Μέδουσα

Αν με φωνάζατε «Black Mamba», θα έστρεφα το κεφάλι μου προς εσάς.

Αν με αποκαλέσετε, πλέον, «Medusa», θα σας απαντήσω «ορίστε».

Ωστόσο, όποια κι αν είναι η προσφώνηση, παραμένω η Χριστίνα για τους φίλους μου και η Λιναρδάτου-Ντουράν για συναθλητές και αντιπάλους μου.

Ο ίδιος άνθρωπος, εντός κι εκτός ρινγκ. Η ίδια κοπέλα, είτε έχω μπροστά μου τη δυσκολότερη πυγμάχο του κόσμου, είτε κοιτάζω στα μάτια τον σκύλο μου, τον Περσέα.

Δεν έχει σημασία, βλέπετε, το “σκηνικό”. Είμαι, όπως και να έχει, αποφασιστική, επίμονη, δραστήρια, υπομονετική και πάντα με υψηλούς στόχους. Δίχως να θέλω να αφήνω καμία στιγμή να πηγαίνει χαμένη.

Καμπανάκι… 1^ος γύρος.

(Τότε, όταν δεν θα αναγνώριζα τι πρεσβεύει ο ήχος από το καμπανάκι)

Όταν ήρθα στην Ελλάδα από τον Άγιο Δομίνικο, σε ηλικία 10 ετών, ήμουν παιδί υπερκινητικό. Πάντα δραστήρια, σε σημείο να τρελαίνω τους γονείς μου.

Ο πατέρας και η μητέρα μου απευθύνθηκαν σε ειδικό. Δεν θυμάμαι αν ήταν ψυχολόγος ή άλλου είδους γιατρός. Η συμβουλή του ήταν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό, την μουσική, την ζωγραφική. Οι δικοί μου αποφάσισαν… να μου τα φορτώσουν όλα.

Με έγραψαν σε μαθήματα ζωγραφικής και σε ομάδες βόλεϊ, μπάσκετ, μέχρι και ποδοσφαίρου. Αλλά ήμουν πιτσιρίκι που βαριόμουν εύκολα.

Τα μοναδικά πράγματα, τα οποία δεν με κούρασαν, ήταν αρχικά το kick–boxing, για τρία-τέσσερα χρόνια και, πλέον εδώ και εννέα χρόνια, η πυγμαχία.

Όλες οι δραστηριότητες, μαζί με την ζωγραφική, με βοήθησαν να ηρεμώ. Αν και στον αθλητισμό δεν έβρισκα κάτι, το οποίο να μου αρέσει πολύ, και συχνά τα παρατούσα, έπειτα από μόνο μία εβδομάδα.

Μέχρι και το τζούντο με “κράτησε” για λιγότερο από δέκα ημέρες. Στο μέλλον, βεβαίως, αποδείχθηκε ότι οι πολεμικές τέχνες ήταν (σ)το στοιχείο μου.

Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου είχε έρθει σε μία προπόνησή μου με την ομάδα ποδοσφαίρου και δεν του άρεσε, καθώς έπαιζα μόνο με αγόρια. Και μου είπε ότι θα πρέπει να κάνω κάτι άλλο, αφού δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε πολλά κορίτσια να οργανώσουμε γυναικεία ομάδα.

Έφτασα 17 ετών. Το τζούντο το βαρέθηκα γρήγορα, όμως μαζί με μία φίλη αρχίσαμε kick-boxing. Τα πήγαμε σχετικά καλά σε αγώνες και προπονήσεις και, όταν τελείωσα το λύκειο και μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη για σπουδές μαγειρικής, συνέχισα εκεί.

Μονάχα που στα 21 μου, ένα αλλεργικό σοκ από θαλασσινά φαγητά και ένα προσωρινό πρόβλημα στα πνευμόνια άλλαξαν τα δεδομένα…

Αρχικά, δεν ήξερα τι ακριβώς είναι. Νόμιζα ότι ήταν θέμα κιλών, γιατί κουραζόμουν εύκολα και στη δουλειά. Τελικά, ήταν κάτι που προήλθε από τις αναθυμιάσεις στην κουζίνα.

Η εντολή του γιατρού ήταν να αφήσω τη μαγειρική. Αυτό ήταν ένα σοκ, διότι είχα επαγγελματικό όνειρο από μικρή να δουλέψω, σαν τον πατέρα μου, στα καράβια.

Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί ότι θα γίνω επαγγελματίας μποξέρ. Το όνειρό μου ήταν να ταξιδεύω και γι’ αυτό στράφηκα σε σπουδές αισθητικής, ώστε να βρω δουλειά σε κάποιο spa ενός κρουαζιερόπλοιου.

Μπορεί να μην υπήρχε ακριβές πλάνο στο μυαλό μου, αλλά όλα είχαν βάση την επιθυμία μου να ταξιδεύω. Να μην μένω “κολλημένη” σε ένα μέρος.

Κάτι που, τελικά, κατάφερα και με την πυγμαχία!

Καμπανάκι… 2^ος γύρος

(Ένα όχι συνηθισμένο κορίτσι)

Μικρή ήμουν καθαρά αγοροκόριτσο.

Μάλιστα, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, είχα ένα μικρό θέμα στο σπίτι.

Η μητέρα μου κατάγεται από τον Άγιο Δομίνικο, όπου οι γυναίκες περιποιούνται ιδιαιτέρως τον εαυτό τους.

Στην πατρίδα της, ακόμα και στο γυμναστήριο, οι γυναίκες είναι περιποιημένες. Σπάνια φοράνε φόρμες ή φαρδιά ρούχα και υπάρχει και μία μικρή αντίληψη ότι όσες ντύνονται πρόχειρα, είναι ομοφυλόφιλες.

