Οι πράξεις μας μένουν πίσω

Το να προπονώ τη γυναικεία ομάδα του ΠΑΟΚ αποτέλεσε μια πρόκληση για εμένα.

Ήθελα να δω αν τα κορίτσια αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο με τον ίδιο τρόπο και αν το ποδόσφαιρο που παίζεται είναι αντίστοιχο με εκείνο των αντρών.

Και είναι το ίδιο, πραγματικά! Όσον αφορά στην εκπαίδευση, τη μεθοδολογία και το αντικείμενο υπάρχουν ξεκάθαρα κοινοί παρονομαστές, απλώς οι γυναίκες αντιλαμβάνονται πολύ πιο γρήγορα το τακτικό κομμάτι του ποδοσφαίρου.

Υπάρχουν και μειονεκτήματα βέβαια, όσον αφορά για παράδειγμα στη φυσιολογία του σώματος, κάποια ασκησιολόγια πρέπει να διαφέρουν λίγο από τα αντίστοιχα των αντρών.

Αλλά σχετικά με τη διδασκαλία είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, το αντικείμενο δεν αλλάζει στο παραμικρό, οι εντάσεις είναι κι αυτές υψηλές με τον ίδιο τρόπο.

Η ουσιαστική διαφορά στο γυναικείο ποδόσφαιρο είναι ότι η γυναικεία φύση στον συναισθηματικό τομέα χαρακτηρίζεται από διακυμάνσεις μεγάλες.

Πολύ εύκολα χαίρονται, πολύ εύκολα λυπούνται, χρειάζονται υποστήριξη πάρα πολύ στον ψυχολογικό τομέα, όταν συμβαίνει αυτό, και επίσης θέλουν να νιώθουν ότι εκεί, στην άκρη του πάγκου, υπάρχει ένας άνθρωπος που φέρνει την ισορροπία, είναι ψύχραιμος, είναι θαρραλέος και μπορεί να μεταφέρει μια συναισθηματική ασφάλεια.

Οι γυναίκες έχουν ενσυναίσθηση, κατανοούν και δίνουν σημασία στα συναισθήματα κι έτσι καταλαβαίνουν, για παράδειγμα, αν είσαι λυπημένος ή εκνευρισμένος.

Και, για να σε σεβαστεί η ποδοσφαιρίστρια, πρέπει να αντιληφθεί ότι το αντικείμενο το γνωρίζεις πάρα πολύ καλά. Αν δεν έχεις τις γνώσεις και την ανάλογη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να σε εκτιμήσουν με τίποτα.

Οι γυναίκες θέλουν να ξέρουν ότι αυτός ο άνθρωπος που τις κοουτσάρει έχει κατανόηση προς τις ίδιες προσωπικά αλλά και προς την ομάδα, είναι σκληρός όπου πρέπει, θα αναλάβει ευθύνες, θα τις προστατεύσει, θα δημιουργήσει γενικότερα ένα κλίμα ασφαλείας και ισορροπίας.

Οι άντρες δεν το βλέπουν συναισθηματικά, το βλέπουν καθαρά ως ενασχόληση, ως επάγγελμα.

Τους ενδιαφέρει αν γνωρίζεις το αντικείμενο, όπως και οι γυναίκες βέβαια, και επίσης αν είσαι δίκαιος στις αποφάσεις.

Επηρεαζόμενοι από το αντρικό περιβάλλον, υπάρχουν προπονητές που χρησιμοποιούν και στο γυναικείο ποδόσφαιρο πολύ κακές εκφράσεις.

Προσωπικά δεν το κάνω ποτέ, δεν χρησιμοποιώ ούτε καν τη λέξη «λάθος», προτιμώ το «κακή απόφαση».

Σίγουρα σε άντρες η παρακίνηση μπορεί να γίνει πολύ πιο έντονη, η καθοδήγηση είναι η ίδια, αλλά στην περίπτωση των αντρών μπορείς να είσαι λίγο πιο σκληρός.

Για να πω την αλήθεια όμως, και οι γυναίκες, αν κατανοήσουν ότι η σκληρότητα συνδέεται με την διαδικασία της βελτίωσης, δέχονται και εκείνες πολύ εύκολα το να είσαι σκληρός, να τις πιέζεις αγωνιστικά, να τις πιέζεις στην προπόνηση, να ζητάς περισσότερα πράγματα. Το αποδέχονται, το κατανοούν και το ακολουθούν.

