Όταν, για πρώτη φορά μετά τον τοκετό, πήρα την μπεμπούλα στην αγκαλιά μου, ένιωσα απίστευτα συναισθήματα, δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω στην αρχή, αλλά ήταν σαν να γέμισε όλος μου ο κόσμος.
Φοβερή η αίσθηση, σε ξεπερνάει, είναι κάτι παραπάνω από Ολυμπιακό μετάλλιο, παραπάνω από όνειρα και στόχους που βάζεις στη ζωή σου.
Είμαι στην αρχή ακόμη, σιγά-σιγά συνειδητοποιώ τα πράγματα, αλλά είναι μια κατάσταση που σε ξεπερνά, νιώθεις απόλυτη ευλογία, ανθρώπινη ολοκλήρωση.
Είναι διαφορετικά τα συναισθήματα της επίτευξης διακρίσεων και κατάκτησης μεταλλίων με το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί. Το κοινό τους ωστόσο είναι η πειθαρχία που πρέπει να έχεις, το πρόγραμμα για να μπορέσεις να “τα βρεις” και να βοηθήσεις το παιδάκι σου στις ανάγκες του.
Για πρώτη φορά το αισθάνομαι αυτό, ότι, αν συμβεί κάτι, θα μπω εγώ μπροστά για οτιδήποτε. Είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, μπαίνει ο εαυτός σου σε δεύτερη μοίρα, προηγείται το παιδί.
Αυτό το αισθανόμουν και όταν ήταν στην κοιλιά, πρώτα το παιδί να είναι εντάξει, για εμένα δεν με ενδιέφερε. Είναι απίστευτο συναίσθημα, ακόμα κι ενώ δεν έχεις γνωρίσει το μωρό σου, δεν το έχεις δει ακόμη και το νιώθεις μόνο μέσα στην κοιλιά.
Ο αθλητισμός είναι μόνο ένα σκαλί για την ολοκλήρωση.
Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν το απόλυτο το να καταφέρεις να βιώσεις τέτοια συναισθήματα μέσω των διακρίσεων και να έχεις φτάσει σε επιτυχία μέσα από μια πολυετή προσπάθεια, κάτι που δεν είναι και πάντα σίγουρο ότι θα γίνει.
Μερικές φορές, μέχρι να φτάσω στο αποτέλεσμα που ήθελα, έλεγα ότι, και να μην ερχόταν η επιτυχία, αυτή η διαδρομή με έχει βγάλει νικήτρια.
Αλλά η μητρότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό, δεν συγκρίνεται.
Ο κύκλος του αθλητισμού έκλεισε για εμένα και έχει ανοίξει αυτός της μητρότητας που είναι η κορωνίδα της ζωής.
Την μικρή θα την δοκιμάσουμε με την ιστιοπλοΐα, όταν μεγαλώσει λιγάκι, είναι και προπονητής ο μπαμπάς της, ο Γιώργος Κανελάτος, ο οποίος έχει ασχοληθεί ως αθλητής με την ιστιοπλοΐα, οπότε έχουμε και οι δύο αγάπη σε αυτό.
Βέβαια, το κάθε παιδί έχει τη δική του φύση και κλίση, δεν μπορείς να ξέρεις τι θα αγαπήσει, αλλά σίγουρα θα πάρει ερεθίσματα από τη θάλασσα και το άθλημα και μακάρι να της αρέσει και να προχωρήσει.
Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, η ζωή μου συνδέεται με τη θάλασσα.
Από πολύ μικρή, από οχτώ ετών, όταν και ξεκίνησα την ιστιοπλοΐα, η θάλασσα είναι ο κόσμος μου, ουσιαστικά.
Πέρναγα πάρα πολλές ώρες εκεί, είτε με τις προπονήσεις είτε με την οικογένειά μου, είμαστε οικογένεια της θάλασσας, την αγαπάμε.
Και κατάλαβα και αργότερα, μεγαλώνοντας, όταν αποφάσισα να κλείσω το κομμάτι του πρωταθλητισμού, ότι δεν μπορούσα να μείνω μακριά της.
