Ο τρόπος μου

Αισθάνομαι ότι υπάρχει απόλυτη ισορροπία στη ζωή μου.

Πάντοτε ήμουν ένας άνθρωπος που την αναζητούσα ή τουλάχιστον το προσπαθούσα, ακόμα και όταν ένιωθα ότι κάτι πάει να χαλάσει..

Μένω πλέον στην Αθήνα. Συμπλήρωσα την οχταετία μου στην Πάτρα ως στέλεχος του Λιμενικού Σώματος και μου ήρθε η μετάθεση από το Υπουργείο Ναυτιλίας για την Αθήνα.

Αυτό ήταν κάτι που το ευχόμουν να συμβεί και το δέχτηκα με χαρά, επειδή επέστρεψα εκεί όπου υπήρχε μια οικογενειακή αναφορά.

Η Βάσω παραμένει ο ίδιος άνθρωπος σε γενικές γραμμές, αυτή είναι η μεγάλη σύνδεση με τα προηγούμενα χρόνια. Διατηρώ στον χαρακτήρα μου βασικές αρχές που καθόρισαν τη πορεία μου, αλλά έχω αλλάξει άλλα σημεία που έκρινα ότι ήθελαν κάποια αλλαγή, μάλλον απόσταγμα της εμπειρίας πια, όπως για παράδειγμα τους τρόπους αντίδρασης σε κάποιες καταστάσεις.

Αν και θέλω την ηρεμία και την ισορροπία, όπως νομίζω θέλουν πολλοί άνθρωποι σε μια ώριμη ηλικία, το σημείο που εστιάζω για να το πετύχω πλέον είναι ότι προσπαθώ να λύνω τα προβλήματα στην ώρα τους.

Δυστυχώς, υπήρξαν φορές παλιότερα που έκρινα λανθασμένα, λόγω της συναισθηματικής βαρύτητας που έδινα σε καταστάσεις. Έτσι, αυτή η σταθερότητα του χαρακτήρα μου ένιωθα σαν να ολίσθαινε. Όταν βρήκα τα αίτια και έβαλα τα σωστά αντανακλαστικά, τότε επανήλθα. Στο μεσοδιάστημα όμως είχε χαθεί χρόνος και ενέργεια, πράγμα που δυσκόλευε τον στόχο της ισορροπίας.

Θέλω να αντιμετωπίζω τα πράγματα, όταν προκύπτουν, και, αν κάτι ξεφύγει ή αποκλίνει του στόχου που είχα βάλει, προσπαθώ και παλεύω να το διορθώσω.

Νιώθω ότι τα έδωσα όλα στον πρωταθλητισμό και το μπιτς βόλεϊ για 10 χρόνια.

Προηγουμένως ήταν η σάλα με την Έφη (Σφυρή). Ξεκινήσαμε 23 ετών εγώ, 25 η Έφη.

Είχαμε ένα παρελθόν με εθνικές ομάδες της σάλας και τα σωματεία μας (η Έφη έπαιζε στον Παναθηναϊκό, ένα σωματείο με βαριά φανέλα, κι εγώ στα Βριλήσσια), οπότε ζούσαμε τον πρωταθλητισμό και πριν το μπιτς βόλεϊ.

Ήμασταν “στρατιώτες” και με την Βίκυ (Αρβανίτη) και με την Έφη.

Σε ό,τι αφορά σε εμένα, το καλύτερο που μπορούσα το έδωσα, φυσικά έκανα λάθη ή έχασα κάποια μετάλλια ή διακρίσεις από κάποιο λάθος, εννοείται αυτό.

Υπάρχουν τέτοιες μνήμες, αλλά το σημαντικό είναι η διάρκεια και όχι τα λάθη που έγιναν κάποιες φορές, καθώς λάθη δεν κάνει μόνο ο… τεμπέλης.

Όσοι αγωνίζονται καθημερινά κάνουν λάθη, οπότε δεν μπορώ να με “κατηγορήσω” γι’ αυτό.

Όταν, στα 35 μου χρόνια, αποχώρησα από την ενεργό δράση δεν ήταν κάτι σοκαριστικό, το είχα αποφασίσει.