Ο άντρας μπορεί να θυμώσει ίσως περισσότερο κάποιες φορές κι εκεί θέλει διαχείριση.

Στις γυναίκες συναισθηματικά η προσέγγιση είναι διαφορετική, δεν μπορείς να τραβήξεις στα όρια κάποια πράγματα, ακόμα και σε στιγμές έντασης πρέπει να υπάρχει ισορροπία.

Αλλά οι γυναίκες είναι πολύ πιο εύστροφες, κατανοούν καλύτερα και γρηγορότερα από τους άντρες αν εσύ απέναντί τους φέρεσαι έντιμα, αν είσαι τίμιος, αξιοπρεπής, ειλικρινής.

Και αυτό εμένα με εξυπηρετεί, γιατί, όπως λέω πάντα, αυτό που φαίνομαι αυτό και είμαι.

Η πρώτη μου εικόνα από τον ΠΑΟΚ, όταν μου πρότειναν να αναλάβω τη γυναικεία ομάδα, ήταν να βλέπω την Πρωταθλήτρια ομάδα της Ελλάδας να παίζει ένα ποδόσφαιρο άναρχο και απείθαρχο, με παίκτριες που είχαν τεράστιες ικανότητες ατομικές.

Μάλιστα, μου εξήγησαν ότι «ενώ στην Ελλάδα κερδίζουμε, στην Ευρώπη δεν τα καταφέρνουμε».

Και ήταν ολοφάνερο το γιατί. Ήταν μια ομάδα που τότε είχε τα θέματά της, οπότε έβαλα κανόνες από την αρχή, απαίτησα την παρουσία τους στις προπονήσεις, έθεσα ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο.

Και θυμάμαι να με κοιτάνε με μάτια απορημένα, «Τώρα τι εννοεί με αυτά που λέει για τον εσωτερικό κανονισμό; Ότι δεν θα παίζει καμιά, αν δεν κάνει όλες τις προπονήσεις; Ένας σωρός κανόνες»!

Υπήρξε λοιπόν η αρχική τους έκπληξη, αλλά έβαλαν όλες τον εαυτό τους στη νοοτροπία ότι πρέπει να κοιτάξουν το ποδόσφαιρο επαγγελματικά και κατάλαβαν μόνες τους ότι δεν γνώριζαν όσο νόμιζαν από ποδόσφαιρο.

Ατομικά ήταν εξαιρετικές, αλλά το επίπεδο στη χώρα ήταν χαμηλό, κι ας είχαν πάρει τα Πρωταθλήματα στην Ελλάδα.

Όταν τους εξηγούσα το πλάνο μου, ότι εγώ θέλω να μάθουν να παίζουν ποδόσφαιρο και να κερδίζουμε στην Ευρώπη, ήταν διστακτικές στην αρχή. Έβλεπαν όμως ότι βελτιώνονταν πάρα πολύ και το ακολούθησαν πιο πιστές και από στρατιώτες!

Εκείνη η ομάδα του ΠΑΟΚ, η οποία μάλιστα την επόμενη χρονιά έπαιξε στην Ευρώπη και φτάσαμε στους «32» του Champions League, νομίζω ότι ήταν η καλύτερη ομάδα, ότι έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο που παίχτηκε ποτέ στην Ελλάδα, για να μην πω ακόμα και σε σύγκριση με αντρικές.

Ήταν τρομερές οι κοπέλες, υιοθέτησαν το πλάνο του προπονητή τους, πίστεψαν στον εαυτό τους  και απέδωσαν εξαιρετικά τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου.

Στην καριέρα μου έχω δει (αγωνιστικές) συμπεριφορές μέσα στο γήπεδο που πολλές φορές ξεπερνούσαν τις αντιδράσεις των αντρών, ήταν τρομερό, με εξέπληττε πολύ!

Ακόμα και εκεί ωστόσο επιβλήθηκα στις παίκτριες, τους είπα «κοιτάξτε τη συμπεριφορά τη δική μου, δεν ασχολούμαι με αντίπαλο, δεν ασχολούμαι με διαιτητή, δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο εκτός από εσάς, δεν βρίζω, δεν προσβάλλω, είμαι αξιοπρεπής και θέλω το ίδιο ακριβώς να κάνετε και εσείς», με αποτέλεσμα να αποδίδουν και μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό.

