Θετική Στάση Ζωής

Ξεκίνησα από τις ακαδημίες του Πανιωνίου και μετά έπαιξα στον Άγιο Δημήτριο, στα 18 μου χρόνια.

Mόνο γλυκά συναισθήματα ένιωσα στην πορεία μου.

Φυσικά είναι και στον άνθρωπο το πώς αντιμετωπίζει τις καταστάσεις^. όλοι τις ίδιες δυσκολίες ζούμε πάνω κάτω, αλλά το θέμα είναι πώς τις αντιμετωπίζουμε.

Όλα τα χρόνια έμαθα να απολαμβάνω αυτό που κάνω.

Το να ψάχνει κανείς τις ιδανικές συνθήκες, για να αστειευτώ λίγο, είναι σαν τις γυναίκες που ψάχνουν τον πρίγκιπα! Δεν υπάρχει ο πρίγκιπας, δεν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες!

Μέσα από την καθημερινότητά σου ψάχνεις εσύ τις προϋποθέσεις ούτως ώστε να νιώθεις δημιουργικός, να απολαμβάνεις τις καταστάσεις και κάθε μέρα να βελτιώνεσαι και ως επαγγελματίας και ως άνθρωπος.

Έτσι, γνώρισα πολλούς ανθρώπους σε όλες τις ομάδες από όπου πέρασα κι ακόμη έχω επαφή μαζί τους^. μιλάω με τους Προέδρους, Τεχνικούς Διευθυντές, παλιούς συμπαίκτες.

Σε όλα μου τα ποδοσφαιρικά χρόνια πέρασα υπέροχα.

Έχω καλές αναμνήσεις ακόμα και από την περίοδο των δυσκολιών στην ΑΕΚ γύρω στο 2012.

Στην Ένωση έπαιξα περίπου ενάμιση χρόνο και είναι σαν να με “ακολουθεί” ακόμη.

Όπου πηγαίνω τώρα, στις διακοπές για παράδειγμα, ο γιος μου, ο οποίος είναι μικρός και δεν του έχω συζητήσει ποτέ για το ποδόσφαιρο και την πορεία μου, με ρωτάει συνέχεια «μπαμπά, γιατί όλοι θέλουν να βγάζουν φωτογραφία μαζί σου;». Καθώς είναι ένα παιδί του «Survivor», δεν παρακολουθεί πολλά, βλέπει όμως πραγματικά την αγάπη του κόσμου στο πρόσωπό μου.

Η κορούλα μου είναι μικρότερη, δεν αντιλαμβάνεται ακόμη.

Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο ίνδαλμα, όταν ήμουν μικρός.

Μεγάλωσα σε εποχή που το ποδόσφαιρο αναπτυσσόταν ραγδαία στην Ελλάδα, η κάθε γειτονιά είχε την ομάδα της, το σχολείο το κάναμε γήπεδο, φιλοξενούσαμε άλλες ομάδες για να κάνουμε τουρνουά μεταξύ μας, πηδούσαμε τα κάγκελα για να παίξουμε ποδόσφαιρο.

Ήμουν σε εκείνη την γενιά, όχι σε αυτήν του να “ακολουθήσω” κάποιον στο instagram και να τον μιμηθώ.

Σήμερα, δεν ξέρω αν μπορώ να πω για τον εαυτό μου ότι έφτασα στο ύψιστο σημείο ποδοσφαιρικά.

Όταν βάζεις κάποιους στόχους στη ζωή σου, πρέπει να υπάρχει και η δυνατότητα αναπροσαρμογής. Όταν δηλαδή φτάνουμε σε έναν στόχο, άλλοι άνθρωποι βολεύονται με αυτήν την κατάσταση και λένε «έκανα αυτό, έκανα το άλλο», ενώ άλλοι πάντα θέλουν κάτι παραπάνω…

Να τα ζήσουμε όλα δεν γίνεται. Το σημαντικό για εμένα στην πορεία αυτής της καριέρας είναι ότι τα έχω καλά με τον εαυτό μου και με την προσπάθεια που έκανα.

Στο ποδόσφαιρο παίζουν πολλά πράγματα ρόλο, να είναι η στιγμή η κατάλληλη, οι γνωριμίες, πάρα πολλά πράγματα.

