Ήταν καλοκαίρι του 2015, κάποιες αποτυχίες μου στον χώρο του πόλο, σε συνδυασμό με την μάχη που έδινα τόσα χρόνια με τον τραυλισμό, με είχαν κουράσει.
Ήρθε και από πάνω ο θάνατος του παππού μου από την Ολλανδία, στον οποίο είχα αδυναμία, ως κερασάκι στην τούρτα.
Αποτέλεσμα να μεταφερθεί όλο αυτό και στον χώρο του αθλητισμού.
Πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση, καθόλου κίνητρο για προπόνηση, πολύ κακή απόδοση στις προπονήσεις και τους αγώνες και αρκετά παραπανίσια κιλά.
Με το ζόρι έμπαινα στην πισίνα, δεν το χαιρόμουν καθόλου το πόλο.
Είχα αγωνιστεί δύο χρόνια στην Ολλανδία, μεταξύ 2013-15, και ουσιαστικά είχα πάρει τις αποφάσεις μου.
Το καλοκαίρι του 2015 επέστρεψα στην Ελλάδα. Έμεινα εκτός δράσης και ακολούθησε -τη σεζόν 2016-17- ένα αποτυχημένο πέρασμα από τον Εθνικό. Εκεί, ο τότε προπονητής μου, στον οποίο τρέφω μεγάλη εκτίμηση, έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει.
Χωρίς αποτέλεσμα όμως…
Η κατάσταση ήταν τραγική!
Εξαιτίας αυτού του αποτυχημένου περάσματος από τον Εθνικό, δεν ήρθε και καμία πρόταση το καλοκαίρι…
Δεν βρέθηκε ούτε μία ομάδα!
Κι όμως! Πού να ήξερα ότι αυτή η χρονιά ήταν η πιο κομβική για μένα…
Έκανα κι άλλα πράγματα πέρα από το πόλο, ωρίμασα και αφοσιώθηκα στη σχολή μου, στα ΤΕΦΑΑ.
Το κυριότερο είναι πως έκανα αρκετές συνεδρίες με έναν αθλητικό ψυχολόγο, γιατί μέσα μου η αγάπη και η δίψα μου για το πόλο δεν είχαν φύγει…
Ήθελα να αγωνιστώ ξανά! Από μικρό παιδί, ονειρευόμουν να αγωνιστώ μια μέρα στο υψηλότερο επίπεδο και θα ήταν κρίμα για κάποια γεγονότα να τα παρατήσω.
Η κατάσταση σιγά σιγά, μέρα με την μέρα, βελτιωνόταν. Η αυτοπεποίθηση μεγάλωνε και, κυρίως, το κίνητρο επανερχόταν λίγο λίγο, ξανά.
Μία χρονιά εκτός δράσης μου είχε κάνει καλό. Είχα πάρει την απόφαση να επιστρέψω!
Και έρχεται εκείνο το καλοκαίρι. Ο εφιάλτης έγινε πραγματικότητα… Δεν έρχεται πάλι καμία πρόταση από ομάδα της Α1.
Ώσπου, μια μέρα, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον προπονητή του Απόλλωνα Σμύρνης που, κυριολεκτικά, με σώζει!
Και, από εκεί και πέρα, έρχεται η ανοδική πορεία με πολύ καλή απόδοση στις προπονήσεις και τους αγώνες (όσους αγωνίζομαι, γιατί μπροστά μου είχα έναν πολύ καλό τερματοφύλακα, τον Κώστα Γαλανίδη).
Αυτή την ανοδική πορεία την οφείλω σε τρία πράγματα που με βοήθησαν πολύ.
Αρχικά, σίγουρα οι συνεδρίες με τον αθλητικό ψυχολόγο επαιξαν τον ρολο τους.
Πολύ σημαντικό αποδείχθηκε και ένα άρθρο που είχα διαβάσει για τον τενίστα Νόβακ Τζόκοβιτς, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα εκτός τένις, αλλά επέστρεψε, κατακτώντας το Ουίμπλεντον.
Σκέφτηκα, μέσα μου, ότι δεν είμαι μόνος μου και αυτό μου έδωσε κουράγιο.
Το τρίτο και κυριότερο είναι τα λόγια ενός προπονητή μου, τον οποίο εκτιμώ πάρα πολύ και μιλάμε ακόμα και σήμερα.
Στην τελευταία προπόνησή μας, ήρθε μου έσφιξε το χέρι και μου είπε «εύχομαι στο μέλλον να γίνεις ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο».
Όταν το έκανε αυτό, δεν τον πίστευα στην αρχή, γιατί είμαι ιδιαίτερα συνεσταλμένο άτομο και χαμηλών τόνων παιδί που δεν μιλάει πολύ.
Είναι πολλές φορές που, σε δύσκολες στιγμές, μετά από προπονήσεις στις οποίες είχα πολύ άσχημη απόδοση, έφερνα αμέσως στο μυαλό μου αυτά τα λόγια που μου είχε πει ο προπονητής μου.
Έλεγα μέσα μου «όχι, δεν θα τα παρατήσω, θα τον κάνω να είναι περήφανος για μένα!».
Γενικά, απ’ όλα αυτά, έμαθα ότι ο αθλητισμός είναι ένα τεράστιο σχολείο που θα σου χρησιμεύσει και αργότερα στη ζωή σου, όταν αντιμετωπίσεις δυσκολίες…
Αυτός είναι και ο λόγος που μοιράζομαι την ιστορία μου: για όσα παιδιά συναντούν παρόμοια εμπόδια και δυσκολεύονται να το διαχειριστούν.
Αν έχουν επιμονή, δουλεύουν και δεν παρατάνε αυτό που αγαπούν, θα δικαιωθούν στο τέλος!
Έτσι, λοιπόν, ήρθε και για μένα η δικαίωση και αυτό πιστεύω πως είναι το σημαντικότερο απ’ όλα.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ!
Ο Αλέξανδρος Κουμής είναι διεθνής αθλητής της υδατοσφαίρισης.