Γεια σου μαμά. Γεια σου μπαμπά.
Γύρισα…
Όχι, αυτό δεν είναι αληθινό.
Αυτό σκοπεύω να τους πω, όταν ανταμώσω ξανά μαζί τους. Ένα απλό «γεια».
Έχω να συναντήσω τους γονείς μου από το καλοκαίρι του 2015. Τότε, ήταν η τελευταία φορά που τους είδα από κοντά.
Από τότε έχουν συμβεί πολλά. Πιστεύω πως θα γίνουν περισσότερα.
Την πρώτη φορά που έφυγα, η μητέρα μου και ο πατέρας μου μου ζήτησαν να προσέχω. Να είμαι καλός άνθρωπος και κάθε ημέρα να προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Κάτι παρόμοιο μου είπαν εκείνη τη φορά. Εκείνη την ημέρα, το καλοκαίρι του 2015.
Θυμάμαι, παιδί ακόμη, λάτρευα να πηγαίνω στη λίμνη Βαν. Κλωτσούσα τα δυνατά κύματά της για να δυναμώσω τα πόδια μου.
Η ζωή μου στην Τουρκία ήταν γεμάτη διασκέδαση. Τα παιδιά πρέπει να γελούν και να διασκεδάζουν. Οι Τούρκοι είναι φιλόξενοι και νοιάζονται για τον άλλον.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσα. Όλη η γειτονιά μου, ολόκληρη η κοινότητά μου ήταν η οικογένεια μου.
Μάιος 2017. Μετά την ασφαλή επιστροφή του στις Η.Π.Α., έπειτα από την ανάκληση του διαβατηρίου του από την τουρκική Κυβέρνηση.
Φίλε, δεν θα ξεχάσω εκείνες τις μυρωδιές. Όταν η μητέρα μου μαγείρευε και εγώ ήθελα να κλέψω μία οσμή. Και μετά να καταβροχθίσω το φαγητό της.
Φίλε, δεν θα ξεχάσω εκείνες τις έρευνες που έβλεπα και διάβαζα στο εργαστήριο του πατέρα μου.
Ήμουν ντροπαλό παιδί. Μα ήμουν και επαναστάτης. Ακόμα είμαι.
Αντίκρισα πολλά. Ειδικά από την ημέρα που έφυγα από την Τουρκία για να έρθω στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Είδα καταστάσεις από μία άλλη, διαφορετική, οπτική γωνία. Ήμουν μάρτυρας της τρελής μεταμόρφωσης της πατρίδας μου.
Ήταν το 2002. Η κυβέρνηση Ερντογάν είχε μόλις εκλεγεί. Ξεκίνησε καλά. Λέγοντας και κάνοντας καλά πράγματα. Μόνο που δεν ήταν έτσι.
Το φταίξιμο είναι στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Αυτός έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Και ο κόσμος το μικρότερο.
Στην αρχή έπραξε σωστά. Ύστερα, εξαπάτησε τον κόσμο, λέγοντας πως σκοπός του ήταν να βοηθήσει, αλλά έπραξε το αντίθετο.
Ο κόσμος φταίει γιατί θα έπρεπε να επιρρίψει περισσότερες ευθύνες στον ίδιο και την κυβέρνησή του, όταν έπρεπε.
Για παράδειγμα, τον Δεκέμβριο του 2013, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο διαφθοράς όλοι γνώριζαν πως ο Ερντογάν και οι άνθρωποί του είναι μπλεγμένοι, αλλά κανείς δεν αντέδρασε.
Τέσσερις μήνες αργότερα, στις δημοτικές εκλογές, τον ψήφισαν…
Με ρωτούν αν ο Ερντογάν είναι μοχθηρός άνθρωπος, Δεν είναι. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το πω ή να το γράψω, γιατί τότε θα του έδινα αξία και θα τον έκανα μοναδικό. Αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν είναι ο ιδανικότερος πολιτικός αρχηγός όλων των εποχών.
Συμπεριφέρεται άδικα στους κατοίκους της Τουρκίας, τους εκφοβίζει. Τους στερεί την ελευθερία. Κάποιος πρέπει να μιλήσει γι’ αυτό. Και αυτό κάνω.
Θέλω να είμαι η φωνή όσων δεν έχουν φωνή. Δεν είμαι μαχητής της ελευθερίας. Παίζω μπάσκετ και μέσα από τη δύναμη που μου δίνει το NBA προσπαθώ να βοηθώ όσους έχουν ανάγκη.
Αγαπώ την πατρίδα μου. Το πρόβλημά μου είναι με την Κυβέρνηση και τον πρόεδρο Ερντογάν.
Με πλησιάζουν και μου λένε να είμαι περισσότερος μαλακός στα σχόλια μου. Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή.
Είμαι αυτός που είμαι.
Και είμαι συμβιβασμένος με τις σκληρές συνέπειες.
Δεν είμαι αυτός που θα σιωπήσει, επειδή του το ζητούν άλλοι.
Η ομάδα μου, οι Νικς της Νέας Υόρκης, βρίσκονται στο Λονδίνο για μία αναμέτρηση της κανονικής περιόδου του NBA. Εγώ δεν μπορώ να βρίσκομαι μαζί τους. Φοβάμαι. Φοβάμαι για τη ζωή μου.
Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι έτσι, γιατί είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που υπάρχει το τυραννικό καθεστώς του Ερντογάν.
Κάθε ημέρα δέχομαι απειλές θανάτου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από υποστηρικτές του Ερντογάν. Κάθε ημέρα…
Ο Καντέρ με τη φανέλα των Νικς.
Είναι οδυνηρό. Δεν μπορώ να ταξιδέψω. Δεν μπορώ να αφήσω τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Με πονάει. Όχι επειδή δεν μπορώ να δω ξανά την Τουρκία ή κάποια άλλη χώρα.
Αλλά επειδή μου στέρησαν τη δυνατότητα να ταξιδεύω.
Ξέρω πως στην Τουρκία υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι θέλουν να μιλήσουν. Αλλά φοβούνται.
Αυτό θέλω να αλλάξω.
Ξέρετε, το έχω σκεφτεί αρκετές φορές. Τι θα έκανα αν μπορούσα να γίνω Πρόεδρος της Τουρκίας.
Θα τροποποιούσα το ισχύον Σύνταγμα με τη βοήθεια ενός διαφορετικού νομοθετικού πλαισίου για να διαβεβαιώσω πως ο καθένας θα έχει φωνή στην πορεία.
Θα ήθελα το Σύνταγμα να υπερασπίζεται την ελευθερία των πολιτών και τα ανθρώπινα, πολιτικά και θρησκευτικά τους δικαιώματα.
Αυτό ζητάω. Όταν μία ημέρα μπορώ να επιστρέψω στην πατρίδα μου, να είναι μία ενωμένη, ελεύθερη, δημοκρατική, ενεργητική και ανοικτή σε όλους Τουρκία.
Ο Ενές Καντέρ είναι επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής και αγωνίζεται στους Μπόστον Σέλτικς.
Επιμέλεια κειμένου: Μιχάλης Γκιουλένογλου