Κυνήγησε το όνειρό σου

(Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου).

Αγαπητέ 22χρονε Ανδρέα,

Έχεις μάθει, από τα πρώτα χρόνια σου στα γήπεδα, είτε αυτά είναι στα Χανιά είτε στην Αθήνα και σε πιο λαμπερά «σκηνικά», ότι τίποτα δεν σου χαρίστηκε. Ποτέ. Και τίποτα δεν θα σου χαριστεί. Αυτό, να μην το ξεχάσεις ποτέ.

Μόλις έχεις ακούσει τ’ όνομα σου στο ντραφτ του ΝΒΑ. Είναι καλοκαίρι του 2003 και οι Πίστονς πραγματοποίησαν την υπόσχεσή τους και σε επέλεξαν. Όμως, όπως έχεις ήδη βιώσει στη ζωή και στην καριέρα σου, δεν θα φανταστείς ακόμη μεγαλεία.

Γιατί, από αυτή τη στιγμή, θα αρχίσει για σένα μία διετής πορεία γεμάτη δυσκολίες, συγκίνηση, αλλά με πολύτιμες παραστάσεις και μπόλικο ενθουσιασμό. Με πολλή όρεξη, με πείσμα.

Όταν ήσουν στην Κρήτη, το ΝΒΑ για σένα ήταν ένα σορτσάκι των Φοίνιξ Σανς που είχες αγοράσει σε ηλικία 12 ετών, αλλά και ένα μπλουζάκι με το λογότυπο «I Love This Game».

Το ΝΒΑ ήταν στο μυαλό σου ο Μάικλ Τζόρνταν και η κυριαρχία των Σικάγο Μπουλς στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ήταν τα διαφημιστικά σποτάκια της εκπομπής «ΝΒΑ Action» που άρχισε να προβάλλεται στην Ελλάδα…

Μπροστά στο επίπεδο του επαρχιακού μπάσκετ, στον Κύδωνα Χανιών, η Αμερική θα σου φανεί κάτι πολύ μεγάλο. Ακόμη και όταν στα 16 σου βρέθηκες στον Παναθηναϊκό, σκεφτόσουν μόνο πώς θα δουλέψεις σκληρά.

Στον Παναθηναϊκό, προσπάθησες από την πρώτη μέρα να καταλάβεις τι συμβαίνει. Ήξερες πως δεν έχεις ακόμη το επίπεδο που απαιτείται. Αυτό που κέρδισες και σε καθόρισε ήταν το επίπεδο των συμπαικτών σου. Ήταν αυτό που ονειρευόσουν.

Πρωτάθλημα Α1, Ευρωλίγκα, ψηλοί – θρύλοι, όπως οι Ρέμπρατσα, Ράτζα που σου έδειχναν κινήσεις στην προπόνηση και σου έδιναν συμβουλές στους αγώνες! Τότε, διαπίστωσες με ακρίβεια ποιο ήταν το επίπεδο που ήθελες να φτάσεις.

Αυτοί οι δύο σπουδαίοι σέντερ σού έδειξαν πολλά, αν και μεγαλώνοντας δεν είχες πρότυπα. Στο ΝΒΑ, ήταν η αρχή της καριέρας του Σακίλ Ο’Νιλ. Ήταν το νέο είδωλο. Στην Ελλάδα, σε όποιο κατάστημα αθλητικών ειδών έμπαινες έβλεπες πρώτο-πρώτο ένα γιγάντιο παπούτσι της Reebok, μέγεθος 60!

Τότε, γελούσες που το κοιτούσες στις βιτρίνες. Πού να φανταζόσουν ότι μερικά χρόνια αργότερα θα παίξεις αντίπαλός του…

Σιγά-σιγά, παίζοντας επαγγελματικά στην Ελλάδα, «έπλαθες» στο μυαλό σου αγώνες με τον εαυτό σου στα παρκέ του ΝΒΑ. Στα 20 δήλωσες την πρώτη συμμετοχή στο ντραφτ, όπως κάνουν όλοι οι πιτσιρικάδες εκτός Η.Π.Α., πριν την αποσύρουν.

Είναι η πρώτη επαφή σου. Άλλωστε, ως τα 22 είχες δικαίωμα επιλογής και ο χρόνος ήταν μπροστά σου.

Την άνοιξη του 2003, ήθελες να ταξιδέψεις στην Αμερική για να δοκιμαστείς στο pre-draft camp, όμως αγωνιζόσουν με το Περιστέρι στους ημιτελικούς των πλέι-οφς της Α1, στους οποίους ηττηθήκατε με 2-1 νίκες από τον Παναθηναϊκό. Κάνοντας «μπρέικ» στην πρεμιέρα και χάνοντας το  δεύτερο ματς στον πόντο.

Δεν απογοητεύτηκες που έχασες την πρώτη ευκαιρία. Γιατί ήταν εξίσου σημαντικό να παίζεις ημιτελικούς στην Ελλάδα, το πρωτάθλημα της οποίας ακόμη τότε παρακολουθούσε όλη η Ευρώπη και πολλοί σκάουτερ του ΝΒΑ.

