Στρατιώτης της ομάδας και του χάντμπολ

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μένω στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, μείναμε για λίγο στο Λαύριο, απ’ το οποίο είναι η καταγωγή της μάνας μου και στο οποίο δούλευε ο πατέρας μου, και μετά ήρθαμε Φιλαδέλφεια.

Ήμασταν πάρα πολύ κοντά στο γήπεδο της ΑΕΚ, έχω προλάβει και το παλιό, ήμουν 9 ετών, όταν γκρεμίστηκε, θυμάμαι λίγο τη μπουλντόζα, όσο μπορεί δηλαδή να θυμάται τέτοια πράγματα ένα μικρό παιδί.

Από πολύ μικρός ήμουν ΑΕΚ, ήταν κι ο πατέρας μου ΑΕΚτσής, αλλά το μικρόβιο δεν ξέρω στην πραγματικότητα από πού το πήρα, καθώς εκείνος δεν πολυασχολιόταν, μάλλον από το σχολείο και τις κίτρινες φανέλες με τις οποίες γέμιζε η γειτονιά.

Όπως όλα τα παιδάκια, ήθελα κι εγώ να παίξω ποδόσφαιρο, κάποια στιγμή έκανα μάλιστα και ποδόσφαιρο και χάντμπολ, άντεχα πολύ, αργότερα οι γονείς μου ήθελαν να με πάνε στον στίβο, επειδή ήμουν γρήγορος, αλλά τότε, όταν ήμουν στο Δημοτικό, γινόταν πολύς λόγος για τα κρούσματα ντόπινγκ, ήταν εκεί γύρω στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, οπότε η μητέρα μου τελικά δεν με άφησε να πάω.

Με το ποδόσφαιρο επίσης είχα ξενερώσει πολύ^. είχα πάρει μέρος σε ένα τουρνουά στη Μύκονο και μου είχε κάνει πρόταση ο ΠΑΟΚ να πάω στην ομάδα, εγώ ήθελα πολύ, ήμουν έτοιμος, η μάνα μου όμως δεν ήθελε να με αφήσει, γιατί ήμουν μικρός (14), και χρειαζόταν υπογραφή και από τους δύο γονείς λόγω ηλικίας.

Έτσι πήγα στο χάντμπολ, ένα γρήγορο άθλημα με πολύ επαφή, ήμουν κι εγώ ένα δυνατό παιδί για την ηλικία μου, τα έβαζα με όλους, δεν άκουγα κανέναν.

Ξεκίνησα από τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας σε πολύ μικρή ηλικία, έπαιξα εκεί και κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, τότε που είχαν ξεκινήσει όλες οι προσφυγές στα δικαστήρια, γιατί δεν έδιναν τα δελτία στα μη επαγγελματικά αθλήματα και κρατούσαν τους αθλητές χωρίς τη θέλησή τους στα σωματεία, μπήκε η ΑΕΚ στη μέση για να πάω να αγωνιστώ εκεί.

Ήθελαν να ενταχθώ στην ομάδα, μου έδιναν και καλά χρήματα, αλλά είχε γίνει ένα “παιχνίδι” πίσω από την πλάτη μου^. δεν επέτρεπαν να παίζει στη Νέα Φιλαδέλφεια το γυναικείο βόλεϊ, δηλαδή στην έδρα του, και υποστήριξαν ότι, για να αγωνιστεί το βόλεϊ εκεί, έπρεπε… να μείνω στην παλιά μου ομάδα, με αποτέλεσμα η ΑΕΚ να κάνει πίσω και σχεδόν 10 μέρες πριν από το δικαστήριο να βρεθώ ξεκρέμαστος.

Τότε εμφανίστηκε ο Δικέφαλος Αστέρας Νέας Ιωνίας (αργότερα ΙΕΚ ΞΥΝΗ), μου είπαν ότι με θέλουν, ότι μπορούν να μου δίνουν ένα χαρτζιλίκι και ότι μετά θα ήμουν ελεύθερος να πάω όπου θέλω!