Φαντάζομαι ότι θα ήθελε πολύ τότε να με ντύνει ωραία και να με βλέπει σαν πριγκίπισσα. Εγώ, όμως, ακόμα και στα παιδικά πάρτι, αντί να κάθομαι βαμμένη και ντυμένη καλά μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια, ήμουν σε άλλο δωμάτιο και έπαιζα ηλεκτρονικά παιχνίδια με τα αγόρια!

Καμπανάκι… 3^ος γύρος

(Το ταξίδι στην Ελλάδα)

Μικρή τσακωνόμουν, για να κερδίζω τον σεβασμό.

Όταν μετακόμισα στην Ελλάδα από τον Άγιο Δομίνικο, προερχόμουν από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, αλλά από μία φτωχή συνοικία. Στο Σαντιάγκο, όπως και στην πρωτεύουσα, οι διαφορές που συναντάς, είναι μεγάλες ακόμα και στην ίδια γειτονιά.

Από τη μία βλέπεις ένα σπίτι χλιδάτο, αλλά πολύ κοντά υπάρχουν σπίτια μέσα στη φτώχεια.

Γεννήθηκα σε μία περιοχή φτωχή, όμως ήμασταν χαρούμενοι. Παίζαμε έξω με τα παιδάκια. Τα παιδιά πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν τέτοια πράγματα. Ο πατέρας μου είχε τη δουλειά του, δεν μου έλειπε κάτι και ήταν τέτοια η χαρά μας, ώστε ακόμη κι εγώ που είχα παπούτσια να φορέσω, έβλεπα ένα παιδί να μην φοράει και την επόμενη φορά έβγαινα να παίξω μαζί του ξυπόλητη!

Ξαφνικά, ήρθα στην Ελλάδα, σε ένα μέρος, όπου τα παιδιά είτε δεν έβγαιναν έξω, είτε απλώς πήγαιναν στις κούνιες, με την μαμά ή την γιαγιά απλώς να σπρώχνουν την κούνια και να φοβούνται υπερβολικά και υπερπροστατευτικά αν θα χτυπήσει το πιτσιρίκι.

Έβγαλα μεγάλη αντίδραση… Πιο πολύ με τον πατέρα μου γινόμουν αντιδραστική, Εκείνος έλειπε αρκετά με τα ταξίδια στα καράβια και, όταν ήταν εκεί, μου έλεγε συχνά «όχι», χωρίς ποτέ να σηκώσει χέρι να με χτυπήσει. Τον δάγκωνα, τον τραβούσα και προσπαθούσα να περάσω το δικό μου.

Το πρώτο μας σπίτι ήταν στην Αθήνα, στα Πατήσια. Στη συνέχεια, λόγω της δουλειάς του πατέρα μου, βρεθήκαμε στην Πάτρα και, στην αρχή, είχα μεγάλο πρόβλημα στα σχολεία.

Ήμουν μαύρη, τροφαντούλα και, ξέρετε, τα παιδιά δεν συγχωρούν…

Το πρώτο που άκουσα και με παραξένεψε, ήταν μία λέξη που δεν γνώριζα, και θυμάμαι πως έφτασα στο σπίτι και ρώτησα με ανυπομονησία την μητέρα μου: «Μαμά, τι σημαίνει μαυροτσούκαλο»;

Εκείνη έβαλε τα γέλια και μου το εξήγησε στα ισπανικά. Ήμουν στην έκτη δημοτικού. Την επόμενη ημέρα, μία βροχερή ημέρα, πήγα σχολείο και τα ίδια παιδιά που με πείραζαν, ήταν στην πόρτα και άρχισαν να λένε τα ίδια, ώσπου άρχισα να τους χτυπάω με την ομπρέλα! Ήμουν μόνη μου, ήταν τρία αγόρια και, όμως, δεν φοβήθηκα.

Μετά το γυμνάσιο, όταν έζησα τον τελευταίο τσακωμό μου, τα πράγματα άλλαξαν.

Η μόνη φορά, οπότε ξέφυγα, ήταν, όταν άρχισα να χτυπώ ένα αγόρι που, με απλά ελληνικά, “μου έβαλε χέρι”!

Ομολογώ, πάντως, ότι ήμουν τυχερή, γιατί δεν έζησα άλλες παρόμοιες καταστάσεις και λυπάμαι, γιατί στις μέρες μας μαθαίνουμε συχνά για ρατσιστικά περιστατικά ή ζητήματα με bullying.

Οι δάσκαλοι που βρέθηκαν στον δρόμο μου, με βοήθησαν πολύ. Στον Άγιο Δομίνικο μιλούσαμε μόνο ισπανικά. Ακόμη και ο Έλληνας πατέρας μου. Τον πρώτο χρόνο στην Ελλάδα, έμαθα ελληνικά στο σπίτι. Δεν πήγα σχολείο, γιατί είχα κερδίσει μία τάξη πίσω στο Σαντιάγκο και, όταν ήρθαμε εδώ, η μητέρα μου με έβαζε να μιλώ και να παρακολουθώ μόνο ελληνικά στην τηλεόραση.

Η δασκάλα μου, εκτός από μαθηματικά, με έστελνε κάποιες ώρες σε μικρότερες τάξεις, την Α΄ ή την Β΄ Δημοτικού, για άλλα μαθήματα και αυτή την γυναίκα την ευγνωμονώ. Αν μπορούσα να την συναντήσω σήμερα, θα την ευχαριστούσα, για όσα έκανε για μένα.