Με γέμιζε πολύ το κομμάτι της προπονητικής ή το να βρίσκομαι σε διοικητικά πόστα στον αθλητισμό, τα οποία και πάλι με κρατούσαν σε επαφή με το άθλημα, μου άρεσε δηλαδή και η προσφορά και το ότι συνέχιζα να βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα από άλλο πόστο.
Θέλει σεβασμό, θέλει προσοχή, θέλει πειθαρχία, θέλει να τηρείς τους κανόνες ασφαλείας.
Όταν υπάρχουν μέρες που πρέπει να μείνεις στην στεριά, να το τηρείς, όσο και αν θέλεις να βρεθείς μέσα.
Οι καιρικές συνθήκες έχουν πλέον αλλάξει, έχει αλλάξει το κλίμα, όπως διαπιστώνουμε.
Υπάρχουν έντονα καιρικά φαινόμενα, ακόμα και στην χώρα μας,τα οποία παλαιότερα δεν παρατηρούνταν σε τόση ένταση.
Είναι φίλος μας η θάλασσα, αλλά πρέπει να τη σεβόμαστε.
Η Βιργινία Κραβαριώτη σε ηλικία 8 και 17 ετών, αντίστοιχα / Photos by: Virginia Kravarioti Oly (FB) – Eurokinissi (Action Images).
Θυμάμαι ήταν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και αγωνιζόμουν στη διθέσια κατηγορία 470.
Είχαμε μπει για προπόνηση με την συναθλήτριά μου και τον προπονητή μας και είχαμε δει στο μετεωρολογικό ότι θα είχε μεν αέρα αλλά όχι ότι προβλέπονταν έντονα καιρικά φαινόμενα.
Κάνοντας προπόνηση, βλέπαμε ότι αγρίευε ο καιρός και λέγαμε να σταματήσουμε, καθώς οι συνθήκες άρχιζαν να γίνονται δυσμενείς.
Ενώ ταξιδεύαμε και το κύμα ήταν πολύ και δεν βλέπαμε και τόσο καλά μακριά, άκουσα τον προπονητή μας από πίσω, τον Ηλία Μυλωνά (ο προπονητής της Σοφίας Μπεκατώρου και της Αιμιλίας Τσουλφά στο Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο του 2004), να σφυρίζει με την σφυρίχτρα.
Και λέω «καλά, κάνουμε κάτι λάθος;», νόμιζα στην αρχή ότι κάναμε κάτι λάθος στην τεχνική.
Αλλά γύρισα και τον είδα να έχει γουρλωμένα μάτια και να έρχεται με “γκάζια” με το φουσκωτό, οπότε λέω «τι έχει γίνει; κάποια ζημιά στο σκάφος;».
Και εκεί που λέω στη συναθλήτρια μου «έλα, σταματάμε, γιατί κάτι βλέπω ότι μας λέει ο Ηλίας», βλέπω μπροστά ευθεία έναν υδροστρόβιλο πολύ μεγάλο, αριστερά από τις Φλέβες. Ανέβαινε μέχρι επάνω στα σύννεφα και αισθανόμασταν λες και ήμασταν μια κουκκίδα άμμου μπροστά σε αυτή τη δύναμη που ερχόταν.
Photo by Eurokinissi (Action Images).
Παγώσαμε εκείνη την ώρα και αυτό που μας κράτησε και ενεργοποιηθήκαμε για να γυρίσουμε προς τον Όμιλο ήταν οι φωνές του προπονητή μας «κορίτσια, πίσω».
Μάλιστα μας είπε να σηκώσουμε και μπαλόνι. Όποιοι γνωρίζουν από ιστιοπλοΐα, ξέρουν ότι, όταν σηκώνεις μπαλόνι με αέρα και κύμα, χρειάζεται να έχεις μια καλή τεχνική, γιατί ένα λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο, μπορεί να τουμπάρεις ή να καθυστερήσεις.
