του Ρίο.
«Πριν το Ρίο, ένιωθα στην καλύτερη φυσική κατάσταση, στην οποία είχα βρεθεί ποτέ. Είχαν προηγηθεί οι καλύτερες προπονήσεις που έκανα ποτέ. Όλα αυτά δεν είχαν την παραμικρή σημασία. Ψυχικά, ήμουν σε κατάσταση, όπου ένιωθα άχρηστη. Ότι το σώμα μου ήταν άχρηστο. Δεν είχα τη δύναμη να ελέγξω αυτές τις σκέψεις».
Ήταν χάλια, αλλά πίστευε ότι ο κόσμος δεν πρέπει να μάθει τι περνά. Ακολούθησαν οι αποκαλύψεις του Φελπς αλλά και αυτές της Άλισον Σμιτ (8 φορές Ολυμπιονίκης) για την κατάσταση της ψυχικής τους υγείας και όλα έγιναν πιο εύκολα.
Με τον Μάικλ Φελπς.
«Ένιωσα πως είχε έλθει η ώρα να ανοιχτώ, να γίνω ειλικρινής. Να γίνω αληθινή. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έμαθα την τελευταία τετραετία, ήταν πως ο μεγαλύτερος λόγος, για τον οποίον περνάμε ό,τι περνάμε τις δύσκολες στιγμές μας, ο σημαντικότερος λόγος, για τον οποίον υποφέρουμε, δεν είναι μόνο η ωρίμανση που έρχεται, αλλά να βοηθήσουμε και άλλους να ωριμάσουν. Για να το καταφέρω αυτό, θα έπρεπε να είμαι ειλικρινής. Να σταματήσω να κρύβω πως είμαι ευάλωτη», εξήγησε στο NBC Sport.
Παρατήρησε ότι «είναι τόσο πολλοί οι αθλητές που, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πέφτουν σε κατάθλιψη. Είναι κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει ο κόσμος».
«Οι τηλεθεατές μάς βλέπουν για δυο εβδομάδες και μετά επιστρέφουν στις ζωές τους, αφού έχουν παρακολουθήσει τις δυο πιο απολαυστικές εβδομάδες της δικής μας ζωής. Αυτές, για τις οποίες προπονούμαστε, από την ημέρα που θυμόμαστε τους εαυτούς μας. Όταν τελειώνουν, έρχεται η μετάβαση στην επόμενη εποχή, να προσπαθήσουμε να βρούμε τον δρόμο μας για τον κανονικό κόσμο, για μια δουλειά, να βρούμε ένα άλλο πάθος».
Στιγμές απογοήτευσης, Ρίο 2016.
Εκείνη είχε πάρει έναν χρόνο εκτός κολεγίου, για να κολυμπήσει στους Αγώνες. Μετά διάλεξε να σπουδάσει ψυχολογία. Αυτό τη βοήθησε να καταλάβει πώς λειτουργεί το μυαλό της.
«Έμαθα τόσα για εμένα και για τους άλλους ανθρώπους. Αυτός δεν ήταν απαραίτητα ο λόγος, για τον οποίον έκανα αυτήν την επιλογή. Ακόμη, όμως, με συναρπάζει. Όσο μεγαλώνεις, γίνεσαι καλύτερος στο να θέτεις προτεραιότητες και να οργανώνεσαι. Όσο μεγαλώνεις, αποκτάς τα εργαλεία για να γίνεσαι καλύτερος σε αυτά».
Μεταξύ αυτών που συνειδητοποίησε, ήταν ότι προσδιοριζόταν μέσω του αθλήματος της «Χωρίς καν να καταλάβω πώς το κάνω. Και όταν το στερήθηκα, όταν στερήθηκα τις επιτυχίες, τα πράγματα έγιναν πολύ άσχημα». Η “επανεκκίνηση” άρχισε με το να θέσει ως προτεραιότητα τον εαυτό της. Δεν την ένοιαζε πια να ευχαριστήσει τον κόσμο.
Δεν τη φοβίζουν οι μικροί, καθημερινοί στόχοι. Σκέφτεται πια μακροπρόθεσμα. «Το θέμα είναι τι θα συμβεί, αν φτάσω στον στόχο και δεν τον υλοποιήσω. Κάθε φορά, λέω στον εαυτό μου ότι θα είμαι ευτυχισμένη, αν κάνω ό,τι μπορώ, ώστε να προκριθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ότι σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα θα είναι πολύ καλύτερο από το να έμενα εκτός και να σκεφτόμουν μέχρι τα γεράματα τι θα γινόταν αν γύριζα»;
Το 2017, υποβλήθηκε σε επέμβαση, για να διορθώσει τραύματα που είχε αποκτήσει στους ώμους. Άργησε να γιάνει 100%. «Είναι κάτι, το οποίο οφείλω να διαχειρίζομαι κάθε μέρα. Ξέρω πως δεν μπορώ να βιαστώ. Όπως ξέρω ότι ακόμα δεν έχει έλθει η ώρα να ξαναδοκιμάσω το ύπτιο. Πρέπει να “χτίσω” τη βάση μου, με το ελεύθερο και να συνεχίσω από εκεί», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.
«Όταν στερήθηκα τις επιτυχίες, τα πράγματα έγιναν πολύ άσχημα».
Δεν τίθεται θέμα ότι στενοχωρήθηκε με τους χρόνους που έκανε στο Παναμερικανικό Πρωτάθλημα, τον Ιούλιο του 2018. Έχασε την πρόκριση στην Εθνική ομάδα, γεγονός που σήμανε την εκ νέου διεκδίκησή της, μαζί με την πρόκριση στους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες.
«Πριν τον πρώτο αγώνα, ένιωθα ένα ράκος. Αλλά μέσα μου ήμουν ήρεμη. Τι έχω να πω για τους χρόνους μου; Δεν θα πιεστώ. Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, σε επίπεδο προετοιμασίας και ό,τι γίνεται». Κάπου εκεί, σταμάτησε. Σκέφτηκε για λίγο.
«Έίναι σαν να μιλάμε για δυο διαφορετικές αθλήτριες. Είμαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος με τη Μίσι του 2012. Ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ξαναγαπήσει την κολύμβηση. Δεν έχω ολοκληρώσει με την κολύμβηση. Έχω… ανολοκλήρωτες υποθέσεις. Το βέβαιο είναι πως νιώθω ότι ανήκω στις πισίνες και ότι θα γράψω τον επίλογο με τους δικούς μου όρους. Έως τότε, θα αφήνω και τη ψυχή μου στην πισίνα».
Αν είχε κάτι να πει στους νέους αθλητές, είναι πως «πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε την απαραίτητη σημασία στην αυτοπεποίθηση. Στις θετικές σκέψεις και, το πιο σημαντικό, στην αντίληψη του κόσμου για τους αθλητές, για την πίεση που νιώθουν. Οφείλουμε, λοιπόν, να καταλάβουμε ότι οι αξίες τους δεν αφορούν στο 100% ένα μετάλλιο ή έναν χρόνο. Υπάρχουν τόσο πολλά περισσότερα από τον άνθρωπο που διαγωνίζεται για να επιτύχει κάτι».