Τελ Αβίβ: Ο Τελικός που δεν ξαναείδα ποτέ

Ο Ολυμπιακός της σεζόν 1993-1994 ήταν μια ομάδα που την χαρακτήριζε ο… νεοπλουτισμός.

Για κάποιον… ανεξήγητο λόγο, μας είχαν χαρακτηρίσει ως φαβορί για το Final 4 του Τελ Αβίβ, έχοντας ξεχάσει ότι λίγα χρόνια πριν μια ομάδα με πολύ μεγάλη ιστορία, μια ομάδα με παίκτες θρύλους όπως ο Γιατζόγλου, ο Καστρινάκης και πολλοί-πολλοί ακόμα, είχε χάσει την παλιά της αίγλη και έπαιζε στους τσίγκους του Παπαστράτειου.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είχαμε χαρακτηριστεί ως φαβορί, αν και ήμασταν πρωτάρηδες σε μια τέτοια διοργάνωση, χωρίς την εμπειρία του πώς να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις, την ώρα που στο Final 4 του Τελ Αβίβ υπήρχε, για παράδειγμα, μια ομάδα όπως η Μπανταλόνα, η οποία δύο χρόνια πριν είχε παίξει στον Τελικό και είχε χάσει το τρόπαιο από την Παρτιζάν με ένα αλησμόνητο buzzer-beater του Τζόρτζεβιτς.

Επιπλέον, μέσα σε λίγες μόνο μέρες πολλοί είχαν ξεχάσει ότι, για να πάμε στο Final 4, είχε χρειαστεί να μπλοκάρει ο Φασούλας με το τεράστιο χέρι του το σουτ του Μορέτι στον προημιτελικό με τη Μπολόνια, φάση που μας έδωσε τη νίκη και την πρόκριση.

Υπήρχε λοιπόν ένας υπερβάλλων ενθουσιασμός, ο οποίος πραγματικά δεν ξέρω από πού πήγαζε. Είχαμε μια ομάδα που στην πραγματικότητα εκείνη την εποχή χτιζόταν, αλλά δεν πήγαμε με αυτό το σκεπτικό.

Τόσο εκείνη τη χρονιά όσο και την επόμενη στη Σαραγόσα ήμασταν υποχρεωμένοι, βάσει του συστήματος διεξαγωγής της διοργάνωσης, να παίξουμε στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό. Οι εγχώριοι «εμφύλιοι» ήταν υποχρεωτικοί.

Αυτό από μόνο του φόρτιζε την κατάσταση πάρα πολύ. Έπρεπε να ξοδέψεις τεράστια αποθέματα ενέργειας γι’ αυτό το παιχνίδι, για ευνόητους λόγους. Γιατί ένα ματς Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού έχει πάντα τη δική του αίγλη και ξεχωριστή σημασία. Έπρεπε οπωσδήποτε να κερδίσεις. Η πίεση ήταν τρομακτική.

Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ μεγάλη ομάδα εκείνη την εποχή. Με μεγάλο μπάτζετ, ισχυρή διοίκηση, σπουδαίο προπονητή και ρόστερ.

Αυτή η κόντρα «Αιωνίων» γιγάντωσε ουσιαστικά το ελληνικό μπάσκετ τη δεκαετία του ’90.

Σε αυτό συνέβαλε και η κάθοδος του Γιάννη Ιωαννίδη στον Πειραιά και όλο το πανελλήνιο παρακολουθούσε αυτές μάχες μεταξύ των δύο ομάδων με κομμένη την ανάσα.

Ιωαννίδης και Πολίτης ήταν οι δύο κορυφαίοι προπονητές της εποχής και υπήρχαν τεράστια εκτίμηση και αλληλοσεβασμός μεταξύ τους, ασχέτως της κόντρας τους μέσα στο παρκέ στα 40 λεπτά του αγώνα.

Στην κοινή συνέντευξη Τύπου πριν από τον ημιτελικό, ο Πολίτης είχε πει ότι πιστεύει πως η δική του ομάδα θα κερδίσει και ο «ξανθός» τού απάντησε χαμογελαστός «Κώστα μου, τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι».

Οι δύο ομάδες ήξεραν πολύ καλή η μια την άλλη και δεν μπορούσε να εκπλήξει ο ένας τον άλλον. Ο Παναθηναϊκός μάλιστα είχε τον Γκάλη, ο οποίος μπορεί να ήταν προς το τέλος της καριέρας του, αλλά ακόμη ήταν πολύ επιδραστικός στο παιχνίδι.

Μπορεί να πήγαινε οκτώ στις δέκα φορές από το καλό του χέρι, το δεξί, με αυτό το αξεπέραστο σπάσιμο της μέσης που είχε, αλλά μπορούσε να γυρίσει με μια αστραπιαία reverse ντρίμπλα προς τα αριστερά και να εκτελέσει.

Προσπαθήσαμε να τον στέλνουμε περισσότερο στα αριστερά, με τον ψηλότερο Σιγάλα πάντα κολλημένο πάνω του. Καταφέραμε να τον περιορίσουμε και να πετύχει μόνο 8 πόντους. Ο Γιώργος έφτασε στο τοπ ευρωπαϊκό επίπεδο χάρη στην άμυνά του. Είναι πολύ σημαντικό αυτό και επίσης πολύ δύσκολο.

Για τον Τελικό, θα επαναλάβω αυτό που έχει πει κάποτε και ο Σιγάλας νομίζω. Ότι, όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι, δέκα φορές να παίζαμε, δέκα φορές θα είχαμε κερδίσει.

Τα Final 4 όμως δεν είναι μια σειρά αγώνων στις τρεις νίκες, εκεί δηλαδή που λες πως, ό,τι και να γίνει, στο τέλος θα επικρατήσει ο καλύτερος.

