Περιπλανιέμαι συχνά στο κέντρο του Περιστερίου, χαζεύοντας. Ανθρώπους, βιτρίνες και εικόνες.
Το κάνω με χαρά μικρού παιδιού που του χάρισαν το πιο ωραίο παιχνίδι.
Δεν είναι ότι έμενα πριν σε άλλη περιοχή και πλέον πρέπει να ανακαλύψω την καινούργια. Περιστεριώτης γέννημα-θρέμα είμαι. Γκάγκαρος, που λένε. Απλά, από το 2014 μέχρι και το 2016 έκανα ζωή στρατιώτη. Στρατιώτη της μπάλας και των πανελληνίων εξετάσεων.
Μη μη ρωτάτε πώς τα συνδύασα. Έγινε! Όχι χωρίς κόπο, όχι χωρίς πόνο αλλά και όχι χωρίς χαρά.
Γυρνούσα από το σχολείο στις 2. Άλλαζα, έπαιρνα μαζί μου ένα σάντουιτς για να το φάω στο δρόμο και πήγαινα στην προπόνηση. Ο Κορακάκης στην ομάδα Κ-20 του Ατρομήτου και οι συμπαίκτες μου με περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες! Μέχρι τις 5 στο γήπεδο, μετά πάλι σπίτι για ιδιαίτερα μέχρι τις 9 και από εκεί και πέρα διάβασμα μέχρι τις 11:30. Την άλλη μέρα, πάλι τα ίδια!
Αυτή ήταν η καθημερινότητά μου, ο μικροκόσμός μου, το δικό μου βασίλειο. Το σχολείο, το σπίτι και το γήπεδο.
Η μάνα μου, φιλόλογος στο γυμνάσιο όπου φοίτησα μάλιστα, δεν έβλεπε και με πολύ καλό μάτι ότι γούσταρα να παίζω ποδόσφαιρο και να παθιάζομαι. Δεν μπορούσε όμως και να με σταματήσει. Αντιθέτως, με στήριξε πολύ, όπως και ο πατέρας μου. Άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, έρχονταν στο γήπεδο να με δουν αγωνιζόμενο και ενδόμυχα ήταν υπερήφανοι. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
Εδώ που τα λέμε, μου τα έδωσαν όλα. Ιδιαίτερα μαθήματα για να μην χάνω χρόνο στις μετακινήσεις, ηθική υποστήριξη και απέραντη αγάπη… Τι άλλο να ζητήσω ο άνθρωπος;
Δούλεψα σκληρά παντού. Και στο σχολείο και στο γήπεδο. Στις αποστολές και σ’ εκείνες τις ατελείωτες ώρες στα πούλμαν με την ομάδα τα μάτια μου ήταν πάντα στο κινητό. Όχι για να μπω στο facebook, αλλά να διαβάσω από τις σημειώσεις που κρατούσα.
Στερήθηκα τα μικρά ωραία καθημερινά της ηλικίας μου. Έναν καφέ, μία βόλτα, ένα κλαμπ. Οι φίλοι μου μ’ έχασαν και τα λέγαμε μόνο από το τηλέφωνο (και στο σχολείο φυσικά). Αλλά, διάολε, άξιζε τον κόπο. Και το λέω τώρα που δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η καριέρα μου στο ποδόσφαιρο και ας ανέβηκα στην πρώτη ομάδα.
Στις Πανελλήνιες, έβγαλα 19.000 μόρια. Έγραψα 20 φυσική, 19,5 χημεία, 18,8 μαθηματικά και 17 έκθεση. Ήθελα να περάσω ΤΕΦΑΑ, αλλά, μ’ αυτούς τους βαθμούς, ήμουν σχεδόν αναγκασμένος να κοιτάξω πιο ψηλά. Άνθρωποι που εμπιστευόμουν με συμβούλευσαν και το Πολυτεχνείο μπήκε στη ζωή μου.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Η μπάλα, μπάλα όμως. Οκ, η μάνα μου λέει ότι προτεραιότητα πρέπει να έχει σχολή αλλά…
Πρώτος με φώναξε στην πρώτη ομάδα ο Κορακάκης. Του χρωστώ πολλά, ακόμα και το γεγονός ότι πήγα πενταήμερη: “Δεν πρέπει να χάσεις μία τέτοια στιγμή, μία τέτοια εμπειρία”, μου είχε πει. Και, ευτυχώς, τον άκουσα. Λίγο αργότερα, ο κόουτς έκανε τα πάντα από την πλευρά του για να είμαι όσο το δυνατόν πιο αφοσιωμένος στις εξετάσεις. Έχανα προπονήσεις με άδεια, με απέκλειε από αποστολές. Μου έδωσε το χρόνο και το χώρο που χρειαζόμουν. Ακόμα και τα νεύρα μου ανέχτηκε και, πιστέψτε με, είχα πολλά εκείνο τον καιρό.