Μέσα στο παιχνίδι μπορεί να αναπτύσσουν συμπεριφορές κάπως αντρικές, να πουν πχ «ρε μαλάκα», είμαι σίγουρος ότι το λένε, αλλά είναι κι εκείνες σίγουρες ότι δεν μπορώ να τις ακούσω εγώ, γιατί, αν το κάνω, ξέρουν ότι μετά θα υπάρχουν συνέπειες.

Ωστόσο, δεν θα φτύσουν κτλ, διατηρούν τη γυναικεία φινέτσα.

Τους λέω «διαφέρετε, γιατί το ποδόσφαιρο είναι από τη φύση του σκληρό^. είστε κυρίες αλλά σκληρές κυρίες, δυνατές κυρίες».

Οι ποδοσφαιρίστριες των ελληνικών συλλόγων και της Εθνικής ομάδας δεν είναι επαγγελματίες, οπότε είναι υποχρεωμένες να δουλεύουν για τον βιοπορισμό τους.

Σε αντίθεση με τις ομάδες του εξωτερικού, όπου οι παίκτριες έχουν λυμένα τα προβλήματά τους, το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι καθαρά ερασιτεχνικό.

Το θετικό είναι ότι αρκετές κοπέλες παίζουν στο εξωτερικό, σε καλύτερες συνθήκες, και συμπτωματικά μάλιστα είναι αυτές που είχα στον ΠΑΟΚ μικρές!

Στην Ελλάδα έχουν βελτιωθεί λίγο οι συνθήκες, από την άλλη ωστόσο δεν έχει βελτιωθεί το επίπεδο, το ποδόσφαιρο που παίζουν.

Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να έχω περισσότερες ομάδες, να υπάρχουν περισσότερες υποδομές, να ασχολούνται περισσότερο, αλλά εν τέλει το ποδόσφαιρο να μην εξελίσσεται, να μην έχει αναπτυχθεί;

Είναι πολύ δύσκολη η αφετηρία.

Ένα αποτέλεσμα, ως νούμερο, κάποιες φορές λέει πράγματα από μόνο του. Θα αναφέρω λοιπόν το 0-10 με την Εθνική Γαλλίας, διαβάζοντας το οποίο σίγουρα κάποιος μόνο θετικά πράγματα δεν φέρνει στο μυαλό του. Και, για να έρθει ένα τέτοιο αποτέλεσμα, πολλά τέτοια πράγματα πρέπει να έχουν συμβεί.

Πέντε χρόνια πριν απ’ αυτό, υπήρχε ένα άλλο αποτέλεσμα πάλι με την Εθνική Γαλλίας, 1-0, σε ένα ματς που με πολύ ζόρι οι Γάλλοι μάς είχε κερδίσει. Θα πρέπει να δούμε λοιπόν πώς φτάσαμε από το 1-0 στο 10-0!

Ως χώρα μείναμε πίσω, μείναμε στάσιμοι και οι άλλοι βελτιώθηκαν με ταχύτητα φωτός.

Την Πορτογαλία πχ την κερδίζαμε πριν από κάποια χρόνια, τώρα δυσκολευόμαστε, χάσαμε σε ένα φιλικό 4-0, στο επόμενο ματς το βελτιώσαμε και χάσαμε 1-0, αλλά πλέον γενικότερα δυσκολευόμαστε με ομάδες όπως η Πορτογαλία.

Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία δίνει πια μεγάλη σημασία στο ποδόσφαιρο γυναικών, αλλά χρειάζονται κι άλλα.

Έχω κάνει συζητήσεις κι εγώ με τις παίκτριες, τους έχω πει μετά από καλούς αγώνες «Είδατε κορίτσια για άλλη μια φορά ότι, όσον αφορά στην ευφυΐα, είμαστε πολύ πιο έξυπνες από τις παίκτριες που αντιμετωπίζουμε!».

Όταν κατανοείς να παίξεις έναν σχηματισμό μέσα σε δύο μέρες, παίζεις και είσαι πολύ καλύτερος, αυτό και μόνο δείχνει ευφυΐα, φιλότιμο στον μέγιστο βαθμό, πίστη στον στόχο.

Επίσης, ας δει κανείς τις φυσικές ικανότητες αυτών των κοριτσιών που αντιμετωπίζουμε και να τις συγκρίνουμε με τις δικές μας^. αυτές είναι επαγγελματίες και ασχολούνται μόνο με αυτό, έχουν τον χρόνο να πάνε και στο γυμναστήριό τους, έχουν τον χρόνο να κάνουν και έξτρα προπόνηση.

Ναι, οι δυσκολίες για τις Ελληνίδες παίκτριες είναι τεράστιες, αλλά θα πρέπει να ξοδέψουμε κάποιον απ’ τον χρόνο μας να πιέσουμε τις ομάδες μας, να τους βοηθήσει και η ΕΠΟ, όσο μπορεί, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να προπονηθούν καλύτερα.

Ευτυχώς αυτήν την στιγμή στην ΕΠΟ υπάρχει ο κύριος Κωνσταντινίδης, ποδοσφαιρικός άνθρωπος που κατανοεί τις συζητήσεις μας, το τι πρέπει να γίνει, και έχουμε μια μεγάλη βοήθεια.

Έχουμε σχεδιάσει κάποια πράγματα που θα βοηθήσουν τουλάχιστον την Εθνική ομάδα και την ίδια τεχνογνωσία θα προσπαθήσουμε να την μεταφέρουμε και στις ομάδες, ώστε να βελτιωθεί και το Πρωτάθλημα.

Σε πιο διαπροσωπικό επίπεδο και όσον αφορά στο τι αποτελώ εγώ για τις παίκτριές μου, δάσκαλο, πατέρα, ψυχολόγο, καθοδηγητή ή οτιδήποτε άλλο, πρέπει κανείς να ρωτήσει τις ίδιες τις κυρίες (έτσι αποκαλώ πολλές φορές τις αθλήτριες). Εγώ πάντως θα ήθελα να με βλέπουν ακριβώς με τον τρόπο που με βλέπουν τώρα.

Η Παντελιάδου, η Αδαμάκη, η Χατζηγιαννίδου, παίκτριες που προσέφεραν στην Εθνική για χρόνια και πλέον σταμάτησαν, έχουν αναφερθεί σε συνεντεύξεις τους στο πρόσωπό μου, έχουν πει κάποια πράγματα κι αυτό αποτελεί και τη μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν προπονητή^. δεν είναι τα χρήματα, είναι η αναγνώριση από τους αθλητές και τις αθλήτριες του.

Άπειρες φορές έχω αναφέρει στις παίκτριές μου ότι μπορούμε να συζητήσουμε ό,τι τις απασχολεί και  θα βοηθήσω, εάν υπάρχει κάτι στο οποίο να μπορώ.

Αυτό βέβαια έχει γίνει και με άντρες ποδοσφαιριστές, καθώς -σε οποιαδήποτε περίπτωση- πρώτα από όλα πρέπει να χτίσεις μια σχέση.

Όταν έχεις λοιπόν ένα σύνολο αντρών/γυνακών απέναντί σου το οποίο πρέπει να το καθοδηγήσεις, να το προπονήσεις, να το κάνεις να πετύχει, για να αισθάνονται καλύτερα πρωτίστως αυτοί/αυτές, να αποκτήσουν τον αυτοσεβασμό, να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, να πάρουν ένα Πρωτάθλημα, να σώσουν μια κατηγορία, δεν γίνεται να πετύχεις χωρίς να χτίσεις μια ειλικρινή σχέση.

Και, όταν το καταφέρεις και πειστούν ότι ισχύει αυτό που λες, ε τότε πολλές φορές έρχονται και λένε «μπορώ να σε απασχολήσω για κάτι άλλο άσχετο;». «Ναι, κανένα θέμα!», απαντώ.

Το πιο δύσκολο για τη γυναίκα είναι η κεφαλιά, στο αγωνιστικό κομμάτι.

Υπάρχει ένας εκ γενετής φόβος και λίγες γυναίκες έχουν το θάρρος να το πραγματοποιήσουν, γίνεται βέβαια με προπόνηση, οι επαναλήψεις βοηθούν πάρα πολύ, αλλά γενικά υπάρχει ένα θέμα με την κεφαλιά, ειδικά όταν είναι νεαρές. Αυτό βελτιώνεται με τον καιρό και υπάρχουν παίκτριες πολύ δυνατές στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Το άθλημα είναι μαχητικό, θα δει κανείς σπρωξίματα, ένταση, σκληρά φάουλ, μεγάλες κόντρες, απλώς το ζητούμενο για εμένα είναι οι εντάσεις που προκύπτουν να τελειώνουν άμεσα και να μην έχουμε συνέχειες, ό,τι έγινε έγινε εκείνην την στιγμή, δίνω το χέρι, «συγγνώμη», όλα καλά και συνεχίζουμε.

Ήμουν θεατής πριν από χρόνια σε γυναικεία παιχνίδια ελληνικών συλλόγων, τα οποία ήταν πολύ πιο σκληρά από τα αντρικά, πήγαινε η κλωτσιά σύννεφο!

Όταν δεν έχω καλή τεχνική, δεν είμαι καλά εκπαιδευμένος, τότε δεν έχω πλαστικότητα στις κινήσεις μου και είμαι σκληρός χωρίς να το θέλω, γιατί έτσι είναι το σώμα μου, τα χτυπήματά μου είναι άτσαλα κι έτσι το παιχνίδι γίνεται σκληρό.

Τώρα ευτυχώς υπάρχουν ακαδημίες γυναικών, τα κορίτσια παλιά ξεκινούσαν το ποδόσφαιρο στα 20, 21, 25 τους, γιατί έτρεχαν πολύ, έκαναν στίβο, οπότε δεν είχαν από μικρές την εκπαιδευτική υποδομή που έπρεπε και τους έλειπαν στοιχεία όπως η συναρμογή, η ισορροπία, ο ρυθμός, η ευλυγισία, η ευκινησία.

Ο κόσμος στις εξέδρες παραμένει απών, δεν έχουμε θεατές.

Όταν γυρνούσαμε με τον ΠΑΟΚ από την Ιρλανδία, όπου είχαμε βγει πρώτες στον όμιλο Champions League, κάποια στιγμή με ρωτούν τα κορίτσια «κόουτς, λέτε να μας περιμένει κόσμος στο αεροδρόμιο;», καθώς είχαν την εικόνα από τις αντρικές ομάδες που, όταν πετύχαιναν κάτι, τις περίμεναν χιλιάδες κόσμος στο αεροδρόμιο.

Και τους λέω «ήθελα πάρα πολύ να σας πω ότι θα περιμένει ο κόσμος, αλλά σίγουρα θα μας περιμένουν οι δικοί μας άνθρωποι που είναι και το πιο σημαντικό, οι οικογένειές μας, ίσως κάποιοι δημοσιογράφοι, μην περιμένετε κάτι άλλο».

Και όντως έτσι έγινε, περίμενε κάποιος κόσμος, πιο πολύ συγγενείς και φίλοι, δημοσιογράφοι, χάρηκαν τα κορίτσια, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα γινόταν αυτό που γίνεται με τους άντρες.

Στο εξωτερικό πάντως υπάρχει άλλη προβολή, άλλη αντιμετώπιση, οικονομικά είναι τελείως διαφορετικά.

H μεγαλύτερη επιβράβευση για τα κορίτσια αυτά συνέβη την χρονιά που ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ δεν ήταν καθόλου καλός, δεν βλεπόταν, και πήγαμε στην Τούμπα (σε παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, αν δεν κάνω λάθος) για να βραβευτούν στο ημίχρονο του αγώνα οι παίκτριες για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος και για την πρόκριση στο Champions League. Όταν πηγαίναμε προς τα εκεί λοιπόν, οι φίλαθλοι φώναζαν «βγάλτε έξω τους παίκτες, να παίξουν αυτές» και σε εμένα «κόουτς, πήγαινε εσύ στον πάγκο, δεν βλέπονται αυτοί καθόλου».

Σεξισμός, σεξιστική διάθεση, δεν υπάρχει, αυτοί που ασχολούνται με το γυναικείο ποδόσφαιρο και το ακολουθούν δεν έχουν καμία ροπή προς κάτι τέτοιο, είναι αγνοί φίλαθλοι, λίγοι και καλοί.

Δεν έχει ποτέ υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι τέτοιο. Ακόμα και αν είχε τη διάθεση κάποιος να κάνει κάτι, δεν θα το έκανε, γιατί θα ήμουν εγώ εκεί, δεν θα τολμούσε να το κάνει με εμένα δίπλα.

Υπήρχε και υπάρχει ασπίδα προστασίας, ωστόσο δεν χρειάστηκε ποτέ, δίπλα είναι συγγενείς και φίλοι των κοριτσιών που έρχονται για να χαρούν, βλέποντάς τες να παίζουν.

Έχουμε στόχους μεγάλους με την Εθνική πλέον, δεν υπάρχει δηλαδή αυτό που συνηθίζουμε να λέμε «θα πάμε να κάνουμε μια καλή εμφάνιση» και τα συναφή.

Αυτήν την στιγμή στην ομάδα έχουν απομείνει κάποιες κοπέλες μιας γενιάς που έβγαλε πολύ καλές αθλήτριες και μάλιστα σε πολύ κακές συνθήκες, σε πέτρινα χρόνια και σε χωμάτινα γήπεδα. Προσπαθούσαν και έπαιζαν τότε για το τίποτα, απλώς και μόνο γιατί το αγαπούσαν, μεγάλωσαν, έφυγαν και πλέον έχουν μείνει κάποιες από αυτές…

Και λέω λοιπόν εγώ ότι και μόνο προς τιμήν αυτών των παλιών ποδοσφαιριστριών, οι οποίες ήταν οι πρωτεργάτριες και πέρασαν τα πάνδεινα, αλλά και κάποιων που παίζουν ακόμη σε σχετικά μεγάλη ηλικία θα πρέπει να πετύχουμε κάτι.

Γενικά στη ζωή η φιλοσοφία μου είναι «κάνε πράγματα τα οποία θα μείνουν, οι πράξεις μας μένουν πίσω και όχι το όνομά μας».

Πρέπει λοιπόν να πετύχουμε, να θέσουμε έναν πήχη και να τον ξεπεράσουν και οι υπόλοιπες γενιές, οφείλουμε να το κάνουμε, έχουμε υποχρέωση.

Και στόχος είναι η πρόκριση σε τελική φάση, είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε παγκόσμιο, σε ό,τι είναι πιο κοντά.

Η καριέρα μου έχει συνδεθεί με το γυναικείο ποδόσφαιρο και δεν θα είχα το παραμικρό πρόβλημα να συνεχίσω να κοουτσάρω γυναίκες, γιατί, αν και έχω προπονήσει και αντρικές ομάδες με διακρίσεις, το καλύτερο ποδόσφαιρο το έπαιξαν εκείνες.

Μαγική λέξη στην πορεία μου είναι η «εξέλιξη», να βελτιώνω την ομάδα μου και να πετυχαίνουμε μαζί στόχους, οι οποίοι θα κάνουν ευτυχισμένους/ευτυχισμένες τους/τις παίκτες/παίκτριές μου.

Τη δεδομένη στιγμή δεν θέλω να αποχωριστώ αυτά τα κορίτσια, θέλω να πετύχουν κάτι που θα με κάνει πολύ ευτυχισμένο και μετά βλέπουμε.

Τους αξίζει και πρέπει να τα καταφέρουν για να μπορέσουμε να δώσουμε ώθηση στο γυναικείο ποδόσφαιρο, για να καταλάβουν και οι υπόλοιποι ότι οι γυναίκες μπορούν να παίξουν εξαιρετικά.

Με τον τρόπο αυτόν αφενός θα βελτιώσουν τη δική τους υπόσταση ως ποδοσφαιρίστριες και αφετέρου θα βοηθήσουν τα κορίτσια που έρχονται από πίσω να βρουν καλύτερες συνθήκες.

Ο Αλέξανδρος Κατηκαρίδης είναι προπονητής ποδοσφαίρου.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Χαρούλα Δημητρίου: Μια γυναίκα όλα τα μπορεί

Τατιάνα Γεωργίου: Γιατί να μην παίζουμε μπάλα;

Δανάη-Ελένη Σιδηρά: Γεννημένη για την Μπάλα!

Ελένη Μάρκου: My way: Καστοριά – Έσσεν

Ιωάννα Χαμαλίδου: Μόνη στην Πόλη

Βεατρίκη Σαρρή: Τόλμα Να Ονειρευτείς

Ανθούλα Αρβανιτάκη: Σχεδιάζοντας στο τετράδιο / Μυρτώ Νούλα: Ταγμένη στην μπάλα

Γιώργος Κυριαζής: Ταξίδια Στο Άγνωστο / Μιχάλης Ξημεράκης: Η ώρα των Γυναικών