Βέβαια, ποτέ κανένας αθλητής δεν είναι έτοιμος για μια τέτοια στιγμή, μπορεί να είσαι έτοιμος ηλικιακά και βιολογικά, όμως αυτό το ψυχολογικό κομμάτι, ότι αφήνεις το αγωνιστικό σου πρόγραμμα, είναι βαρύ.

Δεν είναι ότι σταματάς λόγω κάποιου τραυματισμού^. σταματάς, γιατί θέλεις να κάνεις οικογένεια.

Σου φαίνεται βέβαια “κάπως”, έκλαψα, είναι συγκινητική η στιγμή που σταματάς, αλλά υπήρχε ο ανώτερος σκοπός, οπότε μετά από μια-δυο μέρες ήμουν εντάξει.

Απ’ όλα τα τρόπαια που έχω πάρει στην καριέρα μου, ο γιος μου, ο Κωνσταντίνος, είναι το μεγαλύτερο. Κάθε μάνα, αθλήτρια ή πρωταθλήτρια, καταλαβαίνει ότι επιτυχία της ζωής της είναι το παιδί και η οικογενειακή ζωή.

Η ζωή μου κινείται στους ρυθμούς μιας μέσης μητέρας.

Πηγαίνω στις 07:45 το πρωί στην εργασία μου, στο Λιμενικό Σώμα (Υπουργείο Ναυτιλίας), ευτυχώς το σπίτι μου είναι κοντά, και φεύγω στις 15:30. Κάνω τη δουλειά του γραφείου, ό,τι απαιτηθεί και ό,τι μας ζητήσει η Διοικητής μας. Εργάζομαι στο οπλονομείο του κεντρικού Λιμεναρχείου Ραφήνας και ασχολούμαστε με τις υπηρεσίες του προσωπικού και ό,τι σχετίζεται με αυτό Είναι γενικά μια ευχάριστη εργασία, καμιά φορά έχει ένα μικρό άγχος για τη διεκπεραίωση κάποιων υποχρεώσεων, αλλά είναι κάτι που μαθαίνεται. Φυσικά, δεν είναι τόσο αγχωτικό σε σχέση με αυτά που έχω περάσει ως αθλήτρια.

Και μετά, το μεσημέρι, αναλαμβάνω το σπίτι, το παιδί, ό,τι κάνει φυσιολογικά μια μαμά.

Ο Κωνσταντίνος μεγαλώνει και έχει αρχίσει και βγαίνει από πάνω μου το βάρος της μελέτης του, καθώς την κάνει μόνος του τα τελευταία χρόνια, αλλά είμαι δίπλα του σε όλα.

Το παλεύω για να δει με καλό μάτι το μπιτς βόλεϊ, αλλά δεν το έχω καταφέρει ακόμη, γιατί δεν του έχω βρει ζευγάρι ή δεν έχω βρει δυο-τρία άτομα να κάνουμε γκρουπάκι.

Στο βόλεϊ γραφτήκαμε στον ΕΟΑΣ Σπάτων και δείχνει να του αρέσει. Δεν έχει μάθει ακόμη να παίζει, έχει κάποια καλά στοιχεία που έχει δει και από τον μπαμπά (Νίκο Ρουμελιώτη) και από την μαμά. Εγώ εξάλλου γύρω στα 13 μου, μεγαλύτερη από εκείνον, ξεκίνησα το βόλεϊ, άρα δεν υπάρχει θέμα. Εύχομαι να βρίσκεται στα γήπεδα για πολλούς λόγους.

Παραμένω ενεργή στο άθλημά μου^. κάθε Τετάρτη προπονώ κάποια γκρουπ στο Βeach Box – κέντρο μπιτς βόλεϊ, όπου συνεργάζομαι με τον προπονητή και φίλο, Μανώλη Ρουμελιώτη.

Έχω επίσης ιδρύσει και μια μικρή ακαδημία στην Πάτρα, το BLX Patras, στη Νίκη Προαστίου και το λειτουργεί πλέον η συνεργάτιδά μου, με την οποία έχουμε άψογη συνεργασία και μια ισχυρή φιλία.

