Τις γιορτές του 2023 δεν ήξερα ότι είχα τη δυνατότητα καν να συμμετάσχω στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, δεν είχα ιδέα για τους δρόμους που μου ανοίγονταν μέσα στο 2024.
Με διαγνωσμένη την πάθησή μου, την σκλήρυνση κατά πλάκας, απλώς και μόνο έκανα προπόνηση, τα πολύ βασικά, δεν είχα στόχους και ήθελα να το πάω σιγά-σιγά. Έκανα προπόνηση, όποτε είχα όρεξη, όποτε ήθελε το σώμα μου να ξεδώσει.
Μέχρι να γίνει η διάγνωση και πριν ξεκινήσω τη θεραπεία που απαιτείται, έκανα άλλου είδους προπόνηση, πολύ σκληρή, με πολύ καλύτερους χρόνους, ήμουν γενικότερα σε πολύ καλύτερο επίπεδο.
Εκείνες τις μέρες λοιπόν πήγαινα πού και πού στον στίβο, όποτε ήθελα δηλαδή. Είχα και τα πιτσιρίκια που προπονούσα, οπότε, στην περίπτωση που είχα τη διάθεση να τρέξω, έτρεχα. Δεν ήταν κάτι σταθερό, ήξεραν και οι προπονητές μου ότι ήταν περίεργο, γνώριζαν και ότι δεν ένιωθα το ίδιο όπως παλιά, είχε και πολύ κρύο εκείνες τις μέρες, οπότε…
Το έκανα μόνο για τον εαυτό μου, έτσι για να ξεδίνω.
Άλλες φορές πήγαινα με χαρά, να ξεφύγω, γιατί ήμουν καλά και ήθελα να το χαρώ, άλλωστε μου αρέσει αυτό που κάνω. Άλλες φορές ήταν «αν δεν ξεδώσω εδώ, θα ξεδώσω κάπου αλλού πολύ χειρότερα, θα φωνάξω σε κάποιον, θα αντιδράσω άσχημα», άρα πήγαινα να ξεδώσω στην προπόνηση, όχι από χαρά αλλά επειδή “έπρεπε”.
Οι γιορτές του 2023 ήταν δύσκολες, δεν αισθανόμουν καλά, αλλά προσπαθούσα να μην το πολυσκέφτομαι. Είχα δύο απώλειες που μου στοίχισαν πολύ, είχε φύγει από τη ζωή ο μπαμπάς μου και λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα έφυγε και η γιαγιά μου.
Παρόλα αυτά, δεν ένιωθα νοσταλγία για άλλα χρόνια, όταν οι γιορτές ήταν πιο ξέγνοιαστες και πιο ανέμελες. Είχα συνηθίσει και το γεγονός ότι έχω σκλήρυνση κατά πλάκας, κάτι που κινητικά δεν με ενοχλεί κάπου μέσα στην ημέρα, δεν έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα.
Η μαμά μου είχε γυρίσει από το εξωτερικό λίγους μήνες πριν, τον Αύγουστο του 2023, και ο αδερφός μου ήταν Θεσσαλονίκη με την ομάδα του, τον ΠΑΟΚ, αλλά μείναμε μαζί τις γιορτές.
Είχαμε στολίσει σπίτι και δέντρο μαζί με την γιαγιά, κάτι που πιο πολύ το έκανα για εκείνη, καθώς είχε κάνει μια σοβαρή επέμβαση στη μέση. Της αρέσουν πάρα πολύ τα Χριστούγεννα και είχα στολίσει νωρίς, από ό,τι θυμάμαι, για να της δώσω χαρά.
Ρεβεγιόν έκανα σπίτι μαζί με τους δικούς μου, δεν βγήκα, ήταν και εκείνο το κρύο, πού να βγω έξω! Δεν κέρδισα το φλουρί, νομίζω η μαμά μου και ο θείος μου ήταν οι τυχεροί, αλλά θυμάμαι ότι ξέφυγα με τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα, έφαγα…
Όσον αφορά στα δώρα, συνήθως οι δικοί μου μου δίνουν χρήματα, γιατί εγώ και μόνο γνωρίζω πραγματικά τι θέλω, τι χρειάζομαι, αυτό είναι και το καλύτερο, θεωρώ.
Ζήτησα όμως κάτι από τον Άγιο Βασίλη, ένα ζευγάρι παπούτσια, κάτι All Starάκια με γκλίτερ μαύρο επάνω, τα οποία τα φόρεσα τόσο πολύ, ώστε κάποια στιγμή πήγα να δέσω τα κορδόνια και μου έμειναν στο χέρι! Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό!
Από εκεί και πέρα, υποσχέσεις στον εαυτό μου για τη νέα χρονιά δεν είχα δώσει, ήθελα απλώς να είμαι καλά και να συνεχίσω να κάνω ό,τι κάνω, όσο καλύτερα μπορούσα.