Όταν είσαι μικρός, δεν εκτιμάς τέτοιες χειρονομίες. Ίσα-ίσα εκνευρίζεσαι. Τώρα, όμως, καταλαβαίνω πόσο πολύ με βοήθησε και την ευχαριστώ γι’ αυτό.

Ακόμα χαμογελώ, επίσης, όταν φέρνω στον νου μου τη σύζυγο του ψιλικατζή στα Πατήσια, η οποία με διάβαζε μαζί με τα παιδιά της, όταν δεν πήγαινα ακόμη σχολείο.

Καμπανάκι… 4^ος γύρος

(Η πρώτη επαφή με το μποξ)

Η πυγμαχία ήταν κάτι που στην αρχή μού φάνηκε σχεδόν βλακώδες. Είχα συνηθίσει από το kick-boxing και δεν πίστευα ότι θα μου αρέσει ένα μαχητικό άθλημα, στο οποίο δεν θα μπορώ να κλωτσάω.

Αλλά παίζει μεγάλο ρόλο και ο προπονητής που θα συναντήσεις, για να ξεκινήσεις.

Ψυχολογικά ήμουν χάλια…

Ο Μανώλης Λαβδάκης άρχισε να μου μιλά διαφορετικά για το μποξ. Μου μίλησε για την τέχνη της πυγμαχίας, για την ευγενή άμιλλα που κρύβει. Για το πώς, κυρίως, παλεύεις με τον εαυτό σου και μετά με την αντίπαλο.

Με έκανε να καταλάβω ότι το μποξ αντικατοπτρίζει τη ζωή. Είναι κάτι που περιλαμβάνει φόβους, δυσκολίες, σαν την καθημερινότητα. Έτσι και στη ζωή, πρέπει να τα ξεπερνάς και να δουλεύεις πάνω σ’ αυτά.

Στην αρχή, λίγοι πάντως, με κοίταξαν με “μισό μάτι”. Άκουσα σχόλια ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να πυγμαχήσουν. Το μποξ θεωρούνταν  ανδροκρατούμενη περιοχή. Στις προπονήσεις, οι οποίες ήταν μόνο με άνδρες, άκουσα σχόλια τύπου «εγώ δεν μπορώ να χτυπήσω γυναίκα».

Τα sparring μου είναι μόνο με άνδρες, γιατί δεν μπορούσα να βρω γυναίκες να με βοηθήσουν πραγματικά ή να είμαι κι εγώ προσεκτική και πιο χαλαρή μαζί τους.

Καμπανάκι… 5^ος γύρος  

(Η… σωτηρία της ψυχής)

Η αντίδραση της οικογένειάς μου, όταν τους ανακοίνωσα ότι επέλεξα τις πολεμικές τέχνες, ήταν σχετικά ήρεμη. Με το kick-boxing ήταν κάτι σαν «άσε την, θα πάει να φάει το ξύλο της και θα ηρεμήσει»!

Τα δύο πρώτα χρόνια πέρασαν και κατάλαβαν ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι, όταν άρχισα να τα πηγαίνω καλά.

Στην πυγμαχία, οι γονείς μου δεν ήρθαν ποτέ να παρακολουθήσουν αγώνα, μέχρι το τελευταίο ερασιτεχνικό παιχνίδι μου. Είχα φτάσει στον Τελικό, είχα ήδη κατακτήσει πανελλήνια πρωταθλήματα, και, όμως, μόλις τότε ήρθαν να με δουν να αγωνίζομαι στο ρινγκ.

Μάλιστα, δεν ήθελαν ποτέ να με ρωτούν τι γίνεται ούτε στην προπόνηση ούτε στον αγώνα. Ήταν η αντίδρασή τους, διότι ξεκάθαρα δεν επιθυμούσαν να με βλέπουν να ασχολούμαι με το μποξ.

Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσο πολύ με βοήθησε αυτό στη ζωή μου. Ήμουν ένα κορίτσι που -ακόμα και ως πρωταθλήτρια Ελλάδας- ήμουν κλειστή και πριν από τα ματς ήθελα να απομονωθώ. Δεν ήθελα να τραβώ την προσοχή.

Την πρώτη φορά, όταν ο προπονητής μού ζήτησε, βάσει πρωτοκόλλου, να βγω να κάνω σχοινάκι μπροστά σε όλο τον κόσμο πριν από αγώνα, παραλίγο να βάλω τα κλάματα.

Ξεπερνώντας αρχικά όλες αυτές τις δικές μου αναστολές και λαμβάνοντας και όλα τα άλλα θετικά που μου προσέφερε το μποξ, έγινα ο άνθρωπος που είμαι σήμερα και δεν θα ήμουν χωρίς την πυγμαχία.

Αυτό δεν το καταλαβαίνουν συχνά όλοι οι γονείς. Δεν κατανοούν ότι πράγματα που δεν αρέσουν σ’ εκείνους, μπορούν να βοηθήσουν την ψυχή ενός νέου ανθρώπου.

Καμπανάκι… 6^ος γύρος

(Ο αγώνας, με αντίπαλο στην άλλη γωνιά τον εαυτό σου…)

Σε κάθε τομέα, με ό,τι κι αν ασχοληθεί κάποιος, οι θυσίες που πρέπει να κάνει, είναι πολλές.

Δεν είναι μόνο οι σωματικές θυσίες. Δεν είναι η προπόνηση ή η σωστή διατροφή. Άλλωστε, λένε εύστοχα πως είσαι αθλητής και στον ύπνο σου.

Αλλά είναι οι συνεργασίες με τους προπονητές και τους συναθλητές σου. Είναι πράγματα που πρέπει να δουλέψεις αγωνιστικά. Να είσαι παρατηρητής του εαυτού σου, να ελέγχεις τη συμπεριφορά σου.