Η πρώτη ομάδα που σε πλησίασε και ήταν εξαρχής πιο κοντά σε σένα ήταν οι Ντιτρόιτ Πίστονς. Ο σκάουτερ Τόνι Ρονζόνι σε είχε δει να παίζεις στις μικρές Εθνικές και σου είχε μιλήσει.

Τον συνάντησες προ μηνών, έπειτα από ένα ματς της Εθνικής, όμως δεν τον θυμόσουν. Εκείνος σου θύμισε ότι είχατε μιλήσει και πριν από χρόνια.  Ο Ρονζόνι ενημέρωσε τον ατζέντη σου, Μαρκ Τέρμινι, ότι οι Πίστονς σε παρακολουθούν από τα 15 σου.

Από το Ντιτρόιτ είπαν στον Τέρμινι ότι αν δεν σε προτείνει σ’ άλλη ομάδα πριν από το ντραφτ, θα σε επιλέξουν εκείνοι στον δεύτερο γύρο. Εσείς βασιστήκατε σ’ αυτό και έτσι έγινε, στο Νο58 του 2003.

Αρχικά δεν το πίστευες. Όμως δεν φοβήθηκες μήπως οι Πίστονς μπλοφάρουν, γιατί δεν θα ήσουν επιλογή τους στον πρώτο γύρο και περίμενες υπομονετικά τη σειρά σου. Δεν υπήρχε λόγος να σου πουν ψέματα για ένα πικ στο Νο58. Γνωρίζατε και οι δύο πλευρές ότι αυτή η επιλογή θα ήταν μία ευκαιρία για σένα και οι ίδιοι δεν είχαν κάτι να χάσουν.

Τη βραδιά του ντραφτ δεν ήσουν μεν στη Νέα Υόρκη, όπου διεξαγόταν η διαδικασία. Όμως είχες ταξιδέψει στις Η.Π.Α. και βρισκόσουν στο γραφείο του ατζέντη σου, στο Κλίβελαντ.

Ακούγοντας τ’ όνομά σου, έπειτα από εκείνο των Πίστονς, δεν θα προλάβεις να σκεφτείς κάτι, διότι σε μερικά δευτερόλεπτα θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι οι άνθρωποι της ομάδας! Θα σε καλωσορίσουν και θα σου ζητήσουν την επόμενη κιόλας μέρα να ταξιδέψεις στο Ντιτρόιτ για να παρουσιαστείς μαζί με τους Ντάρκο Μίλιτσιτς και Κάρλος Ντελφίνο, οι οποίοι αποκτήθηκαν στον πρώτο γύρο.

Θα αισθανθείς χαρούμενος για το επιπλέον κίνητρο που εμφανίστηκε στον δρόμο σου και θα θέλεις να δοκιμάσεις αμέσως. Μία μέρα μετά, θα σταθείς μπροστά σε δεκάδες δημοσιογράφους και στο πλάι των Μίλιτσιτς, Ντελφίνο. Θα βρεθείς δίπλα στον κόουτς Λάρι Μπράουν και τον πρόεδρο και παλαίμαχο γκαρντ των Πίστονς στους δύο πρώτους τίτλους τους, Τζο Ντούμαρς και θα κρατήσεις για πρώτη φορά το Νο55 με τ’ όνομά σου στην πλάτη της φανέλας μίας θρυλικής ομάδας!

Εκείνη η συνέντευξη Τύπου, τον Ιούνιο του 2003, θα είναι η πρώτη γνωριμία, αλλά και η μοναδική άμεση επαφή για δύο χρόνια. Οι Πίστονς είναι μεν δίπλα σου, όμως απλώς θα σε παρακολουθούν να παίζεις την επόμενη διετία στην ΑΕΚ.

Στην ΑΕΚ, θα δώσεις τα πάντα, θα δουλέψεις σκληρά, αφήνοντας για λίγο στην άκρη το ΝΒΑ, μέχρι το 2005, όταν οι Πίστονς θα σε καλέσουν στο σάμερ-λιγκ τους. Είσαι βέβαιος ότι έχεις δουλέψει και είσαι έτοιμος.

Θα βρεθείς στο Ντιτρόιτ και τον Σεπτέμβριο, για ατομικές προπονήσεις και το veterans-camp, την επίσημη προετοιμασία για τη νέα σεζόν.

Θα εισέλθεις στο προπονητικό κέντρο και εκτός από τα λάβαρα πρωταθλητή του 1989 και 1990, θα κοιτάξεις με δέος και το τρίτο, ενός θριάμβου μόλις περσινού. Θα συναντήσεις μεγάλους παίκτες. Μπεν και Ρασίντ Ουάλας, Τσόνσι Μπίλαπς. Πρωταθλητές! Ο τελευταίος θα είναι και ο MVP των Τελικών του 2004!

