Ιάγκο Άσπας: «Afouteza» και καρδιά

Καρφωμένο στην πινέζα, τέρμα βόρεια, τέρμα δυτικά. Σχεδόν απομονωμένο, λίγα χιλιόμετρα μόνο μακριά από τα σύνορα με την Πορτογαλία.

Εκεί στέκεται το Βίγκο, το καμάρι της Γαλικίας, περήφανο μα μόνο, να βρέχεται από τα κύματα του Ατλαντικού Ωκεανού. Τα ίδια κύματα το θρέφουν εδώ και αιώνες. Τα ψαροκάικα έγιναν θηριώδεις μηχανότρατες, το λιμάνι της πόλης κέντρο εμπορίου που μοιράζει ψωμάκι στον κόσμο της, στους χιλιάδες εργάτες και εργαζόμενούς του.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 oι εργάτες μοιράστηκαν, όταν η Citroen προσγειώθηκε στην πόλη κι έχτισε το πρώτο της εργοστάσιο εκτός Γαλλίας. Ένας κολοσσός που έκανε το πρώτο του διεθνές βήμα στη Γαλικία, μια φάμπρικα-κτήνος που μέχρι σήμερα δίνει πνοή στην οικονομία της περιοχής.

Στο Βίγκο το λένε από παλιά χωρίς δισταγμό, τα «τρία C» σημαίνουν τα πάντα, «Cristo, Citroen, Celta» («Χριστός, Citroen, Θέλτα»).

Η πόλη δεν άλλαξε, η ανθρωπογεωγραφία της έμεινε ίδια, πιστή στις αρχές της. Οι Γαλιθιάνοι καμαρώνουν για τον χαρακτήρα τους, την εργατικότητα και τα κότσια τους. Αισθάνονται ξεχωριστοί, βαδίζουν σύμφωνα με αυτή την αίσθηση. Και όλο τους το ταπεραμέντο, όλη τους η αλήθεια, κρύβεται στους τέσσερεις πυλώνες της ποδοσφαιρικής τους ομάδας, της Θέλτα, η οποία μέχρι σήμερα λειτουργεί ως προέκταση των απαρχών και της κοινωνίας της. «Afouteza, corazón, orgullo e tradición». «Καρδιά, περηφάνια, παράδοση και… “Afouteza”».

Μην περιμένετε ακριβή μετάφραση. Αυτή η λέξη της γαλιθιάνικης διαλέκτου μπορεί μονάχα να αποδοθεί στο περίπου: Ουσιαστικό, το οποίο έχει να κάνει με «το πνεύμα, τη δύναμη που οδηγεί κάποιον να ενεργεί δίχως φόβο μπροστά σε κινδύνους και προκλήσεις, με απόλυτη αυτοπεποίθηση, με πίστη πως θα καταφέρει να προσπεράσει τα εμπόδια κόντρα στις πιθανότητες».

Τόλμη; Θάρρος; Μαχητικότητα; Πείτε το όπως θέλετε. Στη Γαλικία το λένε «Afouteza» εδώ και αιώνες. Πλέον, όποτε τα χείλη τους αφήνουν αυτήν την τόσο περίπλοκη έννοια, το μυαλό πάει αβίαστα, με τον πιο απλό τρόπο, μόνο σε έναν τύπο, τον Ιάγκο Άσπας.

Όσο δύσκολο είναι κανείς να περιγράψει τι σημαίνει το «Afouteza», άλλο τόσο, αν όχι περισσότερο, είναι να χωρέσει σε λέξεις τι σημαίνει ο Άσπας για τη Θέλτα και το Βίγκο. Ο Σιντ Λόου του «Guardian» πριν κάποια χρόνια, μετά από υπερπροσπάθεια και αμέτρητες ώρες σκέψης, είπε το πιο απλό, δίχως ίχνος υπερβολής: «Ο Ιάγκο Άσπας είναι η Θέλτα».

Γεννήθηκε στη μικρή Μοάνα, μια πόλη 20.000 κατοίκων λίγο έξω από το Βίγκο, την γνώρισε ως παιδί, την ερωτεύθηκε ως παιδί, είπε ψέματα για την ηλικία του, έπαιξε τον μεγαλύτερο για να μπορέσει να μπει στις ακαδημίες της, όσο πιο νωρίς γινόταν.

Τα πάντα, αυτό το ψέμα και ό,τι ακολούθησε, ξεκίνησαν από το αθώο όνειρο: «Είμαι ο Ιάγκο Άσπας, ονειρεύομαι να παίξω για τη Θέλτα και να σκοράρω ένα όμορφο γκολ με τη φανέλα της». Η πρώτη του τηλεοπτική δήλωση, όταν ακόμη ήταν μπόμπιρας. Ο ίδιος μπόμπιρας έγινε η Θέλτα και όλα όσα πέτυχε δεν θα χωρέσουν ποτέ σε λέξεις, σε κείμενο με συνέχεια, ενότητες και ροή. Οι σκόρπιες ιστορίες μιλούν καλύτερα. Ειδικά όταν μιλάμε για τέτοιες ιστορίες. Ιστορίες για «Afouteza» και καρδιά.

«Με την καρδιά, με την καρδιά, με την καρδιά»

Ο Εουσέμπιο -όχι ο «Μαύρος Πάνθηρας» προφανώς, ο Ισπανός συνονόματός του- κοίταξε στον πάγκο του. Και, όπως γυρνούσε το κεφάλι του, αναπόφευκτα πήρε και μια τζούρα από την κερκίδα. Ανάμεσα στις κραυγές και τα αναθέματα, ορκίζεται πως σχεδόν άκουγε τα νύχια να φαγώνονται. Δίχως αμφιβολία έβλεπε τα πρόσωπα να λιώνουν σαν παγωτό στον καλοκαιρινό ήλιο του Βίγκο. Όχι από τη ζέστη, από την απόγνωση.

Η Θέλτα έδειχνε ανήμπορη να κάνει το παραμικρό, έβγαινε στην επίθεση σαν φαφούτικο λιοντάρι, με πλήρη επίγνωση και ανασφάλεια της αδυναμίας της να σκοτώσει το θήραμά της. Ήδη είχαν περάσει 60 λεπτά παιχνιδιού, χωρίς σκορ, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο για την Αλαβές. Ή μάλλον 60 λεπτά ζωής και θανάτου. Δεν ήταν παιχνίδι αυτό, ήταν ραντεβού με τη λήθη.

6 Ιουνίου 2009, τελευταία αγωνιστική στη Segunda División. Οι Γαλιθιάνοι υποδέχθηκαν τους Βάσκους, γνωρίζοντας καλά πως χρειάζονταν ένα αποτέλεσμα, μόνο νίκη. Αλλιώς, υποβιβασμός.

Στη Γ’ κατηγορία, εκεί όπου το μέλλον, για ένα club με 80 εκατ. ευρώ σε χρέη, θα ήταν κάτι παραπάνω από αβέβαιο, εκεί όπου οι δαγκάνες της αμφίβολης οικονομικής επάρκειας απειλούσαν να σκίσουν τη σάρκα ενός συλλόγου που δεν είχε βρεθεί τόσο χαμηλά εδώ και 30 χρόνια, όμως τις τελευταίες σεζόν κατρακυλούσε με κεκτημένη ταχύτητα, σαν να κάνει βαρελάκια από την πρώτη κατηγορία στο άγνωστο.

Ζύγιζε τόνους το διακύβευμα, όπως και η μπάλα, εκείνο το απόγευμα. Ο Κάρλος Ούγκο, βοηθός προπονητή, θυμάται την πίεση: «Δεν το έχω δει ξανά αυτό το πράγμα. Είχαμε μια ομάδα γεμάτη έμπειρους παίκτες και όλοι τους είχαν κλατάρει από την πίεση. Κανείς δεν ήθελε να μείνει στην ιστορία ως μέλος της ομάδας που θα έστελνε έναν σύλλογο όπως η Θέλτα τόσο χαμηλά, αλλά δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν».

Το βλέμμα του Εουσέμπιο άφησε γρήγορα την απόγνωση της κερκίδας και καρφώθηκε στον πάγκο. Το μόνο σίγουρο ήταν πως έπρεπε να κάνει κάτι, η κλεψύδρα άδειαζε. Έβαλε δυο δάχτυλα στο στόμα, σφύριξε και τον φώναξε: «Ιάγκο, έλα».

«Όταν δίνεις σε έναν νέο παίκτη το ντεμπούτο του, κοιτάζεις τις συνθήκες. Θες να μην υπάρχει πίεση, να μην κρίνονται πολλά. Με τον Ιάγκο, κάναμε το ακριβώς αντίθετο. Δεν είχε παίξει ποτέ ξανά με την πρώτη ομάδα και τον βάλαμε να παίξει στο πιο σημαντικό ματς στην ιστορία της Θέλτα, ο σύλλογος θα μπορούσε να έχει εξαφανιστεί», είπε χρόνια μετά ο Ούγκο.

Έμπνευση της στιγμής ή κίνηση απελπισίας; Κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν έμαθε. Κανείς δεν νοιαζόταν λίγο μετά. Ακόμα και το «ονειρεμένο» ακούγεται ξενέρωτο, μη ικανό να περιγράψει το ντεμπούτο του Άσπας με την αγαπημένη του Θέλτα.

Σαν να ξεπετάχτηκε από κάποιο κόμικ ή μια από τις εφηβικές φαντασιώσεις του, ο άγνωστος βραχύσωμος πιτσιρίκος τα έκανε όλα. Τα μάτριξ στο Balaídos έγραφαν 81’, όταν τρύπωσε ανάμεσα στα δύο στόπερ και τους πήρε την κεφαλιά για να ανοίξει το σκορ.

Εκείνος το έβαλε με το κεφάλι, ο τρελαμένος Γαλιθιάνος εκφωνητής ούρλιαζε, επέμενε πως το έβαλε «με την καρδιά, με την καρδιά, με την καρδιά». «Από τη Μοάνα στον πίνακα των σκόρερ! Πάμε Άσπας!», συνέχισε.

Ήταν απίστευτο, δεν ήξερε πώς να πανηγυρίσει, πρώτα έβγαλε τη φανέλα του, μετά την ανέμισε, μετά σύρθηκε στο χορτάρι, ταρακούνησε ένα μικρόφωνο, βυθίστηκε στην φρενήρη στοίβα από τις γαλάζιες φανέλες των συμπαικτών του. Μέχρι η φρενίτιδα να παγώσει, μέχρι η Αλαβές να ισοφαρίσει λίγο μετά και να δέσει ξανά στα σκοινιά του υποβιβασμού τη Θέλτα. Όχι, όχι, όχι. Δεν μπορεί, δεν γινόταν να τελειώσει έτσι αυτό.

90+4’. Σουτ, απόκρουση, ριμπάουντ από τον Ιάγκο, η μπάλα ξανά στα δίχτυα, εκείνος ξανά να μην μπορεί να αποφασίσει πώς να πανηγυρίσει. Τρέχει, σφίγγει τις γροθιές του, χοροπηδά, στέκεται σε μια πινακίδα, καταλήγει στην ίδια φρενήρη στοίβα από γαλάζιες φανέλες. Και αυτή τη φορά τίποτα δεν του χαλάει, τα τρία σφυρίγματα ηχούν. Θέλτα – Αλαβές 2-1.

Σωτήρας από το «χαίρετε», χρυσό παιδί από την πρώτη στιγμή. Και για πάντα. Ο αγώνας μέχρι σήμερα έχει μείνει στην ιστορία ως «Το παιχνίδι του 4%», όσες και οι πιθανότητες της ομάδας να σώσει την κατηγορία τότε. Το υπόλοιπο 96% το έβαλε ο Άσπας.

«Είδαμε ότι δεν σκαμπάζει τίποτα. Για τον Ιάγκο όλα είναι διαφορετικά. Ήταν παιδί και κουβάλησε μια ολόκληρη ομάδα βετεράνων στους ώμους του για να τη σώσει. Όσο πιο δυσμενείς είναι οι συνθήκες τόσο καλύτερα παίζει», θα πει ο Κάρλος Ούγκο. Ίσως ναι, έτσι είναι. «Afouteza» και καρδιά.

Τα δάκρυά του η ζωή της

«Πρέπει να φύγουμε από το γήπεδο νεκροί», είπε πριν το παιχνίδι με τη Βιγιαρεάλ. Ο Φραν Εσκριμπά ήξερε πολύ καλά πως τα κανονάκια της ομάδας του τελείωναν βασανιστικά. Προμηνυόταν μια ήσυχη χρόνια, χωρίς συγκινήσεις, ηρεμία στη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Μα με τέτοια σερί η ηρεμία γίνεται εφιάλτης. Δέκα ήττες, μια ισοπαλία, μία νίκη σε 12 παιχνίδια. Όλως τυχαίως σε 12 παιχνίδια χωρίς τον Ιάγκο Άσπας, 12 παιχνίδια που το 2019 έφεραν τη Θέλτα από τη μάχη για την Ευρώπη σ’ εκείνη του υποβιβασμού.

Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ποδοσφαιρικής του ζωής στο Βίγκο, ο πιο σοβαρός τραυματισμός του. Ένα πρόβλημα που ξεκίνησε ως ενόχληση στη γάμπα τον κράτησε εκτός δράσης για τρεις μήνες. Μα δεν ήταν αυτό το θέμα, περισσότερο το ότι αναγκαζόταν να βλέπει την ομάδα του να καταρρέει δίχως να μπορεί να κάνει το παραμικρό. Από ήττα σε ήττα. Τριάρες, τεσσάρες, σφαλιάρες. Τα πάντα.

«Ο Άσπας ξεπερνά το μετρήσιμο», έγραφε η εφημερίδα της περιοχής, «El Faro de Vigo», επιχειρώντας να εξηγήσει τα ανεξήγητα, το πόσο σημαντικός ήταν ο Ιάγκο για τη Θέλτα.

Η θηλιά έσφιγγε, η άνοιξη μπήκε, με τους Γαλιθιάνους να μαζεύουν τρομαγμένοι τα πόδια τους, να κοιτούν κάτω και να βλέπουν τον γκρεμό του υποβιβασμού. Για αυτό ο Εσκριμπά τόνιζε πως πρέπει οι παίκτες του να αφήσουν τα πάντα στο γήπεδο, να φύγουν νεκροί από αυτό. Στα πιο καίρια της συνέντευξης Τύπου είπε αυτό που όλοι ήθελαν να ακούσουν. «Ο Άσπας; Ναι, δεν είναι καλά ακριβώς. Αλλά μπορεί να μας βοηθήσει».

Αν δεν το έκανε ο αληθινός Ιάγκο, οι πιο πιστοί οπαδοί της Θέλτα πίστευαν πως θα το κάνει με τρόπο μεταφυσικό ο χάρτινος Ιάγκο. Έφτιαξαν ένα ομοίωμά του από χαρτόνι, στο ύψος του ακριβώς, 1.75μ. Και το τοποθέτησαν στα ενδότερα του Balaídos, σε μέρος όπου ο καθένας μπορούσε να κάνει το τάμα του.

Κασκόλ, κεριά, καντήλια, εικόνες του Χριστού, κομποσκοίνια και σταυρουδάκια. Σκόρδα, μπύρες, φανέλες, σημειώματα. Όλα στα πόδια του, κάποια  πάνω του. Ένας βωμός για χάρη του, ένα μέρος έκκλησης για την αγία βοήθεια ενός άλλου θεού. Η μόνη ελπίδα, η μόνη χαραμάδα φωτός ήταν η επιστροφή του.

Ακόμα κι αυτή σχεδόν έσβησε ωστόσο, τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα. Η Βιγιαρεάλ προηγήθηκε με δύο γκολ πριν το ημίχρονο, το Balaídos σιώπησε, βυθίστηκε στον φόβο της κατρακύλας. Και σηκώθηκε ξανά στο πόδι, μόνο όταν ο θεός του το όρισε, τραντάσσοντας τα χέρια του στον αέρα. Αυτή τη φορά δεν έψαχνε πώς να πανηγυρίσει, δεν ήθελε να πανηγυρίσει. Ήθελε μόνο να σπείρει πίστη.

Πρώτα τους έδωσε κάτι να πιαστούν, μείωσε, στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα με μια αριστοτεχνική απευθείας εκτέλεση φάουλ, κι έπειτα τους διέταξε να πιστέψουν. Το γήπεδο έγειρε, η Θέλτα ισοφάρισε, ο Ιάγκο ήταν ο πρώτος που έτρεξε να μαζέψει το τόπι από το πλεκτό και να το τοποθετήσει ευλαβικά στη σέντρα, ο κόσμος ούρλιαζε. Μέχρι να καταπιεί τις φωνές του από την αγωνία. Σφύριγμα, τεντωμένο δάχτυλο, άσπρη βούλα. Η μπάλα στα χέρια του. Τρία λεπτά αναμονής ανάμεσα στις διαμαρτυρίες, τις κάρτες, τον πανικό. Στο 85’ φτάσαμε. Εκείνος ατάραχος, κάνει γκελάκια, ηρεμεί. Κι έπειτα εκτελεί.