Τα καταφέραμε, σηκώσαμε και το μπαλόνι, βγήκαμε έξω στον Όμιλο, τα μαζέψαμε, δεν είπαμε τίποτα μεταξύ μας, είχαμε εξαντληθεί από την αγωνία και πήγαμε σπίτι.
Επί μια εβδομάδα, κάθε μέρα, σκεφτόμασταν αυτό το πράγμα. Ήταν το πιο έντονο πράγμα που έχω ζήσει στην ιστιοπλοΐα και αισθάνομαι ότι ήμουν πολύ “μικρή” μπροστά στα καιρικά φαινόμενα, ότι δεν είχαμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε κάτι τέτοιο.
Φοβήθηκα τότε για όλους μας, γιατί δεν ήξερα πώς θα εξελιχθεί.
Ευτυχώς είχε γρήγορα αντανακλαστικά ο προπονητής μας, ευτυχώς είχαμε μπει για προπόνηση με προπονητή, δεν μπήκαμε μέσα μόνες μας, αυτό μάς έσωσε.
Καμιά φορά κάποιες ομάδες ή κάποιοι αθλητές προχωρημένοι μπορεί και να κάνουν μόνοι τους προπόνηση, κάτι που είναι λάθος.
Μια μεγάλη στιγμή στη ζωή μου είναι και η τελευταία ημέρα στο Πεκίνο το 2008, τότε που διεκδικούσαμε (καθώς ήμασταν πέντε χώρες πολύ κοντά βαθμολογικά) και κατακτήσαμε με την Σοφία Μπεκατώρου και την Σοφία Παπαδοπούλου το Χάλκινο μετάλλιο.
Ενώ πιο πριν προσπαθούσες να συγκρατήσεις τον εαυτό σου, να μείνεις συγκεντρωμένος, να χαλαρώσεις, να κάνεις αυτό που πρέπει, αυτή η τελευταία κούρσα, το «medal race» (όπου τρέχει η τελευταία δεκάδα στους Ολυμπιακούς), ήταν πολύ έντονη συναισθηματικά, γιατί έπρεπε και να διαχειριστούμε το άγχος και να μην κάνουμε κανένα λάθος.
Βιργινία, Κραβαριώτη, Σοφία Μπεκατώρου και Σοφία Παπαδοπούλου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Στην Αθήνα το 2004, στην πρώτη μου συμμετοχή στους Ολυμπιακούς, όπου και κατέλαβα την ένατη θέση, είναι επίσης μια πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή μου.
Υπήρχαν παντού Έλληνες, παντού ο κόσμος σε εμψύχωνε και πανηγύριζε μαζί σου, ταυτόχρονα όμως αυτό σού δημιουργούσε και πολύ μεγάλη ευθύνη, ότι πρέπει να πας καλά, ότι πρέπει να έχεις αποτέλεσμα, ότι πρέπει να τιμήσεις τη χώρα σου και αυτούς τους ανθρώπους που ουσιαστικά είναι εκεί για να σε στηρίξουν και που θέλουν να δουν το καλύτερο από εσένα.
Θυμάμαι πάλι και το ξεκίνημά μου στην ιστιοπλοΐα, οχτώ χρονών κοριτσάκι. Μου άρεσε από την αρχή και με κέρδισε το άθλημα αυτό.
Είχαμε ένα εξοχικό στο Μάτι Αττικής και στην παραλία όπου πηγαίναμε με την οικογένειά μου υπήρχε ένας Ναυτικός Όμιλος.
Μου είχαν κάνει εντύπωση τα σκαφάκια που έβλεπα στην παραλία, τα παιδιά που έμπαιναν μέσα, το ότι ένα παιδί μόνο του μπορούσε να ταξιδέψει και να τιθασεύσει τον άνεμο και, ουσιαστικά, την φύση.
Με είχε γοητεύσει και είχα ζητήσει από τους γονείς μου να το δοκιμάσω.
Αμέσως, από τότε που μπήκα μέσα στο σκάφος, φάνηκε το πάθος μου και δεν… ξαναβγήκα.
Δυστυχώς, μετά τις τελευταίες φωτιές, πλέον δεν υπάρχει το σπίτι στο Μάτι.