Θα πας εκεί έτοιμος και θα ζήσεις την εμπειρία στο μάξιμουμ. Δίπλα σε μελλοντικούς Hall Of Famers, έχοντας καταλάβει ότι για τον συγκεκριμένο ρόλο που σε επέλεξαν μπορείς ν’ ανταποκριθείς.  Θα λες στον εαυτό σου πως αξίζεις να είσαι εκεί και θα παραμείνεις να το διεκδικήσεις…

Αν και επιλογή του 2003, θα είσαι ένας ρούκι. Όμως, δεν θα περάσεις από πολλά καψώνια απ’ τους παλιούς. Άκουγες στην Ελλάδα ότι οι πρωτοετείς κουβαλούν τις βαλίτσες των μεγάλων. Για σένα, όμως, τον μετέπειτα παίκτη του Ολυμπιακού, Άλεξ Άκερ και τους Τζέισον Μαξίελ, Αμίρ Τζόνσον, που θα έχουν γίνει επιλογές στο ντραφτ του 2005, η μοναδική «αγγαρεία» θα είναι να φέρνετε κάθε τέσσερις μέρες ο καθένας τα ντόνατς και τους καφέδες των «παλιών».

Δεν θα σκύψεις το κεφάλι όταν σε «κόψουν» απ’ το ρόστερ. Έπειτα από μία διετία, τα δικαιώματά σου δεν ανήκουν στους Πίστονς, όμως θα είναι δικό σου… δικαίωμα να πιστέψεις ότι θα παίξεις στο ΝΒΑ, έστω και σε άλλη ομάδα.

Θ’ αποφασίσεις να παραμείνεις στην Αμερική, Έχεις καλά μέσα στο μυαλό σου ότι αξίζεις να είσαι εκεί και αξίζει να το παλέψεις με όλες τις δυνάμεις σου.

Θέλεις να είσαι διαθέσιμος, διότι αν επιστρέψεις με συμβόλαιο στην Ευρώπη, θα χάσεις το δικαίωμα να παίξεις εκείνη τη σεζόν στο ΝΒΑ…

Έχεις αποφασίσει να κάνεις τα πάντα για να πραγματοποιήσεις τ’ όνειρό σου. Ακόμη κι αν αυτό έλθει μέσω του NBDL, της θυγατρικής λίγκας του ΝΒΑ, που είχε ιδρυθεί πριν από δύο χρόνια.

Θ’ ακούσεις για πρώτη φορά την περιοχή Ροανόκε, στη Βιρτζίνια, η ομάδα της οποίας θα σε επιλέξει στο ντραφτ του NBDL. Θα βρεθείς σε μία πόλη όπου δεν υπάρχει τίποτε! Θα κάνει πολύ κρύο και το πρωτάθλημα δεν είναι ακόμη στο σημερινό, πολύ οργανωμένο επίπεδο. Θα υπάρχουν ελλείψεις.

Οι ομάδες δεν θ’ ανήκουν ακόμη σε εκείνες του ΝΒΑ, όπως τώρα. Ιδιοκτήτες θα είναι ιδιώτες οι οποίοι τις «τρέχουν» όπως επιθυμούν και, φυσικά, τα χρήματα είναι πολύ λίγα. Εσύ θα λάβεις συμβόλαιο κατηγορίας «Β», για παίκτη που προέρχεται από το ντραφτ. Αλλά μην νομίζεις ότι υπάρχει διαφορά με τα συμβόλαια «Α», για αθλητές που πέρασαν από το ΝΒΑ, ή τα «C», που είναι για τους υπόλοιπους.

Πέρα απ’ το πληρωμένο σπίτι και το φαγητό μόνο τις ημέρες αγώνων, τα 1.500 δολάρια μηνιαίως δεν θα είναι αρκετά για μετακινήσεις ή διατροφή και θα χρειαστεί να βάλεις και λεφτά από την τσέπη σου…

Θα σκεφτείς κάτι σαν: «Δεύτερη λίγκα στην Αμερική», όμως η πολυτέλεια δεν περισσεύει. Οι μετακινήσεις της ομάδας θα γίνονται με λεωφορείο. Μία μέρα θα ταξιδέψεις οδικώς 17 ώρες από τη Βιρτζίνια ως τη Φλόριντα για ένα ματς!

Στο γήπεδό σας, θα προσφέρουν κοινωνική εργασία κρατούμενοι γειτονικών φυλακών, οι οποίοι αλλάζουν το παρκέ σε παγοδρόμιο, όταν ακολουθεί ματς χόκεϊ. Δεν θα ξέρεις αν σου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση η παρουσία «υπαλλήλων» με πορτοκαλί φορεσιές ή οι φρουροί που υπάρχουν γύρω-γύρω. Διότι συχνά οι προπονήσεις διεξάγονται υπό την επίβλεψη… όπλων! Και δεν θα ξεχάσεις ποτέ ότι συχνά κάποιοι συμπαίκτες σου έπεφταν στο παρκέ απ’ το κρύο!