Τώρα πια έχω κερδίσει περισσότερα… κιλάκια, όπως έχω κερδίσει και σε εμπειρία προπονητική.

Έχω χάσει βέβαια αυτήν την αγωνιστική αδρεναλίνη. Αλλά τελευταία πηγαίνω στο Καράβι στον Σχοινιά, εκεί όπου πήραμε τα πρώτα μας μετάλλια με την Έφη, και παθιάζομαι (καθόλου ανταγωνιστικά), γιατί θέλω πάλι να κερδίσω! Έχει πλάκα αυτό! Γελάω, γιατί σκέφτομαι «καλά, πόσο ακόμα;». Είναι όμως αναζωογονητικό.

Η αγωνιστική αδρεναλίνη είναι και αυτό κάτι για το οποίο μετά από κάποιον χρόνο λες «στοπ». Είναι αυτό που σου λείπει και θυμάσαι από τότε, αλλά λες «εντάξει, σε πόση ακόμα δόση να το πάρω αυτό;». Ήταν μεγάλο το άγχος για αρκετά χρόνια, παίζοντας σε υψηλό επίπεδο.

Για παράδειγμα, μετά το Τόκιο υπάρχουν αθλητές που μιλούν ανοιχτά πια για καταστάσεις που καταλήγουν σε κατάθλιψη ή σε θέματα που πρέπει να επιλύσουν με κάποιον ειδικό. Είναι μεγάλο το βάρος του πρωταθλητισμού, δεν είναι κάτι εύκολο.

Το 1996 αποφοίτησα από το τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής-Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με ειδικότητα στην παιδαγωγική.

Και μάλιστα τις συνεχίζω, γιατί βλέπω ότι το σωστό timing για εμένα είναι τώρα, όχι παλιότερα που είχα την έγνοια ενός μικρού παιδιού. Τώρα σκέφτηκα ότι μπορώ να εξελίξω περισσότερο τον εαυτό μου σε θέματα σπουδών.

Με βοηθά πολύ το Μεταπτυχιακό που κάνω στο Πανεπιστήμιο της Σπάρτης, το οποίο έχει σχέση με το αθλητικό κομμάτι και είναι στο τμήμα Οργάνωσης Επιχειρήσεων και Αθλητικών Οργανισμών. Ζω μια ωραία εμπειρία φοιτητική, έστω και σε πιο ώριμη ηλικία. Ελπίζω να καταφέρω να το ολοκληρώσω, γιατί είναι πολύ απαιτητικό.

Ποτέ δεν είναι αργά να αναπτύξεις τον εαυτό σου μέσα από τις σπουδές, κάθε μέρα πρέπει να μαθαίνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι.

Ήθελα να το κάνω για τον εαυτό μου, βλέπεις όσα έχεις κάνει από μια διαφορετική οπτική, η οποία σε βοηθάει να το κατανοήσεις καλύτερα και να το αναπτύξεις σε καλύτερο οργανωτικά επίπεδο.

Η ανάπτυξη και η διοίκηση του μπιτς βόλεϊ είναι κάτι με το οποίο μπορεί να ασχοληθώ στο μέλλον.

Κάποιοι με ρωτούσαν «γιατί δεν πήγες να γίνεις προπονήτρια στην τάδε ομάδα ή να δοκιμάσεις στο εξωτερικό;». Κάποιος άλλος με παρότρυνε να σκεφτώ την πολιτική ή άλλες επιλογές για… το μέλλον μου.

Εγώ ήθελα να ολοκληρώσω ήρεμα την καριέρα μου^. με μια Ολυμπιάδα στο Πεκίνο και με μια ημιτελική φάση που κερδίσαμε με τη Βίκυ στη Ρωσία. Τότε είπα «στοπ, τώρα οικογένεια». Όπως το είχα στο μυαλό μου, έτσι το έκανα.

Η αξιοποίηση του ονόματός μου και η ανάληψη επιπλέον επαγγελματικών υποχρεώσεων, εκτός από αυτές που ήδη έχω, απαιτούσαν χρόνο μακριά από την οικογένεια. Και αυτό δεν μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια εξίσωση, σε κάποιο αποτέλεσμα ικανοποιητικό για εμένα.

