Αλλαγή σελίδας

Για εμάς τα παιδιά που μεγαλώσαμε στην επαρχία, εγώ ειδικά στην Ξάνθη, το ποδόσφαιρο ήταν μια διέξοδος.

Κατεβαίναμε στη γειτονιά και παίζαμε όπου βρίσκαμε. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες ακαδημίες και ήρθε και η δική μου πρώτη επαφή με τον ΑΠΟΞ. Ουσιαστικά, το τμήμα του Αθλητικού Γυμνασίου Ξάνθης στο οποίο φοιτούσα ήταν και το αντίστοιχο τμήμα ποδοσφαίρου. Περίμενα λοιπόν πώς και πώς να έρθει το Σάββατο, για να φορέσω τα ρούχα και να παίξω στον αγώνα.

Στην ακαδημία εκείνη υπήρχε ένας άνθρωπος, ο Αντώνης Πασχαλάκης, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, ο οποίος κόντρα στις αντίξοες γηπεδικές συνθήκες (γήπεδα ξερά κτλ) είχε πραγματικό έρωτα να μας μάθει ποδόσφαιρο. Αυτός μας έκανε ανθεκτικούς, δίχως πολυτέλειες και τις σημερινές ανέσεις που έχουν τα παιδιά. Ήταν πιο ρομαντικά τα πράγματα.

Κάθισα κάποια χρόνια εκεί, μέχρι που πήγα στον Ορφέα Ξάνθης, στην τότε Δ’ Εθνική. Εκεί με είδε η Καλαμάτα, δεν είχα κλείσει καλά-καλά τα 18, σε ένα παιχνίδι με την Ορεστιάδα. Έκανα ένα καλό ματς με γκολ και ασίστ, πήραν τα στοιχεία μου και, αφού με τσέκαραν, έγινε η μεταγραφή και η είσοδός μου ουσιαστικά στον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Η πρώτη μου χρονιά ήταν μεταβατική. Δεν μου άρεσε που δεν έπαιζα και ζήτησα να πάω δανεικός. Με έστειλαν στον Μεσσηνιακό της Δ’ Εθνικής, για να πάρω παιχνίδια. Όταν όμως επέστρεψα, η Καλαμάτα είχε υποβιβαστεί και έφυγα.

Επέλεξα να πάω στον Απόλλωνα Παραλιμνίου Σερρών, καθώς είχα περάσει και στο ΤΕΙ Λογιστικής εκεί και θα μπορούσα να παρακολουθώ και την σχολή.

Έκανα ένα βήμα πίσω, ώστε να αναδείξω τον εαυτό μου, γιατί από μικρός είχα ως μότο το «αυτός που παίζει φαίνεται, αυτός που δεν παίζει χάνεται». Πίστευα πολύ στον εαυτό μου, ήμουν πεισματάρης και πάντα δούλευα.

Είχα οκτώ γκολ και πέντε ασίστ σε 12 συμμετοχές και η ομάδα ήταν πρώτη. Έτσι τράβηξα το ενδιαφέρον ενός σκάουτερ της ΑΕΚ. Και, ενώ ήταν όλα συμφωνημένα για να γίνει η μεταγραφή τον Γενάρη του 2003, στις 22 Δεκεμβρίου σπάω το πόδι μου! Θα έφευγα μετά τα Χριστούγεννα στην Αθήνα.

Μια ατυχία που δεν με έριξε, αντίθετα με πείσμωσε παραπάνω και δούλεψα περισσότερο από όσο πριν, θυμάμαι να κάνω εξτρά τρέξιμο, γυμναστήριο κτλ. Όλη αυτή η δουλειά ανταμείφθηκε με μεταγραφή στην Ξάνθη.

Πάλι Γενάρη, με προπονητή τον Νίκο Καραγεωργίου. Πάω και παίζω 14 στα 15 ματς βασικός. Ήρθε και μια κλήση στην Ολυμπιακή ομάδα. Πρόλαβα εκείνο το εξάμηνο μάλιστα να αγωνιστώ στο παλιό γήπεδο, πριν μετακομίσει η Ξάνθη στα Πηγάδια, το καινούργιο γήπεδο. Κάναμε προπόνηση στα βοηθητικά και το βλέπαμε να χτίζεται. Ήταν τα χρόνια του Πανόπουλου στην Ξάνθη.

Ο Πανόπουλος για μένα είναι ένας πετυχημένος παράγοντας του ποδοσφαίρου, ο οποίος κατάφερε για 30 χρόνια να κρατήσει μια επαρχιακή ομάδα με μικρότερη δυναμική στη μεγάλη κατηγορία. Να την στηρίξει, να την βγάλει στην Ευρώπη, να παίξει σε Τελικό Κυπέλλου και να τροφοδοτεί συνέχεια με ποδοσφαιριστές τις μεγάλες ομάδες. Ενώ παράλληλα από την ομάδα και τα παιχνίδια της ευεργετήθηκε οικονομικά και μια ολόκληρη πόλη.

Στα τρία χρόνια που αγωνίστηκα εκεί, η Ξάνθη μού έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθώ και να πατήσω γερά τα πόδια μου στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Στην ουσία, να καταλάβω αν μπορώ ή δεν μπορώ να σταθώ σε αυτό το επίπεδο.

Και το λέω αυτό, παρότι στην τελευταία μου χρονιά, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αφορμή, γιατί ξέρω πόσο πειθαρχημένος είμαι ως χαρακτήρας, ο τότε προπονητής, Γιάννης Μαντζουράκης, με έθεσε στο περιθώριο. Στήριξε περισσότερο κάποιους παίκτες που είχαν έρθει με μεταγραφή, αλλά εγώ πίστευα ότι ήμουν καλύτερος.

Ζύγισα το συναισθηματικό κομμάτι ως Ξανθιώτης και το επαγγελματικό ως ποδοσφαιριστής. Έτσι, τον Γενάρη του 2005 πήγα δανεικός στον Εργοτέλη. Βγήκαμε Πρωταθλητές στη Β΄ Εθνική, μου ζήτησαν να μείνω έναν ακόμα χρόνο και τελικά έμεινα δύο. Στο Ηράκλειο έκανα πολλούς φίλους και υπάρχει μια σχέση σεβασμού και αγάπης για το πώς με αγκάλιασαν, με έκαναν μέχρι και αρχηγό στα 25 μου χρόνια.

Ακολούθησε μια τριετία στον Ατρόμητο (2008-2011). Πάλι κατά συγκυρία η ομάδα έπεσε κατηγορία, βγήκαμε Πρωταθλητές και ακολούθησαν δυο γεμάτες χρονιές, οι οποίες έκλεισαν με ένα Τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ.

Στον Ατρόμητο έζησα καλές και κακές στιγμές, αλλά νιώθω τυχερός που συνεργάστηκα με έναν από τους καλύτερους Έλληνες προπονητές, τον Γιώργο Δώνη.

Χωρίς να θέλω να αδικήσω τους άλλους, ο Δώνης ξεκίνησε να εφαρμόζει από το 2009 τη μοντέρνα προπονητική, αυτή που ακολουθούν σήμερα όλοι λίγο-πολύ, με αναλύσεις, με ατομικές συζητήσεις, κι έτσι για πρώτη φορά είχαμε από έναν προπονητή και το επιτελείο του μια ολοκληρωμένη εικόνα για το τι πάμε να αντιμετωπίσουμε την Κυριακή. Μου άλλαξε την προσέγγισή μου όσον αφορά στην προπόνηση και την ξεκούραση, μου άλλαξε την σκέψη ως ποδοσφαιριστή γενικότερα.

Ακολούθησε ένα επεισοδιακό καλοκαίρι. Υπογράφω ένα προσύμφωνο με τον Ηρακλή, αλλά λόγω της δικαστικής διαμάχης με τον Αστέρα Τρίπολης υποβιβάστηκε στο ερασιτεχνικό. Ήταν η χρονιά που υποβιβάστηκαν επίσης Ολυμπιακός Βόλου και Καβάλα με το σκάνδαλο των στημένων αγώνων και ανέβηκαν Λεβαδειακός και Δόξα Δράμας. Είχα μείνει χωρίς ομάδα και κατέληξα στον Λεβαδειακό, στον οποίον έμεινα για έναν χρόνο με προπονητή τον Παράσχο.

Το επόμενο καλοκαίρι πήρα το ρίσκο να πάω στην Κύπρο και την Πάφο, στην οποία προπονητής ήταν ο Γιάννης Τοπαλίδης. Όχι με το μετέπειτα ιδιοκτησιακό καθεστώς αλλά με Κύπριους επιχειρηματίες που αθέτησαν τους όρους της συμφωνίας, με αποτέλεσμα να φύγω άρον-άρον τον Δεκέμβριο και η ομάδα να υποβιβαστεί.

Είχα αρχίσει για οικογενειακούς λόγους να σκέφτομαι σιγά-σιγά την επιστροφή στη Θεσσαλονίκη. Στα 31 μου και με τα παιδιά μου να έχουν γεννηθεί, αρχίζω να ωριμάζω και να σκέφτομαι και το επόμενο βήμα μετά το ποδόσφαιρο. Αν δηλαδή θα παραμείνω στον χώρο ή θα κάνω κάτι άλλο.