Πολλές φορές, στην προπόνηση υπάρχει τόση ένταση που μπορεί να βγάλει έναν εαυτό, τον οποίον δεν θέλεις ή δεν περίμενες. Υπάρχουν νεύρα, κουβέντες που είναι “βαρειές” και δεν θα ήθελες να πεις. Αυτά, για να περιοριστούν, απαιτούν λεπτούς χειρισμούς…

Μέσω του μποξ, έμαθα ποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά κοντά μου και αυτοί είναι μετρημένοι. Ξέρω και ξέρουν ότι μπορεί να κάνουν καιρό να με δουν, όμως θα με ψάξουν, θα τους ψάξω και ξέρω ότι είναι εκεί, σαν μην συμβαίνει τίποτα.

Είναι οι ίδιοι που ξέρουν σε τι και πόσο αφοσιωμένη είμαι. Αλλά υπάρχουν και ορισμένοι που δεν δέχονται κάτι τέτοιο.

Δεν χρειάστηκε ποτέ να διαχωρίσω την Χριστίνα εκτός ρινγκ με την Λιναρδάτου-Ντουράν μέσα από τα σχοινιά. Δεν το κάνω.

Και στο ρινγκ αντιμετωπίζω τα πράγματα, όπως και στην καθημερινότητά μου. Προσπαθώ να έχω ψυχραιμία..

Ακόμα κι αν νευριάζω, θέλω σε λίγα δευτερόλεπτα να ηρεμώ.

Όπως και στη ζωή, είναι άσχημο πράγμα να μπεις στο ρινγκ και να παίξεις με νεύρα, όσο κι αν είναι δύσκολο ένας τρίτος παρατηρητής να το αντιληφθεί, καθώς μιλάμε για ένα δυναμικό και γεμάτο ένταση σπορ.

Ακόμα κι όταν φτάσω στα άκρα μου, σε κάθε περίπτωση, προσπαθώ να το ελέγξω.

Τα ομαδικά σπορ βοηθούν έναν άνθρωπο να παραμείνει μέσα του παιδί. Γιατί το βλέπει σαν παιχνίδι. Στα ατομικά αθλήματα, εκτός της προετοιμασίας και της προπόνησης, είσαι μόνος σου.

Αλλά και στην πυγμαχία, ακόμα και όταν πατήσεις μέσα στο ρινγκ, δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι παιδί και να μην το διασκεδάσεις.

Η μοναχικότητα του μποξ δεν αφορά σε αυτή καθαυτή την πυγμαχία και τον αγώνα ή την προπόνηση. Αλλά στο ότι μέσα στο ματς χρειάζεται να μιλάς από μέσα σου… στον εαυτό σου.

Να πεις στον ίδιο σου τον εαυτό «πρόσεξε και μην κάνεις πάλι αυτό το λάθος».

Εκείνη την ώρα πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Οφείλεις να παρακολουθείς τον αντίπαλο, να βλέπεις το ρινγκ γύρω σου και να ξεχνάς όλους τους υπόλοιπους που υπάρχουν.

Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Ωστόσο, είναι θέμα δουλειάς και εμπειρίας. Όσο πιο πολύ δουλεύεις, όσο πιο πολύ παραμένεις focus και κάνεις ό,τι κάνεις απολύτως συνειδητά, τόσο πιο εύκολα μπορείς να διαχειριστείς τις καταστάσεις.

Η εμπειρία σού επιτρέπει να είσαι χαλαρός και να κοιτάς με απόλυτη ακρίβεια το αποτέλεσμα, το οποίο μετρά για την κατάταξή σου, για το επόμενο παιχνίδι σου και, φυσικά, για τα χρήματα που κερδίζεις.

Αυτό που με κάνει κάθε μέρα να θέλω να φοράω τα γάντια μου και να μπαίνω στα σχοινιά, είναι ότι το μποξ δεν είναι μονότονο, ό,τι κι αν σκέφτεται κάποιος απ’ έξω.

Υπάρχουν πολλά πράγματα, τα οποία πρέπει συνεχώς να δουλεύεις και να βελτιώνεις και όχι μόνο σε νοητικό κομμάτι.

Πρόκειται για ένα πολυσύνθετο άθλημα. Για να αποδώσεις σωστά, οφείλεις να κάνεις πολλά πράγματα καλά. Βάρη, τρέξιμο, ασκήσεις για κίνηση με τα πόδια, εναλλαγές προπόνησης βάσει εργομετρικών εξετάσεων και γαλακτικών επιπέδων του οργανισμού σου.

Υπήρχαν σημεία της προπόνησης με τα βάρη, στα οποία τελείωνα και ήθελα να κάνω εμετό…

Καμπανάκι… 7^ος γύρος

(Η πολυπόθητη νίκη και η ανεπιθύμητη ήττα)

Η ατάκα «νίκη με κάθε κόστος» δεν με εκφράζει καθόλου.

Όσο κι αν -σε επαγγελματικό επίπεδο- σε ωθούν στο να σκέφτεσαι έτσι.

Δεν είμαι “βρόμικη” πυγμάχος. Δεν είμαι αθλήτρια που θα κάνει κάποια ανοησία στο ρινγκ. Δεν πιάνω τον αντίπαλο και δεν χτυπάω εκτός φάσης.

Είμαι πιεστική, αλλά περιορίζω το «με κάθε κόστος» μόνο στην προετοιμασία μου.

Ο δάσκαλός μου  επιμένει πως «τύχη είναι, όταν η προετοιμασία συναντά την ευκαιρία».