Μπήκα στον πειρασμό κάποια στιγμή να συμμετάσχω στο «Survivor», μου είχαν γίνει κάποιες προτάσεις δύο φορές, μου τηλεφώνησαν και οι υπεύθυνοι από τον «ΣΚΑΪ», αλλά τελικά ευτυχώς το απέρριψα.

Δεν πήρα το αεροπλάνο να πάω κατευθείαν εκεί στο νησί όπου γίνεται το ριάλιτι! Σεβάστηκα το επαγγελματικό μου περιβάλλον και τον εαυτό μου και τελικά δεν πήγα.

Το πιο βασικό που σεβάστηκα όμως ήταν το παιδί μου. Στην αρχή μου έλεγε ο Κωνσταντίνος «μαμά, πήγαινε, μαμά, πήγαινε, θέλω να σε δω εκεί να πολεμάς, να κάνεις, να προσπαθείς». Και στο τέλος, όσο περνούσαν οι μήνες και βλέπαμε κάποια επεισόδια, μου έλεγε «μαμά, καλύτερα που δεν πήγες τελικά». Είχε πολύ πλάκα, όταν το συζητούσαμε!

Ξέρω ότι το όνομά μου έχει συνδεθεί άρρηκτα με το μπιτς βόλεϊ, ότι μαζί με την Έφη ήμασταν οι πρώτες που το βάλαμε στα ελληνικά σπίτια.

Υπάρχει μεγάλη υπερηφάνεια και το εισπράττω αυτό ακόμα και τώρα που έχω μεγαλώσει, «α, Καραντάσιου, δεν είναι αυτό το όνομα, δεν είσαι εσύ που έπαιζες μπιτς βόλεϊ σε Ολυμπιακούς Αγώνες;» κτλ. Νιώθω υπερηφάνεια, γιατί το άθλημα πήρε μια πολύ καλή πορεία μετά απ’ όλα αυτά.

Το ηθικό βάρος που νιώθω είναι να συμβουλεύω σωστά τους νέους, τις νέες και το παιδί μου. Είμαι πολύ υπεύθυνη γενικά σε αυτό το προπονητικό και συμβουλευτικό κομμάτι.

Θα ήθελα να σταματήσω να παίζω μπιτς βόλεϊ… στα 73! Καμιά φορά παίζω “δάχτυλα και μανσέτα” με τη μαμά μου. Της λέω «τελικά έμαθες απ’ όσο με έβλεπες» και μου λέει «ξέρω βόλεϊ», το ίδιο λέει και στον Κωνσταντίνο και ότι θα του “δείξει”. Νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο που έχω πετύχει, να κάνω τη μαμά μου στα 73 της να παίζουμε άμυνα-επίθεση.

Στη ζωή πρέπει να βάζεις στόχους και να αγωνίζεσαι για το καλύτερο. Αυτό έκανα πάντα, αγωνιζόμουν, ακόμα και όταν υπήρχαν προβλήματα, όταν με προσέβαλλαν, όταν καθόμουν στον πάγκο.

Ένας άνθρωπος που βρίσκεται στον αθλητισμό νιώθει έναν “ξαφνικό θάνατο” με όλο αυτό. Η απόρριψη που νιώθεις πολλές φορές σε πληγώνει. Ε, λοιπόν εγώ θεωρώ ότι αυτό είναι η απάντηση, να πιστεύεις στον εαυτό σου και να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι για τον στόχο που έχεις βάλει.

Ο πρωταθλητισμός με βοήθησε και στα προσωπικά μου, στην οικογένειά μου, σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Είναι ο τρόπος με τον οποίον αγωνίζομαι και αντιμετωπίζω τα πράγματα…

Η Βάσω Καραντάσιου είναι πρώην αθλήτρια του μπιτς βόλεϊ.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Έφη Σφυρή: Η κρίση μου στην κρίση

Βίκυ Αρβανίτη: Μάνα, Μητέρα, Μαμά! / Στο Βασίλειο της Άμμου

Πένυ Καραγκούνη: Στηρίξου Μόνο Στον Εαυτό Σου