Όλα θα είναι διαφορετικά απ’ όσα θα έχεις συνηθίσει στην Ευρώπη. Επιπλέον, θα έχεις την πίεση να δείξεις και κάτι αγωνιστικό, διαφορετικά δεν έχει νόημα η προσπάθεια που κάνεις. Αλλά πώς να γίνει και αυτό, όταν αρχικά θα σε χρησιμοποιήσουν σε θέση «4», την οποία δεν ξέρεις καλά-καλά και, στην πορεία, θα διαπιστώσεις ότι δεν ακουμπάς σχεδόν καθόλου μπάλα;

Το NBDL ήταν πάντα η «λίγκα των κοντών» και ένα πρωτάθλημα επιθετικό στο οποίο οι περισσότεροι παίζουν για τα στατιστικά τους. Όλοι, βεβαίως, αυτό θέλετε να δείξετε. Όμως οι «κοντοί» έχουν την τύχη να έχουν τη μπάλα στα χέρια τους.

Θα παίξεις σ’ αυτή τη «μαγική» πεντάδα των Ροανόκε Νταζλ με περιφερειακούς τους Ουίλ Μπάινουμ και Άντονι Γκράντι, που έπαιξαν στη συνέχεια σε Μακάμπι και Πανελλήνιο, ΑΕΚ αντίστοιχα. Σέντερ θα είναι ο Πορτορικανός, ύψους 2.20μ., Τζον Πίτερ Ράμος, τον οποίο έχουν επιλέξει στο Νο32 του ντραφτ του 2004 οι Ουίζαρντς. Θα καταλάβεις ότι αν δεν πάρεις επιθετικό ριμπάουντ, δύσκολα θα σκοράρεις, γιατί πάσα ούτε για δείγμα…

Όλα αυτά θ’ αλλάξουν άμεσα, όμως, στο ίδιο πρωτάθλημα. Λίγους μήνες αργότερα, στις αρχές του 2006, ο παλαίμαχος φόργουορντ του «Showtime» των Λέικερς, Μάικλ Κούπερ, τότε κόουτς των Αλμπουκέρκι Θάντερμπερντς και δις πρωταθλητής προπονητής του ΝΒΑ γυναικών με τις Λ.Α. Σπαρκς, θα σου δώσει την ευκαιρία σου.

Το Νιου Μέξικο ήταν κάποτε το σπίτι του κόουτς Κούπερ, ο οποίος φοίτησε στο τοπικό πανεπιστήμιο. Αυτό θα γίνει και το δικό σου σπίτι. Από εκεί που πάλευες για ένα «σκουπίδι» στο Ροανόκε, ο Κούπερ θα σ’ εμπιστευτεί. Θα σ’ αφήνει στο παρκέ 30΄και θα σου δίνει και 7-8 μπάλες σε κάθε αγώνα.

Το ομαδικό παιχνίδι στο Αλμπουκέρκι θα σε βοηθήσει. Θα παίξεις καλά, θα έχεις 13π.-6ριμπ. μ.ο.. Γενικά, η ζωή εκεί θα είναι διαφορετική. Το Νιου Μέξικο είναι ακριβώς η πόλη που έβλεπες μικρός στα κινούμενα σχέδια, με το road runner και το κογιότ! Ακριβώς η ίδια!

Θα διασχίζεις τον δρόμο με τα πόδια ή το αυτοκίνητο και δίπλα σου θα τρέχουν κογιότ! Θα κάθεσαι για καφέ και πλάι σου θα είναι ένας τύπος με καπέλο και ένα 45αρι όπλο στη ζώνη, αγκαλιά με την κοπέλα του! Αλλά το μέρος θα είναι καταπληκτικό και θα σου αρέσει, γιατί ο καιρός σού θυμίζει την Ελλάδα.

Η θητεία στο Αλμπουκέρκι θα σου δώσει αυτοπεποίθηση. Όχι μόνο γιατί στο τέλος της σεζόν θα κατακτήσεις τον τίτλο! Στο NBDL αλλάζει συνήθως ένας παίκτης ανά εβδομάδα. Για σένα, όμως, οι συνθήκες θα είναι εξαιρετικές και θα σου το αποδείξει ο Κούπερ όταν θα σε κρατήσει στο ρόστερ ακόμη και όταν θα σπάσεις το δάχτυλο του χεριού σου…

Θα μείνεις έναν μήνα δίχως να πληρώνεσαι. Θα κάνεις κάθε μέρα μόνος σου στίβο το πρωί στο γυμναστήριο και το απόγευμα, για μία ώρα, προπόνηση μπάσκετ μόνο με το αριστερό χέρι! Ο Κούπερ έχει δικαίωμα να σε «κόψει», όμως θα σε κρατήσει.

Θα είσαι τυχερός που αυτός ο τύπος βρέθηκε στον δρόμο σου. Από την ημέρα που θα συναντηθείτε θα σου δείξει την εκτίμησή του, λέγοντας ότι σε απέκτησε με εκείνο το trade από τους Νταζλ λόγω της μαχητικότητας που είδε σε σένα. Στοιχείο που είχε έντονα και ο ίδιος στην καριέρα του.

Είσαι τυχερός για εκείνη την ανταλλαγή, η οποία μαζί με την κατάκτηση του πρωταθλήματος του NBDL θα είναι η επιβράβευση όλης της προσπάθειάς σου. Μαζί με τη δυνατότητα σε ξαναδούν οι σκάουτερ του ΝΒΑ. Η επόμενη κίνηση για τους «μεγάλους» δεν θ’ αργήσει.