Και ο Πίντο με εμπιστεύτηκε, αλλά σαν τον Κάναντι… κανείς. Δεν περίμενα ότι ο κόουτς της πρώτης ομάδας θα είναι τόσο πολύ δίπλα μας. Με τι μεράκι δουλεύει ο άνθρωπος… Και συμβουλές να μας δώσει και στήριξη. Ό,τι θέλουμε. Μου έχει πει ότι πρέπει να δουλεύω περισσότερο το αριστερό πόδι και να βάλω δύναμη στο κορμί μου.
Πώς να μην το κάνω; Κάθε μέρα τα δίνω όλα για να αποδεικνύω ότι έκανε σωστή επιλογή! Και μακάρι να υπογράψω συμβόλαιο και να πάω προετοιμασία με την ομάδα το καλοκαίρι, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο.
Ποσώς ενδιαφέρομαι αν θα κάνω ή όχι διακοπές. Έτσι και αλλιώς, τα τελευταία καλοκαίρια, δεν κάνω. Η ομάδα θα αρχίσει λογικά προετοιμασία γύρω στα τέλη του Ιούνη και θα κάνω το κάθε τι για να μπω και εγώ στο πούλμαν. Τα νησιά μπορούν να περιμένουν!
Τη σχολή θα την τελειώσω, μάνα μην ανησυχείς. Ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών πέρασα και δεν πρόκειται αυτή την ευκαιρία να την αφήσω να πάει χαμένη. Απλά τώρα κάνω μία σχετική οικονομία δυνάμεων. Το 40% των μαθημάτων όμως τα έχω ήδη περάσει και ας μην πολυπατάω στου Ζωγράφου. Τώρα όμως θέλω πάνω απ’ όλα να γίνω ένας εξτρέμ σαν τον Ουάρντα και τον Ντιγκινί. Ο Ουάρντα είναι φανταστικός παίκτης, τον χαζεύω στην προπόνηση. Και ο Ντιγκινί όμως δεν πάει πίσω. Τελειώματα πολύ ωραία, καλές επαφές με την μπάλα. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς…
Θέλω δουλειά, όπως λέει και ο Κάναντι. Αλλά δεν την φοβάμαι τη δουλειά. Και το σουτ μου θα φτιάξω και τη σωματοδομή μου. Το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου. Δεν κάνω σκόντο στον κόπο μου.
Ζω και κινούμαι ήδη σαν επαγγελματίας. Τρέφομαι σωστά, αποφεύγω το φαγητό έξω, ακόμα και τον καφέ τον πίνω με μαύρη ζάχαρη. Και στην ομάδα το ξέρουν και μου τα δίνουν όλα. Σπα, γυμναστήριο, δουλειά με τους γυμναστές έξτρα, ό,τι θέλω εγώ και οι συμπαίκτες μου το έχουμε. Θα ήταν κρίμα να μην τα δώσω όλα.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Το Πολυτεχνείο θα είναι εκεί πάντα και θα περιμένει. Δεν το αφήνω να με αφήσει, λατρεύω και τα μαθηματικά έτσι και αλλιώς.
Αλλά έχω χρέος. Στη μάνα μου, στον πατέρα μου, στον αδερφό μου που παλιά έπαιζε τερματοφύλακας στον Άγιο Ιερόθεο και τώρα είναι έτοιμος να πάρει το πτυχίο στην ιατρική.
Χρέος να κερδίσω αυτό το στοίχημα με τον εαυτό μου, όπως κέρδισα πολλά μέχρι τώρα.
Το όνειρό μου θα το κυνηγήσω μέχρι τέλους.
Το έγραψα κιόλας, μόλις…
Άρα δεν έχω το δικαίωμα να μην ιδρώσω στο κυνήγι αυτό…
Ο Γιώργος Νταβιώτης είναι ποδοσφαιριστής του Ατρομήτου, διεθνής με την Εθνική Ελπίδων.