Πρέπει να είσαι έτοιμος για τη στιγμή, όταν θα σου δοθεί η ευκαιρία.  Βεβαίως, πάντα υπάρχει και το ενδεχόμενη η αντίπαλος να είναι απλώς καλύτερη από εσένα.

Εννοείται, πάντως, ότι σαν ατομικό άθλημα υπάρχει μέσα σου μία -τρόπον τινά- απληστία στη νίκη.

Γιατί από τις νίκες εξαρτάται η πορεία, η συνέχειά σου.

Σε ποσοστό επιτυχίας, συχνά αντιστοιχεί από 1/3 για τη φιλοδοξία, την αφοσίωση και την προπόνηση.

Στην Χριστίνα, όμως, αναλογεί μικρότερο ποσοστό στη φιλοδοξία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαι φιλόδοξη.

Ξέρω, όμως, ότι δουλεύω, δουλεύω, δουλεύω…

Και ξέρω πως, όσο παραμένω εργατική, τα αποτελέσματα θα έρχονται.

Ποτέ μου δεν έχω φτάσει πέντε λεπτά πριν από αγώνα ή μπαίνοντας στο ρινγκ με σκέψη ότι δεν έχω προετοιμαστεί καλά.

Ακόμα και στην μοναδική μου ήττα ως επαγγελματίας.

Η πίεση του επαγγελματισμού δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να ξεπεράσει εύκολα. Είναι μεγάλο βάρος.

Έχω φτάσει σε σημεία, ώστε δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω…

Η επαγγελματική πυγμαχία είναι δουλεία. Είναι επιχείρηση, είναι μπίζνες με τη στυγνή έννοια του όρου.

Έχω βιώσει περιπτώσεις, στις οποίες, ενώ έχει κλειστεί αγώνας, ακυρώνεται, γιατί ο αντίπαλος θεωρεί πως είναι τελικά ματς high-risk για την αντίπαλο.

Θεώρησαν πως είμαι επικίνδυνη και κανένας δεν θέλει να πας μέσα στο σπίτι του και να του “κλέψεις” τον τίτλο.

Μάλιστα, για κάποιο διάστημα έφτασα να μείνω εκτός αγώνων για έναν ολόκληρο χρόνο, πριν κλείσω ματς στις Ηνωμένες Πολιτείες, για τον τίτλο WBC που κατέκτησα.

Και σε αυτή την περίπτωση μάλλον με υποτίμησαν. Γιατί είχα να αγωνιστώ έναν χρόνο, δεν είχα μεγάλο background, ενώ η αντίπαλος μετρούσε 160 αγώνες ως ερασιτέχνης, με μόλις δύο ήττες.

Προφανώς θα είπε κάτι σαν «pieceofcake» (=«εύκολο») ή «pay-day» (=«ημέρα πληρωμής»).

Εκείνον τον έναν χρόνο, υπήρχαν φορές, οπότε ήθελα να πάω για τρέξιμο, και σκεφτόμουν ότι όλος ο κόπος μου πηγαίνει χαμένος. Διότι εγώ έκανα φουλ προπονήσεις, σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Περίμενα να μου δοθεί η ευκαιρία. Ερχόταν μία πρόσκληση και, ξαφνικά, λίγο πριν από τον αγώνα, η αντίπαλος ακύρωνε, γιατί δεν ήθελε να ριψοκινδυνεύσει.

Σε εκείνο το διάστημα, δεν κρύβω ότι υπήρχαν μέρες, κατά τις οποίες με έπιαναν τα κλάματα…

Σχεδόν δεν ήθελα να κάνω προπόνηση και ο προπονητής μου ήταν αυτός που με ηρεμούσε και μου έλεγε ότι «θα έρθει η ώρα και θα ανταμειφθείς για τους κόπους σου».

Με ηρεμούσε η σκέψη ότι είμαι επίμονη από τη φύση μου.

Με ηρεμούσε η σκέψη πως, διάολε, έχω κάνω τόσες θυσίες και έχω προσπαθήσει τόσο πολύ, ώστε δεν θα το αφήσω να πάει χαμένο.

Και περίμενα λίγο ακόμη, και λίγο ακόμη και λίγο ακόμη.

Όσο περιμένεις και παράλληλα έρχονται και κάποιες επιτυχίες, ο κόσμος, οι συναθλητές, οι αντίπαλοι, σε σέβονται λίγο περισσότερο.

Αλλά ένα τόσο δυναμικό άθλημα σε βοηθά να μπαίνεις σε άλλες διαδικασίες και να αλλάζεις ως άνθρωπος.

Μαθαίνεις να έχεις αυτοσυγκράτηση, να μην τσακώνεσαι για το παραμικρό και για ανούσια πράγματα.

Όλο αυτό, μαζί με την ενέργειά μου, άλλαξαν πολλά μέσα μου.

Και αυτό κάνει και τους άλλους να σε βλέπουν διαφορετικά.

Καμπανάκι… 8^ος γύρος

(Η μοναδική ήττα, αλλά και μία “ήττα” που… ξανά-έγινε τίτλος)

Η αίσθηση της νίκης είναι πάνω απ’ όλα ανακούφιση, ανακούφιση και ανακούφιση!

Είναι ανταμοιβή των κόπων σου.

Στο αντίθετο αποτέλεσμα υπάρχει πάντα ένα “μάγκωμα”. Πικρία, απογοήτευση, ακόμα και όταν ξέρεις ότι έκανες την καλύτερη δυνατή προετοιμασία και έδωσες τα πάντα.

