Έχω κόρες. Δύο. Οκτώ ετών. Πέρυσι, έπαιζαν μπάσκετ, εφέτος αποφάσισαν να μη συνεχίσουν. Δεν έχει τόση σημασία αυτό, αθλητισμό θα κάνουν ξανά, ίσως και άμεσα.
Ταλέντο, μάλλον, δεν διαθέτουν για μεγάλα πράγματα (αν και ποτέ δεν ξέρεις), είχα όμως -και εξακολουθώ να έχω, ως γνήσιος Έλληνας χαζομπαμπάς- έναν κρυφό πόθο. Να φτιάξουν, σε ό,τι καταπιαστούν στη ζωή τους, μια ψυχή τόσο μεγάλη σαν της Εβίνας Μάλτση. Μία ψυχή που να χωρά όλα τα «θέλω» τους και όλο τον κόσμο μαζί.
Κοντεύει τα 40 ο κορίτσαρος, τα συμπληρώνει για την ακρίβεια στις 30 Δεκεμβρίου του 2018. Την βλέπεις στο παρκέ και δεν σου κάνει πάνω από 30. Ακόμα και το πρόσωπό της (μαζί μ’ αυτό το εξαίσιο χαμόγελο) δείχνουν άνθρωπο -γυναίκα, καλύτερα- πολύ μικρότερο από την ηλικία της ταυτότητας.
Πάνω στο «ξύλο», παλεύει σαν λιοντάρι και αναλαμβάνει ευθύνες που ελάχιστες σ’ αυτήν την ηλικία αναλαμβάνουν. Τι ελάχιστες, δηλαδή, σχεδόν καμία…
Πού ακούστηκε μια σαραντάρα να παίζει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και είναι βασική (και αρχηγός φυσικά) στην Εθνική της ομάδα;
Κόντρα στον Καναδά, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στην Ισπανία.
Πού ακούστηκε σαραντάρα να ζητά συνεχώς την μπάλα και να «κολλάει» τα τρίποντα το ένα πίσω από το άλλο λες και παίζει στ’ ανοιχτά της Γουμένισσας, της γενέτειράς της;
Πού ακούστηκαν ρε Ευανθία (Εβίνα πιο γνωστή στο χαϊδευτικό τόνο) όλα αυτά που κάνεις, κοπέλα μου;
Αν, για την Εθνική ομάδα των Ανδρών, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι το απόλυτο «τοτέμ», ο άνθρωπος-σύμβολο της «επίσημης αγαπημένης», στην πορεία των χρόνων, τότε η Μάλτση είναι η πλέον μητρική φιγούρα της Εθνικής των Γυναικών. Η παίκτρια που χωρίς αυτήν θα έλεγε κανείς ότι οι υπόλοιπες είναι μπασκετικά ορφανές.
Ναι, κατά το παρελθόν, έχασε σημαντικά τουρνουά. Δεν ήταν εκεί κάθε καλοκαίρι. Αλλά ποτέ δεν ξέχασε, ποτέ δεν αδιαφόρησε, ποτέ δεν έβαλε τη «συλλογική» καριέρα πάνω από την Εθνική.
Φρόντισε, απλά, λίγο το κορμί της, το «κούρδισε» θα έλεγε κανείς, για να μπορούν τα γρανάζια να αντέχουν μέχρι και σήμερα. Και να αντέχουν στις υψηλές στροφές που εκείνη έχει συνηθίσει να παίζει και οι οποίες την έφεραν μέχρι το WNBA, το 2007.
Εν ώρα ατομικής προπόνησης.
Όσα κορίτσια ασχολούνται με το μπάσκετ (και γενικότερα με τον αθλητισμό), ας την έχουν εικόνισμα, «κορώνα στο κεφάλι τους». Και, φυσικά, αφίσα στο δωμάτιό τους. Τέτοιο παράδειγμα συνέπειας, αυταπάρνησης, ποιότητας και πάθους αποκλείεται να βρουν εκεί έξω. Η Εβίνα Μάλτση είναι αναντικατάστατη. Όχι μόνο στο παρκέ, εννοείται.
Η Εβίνα Μάλτση, στο τέλος της ημέρας, είναι αυτό που θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν, με ό,τι και αν καταπιαστούν.
Γι’ αυτό και, όταν γυρίσει με το καλό από την Ισπανία, θα της ζητήσω να γράψει ένα μικρό γράμμα στην Ελένη και την Ειρήνη (οι δίδυμες κόρες των 8 ετών).
Δεν θα χρειαστούν πολλά λόγια. Μόνο μερικές αράδες για το προσωπικό της παράδειγμα, ένα μικρό, τόσο δα, κομμάτι από την ψυχή της. Θα είναι, διάολε, τόσο πολύτιμο.