Άλλοι παλιοί συμπαίκτες μου δεν έκαναν την καριέρα που έκανα εγώ, ενώ κάποιοι άλλοι είχαν μεγαλύτερη πορεία.

Και σε όλη μου την ποδοσφαιρική πορεία ένιωθα ότι μου άρεσε αυτό που έκανα, δεν υπήρχε “πρέπει” στη ζωή μου.

Ασχολήθηκα και με τις ακαδημίες του Πανιωνίου ως Τεχνικός Διευθυντής και αυτό που προσπαθούσα να περάσω στα παιδιά ήταν ότι δεν υπάρχει συνταγή για να γίνεις ποδοσφαιριστής.

Δεν είναι ότι «θα κάνω κάποια πράγματα και θα παίξω ποδόσφαιρο». Θα κάνεις “πέντε” πράγματα, όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή σου αρέσουν.

Εάν τα κάνεις λόγω του “πρέπει”, αργά ή γρήγορα θα έρθει ο κορεσμός. Εάν τα κάνεις επειδή σου αρέσουν, θα έχεις διάρκεια και αυτή δεν ξέρεις πού θα σε εκτοξεύσει.

Η κάθε ομάδα της οποία φόρεσα τη φανέλα μού προκάλεσε έντονα συναισθήματα!

Ξεκίνησα στον Πανιώνιο, ήταν ένα όνειρο ζωής, καθώς ήμουν γέννημα θρέμμα Νεοσμυρνιώτης. Χωρίς υπερβολή, κοιμόμασταν μέσα στο γήπεδο, ξεχνούσαμε να φύγουμε. Μεγάλωσα εκεί πέρα, βλέποντας τον Πανιώνιο να παίζει με την Μπαρτσελόνα, τη Λάτσιο.

Νεοσμυρνιώτης παραμένω, εκεί κοντά στο Παλαιό Φάληρο, δεν μπορώ να το αλλάξω με τίποτα, εδώ πήρα και σπίτι. Μου λένε «υπάρχουν ωραίες μονοκατοικίες πιο μακριά», Γλυφάδα για παράδειγμα, και λέω «παιδιά, βεβαίως να πάμε για καφέ και στο Κολωνάκι και όπου θέλετε, αλλά να φύγω από την πόλη όπου γεννήθηκα δεν γίνεται με τίποτα», έχω δεθεί συναισθηματικά πάρα πολύ.

Στην ΑΕΚ γνώρισα παίκτες που τους θαύμαζα και τους έβλεπα στην τηλεόραση. Αλλά και η απήχηση που είχε η παρουσία μου στον κόσμο ήταν μεγάλη σε όλη την Ελλάδα.

Μπορεί να μην έκανα καριέρα στο εξωτερικό μεγάλη, αλλά έχω κοντά στις 300 συμμετοχές στην Α΄Εθνική. Ο Έλληνας φίλαθλος έβλεπε ποδόσφαιρο, ειδικά τα προηγούμενα χρόνια, και ήμουν ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος.

Με τον Αστέρα Τρίπολης πήγαμε Τελικό Κυπέλλου, ενώ με τον Ατρόμητο βγήκαμε Ευρώπη, έχοντας ένα πολύ καλό σύνολο παικτών.

Πάντα υπήρχε κάτι σε όλες τις ομάδες, με αποτέλεσμα τα συναισθήματα να είναι βαθιά!

Οι τρεις ομάδες όπου αγωνίστηκα ήταν προσφυγικές, Πανιώνιος, ΑΕΚ και Απόλλωνας. Οι φίλαθλοι των προσφυγικών ομάδων, πέραν της αγάπης τους για τις ομάδες τους, ενώνονται και με εξωαγωνιστκά στοιχεία, με ιστορικές μνήμες, γεγονός που κάνει τις ομάδες αυτές διαφορετικές.

Οι ομάδες λοιπόν που επέλεξα δεν ήταν τυχαίες, τις επέλεξα εγώ, δεν με επέλεξαν εκείνες. Κι αυτές οι επιλογές που έκανα στην καριέρα μου διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο.