Με τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας είχα παίξει και στο αντρικό τμήμα, είχα συμμετοχή και στην Α2 και στην Α1, συνέχισα για έξι μήνες στον Δικέφαλο Αστέρα Νέας Ιωνίας, στα 19 μου πηγαίνω στον Διομήδη Άργους για έναν χρόνο και επιστρέφω στον ΙΕΚ ΞΥΝΗ, όπως είχε μετονομαστεί για δύο χρόνια η ομάδα της Νέας Ιωνίας, μέχρι δηλαδή να απορροφηθεί από τον Ολυμπιακό.

Όταν έγινε αυτό, δεν μπορούσα να μείνω εκεί και έφυγα για τον Δούκα.

Καταρχήν, δεν ήθελα να παραμείνω στον Ολυμπιακό λόγω ιδεολογίας, ήμουν στη Νέα Φιλαδέλφεια τότε και δεν το σκεφτόμουν τόσο επαγγελματικά, το προσέγγιζα πιο πολύ συναισθηματικά, ήθελα να παίξω στην ΑΕΚ. Το έχω παραδεχτεί ότι ένα από τα μεγάλα μου λάθη είναι ότι ήμουν τόσο ρομαντικός που δεν σκεφτόμουν το μέλλον μου.

Έκλεισα την πόρτα του Ολυμπιακού και ήταν ένα λάθος για την καριέρα μου.

Μέσα στα χρόνια, έχω αναπτύξει κάποιες φιλίες δυνατές, με εκτιμούν κάποιοι άνθρωποι, δύσκολο να βρεθώ απέναντί τους, αλλά γενικά πρέπει να έχεις το μυαλό σου στο κεφάλι και να μην δρας με συναισθηματισμό. 

Τώρα που είμαι πιο ώριμος και αντιμετωπίζω τα πράγματα με επαγγελματισμό, τα ζυγίζω διαφορετικά.

Εκτός όμως από το συναισθηματικό κομμάτι, ίσως και να ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν μου έδειχναν σεβασμό.

Παρότι ήμουν μικρός, αποτελούσα βαρόμετρο για την ομάδα, ήμουν πολύ καλός, τόσο εκείνη τη χρονιά, κατά την οποία μάλιστα πήραμε και το Πρωτάθλημα, όσο και την προηγούμενη.

Αν λοιπόν μου έδειχνε την ελάχιστη εμπιστοσύνη ο τότε προπονητής του Ολυμπιακού, εάν έδειχνε σεβασμό και εκτίμηση στην αξία μου και δεν μου έλεγε ότι δεν υπήρχαν χρήματα, ότι θα γίνονταν μειώσεις κτλ, θα έμενα.

Προπονητής ήταν ο Γιώργος Ζαραβίνας, μετέπειτα προπονητής της Εθνικής, με τον οποίον πλέον έχουμε άριστες σχέσεις^. καταλαβαίνω ότι τότε ίσως να ήθελε να φέρει κάποιον δικό του, όλοι οι προπονητές τα κάνουν αυτά για να νιώθουν εξασφαλισμένοι.

Επόμενος σταθμός λοιπόν ο δανεισμός μου στον Δούκα, στον οποίον έμεινα δύο χρονιές, τον πρώτο χρόνο μάλιστα, το 2017, παίξαμε Τελικό Final 4 ενάντια στον Ολυμπιακό.

Με ωρίμασε που αντιμετώπισα την προηγούμενή μου ομάδα, κυρίως όμως ήθελα να αποδείξω ότι είχαν κάνει λάθος, ότι ήμουν καλός, οπότε ένιωθα λίγο περίεργα, παρόλ’ αυτά όντως είχα παίξει καλά σε εκείνον τον Τελικό, είχα βάλει 11 γκολ, αν και εν τέλει χάσαμε, καθώς ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερη ομάδα.

Κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο ο ισχυρός άντρας της ερασιτεχνικής ΑΕΚ, ο κύριος Παπασταμάτης, γνωρίζοντας ότι είμαι ΑΕΚ, και μου είπε «έλα από το γραφείο μου να μιλήσουμε».

Εκεί μου ανακοίνωσε ότι ήθελε να πάω στην ομάδα, αλλά ήταν η περίοδος που ακόμη δεν μπορούσα να φύγω τσάμπα κι ο Ολυμπιακός (ήμουν δανεικός στον Δούκα) ζητούσε κάποια χρήματα.

Του λέω «δώστε τα και τον πρώτο χρόνο θα παίξω με λίγα χρήματα, δεν έχω κανένα πρόβλημα, κανένα, αρκεί που θα είμαι στην ΑΕΚ», ήμουν πολύ χαρούμενος, έλεγα σε όλα «ναι», είχα πει μάλιστα κάποια στιγμή του Προέδρου «δώστε τα λεφτά κι εγώ θα έρθω τσάμπα», στον χώρο μας είναι ευλογία να παίζεις επαγγελματικά στην ομάδα που θέλεις και αγαπάς, ας μην κρυβόμαστε.

Εκτίμησε τη στάση μου και έδωσε, αν θυμάμαι καλά, 10.000 ευρώ σε εκείνη την πρώτη μεταγραφή από Ολυμπιακό σε ΑΕΚ, ενώ πήρα κι εγώ μάλιστα κάποια χρήματα.

Ήμουν πλέον στην ΑΕΚ, σηκωνόμουν το πρωί με χαρά και ζούσα την κάθε μέρα έντονα!

Ο κόσμος ήταν δίπλα μας, ήταν δίπλα μου, στην πρώτη προπόνηση βρέθηκαν 300 άτομα στο ΟΑΚΑ, κάτι το φανταστικό, κάτι το ονειρικό, ενώ υπήρχε πολύ καλό κλίμα και στα αποδυτήρια, είχαμε χημεία και με τους ξένους που είχαν έρθει.

Το 2020 ήρθε ο κορωνοϊός, αλλά ήμασταν ήδη πρώτοι στο Πρωτάθλημα, είχαμε αποκλείσει τον Ολυμπιακό και στο Κύπελλο.

Την επόμενη χρονιά, το 2021, πήραμε το Τρεμπλ, Πρωτάθλημα, Κύπελλο και European Cup, σεζόν που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί διακρίθηκα και σε ατομικό επίπεδο.

Είχε έρθει στη θέση που έπαιζα ένας πολύ σημαντικός παίκτης, στην πορεία όμως έπαθε χιαστό κι έπρεπε εγώ να καλύψω το κενό του, πήρα τη θέση του, έπαιξα τότε και στην Εθνική πολύ καλά, με αποτέλεσμα να βγω καλύτερο εξτρέμ.

Ήταν όλα ιδανικά, εκείνη τη χρονιά τη βάζω στην κορυφή, όπως και τη σεζόν 2023-2024 που αγωνίστηκα με καλή απόδοση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Τη σεζόν 2022-2023 παίξαμε πέντε παιχνίδια με τον Ολυμπιακό και, κακά τα ψέματα, είναι πολύ πιο όμορφο και πολύ πιο έντονο να κερδίζεις ένα Πρωτάθλημα απέναντι σε αυτήν την ομάδα.

Είχαμε χάσει στο Κύπελλο και μετά από μια εβδομάδα παίζαμε Τελικούς για το Πρωτάθλημα, ήμασταν με την πλάτη στον τοίχο, ήταν πολύ δύσκολο, έπρεπε να διαχειριστούμε τον αποκλεισμό, παρόλ’ αυτά είχαμε την στήριξη του κόσμου απ’ την πρώτη στιγμή, παίξαμε τους Τελικούς και στη φυσική μας έδρα (και όχι στη Χαλκίδα), ενώ θυμάμαι ότι στον πέμπτο Τελικό, βγαίνοντας μόνος μου για ζέσταμα μιάμιση ώρα πριν το ματς, βλέπω το γήπεδο σχεδόν τίγκα.