Το καλοκαίρι του 2006 θα λάβεις πρόσκληση από τους Μέμφις Γκρίζλις, για το σάμερ-λιγκ. Μάλιστα, θα παίξεις πολύ, περίπου 25΄ σε κάθε παιχνίδι. Θα παίξεις καλά, θα καταγράψεις μ.ό. 12π.-8ριμπ.. Το να μένεις πολύ στο παρκέ σημαίνει ότι η ομάδα ενδιαφέρεται. Τα σάμερ-λιγκ είναι η «σκηνή» των ρούκι ή των δευτεροετών με συμβόλαια και ο αρκετός χρόνος στο παρκέ δείχνει θετικές προθέσεις, για υπό δοκιμή παίκτη.

Παρόλα αυτά, αν και παίζεις πολύ, δεν θα λάβεις συμβόλαιο. Άμεσα θα έρθει πρόσκληση από τους Ατλάντα Χοκς για παρουσία στο καμπ προετοιμασίας. Οι Χοκς θα δείξουν επίσης ότι σε θέλουν. Θα σου πουν ότι το τελευταίο εγγυημένο συμβόλαιο, το 15^ο κάθε σεζόν, είναι σχεδόν δικό σου.

Μία μέρα πριν από την πρεμιέρα της σεζόν, ωστόσο, όταν η ομάδα ανακοινώνει επισήμως το 15μελές ρόστερ, τα νέα δεν θα είναι ευχάριστα. Διεκδικείς την τελευταία θέση με τον Ματ Φρίτζι, ο οποίος λίγους μήνες νωρίτερα είχε περάσει από τον Ολυμπιακό. Στην τελευταία προπόνηση, ο βασικός φόργουορντ, Μάρβιν Ουίλιαμς, θα σπάσει το χέρι του και οι Χοκς θα επιλέξουν εύλογα τον Φρίτζι, που παίζει στην ίδια θέση…

Κρατάς, όμως, το κεφάλι ψηλά και δεν απογοητεύεσαι.

Για σχεδόν δύο χρόνια αλλάζεις πολιτεία κάθε δύο-τρεις μήνες. Έχεις μαζί σου μόνο δύο βαλίτσες, οι οποίες εκτός από ρούχα κουβαλούν μέσα τους και θέληση. Η εξέλιξη στην Ατλάντα δεν θα σε «ρίξει». Εκείνη τη διετία κυνηγάς τη μία ευκαιρία μετά την άλλη.

Όσα έγιναν στην Ατλάντα θα τα θεωρήσεις κομμάτι της διαδικασίας. Θέλεις πολύ να πείσεις μία ομάδα να σου προσφέρει συμβόλαιο και τέτοιες αναποδιές δεν πρόκειται να σε κάνουν να τα παρατήσεις.

Ξέρεις ότι, έπειτα από κάθε εμπειρία, έρχεσαι πιο κοντά σ’ αυτό που τόσο επιθυμείς. Θα λες στον εαυτό σου ότι «αν δεν παίξω στο ΝΒΑ, δεν φεύγω από εδώ. Θα το κάνω μέχρι να παίξω». Το έχεις πάρει απόφαση. Αυτό θα είναι πολύ έντονο μέσα σου. Τίποτα δεν θα σε απογοητεύει και δεν θ’ αργήσεις να δικαιωθείς.

Σε λίγες ημέρες, θα λάβεις πρόταση από το Σιάτλ. Θα φτάσεις εκεί και θα βρεθείς να παίζεις σε ένα γεμάτο γήπεδο, σε μία καταπληκτική πόλη. Οι Σόνικς θα έχουν τότε ένα από τα χειρότερα ρεκόρ, όμως το γήπεδο θα είναι κάθε βράδυ sold-out, κάτι που δείχνει την αγάπη του κόσμου για την ομάδα. Ένας παραδοσιακός οργανισμός με καλή πορεία στα 90’s και παρουσία στους Τελικούς του 1996. Θα είναι η εποχή λίγο πριν αποκτήσουν τον Κέβιν Ντουράντ και πριν μετακομίσουν στην Οκλαχόμα Σίτι με το όνομα Θάντερ. Στο Σιάτλ, θα ζήσεις μία απίστευτη εμπειρία.

Στις 10 Νοεμβρίου 2006, θα παίξεις για πρώτη φορά στο ΝΒΑ. Τα κατάφερες!!!

Αλλά δεν στέκεσαι σ’ αυτό.

Αγωνίζεσαι για τρία λεπτά στη νίκη επί της Σάρλοτ και σιγά-σιγά βρίσκεις ρυθμό και χρόνο, Στο επόμενο ματς θα παίξεις 15 λεπτά, θα νικήσετε τους Κλίπερς και θα πετύχεις το πρώτο καλάθι σου! Στην ήττα από το Μέμφις θα σκοράρεις 8π. και συνολικά, ως τις 2 Ιανουαρίου 2007, θα αγωνιστείς σε 13 παιχνίδια.