Δύσκολη περίοδος. Άκουγα πολύ μουσική και αυτό που μου είχε μείνει τότε ήταν το «power over me», ένα κάπως λυπητερό τραγούδι, σχετικό με τη διάθεση που είχα εκείνες τις μέρες. Μου άρεσαν και τα λόγια και η μουσική, είμαι από τους ανθρώπους που, εάν δεν νιώσω τη μουσική, να μου μιλάει, να ταυτιστώ, έστω να με χαλαρώσει, δεν μπορώ να ακούσω καν.
Αυτό που διδάχτηκα από τις γιορτές του 2023 είναι ότι μπορεί να συμβεί στη ζωή σου κάτι τελείως αναπάντεχο, όπως αυτό που συνέβη σε εμένα μέσα στο 2024. Έμαθα να ελπίζω για το καλύτερο.
Είμαι της κοσμοθεωρίας πως ό,τι δίνεις παίρνεις. Εάν δίνεις αρνητική ενέργεια στους γύρω σου, στους ανθρώπους, στο σύμπαν (δεν πολυπιστεύω στον Θεό), θα τα λάβεις πίσω.
Μπήκα λοιπόν στη νέα χρονιά, γνωρίζοντας ότι θα ακολουθούσαν και άλλα πιο άσχημα πράγματα, ήξερα ότι θα ξαναμπεί η γιαγιά μου για χειρουργείο, ήξερα ότι υπάρχει δρόμος μπροστά με την ασθένειά μου, οπότε προσπαθούσα να είμαι θετική και να λέω «ok, one step at a time, προχωράμε με το κεφάλι ψηλά».
Πριν μου δοθεί η δυνατότητα να πάρω μέρος σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, έβλεπα πού και πού στιγμιότυπα από τις διοργανώσεις και μου ήταν πολύ περίεργη η αίσθηση, καταλαβαίνω δηλαδή ότι σε πολλούς ανθρώπους φαίνεται περίεργο το να παρακολουθούν άτομα με αναπηρίες να αγωνίζονται.
Έβλεπα στο Instagram βίντεο και κλιπάκια και μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση οι προσπάθειες του Νάσου Γκαβέλα και περισσότερο ο αγώνας στον οποίον έφερε το 10.83. Δεν είχα μάλιστα συνειδητοποιήσει ότι είναι Έλληνας και, όταν τον άκουσα στο βίντεο να μιλάει στον συνοδό του στα ελληνικά, λέω «ωχ, τι γίνεται εδώ, δικός μας είναι;».
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα να παρακολουθώ αλλά και να μαθαίνω γενικότερα για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Έναν χρόνο μετά, στις γιορτές του 2024, όλα είναι διαφορετικά, σαν να εκτοξεύτηκαν μετά το μετάλλιό μου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Και φυσικά, η χαρά μου και η αισιοδοξία μου μεγάλες, αφενός λόγω της γνωριμίας μου μέσα από τη διοργάνωση με καλούς και αξιόλογους ανθρώπους που με βοήθησαν, αφετέρου λόγω της σταθερότητας και της μη επιδείνωσης της σωματικής μου κατάστασης.
Σταθερότητα η οποία οφείλεται στη θεραπεία, καθώς οι δυνατότητες που δίνει πλέον η ιατρική είναι πάρα πολλές. Εάν λοιπόν για κάποιον λόγο το σώμα μου σταματήσει να δέχεται μια θεραπεία, καταφεύγουμε σε άλλες.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θέτω νέους στόχους, τους οποίους ελπίζω να τους εκπληρώσω, όσο καλύτερα μπορώ. Ακόμα όμως κι αν δεν γίνει αυτό, υπάρχουν άλλα πράγματα που μπορώ να πετύχω, όπως για παράδειγμα μια συμμετοχή σε κάποιο Παγκόσμιο ή σε κάποιο Γκραν Πρι στο εξωτερικό, η γνωριμία μου με άλλες εμπειρίες και κουλτούρες κτλ.
Πάντοτε τέτοιες μέρες επίσης εύχομαι υγεία και να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε!
Να μην είμαστε αλαζόνες, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι φέρνει η επόμενη μέρα είτε σε εμάς τους ίδιους είτε σε όσους αγαπάμε. Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίζουμε να έχουμε τη δυνατότητα να λέμε στους δικούς μας ανθρώπους ότι τους αγαπάμε και ότι σημαίνουν πολλά για εμάς…
Η Λήδα Μανθοπούλου είναι Ασημένια Παραολυμπιονίκης στον στίβο.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
CHECK IT OUT: Παναγιώτης Φασούλας: Μέρες Αργίας
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος / Το όνειρό μου έγινε όνειρο όλων
Κατερίνα Πολυχρονίδη – Πατρώνη: Ο Ένας Για Τον Άλλον
Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου
Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο
Ανδρέας Κουτσούρης: Πέρα Από Τα Όρια
Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες / Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος
Στέλιος Μαλακόπουλος: Δεύτερη Ευκαιρία!