Και το βλέπω και τώρα, θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι σε μια ομάδα της Super League 2 και απλώς να λέω ότι “είμαι εκεί”.

Το μέλλον μου είναι ένα θέμα που με ταλανίζει. Σκέφτομαι ότι τα χρόνια περνάνε και μπορεί να σταματήσω την μπάλα, πολύ άμεσα μάλιστα, εάν δεν βρω κάτι που να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Ωστόσο νιώθω έτοιμος να ασχοληθώ με την προπονητική, για την οποία έχω προετοιμάσει την επόμενη ημέρα. Είναι το μελλοντικό μου επάγγελμα, αλλά… σηκώνομαι κάθε πρωί, κάνω προπόνηση, ζυγίζομαι, προσέχω τη διατροφή μου^. δεν ξέρω πώς θα προσγειωθώ στην πραγματικότητα μετά από τόσα χρόνια…

Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι μεγάλο ρόλο στις αποφάσεις μου παίζει η οικογένειά μου. Είναι και ένας από τους λόγους για τον οποίον δεν έδωσα μέλλον στο Ρουμανικό Πρωτάθλημα και το εξωτερικό.

Φυσικά, δεν μπορεί να είναι όλες οι ομάδες στην Αθήνα, αλλά πάντα σκέφτομαι την οικογένειά μου, την έχω ως προτεραιότητα, όχι ως “εμπόδιο”, είναι όλη μου η ζωή και μέσα από αυτήν παίρνω ευτυχία.

Σίγουρα, μεγαλώνοντας τα παιδιά, οι προτεραιότητες αφορούν στη μόρφωσή τους, είναι και το θέμα της κοινωνικοποίησής τους, δεν μπορούν να αλλάζουν παρέες, δεν μπορούν να πηγαίνουν από τη μια περιοχή στην άλλη, χρειάζεται ένα σταθερό περιβάλλον, μια ασφάλεια.

Τα μετράς λοιπόν όλα. Δεν έχω μπει ποτέ στο σκεπτικό ότι, αν ήμουν αλλιώς, θα είχα διαφορετική εξέλιξη, γιατί περνάω πάρα πολύ όμορφα στη ζωή μου.

Το Ρουμανικό Πρωτάθλημα, μιας και αναφέρθηκε, έχει κάποιον βαθμό δυσκολίας, παίζουν πραγματικά ταλαντούχα παιδιά, αλλά δεν υπάρχει επαγγελματισμός σε ό,τι αφορά στο υψηλό επίπεδο, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα.

Αντίθετα, εκεί όλες οι ομάδες, ακόμα και οι μικρομεσαίες, έχουν τις εγκαταστάσεις και τις συνθήκες ούτως ώστε κάποιος να μπορεί να δουλέψει και να σκέφτεται μόνο το αγωνιστικό κομμάτι^. η δεύτερη ομάδα στην οποία αγωνίστηκα είχε τρία βοηθητικά γήπεδα, την στιγμή που εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε αυτήν την “πολυτέλεια”, ειδικά στην Αθήνα δεν έχουμε γήπεδο ούτε να στεγάσουμε τις ακαδημίες μας, τα ίδια μας τα παιδιά.

Μιλώντας για επαγγελματισμό, στον Πανιώνιο δεν είχαμε προβλήματα οικονομικά, με τις πληρωμές, ακόμα και όταν ήμασταν σε χαμηλότερη κατηγορία, οι άνθρωποι που έτρεχαν την ομάδα ήταν κύριοι στο έπακρο.

Γενικά ήμουν από τους τυχερούς στο οικονομικό θέμα, αλλά είναι και πώς το διαχειρίζεται ο καθένας. Η αξία του ευρώ για τον καθένα είναι διαφορετική, για κάποιον το ένα ευρώ είναι ελάχιστο, για άλλον πάρα πολύ σημαντικό.

Και αυτό που χρήζει συζήτησης στον αθλητισμό είναι το πώς προετοιμάζουμε τους αθλητές και τους ποδοσφαιριστές για την κοινωνία. Γιατί κάποια στιγμή το ποδόσφαιρο τελειώνει.