Το lifestyle του ΝΒΑ θα πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις. Δεν θα έχει καμία σχέση όχι μόνο με όσα πέρασες στο NBDL, αλλά είναι πολύ πιο μακριά και από τις μεγάλες ομάδες της Ευρωλίγκας.

Υπογράφοντας σε ομάδα του ΝΒΑ, θα σε ξέρουν όλοι. Μία μέρα, θα φτάσεις στο γήπεδο και η NIKE θα σου έχει στείλει πολλά ζευγάρια παπούτσια για να διαλέξεις! Θα είναι κάτι μοναδικό. Είσαι παίκτης του ΝΒΑ! Είσαι εκεί, πια. Είναι καταπληκτικό το πώς λειτουργούν όλα.

Και τώρα πρέπει να μπεις να παίξεις… Το καλοκαίρι του 2005, πριν από τη συμμετοχή σου στο καμπ των Πίστονς, θα κάνεις πολύ προπόνηση στον στίβο, γιατί γνωρίζεις ότι δεν είσαι κατά βάση αθλητικός και ξέρεις ότι μόνο έτσι θα αντέχεις να παίζεις σε πολύ υψηλό ρυθμό, για πολλή ώρα. Θα δουλέψεις, ως συνήθως, σκληρά και θα συνεχίσεις να το κάνεις, γιατί στο ΝΒΑ οι φάσεις ανά λεπτό είναι περισσότερες.

Θ’ αρχίσεις να μαθαίνεις πώς να αντέχεις γενικά τους ρυθμούς. Δύο φορές θα παίξετε πέντε αγώνες σε ισάριθμες διαφορετικές πολιτείες, σε οκτώ μέρες! Θα μπαίνεις στο αεροπλάνο, θα πετάς, θα παίζεις, θα τρως, θα κοιμάσαι και την επόμενη ημέρα ακριβώς το ίδιο.

Την πρώτη φορά που θα το κάνεις, θα κουραστείς τόσο που θα ανεβάσεις πυρετό… Την επόμενη, θα βγάλεις το πρόγραμμα μία χαρά γιατί όλα είναι θέμα προσαρμογής, σωματικής και ψυχολογικής. Θα δεις ότι είναι κάτι που συνηθίζεται.

Θα διαπιστώσεις ότι, σε αντίθεση με τις ομάδες και τις αποστολές στην Ευρώπη, δεν υπάρχει ομαδικό φαγητό. Η μόνη υποχρέωσή σου είναι να είσαι στην ώρα σου όταν φεύγει το πούλμαν για το γήπεδο. Στο ΝΒΑ και στις εκτός έδρας περιοδείες ο χρόνος είναι δικός σου, όμως εσύ θα πρέπει να βρεις τι θα φας σε κάθε πόλη. Μόνο σε κάθε πτήση θα τρώει όλη η ομάδα μαζί και αυτό θα γίνεται με έτοιμο μπουφέ που θα υπάρχει διαθέσιμος στο αεροσκάφος.

Αυτό που ενδιαφέρει τους ανθρώπους της ομάδας είναι να είσαι τυπικός στις υποχρεώσεις και, φυσικά, να παίζεις καλά. Οι προπονήσεις δεν θα έχουν ένταση. Θα είναι προγράμματα μικρής διάρκειας. Ειδικά όταν υπάρχουν αγώνες σε διαδοχικές μέρες, δεν υπάρχουν πρωινές προπονήσεις, παρά μόνο προθέρμανση πριν από τους αγώνες. Οι παίκτες που θέλουν να βελτιώσουν κομμάτια του παιχνιδιού τους το κάνουν στο pre-game ζέσταμα.

Θα μείνεις με ανοικτό το στόμα με τον νέο συμπαίκτη σου, τον Ρέι Άλεν, ο οποίος θα πηγαίνει σε κάθε γήπεδο τέσσερις ώρες πριν από κάθε ματς για ζέσταμα στα σουτ! Θα εντυπωσιαστείς γιατί, αν και στο μέλλον εκείνος θα κατακτήσει δύο δαχτυλίδια πρωταθλητή με Σέλτικς και Χιτ, είναι ένας φοβερός και ήρεμος τύπος!

Προσγειωμένος, όπως ακριβώς τον βλέπουν όλοι. Επικοινωνιακός, δίχως ύφος και αλαζονεία, θ’ αντιμετωπίσει εσένα, όλους τους ρούκι και τους βετεράνους με τον ίδιο τρόπο. Οικογενειάρχης, με αρχές, δεν πίνει, δεν καπνίζει, προπονείται στα ρεπό και, συνεπώς, δεν είναι τυχαίο το τι πέτυχε και θα πετύχει.

Σ’ αυτήν τη διετία, θα έχεις πολύτιμη ψυχολογική συνεισφορά από την αδερφή σου, την Κατερίνα, η οποία ζει επίσης στην Αμερική, σπουδάζοντας με υποτροφία και παίζοντας μπάσκετ στο πανεπιστήμιο Καλιφόρνια-Ρίβερσαϊντ. Οι πολύωρες, έστω και τηλεφωνικές, συζητήσεις θα σου κρατούν συντροφιά, θα σου δίνουν κουράγιο και θα σε φέρνουν νοητά κοντά στην πατρίδα και την οικογένειά σου.