Στη μοναδική ήττα σε επαγγελματικό επίπεδο, στο Βέλγιο, σκέφτηκα άμεσα τι έκανα λάθος, προκειμένου να δουλέψουμε πάνω σ’ αυτά και να μην τα επαναλάβω.

Υπήρξε και μία φορά με μία… “κάτι σαν” ήττα, για μερικά λεπτά για τη ζώνη UBF.

Σε έναν αγώνα στο Λιντς της Αγγλίας, αισθάνθηκα την μεγαλύτερη -αλλά συνάμα και προσωρινή– απογοήτευση της καριέρας μου.

Στον πρώτο γύρο, πίεσα την Αγγλίδα αντίπαλό μου και την έριξα knock–down.

Δώσαμε έναν τέλειο αγώνα, παρότι εγώ έχω ύψος 1.62μ. και εκείνη είναι 1.78μ. και για πολλή ώρα προσπαθούσα να μείνω μακριά από τα μεγάλα χέρια της.

Γυρνούσα σαν “σβούρα”, όμως μετά τις άμυνες μου εγώ ήμουν αυτή που έδωσε τα περισσότερα χτυπήματα. Στο φινάλε, όμως, κι ενώ μπαίνει στο ρινγκ ο Μανώλης και πανηγυρίζουμε, σε ένα στιγμιότυπο, το οποίο έχουμε πλέον και σε πόστερ στο γυμναστήριο του Περσέα, οι διοργανωτές ανακοίνωσαν ότι η Αγγλίδα ήταν νικήτρια…

Το πρώτο πράγμα που ένιωσα, ήταν να κοιτάξω τον προπονητή μου στα μάτια και να του πω: «Τι άλλο έπρεπε να κάνω για να κερδίσω»; Ο δάσκαλος μού απάντησε ότι «δεν πειράζει» και μου τόνισε πως «εσύ είσαι η πραγματική νικήτρια».

Μπήκαμε στα αποδυτήρια και δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από το παράπονο. Δεν μου άξιζε… Κάθισα σε μία γωνία, μέχρι που ήρθε ένας κριτής και μου έδωσε συγχαρητήρια «για τον εξαιρετικό αγώνα».

Θυμάμαι πως του απάντησα θυμωμένη αν με κοροϊδεύει, διότι είχα χάσει και θεωρούσα πως ηττήθηκα άδικα.

Η σκηνή είναι στο αρχείο του φίλου Δημήτρη, ο οποίος σκοπεύει να ετοιμάσει ένα ντοκιμαντέρ για την πορεία μου.

Θαρρώ πως όλο το σκηνικό έμοιαζε “θεατρικό”, διότι λίγα δευτερόλεπτα μετά ο κριτής μού ανακοίνωσε ότι εγώ ήμουν η νικήτρια και αρχικά ανακοινώθηκε το αντίθετο, γιατί οι περισσότεροι θεατές ήταν μεθυσμένοι και φοβήθηκαν μην γίνουν φασαρίες, αν έλεγαν ότι η ντόπια κοπέλα έχασε!!!

Ήμουν τόσο απογοητευμένη και “στον κόσμο μου” , ώστε δεν κατάλαβα αρχικά τι συνέβη και το συνειδητοποίησα, όταν μου έφεραν τη ζώνη και έγινε απονομή στα αποδυτήρια!

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και, πριν από αυτή την έντονη και γρήγορη εναλλαγή των συναισθημάτων, σκέφτηκα να τα παρατήσω…

Είπα στον προπονητή μου ότι δεν αξίζει τον κόπο να δίνω όλο μου τον εαυτό και να μην αναγνωρίζεται.

Η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου, ωστόσο, ήταν εύλογα η ήττα στο Βέλγιο.

Αντιμετώπιζα τη Νο1 της κατάταξης, Ντελφίν Περσόν, και εκεί κατάλαβα ότι οι διοργανωτές δεν θέλουν να ρισκάρουν να βλέπουν την αθλήτριά τους να χάνει στο σπίτι της. Καταλαβαίνετε ότι αυτό δυσκολεύει τις συγκυρίες για τον φιλοξενούμενο.

Εκεί, αντιμετώπισα εχθρική διαιτησία. Ο ρέφερι δεν μ’ άφηνε να κάνω το παιχνίδι μου. Μας χώριζε κάθε φορά, όταν την πλησίαζα, και όταν -έστω και με χτύπημα από μακριά- της έσκισα το φρύδι, σταματά τον αγώνα για παρατήρηση και ποινή βαθμών.

Μπορείς να χάσεις αγώνα για διακοπή με δική σου υπαιτιότητα.

Φανταστείτε ότι στο εχθρικό κλίμα που συνάντησα, συμπεριλήφθηκε και η απόφαση να μην γίνει κανονικά η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου μας, κάτι που προβλέπουν οι κανονισμοί.

Οι διοργανωτές “ανακάλυψαν” πως εγώ, αν και αγωνιζόμουν ως Ελληνίδα, είχα ακόμη κάρτα αθλητή από τον Άγιο Δομίνικο, λόγω των τότε προβλημάτων στην Ελληνική ομοσπονδία.

Μου έλεγαν ότι δεν θέλουν να ρισκάρουν προβλήματα με τις δύο χώρες, παρότι εγώ τους ξεκαθάρισα ότι αγωνίζομαι με τα χρώματα της Ελλάδας και θέλω να ακούσω τον Εθνικό Ύμνο μας.

Ήταν ένα φιάσκο και είναι χαρακτηριστικό ότι η συγκεκριμένη μποξέρ έχει χρόνια να βγει εκτός Βελγίου για επίσημο αγώνα, θέλοντας να προστατευτεί, όσο το δυνατόν περισσότερο, και να μην ρισκάρει.

