Το μπάσκετ είναι σχεδόν όλη μου η ζωή, με την Εθνική ομάδα να είναι κάτι παραπάνω από τη μισή. Ένα μεγάλο κεφάλαιο, με υπέροχες στιγμές.
Ανυπομονούσα για την στιγμή όπου θα μαζευόμασταν και θα πηγαίναμε στα Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.
Ειδικά από το 2009 και μετά. Τότε που άρχισε να “δένει” η φουρνιά των παικτριών που έπαιζε στην Εθνική και, μέσα από την εξέλιξη κάθε παίκτριας, άρχισε να ανεβαίνει συνολικά και η απόδοση της ομάδας.
Η συνεχής βελτίωση και η παρουσία μας μου δημιουργούσαν ένα τρομερό συναίσθημα.
Κάθε χρόνο ανεβαίναμε ένα-ένα τα σκαλοπάτια, πετυχαίνοντας μάλιστα να καλύπτουμε τα μειονεκτήματα που είχαμε ως ομάδα, με βασικότερο το γεγονός ότι συγκριτικά με τις υπόλοιπες της Ευρώπης ήμασταν “κοντή”.
Προσπαθούσαμε πολύ για να κάνουμε την υπέρβαση και να παίρνουμε το κάτι παραπάνω. Και το κάναμε όλες. Μηδεμιάς εξαιρουμένης. Σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε διοργάνωση.
Τα δίναμε όλα! Αδειάζαμε ψυχικά και σωματικά. «Τελείωνε η μπαταρία», όπως λέμε. Νιώθαμε ότι είχαμε αφήσει και την καρδιά μας μέσα στο γήπεδο. Ακόμα κι όταν χάναμε, υπήρχε η ικανοποίηση ότι τα είχαμε δώσει όλα.
Η Στέλλα Καλτσίδου στον προημιτελικό του Eurobasket 2017 ανάμεσα στην Ελλάδα και το Βέλγιο / Photos by: fiba.com.
Δεν λέω… Είχαμε στεναχωρηθεί ουκ ολίγες φορές.
Η ήττα από το Βέλγιο και η απώλεια του μεταλλίου το 2017 στην Τσεχία ακόμα με/μας πονάει. Αλλά, μέχρι σήμερα να παίζαμε, πιστεύω πως δεν θα κερδίζαμε.
Και ξέρετε γιατί; Γιατί, είχαμε αδειάσει. Είχαμε φτάσει στο ταβάνι μας.
Μας έμεινε όμως το ταξίδι. Η διαδρομή που κάναμε και η εξέλιξη που είχαμε στην πορεία μας. Η συνολική και η ατομική.
Είναι ωραίο να βλέπεις την μετατροπή μιας νεαρής αθλήτριας σε βασικό μέλος της Εθνικής ομάδας. Να εξελίσσεται σε πρωταγωνίστρια και στο τέλος να γίνεται οδηγός της.
Όταν αποχώρησα από την Εθνική, ένιωθα πλήρης!
Είχα δώσει τα πάντα και είχε έρθει η ώρα να παραδώσω την σκυτάλη στην επόμενη και τις επόμενες, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πάνε την ομάδα στο σημείο όπου την έφτασε η δική μου γενιά.
Η Εθνική θα είναι πάντα ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού μου! Και πάντα θα με συγκινεί!
Η γενικότερη εικόνα τώρα του μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα είναι μια άλλη ιστορία, την οποία γνωρίζουν πολύ καλύτερα εκείνοι που το διαχειρίζονται.
Αρχικά, όλοι ξέρουμε ότι στη χώρα μας το μπάσκετ στην κατηγορία των γυναικών δεν είναι επαγγελματικό. Επομένως στην περίπτωση που οποιαδήποτε αθλήτρια θελήσει να ασχοληθεί με το άθλημα σε υψηλό επίπεδο, να παίξει δηλαδή στην Α1, ξέρει ότι δεν μπορεί να ασχοληθεί μόνον με αυτό. Για να βιοποριστεί και να επιβιώσει, θα πρέπει παράλληλα να κάνει και κάτι άλλο που θα είναι η βασική της δουλειά.
Από εκεί και πέρα, οφείλουμε να εξετάσουμε πώς ξεκινάνε να ασχολούνται τα κορίτσια, και τα παιδιά γενικότερα, με το άθλημα από τις μικρές ηλικίες.
Τούς δίνεται το κίνητρο;
Ή η δυνατότητα μέσα από ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα να εξελιχθούν και στα 18 τους να βγουν από κάποιο σχολείο ή κάποιον οργανισμό έτοιμα να ασχοληθούν επαγγελματικά με το μπάσκετ, όπως, για παράδειγμα, γίνεται στη Γαλλία;
Νομίζω, πως μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει κάτι τέτοιο.
Photo by: Eurokinissi (fiba.com).
Τα περιμένουμε όλα από κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους. Εκείνους τους λίγους που ασχολούνται με το γυναικείο μπάσκετ, οι οποίοι τρέχουν σε όλη την Ελλάδα μήπως βρουν κάποιο νέο κορίτσι με ταλέντο. Να το πάνε σε μια ομάδα με την ελπίδα ότι ίσως αργότερα καταφέρει να εξελιχθεί.