Μοναδικά τα συναισθήματα και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2024 στο Μόναχο, ήταν τρεις αγωνιστικές μέρες φανταστικές, όλοι οι παίκτες το ζήσαμε, δώσαμε όλες τις δυνάμεις μας, “αδειάσαμε”.

Το γήπεδο στο Μόναχο ήταν γεμάτο με 12.000 κόσμο, στα αποδυτήρια πετσέτες, φρούτα και κάποιες άλλες λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά, οι συνθήκες της προπόνησης ήταν εξαιρετικές στο στάδιο, φωτογραφίες από μεγάλες στιγμές, έβγαινες από τη μεικτή ζώνη και υπήρχαν κορδέλες που ξεχώριζαν τους δημοσιογράφους από εσένα, όλα τα φώτα πάνω σου, συνεντεύξεις, ήταν μια φανταστική ατμόσφαιρα.

Στο Ευρωπαϊκό του Μονάχου όμως έκανα και πρόταση γάμου στην κοπέλα μου στο γήπεδο^. η πρόταση είχε ήδη γίνει πιο πριν, ήταν να επισημοποιηθεί στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο γήπεδο, αλλά δυστυχώς χάσαμε, οπότε ήρθε στο Euro και έγινε εκεί.

Όταν ο άνθρωπός σου σου λέει ότι μπορείς να προχωρήσεις και είναι εκεί, η απόφαση να κάνεις την πρόταση είναι πιο εύκολη.

Μετά το Euro και την απόδοσή μου εκεί, μιλούν για εμένα στο εξωτερικό, φαίνεται ότι πλέον μετράω ως όνομα.

Ήταν ένα όνειρο το να μιλάνε για εμένα προπονητές μεγάλου βεληνεκούς, ενώ και σε προσωπικές συνομιλίες έχω ακούσει καλά λόγια τόσο από προπονητές όσο και από μάνατζερς.

Υπάρχει πλέον για εμένα ένα ενδιαφέρον από ομάδες του εξωτερικού και θα το κυνηγήσω, όσο μπορώ.

Με τον Πρόεδρο έχουμε καλή σχέση και έχουμε συμφωνήσει ότι, εάν έρθει κάτι πολύ καλό από το εξωτερικό, δεν θα μου σταθεί εμπόδιο, πράγμα που δείχνει, που αποδεικνύει ότι όλα αυτά τα χρόνια έχει σεβαστεί που είμαι στρατιώτης της ομάδας.

Βέβαια, έχω δηλώσει ότι θέλω να κλείσω την καριέρα μου στην ΑΕΚ, εάν δεν υπάρξει καλή πρόταση από ξένη ομάδα.

Εκτός όμως από παίκτης της ΑΕΚ είμαι και οπαδός της.

Ο κουμπάρος του αδερφού μου και ο κολλητός μου είναι μέσα στην «Original», μαζί πάμε φουλ Opap Arena στο ποδόσφαιρο και παρακολουθούμε τα παιχνίδια της ΑΕΚ απ’ το πέταλο, μάλιστα το 2022-2023 πανηγυρίσαμε και το Νταμπλ.

Και είναι πολύ όμορφο να σε (ανα)γνωρίζουν έστω πέντε-δέκα άτομα, να ξέρουν την αξία σου και ότι παίζεις για τη φανέλα, γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό μένει, το να ξέρεις ότι ο κόσμος της ομάδας σε έχει ψηλά, ειδικά σε ένα άθλημα όπως το χάντμπολ, στο οποίο δυστυχώς δεν παίρνουμε πολλά χρήματα.