Καμπανάκι… 9^ος γύρος

(Λίγο πριν από τον αγώνα)

Το τελετουργικό μου, πριν μπω στο ρινγκ, περιλαμβάνει τα πάντα.

Δεν αφήνω εκτός του δικού μου “πρωτοκόλλου” τη γυναικεία πλευρά μου.

Φροντίζω να φτιάχνω τα μαλλιά μου, με διάφορα σχέδια στο κεφάλι. Βάφω τα νύχια μου.

Μέχρι και άρωμα δεν παραλείπω να φοράω και βάφομαι, λες και πηγαίνω στην εκκλησία.

Είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα και να μου θυμίζει ότι έχω μπροστά μου κάτι σημαντικό.

Πριν από τον αγώνα, ακούω πάντα μουσική και δεν θέλω να μου μιλάει κανένας, ώστε να χαλαρώνω.

Αναλόγως με τη διάθεση, ακούω ελληνικά, ισπανικά τραγούδια, μουσική από την Αμερική ή ό,τι άλλο μου κάνει καλό τη δεδομένη στιγμή.

Συνήθως, θέλω ήρεμο και χαλαρό ρυθμό, πριν από την τελευταία συζήτηση με τον προπονητή μου.

Καμπανάκι… 10^ος γύρος

(Το “ταξίδι” και η “μαεστρία” της πυγμαχίας)

Για όλους έξω από το ρινγκ, το παν είναι προφανώς η φωτογραφία με μία ζώνη πρωταθλητή στα χέρια.

Είναι οι χαμογελαστές πόζες, ακόμα και με σημάδια από χτυπήματα στο πρόσωπο.

Για εμένα, όμως, αλλά και τους ανθρώπους που είναι γύρω μου, αυτό είναι απλώς ένα “κάδρο”.

Το σημαντικό είναι όλη η διαδρομή, για να φτάσεις εκεί.

Οι σκληρές προπονήσεις, η καταπόνηση, ο ιδρώτας, το αίμα και, πάντα στο μυαλό μου, η απόφαση να μην τα παρατήσω, ειδικά τότε, όταν έμεινα εκτός αγώνων για έναν χρόνο.

Ήταν σαν, για τον δημοσιογράφο, να πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του για ώρες και στο τέλος της ο αρχισυντάκτης να πετάει το κείμενο στα σκουπίδια.

Είναι σαν, για τον μουσικό, να τον βάζουν να παίζει μουσική και στο τέλος να του λένε είτε ότι… είχαν χαλάσει τα μικρόφωνα και δεν τον άκουγε κανένας, είτε πως από κάτω υπήρχαν μόνο κενές θέσεις.

Είναι σαν να είσαι σεφ στην κουζίνα και να σου λένε ότι όλα τα φαγητά σου θα καταλήξουν στον κάδο.

Έχω βιώσει και σε άλλες εργασίες αυτή την αδικία.

Η πυγμαχία είναι ό,τι ο χορός για τον χορευτή και συχνά παραπέμπει και σε σκάκι.

Δεν είναι εύκολο για κάποιον από έξω να αντιληφθεί και να κατανοήσει τη στρατηγική στο μποξ.

Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι κάνουμε κάτι βάρβαρο. Νομίζει πως μπαίνουμε στο ρινγκ και απλώς χτυπάμε ο ένας τον άλλον.

Η μαεστρία της πυγμαχίας, όμως, αρχίζει πρακτικά. Παίζουν ρόλο τα σωματικά προσόντα, όπως το αν είσαι κυρίως δυνατός ή γρήγορος.

Το να μπαίνεις απλώς για να χτυπήσεις, είναι λάθος.

Κάθε μποξέρ είναι διαφορετικός. Υπάρχουν πυγμάχοι που δεν έχουν πολύ ταλέντο, αλλά δουλεύουν πολύ. Κάποιος μπορεί να είναι αργός, αλλά δυνατός. Αυτή είναι η πρώτη τακτική. Η δική σου.

Η επόμενη είναι να “χτίσεις” τη δική σου στρατηγική με βάση τα προσόντα, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του αντιπάλου. Ώστε να διαμορφώσεις το πλάνο σου, για να έρθει η νίκη.

Γι’ αυτό χρειάζεται ο προπονητής στη γωνιά σου. Αν δεν ακούς στον αγώνα “τη γωνιά σου”, είσαι χαμένος. Διότι, όσο καλός κι αν είσαι, εκείνος βλέπει τα πράγματα πιο ψύχραιμα απ’ έξω. Και ο καλύτερος πυγμάχος του κόσμου χρειάζεται τον προπονητή του, για να επικεντρώνεται σε κάποια σημεία.

Μπορεί να παίζεις με μία πυγμάχο, η οποία κάνει καταπληκτικό και σχεδόν τέλειο παιχνίδι, όμως εσύ και ο προπονητής να διαπιστώσετε ένα μικρό λαθάκι της, το οποίο θα σου χαρίσει τη νίκη.

Καμπανάκι… 11^ος γύρος

(Ο σεβασμός στη γυναίκα)

Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία σέβεται τη γυναίκα. Η σύγχρονη…

Τα πράγματα δεν είναι ακόμα 100% στο πώς θα έπρεπε να είναι, όμως έχουν γίνει βήματα μπροστά.

Αυτό που λέμε ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, φαίνεται να υπάρχει. Πάντως, εγώ έχω κρατήσει κάτι που μου είπαν στο παρελθόν. Ότι «είμαστε ίσοι, αλλά διαφορετικοί».

Η κοινωνία σέβεται τη γυναίκα, με μικρές ακόμη επιφυλάξεις και προκαταλήψεις.