Μην μπείτε στον κόπο να αναρωτηθείτε για την έκβαση. Μην μπείτε στον κόπο να αναρωτηθείτε ποιος σκόραρε δέκα γκολ σε εννέα ματς, αφού επέστρεψε από τον τραυματισμό του για να εξασφαλίσει τη σωτηρία της Θέλτα.

Ο Εσκριμπά εκείνο το βράδυ με τη Βιγιαρεάλ τον έκανε αλλαγή στα τελευταία λεπτά, μόνο και μόνο για την αποθέωση. Διαλύθηκε στο κλάμα στον πάγκο. Δεν ήξερε γιατί. Εξερράγη από συναίσθημα σαν χύτρα. «Τα δάκρυα του Άσπας», έγραψε η «El Mundo», «είναι η ζωή της Θέλτα».

Ο αυτοσχέδιος βωμός, ο θεός που έπλασαν οι φίλοι της από χαρτόνι έπιασε τόπο. Ο Ιάγκο Άσπας το είχε κάνει ξανά. Με «Afouteza» και καρδιά.

Οι γλάροι στο Balaídos

«Είναι δύσκολο, αλλά είναι ένα όνειρο». Αυτό είπε ο Άσπας παραμονές της ρεβάνς των ημιτελικών του Europa League κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Old Trafford το 2017. Η Θέλτα το πάλεψε, αλλά δεν γύρισε από την ήττα με 1-0 στο Balaídos. Δεν σημαίνει όμως πως δεν το απόλαυσε.

Τίποτα, δέκα φορές σε 102 χρόνια ιστορίας έχει παίξει στην Ευρώπη. Κάθε φορά, κάθε παιχνίδι είναι ξεχωριστό. Και ο Ιάγκο το ξέρει καλά. Ήταν παιδί, αστέρι της ακαδημίας της, όταν την είδε να κατακτά το Intertoto το 2000. Ήταν ballboy, όταν είδε την Άρσεναλ να την αποκλείει στους «16» του Champions League το 2004. Ηγέτης της, όταν την έφτασε μέχρι την τετράδα του Europa League.

Πάντα όμως τη μεγαλύτερη σημασία την είχε το ταξίδι. Κανένας προορισμός δεν ήταν μεγαλύτερος από την προσμονή, την αγωνία κάθε βήματος. Όσο πλησίαζε, όσο πιο κρίσιμο φαινόταν να είναι το επόμενο παιχνίδι, τόσο πιο εθιστική γινόταν η ανησυχία, «Θα τα καταφέρουμε; Είμαστε τόσο κοντά;».

Την σπουδαιότητα του να παίξεις στην Ευρώπη, όταν είσαι Θέλτα ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα αυτού του βεληνεκούς, την απολαμβάνεις, όσο φτάνεις εκεί, στο ταξίδι. Και είναι η ίδια η σπουδαιότητα που γίνεται ακόμα πιο μεγάλη, όταν τα πράγματα δείχνουν να στραβώνουν.

Ο Άσπας το είχε κάνει ξανά, τους είχε βγάλει ξανά στην Ευρώπη τους Γαλιθιάνους, αμέσως μετά την επιστροφή του από τις σύντομες περιπέτειές του στη Λίβερπουλ και τη Σεβίλλη. Μα τότε ήταν αλλιώς. Στην κορυφή της καριέρας του, πυροβολούσε ασταμάτητα και γύρω του είχε μια ομάδα γεμάτη ποιότητα για τα δεδομένα του συλλόγου, είχε τον Νολίτο και τον Γκουιντέτι δίπλα του, τον Βας και τον Μάγιο στα καλύτερά τους. Τότε, το 2016, ήταν αλλιώς, γιατί ήταν -στα αλήθεια- εύκολο. Δεν ήταν υπέρβαση, δεν ήταν πρόκληση, δεν είχε άγχος, αγωνία, φόβο. Δεν ήταν «Afouteza». Πώς το είπε ο Άσπας; «Είναι δύσκολο, αλλά είναι ένα όνειρο». Και αντίστροφα. Είναι όνειρο, γιατί είναι δύσκολο.

Και εκείνο το απόγευμα, Μάιο του 2025, στα προάστια της Μαδρίτης τα πάντα έδειχναν δύσκολα. Το δυνατό σουτ του Μπόρχα Μαγιοράλ που σφηνώθηκε στα δίχτυα της Θέλτα, οι χαμένες ευκαιρίες που έπεφταν βροχή, η ρημάδα η μπάλα που δεν ήθελε να μπει.

Τελευταία αγωνιστική στη La Liga, η Θέλτα θέλει μόνο νίκη στην έδρα της Χετάφε, για να μην ασχοληθεί με κανένα άλλο αποτέλεσμα και να επιζήσει στο τρενάκι του τρόμου που θα έκρινε τα ευρωπαϊκά ανάμεσα σε αυτή, τη Ράγιο και την Οσασούνα. Όλα ήταν δύσκολα. Και άρα στρωμένα ιδανικά για τον Ιάγκο, έτσι;

«Όσο πιο δυσμενείς είναι οι συνθήκες τόσο καλύτερα παίζει». Από παιδί βετεράνος, κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τι ήταν αυτό που άλλαζε στα πόδια του, κάθε φορά που τα εμπόδια έδειχναν απροσπέλαστα. Ίσως και να ήταν στο κεφάλι του, στα καλώδια του μυαλού του. Ή μάλλον στην καρδιά του. Πλέον δεν ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής του παρελθόντος, 37 χρόνων είχε φτάσει, συνόδευε μάλλον τον Μπόρχα Ιγκλέσιας σε όλη τη σεζόν. Μα τώρα, σε αυτή τη ρωγμή του χρόνου, δεν υπήρχε άλλος πιο κατάλληλος, δεν υπήρχε άλλος ήρωας.

Μία τέλεια επαφή, ασίστ για το 1-1. Μία ακόμα επαφή στο 80’, γκολ ανατροπής, γκολ νίκης. Και εκείνος να διαλύεται ξανά, να βγάζει τη φανέλα του, να χάνεται στις αγκαλιές των φιλοξενούμενων οπαδών στο πέταλο. Λες και βγήκε από εκεί μέσα, από το πέταλο των πιο φανατικών, για να μπει στο γήπεδο και να αλλάξει την ιστορία. Θα μπορούσε. Ό,τι κι αν έκανε σε μια άλλη ζωή, αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής, σίγουρα ακόμη θα ήταν τρελαμένος με τη Θέλτα. Αυτή η στιγμή, αυτό το γκολ, η ανυπακοή στον κίνδυνο, η αγωνία, ναι, όλα αυτά ήταν στα αλήθεια «Afouteza». Ήταν Ιάγκο Άσπας.

Την γνώρισε μπόμπιρας, την έσωσε από τη λήθη, όταν πρωτοφόρεσε τη γαλάζια της φανέλα. Την ανέβασε, την αποχωρίστηκε, τη νοστάλγησε, την βρήκε ξανά, την έβγαλε στην Ευρώπη, την έσωσε και πάλι, την έβγαλε στην Ευρώπη και πάλι.

Έγινε ο σπουδαιότερος στην ιστορία της Θέλτα. Για άλλους, έγινε η Θέλτα.

Ήτανε νιος και “γέρασε”. Κανείς δεν ξέρει καλύτερα πόσα σημαίνουν όσα πέτυχε. Μόνο αυτός και οι υπόλοιποι απλοί οπαδοί της. Ο πρώτος του προπονητής στην ομάδα του Βίγκο το είπε κάπως έτσι: «Κανείς δεν καταλαβαίνει καλύτερα τη Θέλτα από τον Άσπας. Ξέρει μέχρι και πού κάθονται οι γλάροι στο Balaídos».

Δεν θα σταματήσουν να κάθονται στο γήπεδο οι γλάροι. Και, για όσο πετούν πάνω από τον Ατλαντικό και το Βίγκο, θα τραγουδούν τις ιστορίες που ξέρουν καλύτερα, ιστορίες για τη Θέλτα και τον Ιάγκο Άσπας. Ιστορίες για «Afouteza» και καρδιά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σεσκ Φάμπρεγκας: Τα αστέρια δεν ευθυγραμμίστηκαν ποτέ

Το 1% του Χουάν Μάτα

Σέρχιο Ράμος: Naranjas Amargas

Μίτσου: Η σβούρα του ονείρου

Χεσούς Νάβας: Σα νερό που δεν εξατμίζεται

Η ψυχή του Σάντι Καθόρλα