Είναι ένας τίτλος που κρίνεται μέσα σε δύο παιχνίδια και 80 λεπτά. Δεν μπορείς να αλλάξεις πολλά πράγματα από το ένα παιχνίδι στο άλλο, μέσα σε μια μέρα.

Και επιπλέον χρειάζεται να έχεις και την τύχη με το μέρος σου. Να είσαι σε καλή ημέρα εσύ, να μην είναι σε καλή ο αντίπαλος. Αν εσύ δεν βάζεις τίποτα και οι άλλοι τα βάζουν όλα, θα χάσεις και δεν θα καταλάβεις και πώς έχασες.

Πόσες φορές, αν βάζαμε τον Τόμπσον να σουτάρει από το τρίποντο και από το σημείο που σούταρε, θα το έβαζε; Αν η μπάλα πήγαινε στο σίδερο, στο σουτ που έκανε, η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά.

Ο Τελικός ήταν ένα παιχνίδι που οι υποτιθέμενοι “σταρ” της δικής μας ομάδας δεν τράβηξαν. Αντίθετα, βγήκαν μπροστά τα πιτσιρίκια, ο Σιγάλας και ο Τόμιτς.

Ο Πάσπαλι είχε πολλές χαμένες βολές σε εκείνο το παιχνίδι. Έχουν ακουστεί και γραφτεί πολλά όλα αυτά τα χρόνια και ο ίδιος επίσης έχει ρωτηθεί και έχει δώσει τη δική του εξήγηση.

Ο Ζάρκο, ειδικά την πρώτη του χρονιά στην ομάδα, ήταν εκπληκτικός από τη γραμμή των βολών. Καθόμασταν πολλές φορές μαζί μετά το τέλος της προπόνησης να του δίνω τη μπάλα για να σουτάρει. Έγραφε 10/10 και 20/20, κάνοντας κάτι απίθανα σερί.

Τη δεύτερη χρονιά όμως άρχισε σιγά-σιγά αυτό το ποσοστό να φθίνει. Έπαιζε κι ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, το «Tetris», μετά μανίας όλη μέρα και δεν ξέρω αν αυτό είχε “κουράσει” τους αντίχειρές του και ειδικά το μεγάλο δάκτυλο του αριστερού του χεριού.

Για να χάσουμε στον Τελικό, υπήρχε και η δική μας ευθύνη, του τεχνικού επιτελείου. Δεν εξαιρώ και τους εαυτούς μας. Όταν χάνει μια ομάδα, χάνουμε όλοι μαζί.

Η ομάδα έμεινε πολλή ώρα χωρίς καλάθι προς το τέλος του ματς. Είναι από τις καταστάσεις που, όπως είπα, συμβαίνουν μια φορά στις εκατό και δεν μπορείς να αλλάξεις πολλά πράγματα.

Όλα αυτά λοιπόν συνδυάστηκαν σε ένα παιχνίδι και ήρθε το αποτέλεσμα που ήρθε. Είναι ένα ματς που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω κάτσει να το ξαναδώ ποτέ.

Στη ζωή υπάρχουν μεγάλες επιτυχίες, αλλά μπορεί να έρθουν και μεγάλες αποτυχίες.

Είναι μια ήττα που μας… στοίχειωσε για πολλά χρόνια. Πολύς κόσμος, ακόμη και σήμερα, όταν με συναντάει, μου λέει «Ολλανδέ, όλα καλά, μας χαρίσατε μεγάλες στιγμές εκείνα τα χρόνια, αλλά αυτό το Τελ Αβίβ….».

Ξέρετε, όλοι οι απ’ έξω, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι, προπονητές και παίκτες, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, κάνουμε κριτική και ανάλυση ενός αγώνα, ξέροντας το τέλος του έργου. Ο προπονητής φτιάχνει σενάρια και πρέπει να πάρει αποφάσεις, ενώ παίζεται το έργο. Είναι άδικο, αλλά έτσι συμβαίνει.

Πάντα για τον Ιωαννίδη, μετά το τέλος της προπονητικής του καριέρας, έλεγαν όλοι ότι «ήταν μεγάλος προπονητής, ΑΛΛΑ δεν πήρε το Ευρωπαϊκό…».

Ο κόσμος νομίζει ότι είναι εύκολο να πας στο Final 4 και να το πάρεις. Κι όμως. Το δύσκολο είναι να πας εκεί.

Και ο Γιάννης πήγε σε πολλά και με διαφορετικές ομάδες. Παρόλ’ αυτά, ο Έλληνας φίλαθλος πάντα είναι λίγο… ασεβής προς τις διαχρονικές αξίες. Ο Ιωαννίδης είναι ο άνθρωπος που άλλαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα στις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Με τον Άρη, με τον Ολυμπιακό και αργότερα με την ΑΕΚ.

Τουλάχιστον, επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά τη διοργάνωση και μπαίνοντας στην τελική ευθεία του Πρωταθλήματος, ο Ολυμπιακός μπόρεσε να αντιδράσει σε εκείνη τη “σφαλιάρα” και να κατακτήσει τον τίτλο, κάνοντας το Νταμπλ.

Ήταν σίγουρα κάτι σημαντικό που “μετρίασε” κάπως αυτή την κακή ανάμνηση και η χρονιά τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι προπονητής μπάσκετ, άμεσος συνεργάτης του Γιάννη Ιωαννίδη από το 1991 έως το 2003.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος

CHECK IT OUT: Κώστας Παταβούκας: Τελ Αβίβ: Αφετηρία για την ευρωπαϊκή καθιέρωση

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Δημήτρης Παπανικολάου: Ρώμη: Το Πρώτο

Χρήστος Μαρμαρινός: Βερολίνο: Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία

Η προ(ιστορία) των Final-4