Ένα τηλέφωνο από τον Παναιτωλικό με έφερε στο Αγρίνιο. Πάλι άνοδος στη Super League και ένα όμορφο διάστημα. Γενικότερα στην καριέρα μου τρεις πόλεις, εκτός της γενέτειράς μου, με στιγμάτισαν θετικά, οι Σέρρες, το Ηράκλειο και το Αγρίνιο.

Ακολούθησε ένα πέρασμα από τη Λάρισα σε μια δύσκολη χρονιά, με τον ιδιοκτήτη, τον κύριο Πλεξίδα, να μην καταφέρνει να διοικήσει μια ομάδα με τεράστια δυναμική. Αλλάξαμε επτά προπονητές, οι παίκτες ήταν απλήρωτοι. Παρόλ’ αυτά, προσπαθώ να κρατάω πάντα τα θετικά από όπου και αν πέρασα.

Στη Θεσσαλονίκη μετακόμισα τελικά το καλοκαίρι του 2015. Απόφαση συνειδητή, γιατί είχα πάρει ήδη στην προπονητική και τα πρώτα μου διπλώματα (UEFA C, UEFA B), η οποία συνέπεσε με την έλευση του Καρυπίδη στον Άρη. Δεν με πείραζε που η ομάδα ήταν στη Γ’ Εθνική. Ούτως ή άλλως είχα αποφασίσει ότι θα ήταν η τελευταία μου χρονιά.

Ο Αναστόπουλος, γνωρίζοντας ότι είχα τα διπλώματα, μου πρότεινε να αναλάβω την Κ19, ουσιαστικά για να την στήσουμε από την αρχή. Τη δεύτερη σεζόν μάλιστα εντάχθηκα και στο προπονητικό τιμ του Δημήτρη Σπανού. Έφυγα για προσωπικούς λόγους για έναν χρόνο και επέστρεψα ως αναλυτής με προπονητή τον Μάντζιο, πόστο που διατήρησα και με τον Μπούργος. Έκτοτε έκρινα ότι έπρεπε να τραβηχτώ από το κομμάτι της προπονητικής και να ασχοληθώ με άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Το μικρόβιο του ποδοσφαίρου δεν θα φύγει ποτέ, αλλά πλέον θα ήμουν πιο παραγωγικός, πιο ωφέλιμος παραγοντικά. Πιστεύω ότι μπορώ να προσφέρω στο οργανωτικό κομμάτι με τις γνώσεις που έχω από τις ακαδημίες ως την πρώτη ομάδα. Δεν χρειάζεται να είναι σε ομάδα της Super League, αρκεί να είναι υγιές το πλαίσιο και να μπορούμε να συνεννοηθούμε με τα πρόσωπα που θα απαρτίζουν ένα πρότζεκτ.

Η δυναμική μας στην Ευρώπη είναι πολύ χαμηλή και κρίνω ότι ως χώρα πρέπει να κάνουμε μια στροφή στην παραγωγή ποδοσφαιριστών. Να αλλάξει το μοντέλο μας, ρίχνοντας τους μέσους όρους ηλικίας, όπως κάνουν στην Πορτογαλία, μια χώρα μικρή μεν, όπως η Ελλάδα, η οποία όμως εξάγει παντού παίκτες, προπονητές, παράγοντες, ατζέντηδες, για αυτό και έχει ανάπτυξη. Θα με ενδιέφερε ένα τέτοιο πρότζεκτ λοιπόν και θέλω να επιμορφωθώ σχετικά με τη διοίκηση του ποδοσφαιρικού μάνατζμεντ.

Μέσα από το ποδόσφαιρο φυσικά και έρχονται κάποια οικονομικά οφέλη που με βοηθούν να στηρίζω την οικογένειά μου και τα επιχειρηματικά μου πλάνα, έρχονται διασυνδέσεις, γνωριμίες, εμπειρίες ζωής, το κυριότερο όμως είναι το άθλημα αυτό με βοήθησε να σφυρηλατήσω έναν χαρακτήρα που δεν το βάζει κάτω στις δυσκολίες.

Ο Πασχάλης Μελισσάς είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξης Σαββόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:  

Σάκης Πρίττας: Με την πλάτη στον τοίχο

Βασίλης Ρόβας: Έκανα πολλά λάθη

Αντώνης Καπνίδης: Με όπλο το πείσμα