Ακόμα και αν έχεις βγάλει πάρα πολλά χρήματα, υπάρχουν παραδείγματα τρανταχτά, όπως ο Ροναλντίνιο, που δεν έχουν οικονομική δυνατότητα ούτε για τα βασικά. Αντίστοιχα, και δικοί μας παλιοί ποδοσφαιριστές, μεγάλα ονόματα, τώρα αντιμετωπίζουν πρόβλημα βιοπορισμού.

Δεν είναι μόνο η εισροή χρημάτων, είναι και τι διαχείριση θα κάνεις, πώς θα τα αξιοποιήσεις όλα αυτά.

Και αυτό που έλεγα και στις ακαδημίες είναι ότι δεν υπάρχει συνταγή για να γίνεις ποδοσφαιριστής, υπάρχει όμως μόρφωση, απαραίτητο στοιχείο για να συνεχίσεις τη ζωή σου, να διαχειριστείς είτε τα χρήματα που θα πάρεις είτε οτιδήποτε άλλο.

Στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω σε αυτό το θέμα δυστυχώς. Δεν έχω μέτρο σύγκρισης για το τι συμβαίνει στο εξωτερικό, αλλά εδώ  δεν υπάρχει η παιδεία που χρειάζεται για τη διαχείριση της ζωής μετά το ποδόσφαιρο.

Βέβαια, υπάρχουν και άλλου είδους προβλήματα, τα δεδουλευμένα των παικτών, με τους τελευταίους να τρέχουν στα δικαστήρια για να δικαιωθούν.

Δυσφημιστήκαμε και από την UEFA, η οποία αποτρέπει τους παίκτες του εξωτερικού από το να έρχονται στην Super League 2, λέγοντάς τους «μην πηγαίνετε στην Ελλάδα, γίνονται πολλές προσφυγές εκεί».

Ήδη γίνονται πιο αυστηρά τα κριτήρια και παίρνονται μέτρα, κάτι που έπρεπε να έχει ξεκινήσει νωρίτερα.

Το κείμενο που ανέβασα στα social media ως αποχαιρετισμό στον Πανιώνιο δεν ήταν τόσο ένα κείμενο αποχώρησης όσο ένα κείμενο μέσα από το οποίο ήθελα να διαχωρίσω τη θέση μου απ’ τα δρώμενα.

Στον Πανιώνιο πήγα με μια διοικούσα επιτροπή, ανθρώπους που γνώριζα και ήξερα ότι πίστευαν στο πλάνο που είχαμε θέσει εξαρχής εγώ, ο Μανιάτης και ο Σπυρόπουλος. Νιώθω ότι τα πήγαμε εξαιρετικά, βγάλαμε ταλέντα, πετύχαμε.

Ξαφνικά η ομάδα πέρασε στον Ερασιτέχνη. Χωρίς να τον υποτιμώ σε καμιά περίπτωση, δεν γνώριζα τους ανθρώπους αυτούς. Κάθε Ερασιτέχνης έχει τις απόψεις του, έχει διαφορετική γνώμη και, εφόσον δεν υπάρχει ένα κοινό όραμα, είναι δύσκολο για εμένα να δουλέψω είτε στις ακαδημίες είτε στην πρώτη ομάδα. Εννοείται δεν επικρίνω, απλώς τους συγκεκριμένους ανθρώπους δεν τους είχα γνωρίσει και ήθελα να διαχωρίσω τη θέση μου.

Για δύο χρόνια με είχε συνηθίσει ο κόσμος, με έπαιρναν ακόμα και από Super League για παίκτες, φιλικά παιχνίδια κλπ, αλλά πλέον εγώ δεν συμμετείχα στη νέα αυτή προσπάθεια. Είμαι και σε μια ηλικία που δεν μπορώ να ακολουθήσω ένα πλάνο το οποίο ούτε είναι συγκεκριμένο ούτε το πιστεύω κι εγώ ο ίδιος.

Στην πορεία μου γνώρισα φοβερούς παίκτες.

Απ’ τον Πανιώνιο, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση σε πολλά πράγματα ως παίκτης αλλά και ως προσωπικότητα ο Φανούρης Γουνδουλάκης. Επίσης, θυμάμαι χαρακτηριστικά τους Ρεκόμπα και Εστογιανόφ. Ειδικά με τον Ρεκόμπα, μόλις μπήκε στα αποδυτήρια, τσιμπήθηκα γα να δω αν είναι πραγματικό όλο αυτό!