Θα ήθελα πολύ επίσης κάποια στιγμή να συναντήσω τον Πέτρο Μάνταλο και τον Σέρχιο Αραούχο, να μιλήσω μαζί τους και να πάρω φανέλα τους, αν και δεν το έχω κυνηγήσει πολύ^. ο Σέρχιο είναι εμβληματικός, αλλά κλίνω περισσότερο προς τον Πέτρο, γιατί, πέρα από το γεγονός ότι είναι αρχηγός, σκέφτεται το καλό της ομάδας, ξεπέρασε τα προβλήματα με τους χιαστούς και έβαλε σε όλους τα γυαλιά.

Όσον αφορά στον Αλμέιδα, δεν ξέρω, είμαι από τους αθλητές που δεν τα πηγαίνω πολύ καλά με τους προπονητές, κρατάω μεγάλη απόσταση, θα κάνω τον χαβαλέ και την πλάκα, αλλά μέχρι εκεί, όλα αυτά δεν με πολυεμπνέουν, αν και γενικά στην Ελλάδα προπονητής και παίκτης έρχονται κοντά, ώστε να μπορέσουν να κερδίσουν κάτι και οι δύο.

Η ΑΕΚ είναι μια αγνή αγάπη που είχα από πάντα, είναι έρωτας και σεβασμός.

Αλλά έχω εξαιρετικές σχέσεις και με παίκτες του Ολυμπιακού, πχ με τον Πέτρο Κανδύλα, τον αρχηγό της ομάδας, με τον οποίον μάλιστα είμαστε και μακρινά ξαδέρφια, θα βριστούμε μες στον αγώνα φουλ, μετά θα πάμε για καφέ και όποιος έχει κερδίσει θα κάνει χαβαλέ στον άλλον.

Εδώ να αναφέρω ότι γενικά ζω πολύ το παιχνίδι, έχω ένταση, παθιάζομαι, όπως αντίστοιχα και στην προπόνηση θα τσακωθώ με συμπαίκτη μου, θα πανηγυρίσω μπροστά του κτλ, κάνω πολλά τέτοια, αν και πλέον έχω μετριάσει τις αντιδράσεις μου.

Ο κολλητός μου, ο Δημήτρης Τζηράς, επίσης παίζει στον Ολυμπιακό και μου έχει δώσει τις καλύτερες συμβουλές, ενώ απίστευτες σχέσεις έχουμε και με τον Μπάμπη Δομπρή, ο οποίος πριν τον Ολυμπιακό έπαιζε στην ΑΕΚ.

Δεν έχει σημασία λοιπόν με ποια ομάδα είσαι ή από ποια ομάδα προήλθες, πρέπει στο τέλος της ημέρας να κοιμάσαι καθαρός, είτε παίζεις στην ΑΕΚ, είτε στον Ολυμπιακό, είτε οπουδήποτε. Γιατί το χάντμπολ είναι τρόπος ζωής!

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτό, έχω χάσει πολλές διακοπές με τους φίλους μου λόγω προετοιμασίας, έχω χάσει πολλές εξόδους λόγω προπόνησης την επόμενη μέρα πριν από σημαντικούς αγώνες.

Το χάντμπολ είναι όλη μου η ζωή και, όταν έρθει η στιγμή να σταματήσω, δεν ξέρω τι θα γίνει, θα μείνω στο άθλημα σίγουρα, νομίζω ότι θα κυνηγήσω την προπονητική, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα ξυπνήσω και θα πάω για δουλειά πχ σε ένα σούπερ μάρκετ, κάτι που προφανώς θα το κάνω, αν χρειαστεί, αλλά θα μου κακοφανεί, θα γκρινιάξω και θα μου πάρει καιρό να το ξεπεράσω.

Ο Χρήστος Κεδέρης είναι διεθνής παίκτης του χάντμπολ.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Παναγιώτης Νικολαΐδης: Σαν Οικογένεια

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Αλέξης Αλβανός: Ποιος είναι αυτός ο Αλβανός

Νίκος Κοκκώνης: Τα έδωσα όλα για το Χάντμπολ

Βάσω Σκάρα: Χάντμπολ, έρωτας με την πρώτη ματιά

Μυρτώ Νούλα: Ταγμένη στην μπάλα