Πίσω από μια φωτογραφία στο βάθρο

Δεν πήγα πενθήμερη εκδρομή αλλά σε καμπ προετοιμασίας στην Πάντοβα.

Κι επειδή οι απουσίες δεν μετρούν σε τέτοιες περιπτώσεις, θεώρησα ότι έπρεπε να εκμεταλλευτώ αυτές τις ημέρες που μου δίνονται, να θυσιάσω… την καλοπέραση και να προσπαθήσω να βελτιωθώ στον αθλητικό τομέα. Όλοι οι αθλητές εξάλλου, για να πετύχουν τους στόχους τους, χρειάζεται να κάνουν θυσίες και κάποιες φορές δύσκολες επιλογές.

Έβλεπα τι ανέβαζαν στα social οι συμμαθήτριές μου από τη Θεσσαλονίκη, θα ήθελα να ήμουν μαζί τους, ωστόσο η καθημερινή προπόνηση με τους φίλους που είχα δημιουργήσει στην Ιταλία με έκανε να περνάω εξίσου καλά με κάτι διαφορετικό από εκείνο που έκαναν οι συνομήλικοί μου.

Την ξιφασκία τη συνάντησα μέσω του σχολείου. Ήμουν Γ’ Δημοτικού, μας έκαναν μια παρουσίαση για τα “ασυνήθιστα” αθλήματα, αυτά που δεν βλέπουμε συχνά, και κατάλαβα αμέσως ότι αυτό είναι για εμένα, σαν να με διάλεξε εκείνο δηλαδή.

Την ίδια ημέρα πήγα στη μητέρα μου και της λέω «μαμά, θέλω να κάνω ξιφασκία», μου λέει «ξιφασκία, πού το είδες αυτό;». Μου βάζει έναν αγώνα στο YouTube και με ρωτάει εάν αυτό είναι που θέλω να κάνω. «Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου!», της απάντησα.

Στη συνέχεια γράφτηκα στον Απόλλωνα Βριλησσίων και ξεκίνησα με τον προπονητή μου, τον Γιάννη Νοταρά, με τη βοήθεια του οποίου έχω φτάσει εδώ που βρίσκομαι σήμερα. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες, να πρωτομπαίνω στο σωματείο, να μου δείχνουν οι προπονητές τα βασικά, τη θέση φύλαξης, τα χτυπήματα. Είχα γραφτεί προς το τέλος της αγωνιστικής σεζόν βέβαια, αλλά την 1η Σεπτεμβρίου πήγα στους γονείς μου και τους ζήτησα να επιστρέψω.

Μυαλό και σώμα

Όταν πρωτοκράτησα την σπάθη, το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο, ένιωσα τέτοιον ενθουσιασμό, τέτοια χαρά, αισθάνθηκα ότι ήταν ένα μέσο με το οποίο μπορούσα να εκφραστώ, να εκφράσω αυτά που έχω μέσα στο μυαλό μου, να τα βγάλω πάνω στο παιχνίδι μου και να δημιουργήσω πράγματα από το τίποτα, από το μηδέν.

Ο αγώνας μου είναι ένας αντικατοπτρισμός, μια αντανάκλαση του εαυτού μου. Μπορεί κάποιες φορές να είμαι πολύ ενθουσιασμένη και χαρούμενη, κάποιες άλλες τσαντισμένη κι αποφασισμένη, οπότε το παιχνίδι μου να είναι πιο έντονο.

Η ξιφασκία είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι οι εσωτερικές μάχες, το άγχος, οι αμφιβολίες. Αφού λύσω αυτά, όλα τα υπόλοιπα λύνονται μόνο με σκληρή δουλειά.

Σε όλα αυτά βέβαια σημαντικότατο ρόλο διαδραματίζει και η εμπειρία. Πρόκειται για ένα άθλημα που συγκριτικά με τα υπόλοιπα έχει υψηλό μέσο όρο ηλικίας και με τη συνεχή επαφή μέσω αγωνιστικών ερεθισμάτων και καθημερινών προπονήσεων ουσιαστικά ακονίζονται όλα!

Το μυαλό μαθαίνει να συνεργάζεται σωστά με το σώμα, ώστε να μπορεί να προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Προφανώς λοιπόν και το ίδιο το άθλημα έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Αυτοπειθαρχία, συγκέντρωση, πείσμα είναι χαρακτηριστικά που πολλές φορές μάλιστα με βοηθούν και στις επιδόσεις μου στο σχολείο.

Με τον πρωταθλητισμό γενικότερα το μυαλό μαθαίνει να δουλεύει και να συγκεντρώνεται σε κάτι, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος και αυτοέλεγχος. Έτσι μπορούμε να “αναγκάζουμε” τον εαυτό μας να κάνει αυτό που χρειάζεται. Και όλες αυτές οι αξίες μπορούν να πάρουν μορφή και στο ακαδημαϊκό κομμάτι, κάτι που είναι απαραίτητο, γιατί ο συνδυασμός πρωταθλητισμού και αριστείας στο σχολείο είναι δύσκολος και απαιτητικός.

Κι εκτός όλων των παραπάνω, η ξιφασκία πάντα με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη, ενώ πολλές φορές με χαλαρώνει. Όταν μάλιστα πήρα και το πρώτο μου διεθνές μετάλλιο, εκεί κατάλαβα κι ένα άλλο συναίσθημα, αυτό της νίκης, το οποίο εν τέλει ήταν κι εκείνο που ήθελα. Και από τότε άρχισα να δουλεύω ακόμα πιο σκληρά, ώστε να το νιώθω και πιο συχνά.

Πρωταθλητισμός και αριστεία

Οι γονείς μου ανέκαθεν έκαναν -και συνεχίζουν να κάνουν- ό,τι μπορούν για να με στηρίζουν αφενός οικονομικά, όσον αφορά στα τουρνουά, τα ταξίδια, τον εξοπλισμό, αφετέρου με την υπομονή τους και τον χρόνο που έχουν αφιερώσει για όλη αυτή τη διαδικασία. Από μικρή που ξεκίνησα να πηγαίνω στα διεθνή τουρνουά και τις μεγάλες διοργανώσεις, πάντα με συνόδευαν και με στήριζαν, γιατί μπορεί η ξιφασκία να είναι ένα ατομικό άθλημα αλλά η προσπάθεια είναι συλλογική, από τον προπονητή, τους ειδικούς, τους γονείς, απ’ όλους.

Οι χορηγίες είναι κάτι πιο δύσκολο, ειδικά σε αθλήματα λιγότερο εμπορικά ή σε αθλητές πιο νέους, κάποιοι απ’ τους οποίους όμως, για να εξελιχθούν, έχουν ανάγκη από μια τέτοια βοήθεια, γιατί δεν έχουν τα μέσα και μια οικογένεια να τους στηρίζει.

Ευτυχώς εμένα πάντα με στήριζε και το σχολείο μου, γιατί, όπως ανέφερα και παραπάνω, ο συνδυασμός σχολείου και πρωταθλητισμού δεν είναι καθόλου εύκολος.

Νιώθω μερικές φορές ότι είμαι δύο άνθρωποι ταυτόχρονα, μια αθλήτρια και μια μαθήτρια. Έχω μάθει να διαβάζω οπουδήποτε, στα αεροδρόμια, τα τρένα, τα προπονητήρια, όποτε βρίσκω ελεύθερο χρόνο.

Ενώ τώρα που είμαι στη Γ’ Λυκείου και ο φόρτος του διαβάσματος είναι ακόμα μεγαλύτερος, χρειάζονται παραπάνω πειθαρχία και προγραμματισμός.

Θέλω να σπουδάσω Ιατρική. Άλλωστε προέρχομαι από οικογένεια γιατρών, ο πατέρας μου, η μητέρα μου, ο παππούς μου, αυτό όμως που μου έδωσε το κίνητρο και το ενδιαφέρον προς αυτή την κατεύθυνση είναι ότι ως άνθρωπος θέλω να βοηθάω τους γύρω μου, να στηρίζω όλους όσοι με έχουν ανάγκη και η ιατρική είναι ένα μέσο για να το πραγματοποιήσω αυτό.

Έχω και ένα ακαδημαϊκό boost λόγω των διακρίσεών μου στο εξωτερικό, κάποια μόρια που αποτελούν ένα ποσοστό, αλλά δεν σκέφτομαι έτσι, πρέπει να γράψω Πανελλήνιες σαν να μην έχω αυτή τη βοήθεια, να το θεωρώ δηλαδή μόνο μαξιλαράκι ασφαλείας.

Πείσμα και διακρίσεις

Το 2025 κατέκτησα την πρώτη θέση στην επίσημη τελική ευρωπαϊκή κατάταξη Νεανίδων (U17) της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Ξιφασκίας (EFC). Αυτή η διαδρομή και αυτή η διάκριση είναι αποτέλεσμα συνέπειας, γιατί είναι πολλά τα ευρωπαϊκά κύπελλα μέσω των οποίων έφτασα στην κορυφή. Ουσιαστικά πρόκειται για παγκόσμια κύπελλα, με συμμετοχές αθλητριών από όλον τον κόσμο, από όλες τις ηπείρους, Αμερική, Ασία κτλ.