Πάντως, όλο εκείνο το διάστημα από το 2005 κι έπειτα, δεν θα χάσεις την επαφή σου με την Ελλάδα. Θα σταθείς τυχερός γιατί τις πρώτες ημέρες στο Ντιτρόιτ, ο Έλληνας συνεργάτης του ατζέντη σου θα σε συστήσει σε συμπατριώτες σου που τυγχάνει να κατάγονται από Χανιά και Σφακιά! Ο πατέρας σου πήγαινε σχολείο με την μητέρα τους! Θα βρεις μία σύνδεση η οποία θα σε στηρίξει και θα σε κρατήσει δυνατό όσο ζήσεις στην Αμερική. Οι Κρητικοί του Ντιτρόιτ θα γίνουν φίλοι σου και θα διατηρήσεις τακτική επαφή μαζί τους.

Θα στεναχωρηθείς λίγο τον Ιανουάριο, όταν θ’ αποχωρήσεις από τους Σόνικς, όμως πάλι δεν απογοητεύεσαι και αισθάνεσαι «γεμάτος» από τις εμπειρίες. Θ’ αποφασίσεις να αγωνιστείς και πάλι στο NBDL, στο Αλμπουκέρκι και τον κόουτς Κούπερ, ώστε να παραμείνεις στην Αμερική, σε περίπτωση που προκύψει νέα πρόταση. Θα παίξεις εκεί ως το τέλος της σεζόν, έχοντας ξανά μ.ό. 14,8π.-6ριμπ. σε 30΄. Στο φινάλε, αφού στην Ευρώπη η χρονιά συνεχίζεται, θα βρεθείς στην Ιταλία για να παίξεις στα πλέι οφς με την Βίρτους Μπολόνια.

Αυτή θα είναι η εποχή που θα καταλάβεις ότι πρέπει να επιστρέψεις στην Ευρώπη, προκειμένου να βρεις μία σταθερή βάση. Θα συνειδητοποιήσεις ότι εκείνη τη δεδομένη στιγμή αυτό χρειάζεσαι. Σταθερότητα, διότι σκέφτεσαι ότι δεν θα είναι εύκολο να βελτιωθείς κι άλλο όταν κάθε τρεις μήνες αλλάζεις ομάδα και πόλη.

Θα έχεις πάρει ό,τι είχες να πάρεις από τις Η.Π.Α….

Δεν θα σ’ ενδιαφέρουν τα χρήματα. Θα θέλεις κάτι πιο σταθερό, με συγκεκριμένο ρόλο, γιατί μόνο έτσι θα γίνεις καλύτερος.

Θα επιστρέψεις στην Ευρώπη. Και θα πετύχεις. Θα είναι τότε που θ’ αποφασίσεις ν’ αγωνίζεσαι όπου σ’ αρέσουν οι συνθήκες. Είναι τότε που θα ορίζεις εσύ το επόμενο βήμα, όπου σε ικανοποιεί και το οικονομικό και το αγωνιστικό σκέλος. Και λίγο πριν φτάσεις το 2018 να παίξεις και πάλι κοντά στον τόπο σου, στο Ρέθυμνο.

Σε μερικά χρόνια, θα θυμάσαι με χαρά και έμπνευση όλα όσα έζησες στην Αμερική. Ακόμη κι αν δεν είχε προκύψει η πρόταση και η ευκαιρία του Σιάτλ, για να πραγματοποιήσεις το όνειρό του ΝΒΑ, θα επέμενες. Γιατί είχες καταλάβει ότι στις Η.Π.Α. υπάρχει «παράθυρο» 2-3 ετών για ν’ αποδείξει κάποιος αν μπορεί να παίξει στο ΝΒΑ. Αν δεν το πετύχει σ’ αυτό το χρονικό πλαίσιο, ίσως και να μην αξίζει να επιμείνει περισσότερο.

Στην Αμερική σκέφτονται γρήγορα και οι αλλαγές είναι άμεσες. Αν ένας νέος παίκτης δεν δείξει κάτι και δεν ανεβάσει τα στατιστικά του σε βάθος διετίας, το πιθανότερο είναι να «κοπεί». Η παραγωγική διαδικασία είναι τόσο μεγάλη και «πλούσια», που θα πάρει σειρά ο επόμενος.

Δεν περιμένουν κανέναν για πάντα. Ένας παίκτης του NBDL με μ.ό. 15π. θα έχει ευκαιρίες, αλλά αν δεν τους κάνει 25π., δύσκολα θα λάβει θέση στη μεγάλη Λίγκα. Εσύ, όμως, έχεις αυτογνωσία για το τι διεκδικείς. Ξέρεις ότι θέλεις να πάρεις ένα από τα δύο τελευταία συμβόλαια μίας ομάδας και όχι να «κλέψεις» θέση πεντάδας.