Άλλωστε, η γυναίκα κερδίζει τη θέση της μέσα από τη δουλειά και τη συμπεριφορά της. Δεν υπάρχει πλέον μεγάλη ασέβεια.

Εγώ δεν έχω αντιμετωπίσει σεξισμό σε επαγγελματικό επίπεδο. Αφενός, γιατί βιώνω σεβασμό στην πυγμαχία, και, αφετέρου,γιατί και ως μάγειρα στην κουζίνα -παραμένει ανδροκρατούμενο “σπορ”- δεν μου φέρθηκαν δίχως σεβασμό.

Σε χωριά ή σε ακόμη κλειστές κοινωνίες, ίσως συναντήσει κάποιος σεξιστικές συμπεριφορές. Όμως σιγά-σιγά και αυτό εξαλείφεται.

Ό,τι εξακολουθεί να υπάρχει σε επίπεδο διακρίσεων φύλου, δεν είναι θέμα ανισότητας αλλά ανασφάλειας κάποιων λίγων. Μάλιστα, δεν είναι σπάνιο ακόμα και το κοίταγμα με “μισό μάτι” σε έναν άνδρα, ο οποίος μπορεί να διαπρέψει σε έναν -κάποτε- γυναικοκρατούμενο τομέα, όπως η αισθητική.

Ελπίζω ότι οι γυναίκες πλέον έχουν μάθει να μιλούν ανοικτά, ειδικά για προβλήματα σεξισμού ή και βίας.

Όπως στάθηκα κι εγώ στα πόδια μου και έφυγα από μία κατάσταση, όταν ένας πρώην σύντροφός μου με χτύπησε με τον πάτο ενός ποτηριού στο κεφάλι…

Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου ποτέ να συνεχίσει σε κάτι τόσο “τοξικό” και ελπίζω κάθε γυναίκα να στέκεται στα πόδια της, όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες και να ξέρει ότι δεν είναι μόνη της.

Καμπανάκι… 12^ος γύρος

(Ο άνθρωπος που εμπιστεύομαι περισσότερο στη γωνιά μου)

Το οξύμωρο με τον προπονητή και δάσκαλό μου, Μανώλη Λαβδάκη, είναι ότι, ενώ έχω να πω τόσα πολλά για εκείνον, μεταξύ μας καταλαβαινόμαστε πια με μία ματιά. Χωρίς πολλές εξηγήσεις, είτε αφορά στην προπόνηση είτε στον σπουδαιότερο αγώνα.

Είμαι τυχερή, γιατί βρέθηκε στον δρόμο μου. Είναι έξυπνος, μελετηρός, του αρέσει η ελληνική παιδεία και φιλοσοφία και, εκτός από τις πρακτικές συμβουλές του στην πυγμαχία, με βοήθησε ιδιαιτέρως και πνευματικά.

Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε μένα στα ρινγκ.

Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν την κατάλληλη στιγμή και δεν ξεχνώ ποτέ πως δεν θα έφτανα ποτέ ως εκεί, όπου έφτασα, κι εκεί, όπου μπορώ να φτάσω και στο μέλλον, χωρίς τη βοήθειά του.

Αναπτύχθηκε μεταξύ μας αμοιβαία εμπιστοσύνη, ξέρει ότι τον ακούω πάντα και ό,τι μου ζητήσει, θα γίνει.

Είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θέλω να κοιτάξω, πριν ηχήσει το καμπανάκι, για να αρχίσει ο αγώνας, και ο πρώτος που θα αντικρίσω, όταν τελειώσει κάθε ματς.

Ο Μανώλης μού χάρισε το πρώτο παρατσούκλι, το «Black Mamba», γιατί πίστευε ότι μου ταιριάζει, καθώς θεωρεί πως στο ρινγκ κινούμαι σαν φίδι.

Ο κόσμος ίσως να σκέφτεται πως προέρχεται από τον παλαίμαχο σταρ του ΝΒΑ, Κόμπι Μπράιαντ, ή την ταινία του Ταραντίνο, το Kill Bill.

Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν μία έμπνευση από τον παλαίμαχο πυγμάχο, Ρότζερ Μεϊγουέδερ, τον θείο τού σύγχρονου σταρ του μποξ, Φλόιντ Μεϊγουέδερ.

Στην επαγγελματική πυγμαχία είναι υποχρεωτικό να σε συνοδεύει ένα παρωνύμιο, για εμπορικούς λόγους.

Πριν από λίγο καιρό, αποφασίσαμε να αλλάξουμε το παρατσούκλι σε «Medusa». Θεωρήσαμε ότι σε σχέση με το «Black Mamba» είναι πιο θηλυκό. Είναι, επίσης, πιο ελληνικό και μου αρέσει.

Επιπλέον, όπως λέει και ο Δημήτρης, ο άνθρωπος που ετοιμάζει το ντοκιμαντέρ μας, «από «Black Mamba» σε «Medusa» και σε λίγο σε… «Μούσα»»!

Αλλά ακόμη δεν σκέφτομαι το καμπανάκι του τέλους…

Η Χριστίνα Λιναρδάτου-Ντουράν είναι πρωταθλήτρια Ελλάδας στην πυγμαχία, κάτοχος της ζώνης WBC (ισοδυναμεί με Παγκόσμιο τίτλο).

[Σημείωση: Στις 24 Μαρτίου 2019, αγωνίστηκε εναντίον της αήττητης (8-0) Κάντι Ουάιατ από τον Καναδά και κατέκτησε τη ζώνη του Παγκόσμιου τίτλου WBO Super Lightweight].  

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΓΜΑΧΙΑ