Μια γλύκα στην ψυχή μου

Οι εικόνες έμπνευσης για την τελετή εγκαινίων του γηπέδου της ΑΕΚ ήταν ατελείωτες, από πού να το πιάσω! Η προσφυγιά στο επίκεντρο…

Ήταν δε πολύ συγκυριακό, απίστευτο, το γεγονός ότι έκανα με το «Χοροθέατρο ART» την παράσταση «Ξεριζωμός-Μνήμες Σμύρνης», για την οποία επί έναν χρόνο ολόκληρο διάβαζα, ερευνούσα, έβλεπα ταινίες, μιλούσα με ανθρώπους, άκουγα μαρτυρίες από τη Μικρά Ασία, από την Πόλη.

Όταν μου έγινε η πρόταση, ήμουν έτοιμη, είχα ολοκληρώσει σχεδόν όλην την έρευνα πάνω σε αυτό το κομμάτι της προσφυγιάς. Επρόκειτο για μια τρομερή σύμπτωση. Όταν μου το πρότειναν, είπα «πλάκα μου κάνετε!».

Παρόλο που στην τελετή εγκαινίων δεν χρησιμοποιήθηκε τίποτα απολύτως από την παράσταση. Ήταν εντελώς διαφορετικός ο τρόπος προσέγγισης με 15 άτομα και την Κατερίνα Λέχου στην αφήγηση, βλέπαμε την καθημερινότητα των Ελλήνων που ζούσαν στη Μικρά Ασία, με τους έρωτες, τα τραπέζια τους, τις φιλίες τους, τη βόλτα στην παραλία, τα τραγούδια τους, τους χορούς τους, ενώ στο τέλος βέβαια βλέπαμε την καταστροφή που ήρθε, τον θρήνο και πώς αντιμετωπίστηκε.

Ωστόσο, στην τελετή της Νέας Φιλαδέλφειας έκανα κάτι τελείως διαφορετικό. Ούτε μία εικόνα, ούτε μια κίνηση δεν ήταν ίδια.

Εγώ όμως είχα ήδη δουλέψει μέσα μου. Δεν χρειαζόταν να καθίσω εκ νέου να ψάξω, ήταν σαν ένα “ώριμο σύκο”. Απλώς έκοψα ένα άλλο… σύκο.

Όταν ανέβασα στα social μου την πρόσκληση ενδιαφέροντος σε ακρόαση, έγινε ο χαμός, αυτό δεν θα ήθελα να το ξανακάνω! Όταν με προσέγγισαν για να αναλάβω την τέλετη, μου ζήτησαν να δω εγώ όλον αυτόν τον κόσμο.

Συνολικά χρησιμοποίησα 300 χορευτές. 160 ήταν στην πρώτη χορογραφία, η οποία ήταν σαν “καμβάς” γύρω απ’ την αποτύπωση της ιστορίας της ΑΕΚ από την προσφυγιά και μετά σε βίντεο “mapping” και, εν συνεχεία, 300 χορευτές αναβίωσαν τα προσφυγικά βιώματα.

Το δεύτερο μέρος αφορούσε πλέον στο χαρούμενο γεγονός της ΑΕΚ, με τους σχηματισμούς που κάναμε επίσης με 300 συμμετέχοντες.

Έκανα δύο οντισιόν, με 10 βοηθούς από το χοροθέατρό μου, όλοι από την παράσταση της Σμύρνης, και ήρθε ατελείωτος κόσμος!

Αλλά το θέμα δεν είναι τι έγινε στις οντισιόν, όπου ήθελα να συμπληρώσω και κάποιους επιπλέον. Το θέμα ήταν με τα μηνύματα στα social, με τα τηλέφωνα, όλοι ήθελαν να έρθουν.

Το διαχειρίστηκα, αλλά ήταν πάρα πολύ δύσκολο κομμάτι.

Σε καμία περίπτωση δεν ήταν όλοι αυτοί ΑΕΚτσήδες, μπορεί να ήταν οι μισοί. Αλλά μπορεί και να έγιναν ΑΕΚ. Προς το τέλος, στις φλέβες τους κυλούσε κίτρινο αίμα. Ενωθήκαμε, έγινε ό,τι γίνεται στην Αφή, ενωνόμαστε. Με τους 300 στη γενική πρόβα ήταν το κορύφωμα και στην τελετή πλέον ήταν το αποκορύφωμα. Γίναμε ένα, γίναμε μια ψυχή. Εγώ έκλαιγα. Όλοι κλαίγαμε την ώρα της χορογραφίας της προσφυγιάς, με το που έβγαιναν στο γήπεδο, “βρύσες” τα δάκρυα. Αν δει κανείς τις φωτογραφίες, είναι όλοι “κάπως”.

Είχαμε να διαλέξουμε από πάρα πολλές μουσικές, δέχτηκα με μεγάλη χαρά το «Με αεροπλάνα και βαπόρια» από αυτά που μου πρότειναν και εν συνεχεία βρήκα την επόμενη μουσική που συνόδευσε τα δρώμενα, το «Εμβατήριο της Σμύρνης», το οποίο ταίριαξε απόλυτα τόσο με το πρώτο τραγούδι όσο και με το δυσκολότερο μέρος, δηλαδή με την κίνηση που ήθελα να βγάλω σε σχηματισμούς.

Όταν μου πρότειναν να αναλάβω, είπα ότι στην τελετή θα ασχοληθώ με την προσφυγιά.

Η ανταμοιβή μου ήταν η αγάπη της ομάδας αλλά και η αγάπη του κόσμου στις κερκίδες, ο ενθουσιασμός και το χειροκρότημα των φιλάθλων. Αυτό δεν συγκρίνεται με κανένα χρηματικό ποσό, είναι ανεκτίμητο.

Και είναι τόσο ωραίο να περπατάς στον δρόμο, να μπαίνεις σε ένα μαγαζί, να σου μιλάνε, να σου στέλνουν μηνύματα, να σου λένε όλοι «δακρύσαμε, συγκινηθήκαμε, ευχαριστούμε!», νιώθω πάρα πολύ ολοκληρωμένη και μια μεγάλη γλύκα μέσα στην ψυχή μου.

Και όλο αυτό έγινε με ελάχιστες πρόβες, δεν γίνονται τέτοιου εύρους τελετές με τόσο λίγες πρόβες.

Μπορεί η σκέψη μου να ήταν ώριμη για αυτά που ήθελα να παρουσιάσω μέσα στο γήπεδο, αλλά το να οργανώσω τα πάντα και να καθοδηγήσω 300 άτομα μέσα σε λίγες πρόβες ήταν ένας άθλος. Αυτό που κάναμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι κι εγώ μαζί ήταν άθλος.

Και αναγνωρίστηκε από όλον τον κόσμο, από τον Πρόεδρο της ΑΕΚ και από τους ανθρώπους της ΠΑΕ ΑΕΚ.

Ο κύριος Μελισσανίδης με φώναξε κατευθείαν μετά την τελετή, με συνεχάρη και ήταν τεράστια η συγκίνησή του. Μεγάλη ήταν και η δική μου συγκίνηση απ’ τα λόγια που μου εξέφρασε. Απίστευτη αναγνώριση.

Μάλιστα, εγώ του είπα «Ακούστε, Πρόεδρε, εγώ γεννήθηκα μέσα στο γήπεδο, ο πατέρας μου ήταν ο αρχηγός της Δόξας Δράμας, ήταν και δεκαθλητής, όλα μου τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια έβλεπα ποδόσφαιρο. Γεννήθηκα Θεσσαλονίκη, ζω στην Αθήνα, αλλά η καρδιά μου χτυπάει στην Αρχαία Ολυμπία».

Και εξετίμησε τρελά τα λόγια μου, γιατί ήμουν ειλικρινής.

Γι’ αυτήν τη μεγάλη παράσταση δεν έκανα απλώς δυο-τρεις χορογραφίες, ήταν κάτι συνολικό, υπήρχαν κάποια κομμάτια που δεν ήταν δικά μου, αλλά είχα την επίβλεψη σχεδόν σε όλα.

Δεν είχα την χρονική δυνατότητα να διαμορφώσω κάτι σχετικά με την είσοδο και παρουσία των 23 μορφών της ΑΕΚ στο γήπεδο. Οι άνθρωποι είχαν φτάσει λίγες ώρες πιο πριν και βγήκαν κατευθείαν στον αγωνιστικό χώρο.

Ευχαριστήθηκα, γιατί η κούραση ήταν τεράστια. Ήταν σαν μια τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων.

Η Άρτεμις Ιγνατίου είναι χορογράφος και Καλλιτεχνική Διευθύντρια των τελετών Αφής και Παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Άρτεμις Ιγνατίου: Στην ένωση γίνονται θαύματα

Ντάνιελ Γκόρντον: Υπόθεση 113

Παναγιώτης Φαφούτης: Το Στιγμιότυπο της Δόξας