Στην ΑΕΚ ξεχώρισα τους Δέλλα, Καφέ, Λυμπερόπουλο, Γκούντγιονσεν, ο οποίος είχε αγωνιστεί και στην Μπαρτσελόνα, όλοι μεγάλες προσωπικότητες.

Από κάθε έναν προπονητή με τον οποίον συνεργάστηκα πήρα κι ένα μικρό πράγμα. Κι όταν είσαι μικρός, τους θυμάσαι όλους.

Θυμάμαι μέχρι και τον Εμίλιο Φερέιρα,τον Βέλγο που είχα στον Πανιώνιο, ο οποίος μου έμαθε πολλά πράγματα. Με είχαν εντυπωσιάσει επίσης ο Τάκης Λεμονής, ο Γιώργος Παράσχος, ο Τραϊανός Δέλλας, τον οποίον είχα και συμπαίκτη και προπονητή.

Προπονητές που ξεχώριζαν για τις συμπεριφορές τους, την στάση τους, τη διαχείρισή τους.

Δεν θα πω όνομα, αλλά κάποιος προπονητής μού είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όχι προπονητικά, όχι από άποψη συμπεριφοράς απέναντι στους ποδοσφαιριστές, αλλά για το πώς “στήνεται”, έλεγες «τώρα περνάει ο προπονητής!».

Όπως πιτσιρικάς ένιωθα και έλεγα «δεν γίνεται να μην γίνω ποδοσφαιριστής», το πίστευα, το δούλευα, έτσι θεωρώ κι ότι σίγουρα θα προπονήσω κάποια στιγμή σε υψηλό επίπεδο, απλώς δεν ξέρω αν θα είναι στο ελληνικό πλαίσιο ή εκτός.

Το νιώθω ότι “το έχω” και ήδη μέσα στις ακαδημίες του Πανιωνίου είδα μεγάλη ανταπόκριση από παιδιά, γονείς, συναδέλφους, προπονητές.

Είμαι κοινωνικό και υποστηρικτικό άτομο. Πιστεύω πολύ στον συνάνθρωπο. Μέσα από τον πόνο, τις δύσκολες καταστάσεις, την ανησυχία για τον διπλανό μας, ερχόμαστε πιο κοντά στον άλλον.

Θέλω ο περίγυρός μου να είναι ευτυχισμένος, να μοιράζομαι τις χαρές τους και τις λύπες τους, να μεγαλώνω τη χαρά τους και να μικραίνω τη λύπη τους.

Από απλά, καθημερινά, πράγματα, όπως η «καλημέρα», μέχρι πιο σημαντικά, όπως όταν στις φωτιές του καλοκαιριού του 2021 βοήθησα^. εκεί βρέθηκα τελείως τυχαία και μου έκανε εντύπωση πόσοι άνθρωποι βοηθούσαν χωρίς κανένα όφελος και ένιωθαν ότι καίγεται ο δικός τους τόπος!

Πραγματικά, άλλαξα τη φιλοσοφία της ζωής μου!

Ο Γιάννης Κοντοές είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Μάκης Δρελιώζης: Σφίξιμο στο στομάχι / Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Γιώργος Φωτάκης: Χωρίς Ντόρο

Στέλιος Ηλιάδης: Γιατί σταμάτησα στα 28 μου

Φάνης Γκέκας: Εθνική Υπόθεση / Τα Γκολ Της Ζωής Μου

Αλέξανδρος Τζιόλης: 6

Αλέξανδρος Τζόρβας: Αλλάζοντας Γάντια / Ιστορίες Απ’ το Τέρμα

Στέλιος Μαλεζάς: Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου

Σωτήρης Μπαλάφας: Κόκκινη Στα Πέναλτι

Πέτρος Κανακούδης: Εδώ (δεν) είναι Βαλκάνια!

Σωτήρης Νίνης: Η ιστορία της ζωής μου – μέρος 1ο / Η ιστορία της ζωής μου – μέρος 2ο