Τα Χρυσά μετάλλια που κατέκτησα είναι όλα ιδιαίτερα, ένας από τους πιο δύσκολους και συναισθηματικά φορτισμένους αγώνες όμως ήταν το Κύπελλο Κ17 στη Σόφια, το οποίο είχε πάρα πολλές συμμετοχές, έπρεπε να παίξω το ένα “15άρι”, μετά το άλλο και χρειαζόταν πολύ καλός προγραμματισμός και σωστή διαχείριση ενέργειας μέχρι και τον Τελικό. Έφτασα μέχρι εκεί και, αν και κατάκοπη, είχα μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Παρότι δεν κερδήθηκε το παιχνίδι, το μετάλλιο που κατέκτησα θεωρώ ότι είναι μια υπενθύμιση της συνέπειας και της σκληρής δουλειάς μου.

Η σπάθη είναι κομμάτι του εαυτού μου, προέκτασή μου, μου δίνει ένταση, πάθος, ηρεμία, συγκέντρωση και πείσμα. Ειδικά το τελευταίο είναι και το μεγάλο μου πλεονέκτημα.

Όσες φορές και αν έχω χάσει κάποιο παιχνίδι, όσες φορές και αν έχω κουραστεί απίστευτα, και είναι πολλές αυτές οι στιγμές, ποτέ δεν τα παράτησα, πάντα ξαναμάζευα τα κομμάτια μου και συνέχιζα, δεν αξίζει να τα παρατάμε για μια δυσκολία, πάντα πρέπει να βρίσκουμε το κουράγιο να συνεχίζουμε.

Μεγάλη επιτυχία στην πορεία μου ήταν και αυτή στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Γυναικών του 2025, εκεί που αναδείχθηκα Πρωταθλήτρια Ελλάδος σε ηλικία 16 ετών και 7 μηνών και έγινα η νεότερη ξιφομάχος που κατακτά τον τίτλο. Αν και είμαι λίγο μικρότερη λοιπόν, οι ικανότητές μου στην ξιφασκία αναπληρώνουν τη νεαρή ηλικία μου!

Ο ένας αθλητής μπορεί να μάθει από τον άλλον

Με τις συναθλήτριές μου προσπαθούμε να βρούμε τον καλύτερό μας εαυτό πάνω στην πίστα, αλλά εκτός είμαστε μια οικογένεια, είμαστε μαζί. Πού να ‘ξερα μάλιστα παλιά, στις αρχές της πορείας μου, ότι θα ήμασταν συναθλήτριες μια μέρα και με τη Δώρα Γκουντούρα και τη Δέσποινα Γεωργιάδου!

Ωστόσο, συχνή επαφή με τις δύο Πρωταθλήτριες δεν έχουμε. Η Δέσποινα προπονείται και μένει μόνιμα στην Πάντοβα, οπότε μπορούμε να προπονηθούμε μαζί, μόνο όταν είμαι κι εγώ εκεί σε καμπ, ενώ δυστυχώς ούτε με τη Δώρα μπορούμε να είμαστε μαζί συχνά, λόγω κάποιου προβλήματος υγείας, για το οποίο ελπίζω να πάνε όλα καλά!

Ο πρωταθλητισμός με ενδιαφέρει γενικότερα και προσπαθώ να παρακολουθώ τους αθλητές και τις αθλήτριες της χώρας μας, καθώς θεωρώ πως ο ένας αθλητής μπορεί να μάθει από τον άλλον, ακόμα και αν δεν υπηρετούν το ίδιο άθλημα.

Τα psycological tricks και το mental preparation κάθε αθλητή μπορεί να αντιστοιχούν στο κάθε άθλημα. Για παράδειγμα, από τον στίβο παρακολουθώ Τεντόγλου και Καραλή, γενικότερα όμως προσπαθώ να μαθαίνω από όλους όσους βλέπω και τους θαυμάζω για τον αγώνα που κάνουν, γιατί ξέρω ότι δεν είναι εύκολο αυτό που πετυχαίνουν, ότι, για να φτάσουν σε αυτό το σημείο και τη φωτογραφία που θα τραβηχτεί πάνω στο βάθρο, χρειάζονται χιλιάδες ώρες προετοιμασίας και άπειρες θυσίες.

Ο δικός μου στόχος, από μικρή ξιφομάχος που ήμουν, ήταν και παραμένει να φτάσω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να διακριθώ, παράλληλα όμως να ευχαριστηθώ και την πορεία, γιατί διαφορετικά δεν έχει νόημα.

Η Αλίνα Κουρούση είναι Πρωταθλήτρια ξιφασκίας.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:   

Δέσποινα Γεωργιάδου: Με το Σπαθί μου

Δώρα Γκουντούρα: Παιχνίδι Μυαλού / Λευκή Σελίδα στο Τόκιο

Σοφία Κτενά: Πήρα πίσω τη ζωή μου

Παναγιώτης Γκιώνης: Πέμπτος Κύκλος