Με λίγα λόγια, ελπίζουμε στην τύχη. Και, όταν αφήνεις κάτι μόνο στην τύχη, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά πράγματα.
Μπορεί αυτή να σε βοηθάει έως ένα σημείο, αλλά δεν έχει διάρκεια για πάντα. Το αποδεικνύει και η ιστορία άλλωστε.
Στη δική μου “φουρνιά”, όταν μπήκα στο άθλημα και αργότερα έπαιξα στην Εθνική ομάδα, ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος. Υπήρχαν πολλές παίκτριες.
Η Παπαηλία, η Μάλτση που ήταν ήδη βασική, η Σαρέγκου και η Σαμορούκοβα ήταν κάποιες από αυτές.
Έπρεπε να δουλέψεις πολύ για να ανταπεξέλθεις.
Με την πάροδο του χρόνου, ο ανταγωνισμός έχει αρχίσει να φθίνει.
Ναι μεν υπάρχουν παίκτριες που ξεχωρίζουν, αλλά πλέον δεν είναι τόσο πολλές.
Έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο κενό.
Η Στέλλα Καλτσίδου σε παλιότερα στιγμιότυπα με την Ανθή Παπαηλία (2005) και την Πόλυ Σαρέγκου (2008) / Photos by: Eurokinissi (Action Images).
Προφανώς και υπάρχουν κορίτσια που έχουν όλα τα προσόντα και την προοπτική να εξελιχθούν. Όμως οι εποχές έχουν αλλάξει.
Τον πρωταρχικό ρόλο, λόγο αλλά και την ευθύνη για το γεγονός ότι το γυναικείο μπάσκετ στην χώρα παραμένει στάσιμο τον έχει η Ομοσπονδία.
Ωστόσο, και οι παίκτριες έχουν το δικό τους μερίδιο σ’ αυτό. Τόσο της δικής μου γενιάς όσο και της νεότερης.
Δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στους άλλους.
Η δική μου γενιά ίσως δεν διεκδίκησε παραπάνω πράγματα την στιγμή όπου είχε τη δύναμη και τη δυνατότητα να τα διεκδικήσει. Αφήσαμε τις επιτυχίες του 2009 και του 2017 να περάσουν χωρίς να τις αξιοποιήσουμε.
Ίσως γιατί οι περισσότερες από εμάς αγωνιζόμασταν ήδη σε ομάδες του εξωτερικού ή επειδή δεν είχαμε τον χρόνο να ασχοληθούμε.
Οφείλαμε όμως να ασχοληθούμε!
Γιατί τα κορίτσια που βρίσκονται ήδη στο άθλημα ή θα μπουν μελλοντικά σε αυτό είναι οι διάδοχοί μας.
Από την άλλη πλευρά, η τωρινή γενιά των κοριτσιών μού δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει βάλει στο μυαλό της πως, για να φτάσει κάποιος σε ένα υψηλό επίπεδο, πρέπει να κουραστεί. Να θυσιάσει πολλά πράγματα.
Photo by: fiba.com.
Η χαλαρότητα που υπάρχει γενικότερα στο γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα ίσως αποτελεί μια καλή και εύκολη δικαιολογία για τα νέα κορίτσια. Προσωπικά, δεν μπορώ να τη δεχτώ.
Όταν έχεις θέσει έναν στόχο, οφείλεις να δουλέψεις σκληρά για να τον πετύχεις.
Δεν γίνεται να είσαι 18 χρόνων και να μην μπορείς να κάνεις δυο προπονήσεις την ημέρα.
Πριν ρίξουμε λοιπόν το φταίξιμο στους άλλους, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε εμείς στον εαυτό μας αν έχουμε κάνει το καλύτερο που μπορούμε.
Αν το ‘χουμε κάνει και είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι από τη δική μας προσπάθεια, είμαστε εντάξει.
Αν όμως δεν έχουμε πράξει το καλύτερο που μπορούμε, δεν γίνεται να έχουμε την απαίτηση από του άλλους να μας αντιμετωπίζουν ως επαγγελματίες.
Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία.
Όλων όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ γυναικών.
Και μετά να δουλέψουμε!
Photo by: fiba.com.
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Στέλλα Καλτσίδου: Προκλήσεις Ζωής
Μαριέλλα Φασούλα: Η Χαρά του Παιχνιδιού
Έλενα Τσινέκε: Έξω Από Τη Ζώνη Ασφαλείας
Κατερίνα Σωτηρίου: Πορεία λύτρωσης
Ελεάννα Χριστινάκη: Διαδρομή Απελευθέρωσης / Στρατιωτική βάση για την επιτυχία
Εβίνα Μάλτση: Η Εβίνα χωρίς την Εθνική / Γιατί Πρέπει Να Τελειώνει; / Από τη Γουμένισσα στο Γκάρντεν
Όλγα Χατζηνικολάου: Η δική μου αλήθεια