Ευτυχώς, δεν ήταν η οικογένειά μου εκεί.
Ήταν ένα διώροφο σπίτι πολύ κοντά στην θάλασσα και καταστράφηκε τελείως, δεν έμεινε τίποτα, κάηκαν όλα.
Μεγάλη καταστροφή τότε, τραγωδία, πόσους ανθρώπους θρηνήσαμε.
Ακόμη ούτε στις αποζημιώσεις δεν έχουν προχωρήσει, οπότε δεν ξέρω καν αν θα το ξαναφτιάξουμε.
Ούτως ή άλλως το να χτίσεις ένα σπίτι σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο.
Photo by: Eurokinissi.
Παραμένω Πρέσβειρα του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας και είμαι πολύ περήφανη γι΄αυτό.
Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς μετά από τόσα χρόνια στον αθλητισμό να μεταλαμπαδεύσεις όλες σου τις εμπειρίες και τις γνώσεις στα νέα παιδιά, κάτι που θεωρώ ότι είναι και χρέος των Ολυμπιονικών και όλων των ανθρώπων που έχουν φτάσει σε υψηλό επίπεδο.
Με γεμίζει αυτό, μου αρέσει πάρα πολύ, μέσα από την Ολυμπιακή Εκεχειρία, την ομάδα που έχω ονομάσει «Olympic Family», έχουμε κάνει ένα πολύ ωραίο σύνολο ανθρώπων και μεταλαμπαδεύουμε τις Ολυμπιακές αξίες, το ευ αγωνίζεσθαι, το πόσο σημαντικό είναι να έχουν τα παιδιά τον αθλητισμό μέσα στη ζωή τους, τα οφέλη που τους προσφέρει.
Συμμετέχω και στο πρόγραμμα «Σέβομαι τη Διαφορετικότητα».
Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη διακρίσεις στον αθλητισμό, αλλά πιστεύω ότι σιγά-σιγά, με τα χρόνια, αυτό το πράγμα αρχίζει και εξαλείφεται.
Ο σκοπός των Ολυμπιακών Αγώνων είναι να μεταδοθεί η ισότητα μεταξύ των φύλων, ότι δεν έχουν σημασία η κουλτούρα, η θρησκεία, το χρώμα δέρματος, από πού προέρχεται ο κάθε άνθρωπος. Όλοι μαζί, μια ομάδα, αγωνιζόμαστε με τους ίδιους στόχους.
Άλλωστε, και στο Ολυμπιακό Χωριό όλοι μαζί ζούμε και αυτό είναι και το νόημα.
Αλλά δυστυχώς βλέπουμε ότι κάποιες φορές υπάρχουν κάποια φαινόμενα από κάποιους ανθρώπους που δείχνουν ότι δεν έχουν προσαρμοστεί σε αυτήν την ιδέα.
Ο αθλητισμός όμως αυτό είναι, η ισότητα των ανθρώπων, ο αλληλοσεβασμός και η αρμονική συνύπαρξη.
Για παράδειγμα, ήταν μεγάλο σοκ όταν η Σοφία Μπεκατώρου έκανε εκείνη την καταγγελία για σεξουαλική κακοποίηση, δεν το ήξερα, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ για αυτό. Όταν αισθάνθηκε ότι μπορεί να μιλήσει και μίλησε, σοκαρίστηκα. Κατάλαβα και κάποια πράγματα για τον χαρακτήρα της στα χρόνια που έχουμε ζήσει μαζί, αφού ήμασταν χρόνια συναθλήτριες.
Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να σπάσουμε την αλυσίδα της σιωπής, να εναντιωθούμε σε οποιαδήποτε μορφή βίας. όχι μόνο στο κομμάτι του αθλητισμού αλλά παντού…
Βιργινία, Κραβαριώτη, Σοφία Μπεκατώρου και Σοφία Παπαδοπούλου με το Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Παύλος Καγιαλής: Τέλος Και Αρχή
Βύρων Κοκκαλάνης: Σανίδα Σωτηρίας