Βαθιά μέσα σου πάντα πίστευες ότι θα παίξεις στο ΝΒΑ, γιατί στα σάμερ-λιγκ αντιμετώπισες ψηλούς με παρόμοιες φιλοδοξίες και ξέρεις ότι είσαι καλύτερος από αυτούς. Για σένα είναι απόλυτα ρεαλιστικό να παίξεις στο ίδιο πρωτάθλημα με τον ΛεΜπρον Τζέιμς και τον Κόμπι Μπράιαντ.

Όλο το «οδοιπορικό» για να φτάσεις ως τους Σόνικς θα είναι για σένα μία εμπειρία που θα την ζήσεις έντονα. Θα είναι κάτι προσωπικό. Θα το κάνεις μόνο για τον εαυτό σου και όχι για ν’ αποδείξεις κάτι. Αν και σε όλη σου την καριέρα θα αποδεικνύεις το αντίθετο σε όσους δεν σε πιστεύουν…

Θα είσαι για πάντα περήφανος για τον εαυτό σου. Διότι το να ξεπεράσεις τα όριά σου και να κατορθώσεις ν’ αντέξεις την πίεση στην Αμερική θα είναι κάτι που θα κουβαλάς για πάντα μαζί σου, σαν φυλαχτό.

Δεν θα αναζητήσεις ποτέ σου αναγνώριση ή εύσημα για εκείνη την προσωπική σου προσπάθεια. Όμως, να ξέρεις ότι αυτό θα είναι ένα παράδειγμα όχι μόνο για ένα παιδί που θέλει, επίσης, να παίξει στο ΝΒΑ, αλλά για έναν πιτσιρικά που απλώς φιλοδοξεί να ξεπεράσει τα όριά του.

Εσύ από μικρός είχες καταλάβει πως για να παίξεις μπάσκετ έπρεπε να «κερδίσεις» κάθε λεπτό στο παρκέ. Και το ΝΒΑ θα είναι απλώς η συνέχεια αυτής της «μάχης». Τίποτε δεν σου χαρίστηκε, τίποτα δεν θα σου χαριστεί. Θα συνεχίσεις με όρεξη για σκληρή δουλειά και προσπάθεια κάθε μέρα, ώστε να πάρεις αυτό που σου ανήκει και σου αξίζει.

Δεν θα «κατηγορήσεις» ποτέ κανέναν άλλον Έλληνα παίκτη που ενδεχομένως δεν θέλησε να το παλέψει όσο εσύ. Διότι στο ΝΒΑ οι παίκτες είναι αναλώσιμοι, από τον 15^ο ενός ρόστερ μέχρι και σταρ ομάδων που διεκδικούν τίτλους. Όταν franchise παίκτες όπως οι Καρμέλο Άντονι και ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν γίνονται ανταλλαγές και το μαθαίνουν από το διαδίκτυο, κατανοείς γιατί άλλοι συμπατριώτες σου, με αξιόλογες καριέρες στην Ελλάδα ή την Ευρώπη δεν θέλουν να προσπαθήσουν για περισσότερο από μία σεζόν.

Σε μερικά χρόνια, θα εκλεγείς αντιπρόεδρος και στη συνέχεια πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών. Δεν θα είναι για την «καρέκλα». Θα προσπαθήσεις να μεταφέρεις τις εμπειρίες σου απ’ το εξωτερικό. Διότι στην Ελλάδα το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η νοοτροπία κάποιων γονέων που επηρεάζουν τα παιδιά τους.

Εσύ θα ξέρεις ότι τελειώνοντας μία καριέρα στο μπάσκετ θα λάβεις αυτό που σου αξίζει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Αυτό που εσύ και οι συνάδελφοί σου πρέπει να κάνετε είναι να εξηγήσετε στους γονείς ότι εκείνο το παιδί που πραγματικά θέλει να παίξει, ή μπορεί να παίξει, θα το κάνει όπως το κάνατε εσύ και όλοι οι άλλοι της γενιάς σου.

Η δική σου φουρνιά δεν αγωνίστηκε γιατί κάποιος σας πήρε από το χέρι και σας έβαλε να παίξετε στην Α1. Δεν καταξιωθήκατε επειδή ήσασταν ψηλοί ή οι γονείς σας πίεσαν έναν προπονητή να σας βάλει στο παρκέ στα παιδικοεφηβικά και στις «μικρές» Εθνικές. Αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι αθλητικής ψυχολογίας και ενημέρωσης των γονέων, διότι μερικοί μπαμπάδες πιστεύουν ότι επειδή ο γιος τους σκοράρει δέκα πόντους στο εφηβικό μπορεί -και «πρέπει»- να γίνει Σπανούλης…

Εσύ, όμως, ήθελες, θέλεις και θα θέλεις πάντα να είσαι απλώς ο (καλύτερος) εαυτός σου.

Με εκτίμηση,

ο 37χρονος εαυτός σου.

Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ..

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΓΛΥΝΙΑΔΑΚΗ

Ευθύμης Ρεντζιάς: «Ρούκι στα 26»

Η απάθεια του Ρικ Πιτίνο έδειξε στον Ρέι Άλεν τι πραγματικά έχει σημασία…