Στις 15 Αυγούστου 2021, οι Ταλιμπάν ανακατέλαβαν την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, δύο δεκαετίες μετά την απομάκρυνσή τους (το 2001) από τα Αμερικανικά στρατεύματα. Η είδηση που έκανε τον γύρο του κόσμου, δημιούργησε αρκετά ερωτηματικά στη διεθνή κοινότητα για το μέλλον των Αφγανών πολιτών. Ειδικά των γυναικών που ζουν στη χώρα…
Όταν άκουσα την είδηση της εισόδου των Ταλιμπάν στην Καμπούλ, “ράγισε” η καρδιά μου.
“Έσπασε” σε μικρά κομμάτια…
Ένιωσα έναν πόνο στο στήθος μου…
Γνώριζα ότι οι περισσότερες από τις συμπαίκτριές μου στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου μένουν στην Καμπούλ.
Βαθιά μέσα μου είχα την αίσθηση πως κάτι θα τους συμβεί. Άρχισα -αμέσως- να τις αναζητώ, προσπαθώντας να επικοινωνήσω με όσο το δυνατόν περισσότερες μπορούσα. «Είστε εντάξει;», τις ρωτούσα. Για καλή μου τύχη, οι περισσότερες απαντούσαν. Ήταν κι αυτό μια ανακούφιση για μένα. Τουλάχιστον, γνώριζα ότι ήταν καλά…
Μερικές μέρες αργότερα, επικοινώνησα ξανά μαζί τους. «Είστε εντάξει;», ρώτησα όσες μπόρεσα να βρω. Αυτή τη φορά, η απάντηση ήταν «όχι». «Τα πράγματα», μου είπαν, «δεν πάνε καλά…». Κάποιες έβαλαν τα κλάματα… Ένιωσα ανήμπορη… Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Δεν μπορούσα καν να τους πω ότι όλα θα πάνε καλά. Ήξερα ότι δεν θα πήγαιναν…
#Afghanistan Breaking!
*** #Taliban entering #Kabul from all sides. US choppers dropping smoke bombs around US embassy. Sirens are around in Kabul. Machine guns are firing. *** #breaking #ultimora #talebani #15August#ferragosto pic.twitter.com/mwUVyHzQmX
— Gianfranco Zucchi (@GfZucchi) August 15, 2021
Έφυγα από το Αφγανιστάν, όταν ήμουν 7 ετών. Κανείς δε θέλει να αφήσει το σπίτι του, τη χώρα του και τη ζωή που ζούσε τόσα χρόνια. Κάποιες φορές, όμως, οι συνθήκες σε υποχρεώνουν να το κάνεις. Και το 2001, οι συνθήκες στο Αφγανιστάν ήταν καταστρεπτικές. Η οικογένειά μου αναγκάστηκε να φύγει.
Μεγαλώνοντας στη χώρα, δεν είχα την καλύτερη παιδική ηλικία. Ως κορίτσι, τα πράγματα ήταν αρκετά περιορισμένα για μένα.
Οι Ταλιμπάν που βρίσκονταν στην εξουσία, δεν έδιναν πολλές ευκαιρίες στις γυναίκες. Δεν υπήρχε ούτε μία στη χώρα που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως κοινωνικό πρότυπο για τα κορίτσια. Τις γυναίκες τις κρατούσαν στο σπίτι και τις υπολόγιζαν μόνον για το μαγείρεμα και το καθάρισμα.
Ως παιδί, τότε, όλα αυτά μου φαίνονταν φυσιολογικά. «Οι γυναίκες πρέπει να κάνουν μόνο αυτήν τη δουλειά. Τίποτα άλλο», σκεφτόμουν. Έτσι ήταν μέσα στο μυαλό μου. Τώρα, όμως, που γυρίζω πίσω τον χρόνο και τα ξανασκέφτομαι, διαπιστώνω πόσο θλιβερό είναι για ένα παιδί αυτής της ηλικίας να πιστεύει πως η μοναδική δουλειά μιας γυναίκας είναι να κάθεται στο σπίτι, για να μαγειρεύει και να καθαρίζει.
Φύγαμε από τη χώρα, αναζητώντας έναν τόπο, στον οποίον, καταρχάς, θα νιώθαμε ασφαλείς. Και, έπειτα, θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σ’ έναν καλύτερο τρόπο ζωής.
Διασχίσαμε αρκετές χώρες στην Ευρώπη, για να φτάσουμε, στο τέλος, στη Δανία. Εκεί, όπου ανακάλυψα έναν νέο κόσμο.
Αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω με μια λέξη τι βρήκα σ’ αυτήν τη χώρα, θα έλεγα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»! Και λέω «ελευθερία», γιατί στο Αφγανιστάν μπορεί να ζούσα την παιδική μου ηλικία, έχοντας πάντα δίπλα μου την οικογένειά μου, αλλά, στην πραγματικότητα, δεν ένιωθα ελεύθερη! Δεν είχα ούτε την ευκαιρία, ούτε τη δυνατότητα να κάνω συγκεκριμένα πράγματα. Όπως για παράδειγμα η μόρφωση και η εκπαίδευση, στοιχεία που θεωρώ πολύ σημαντικά για την εξέλιξη ενός ανθρώπου.
Πηγαίνοντας, λοιπόν, στη Δανία, ανακάλυψα έναν νέο ολοκαίνουργιο κόσμο! Κάθε μέρα που περνούσε, μάθαινα και κάτι καινούργιο. Άρχισα να εξερευνώ τα πάντα και να γίνομαι ο άνθρωπος που πάντα ήθελα να είμαι. Βρήκα τα όνειρά μου αλλά και την ταυτότητά μου ως άνθρωπος.
Μετά, ανακάλυψα και το ποδόσφαιρο. Στη γειτονιά του Άαλμποργκ, όπου έμενα. Μέχρι τότε, δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε ακόμα και στο Αφγανιστάν.
Στην περιοχή, όπου έμενα, όλο το οικοδομικό τετράγωνο είχε σπίτια, όπου διέμεναν μόνο μετανάστες. Τα απογεύματα, τα αγόρια κατέβαιναν στον δρόμο και έπαιζαν με μια μπάλα κι εγώ παρακολουθούσα από το παράθυρο του διαμερίσματός μας. Μου φαινόταν αρκετά διασκεδαστικό αυτό που έκαναν. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να βγω στον δρόμο να παίξω μαζί τους.
Ήμουν το μοναδικό κορίτσι ανάμεσα σε όλα αυτά τα αγόρια, αλλά ήταν τόσο φοβερή η αίσθηση της επαφής μου με την μπάλα, ώστε δεν με ένοιαζε τίποτα! Όσο περισσότερο έπαιζα, άλλο τόσο περισσότερο “ερωτευόμουν” το παιχνίδι. Τώρα που το σκέφτομαι, για μένα το ποδόσφαιρο ήταν “ένας έρωτας με την πρώτη ματιά”!
Αν και ήμουν το μοναδικό κορίτσι που έπαιζε μπάλα με τα αγόρια της γειτονιάς, η οικογένειά μου δεν έφερε αντιρρήσεις. Ο πατέρας μου, άλλωστε, ήταν φαν μου, από την στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με το άθλημα. Εκείνος δεν είχε κανένα πρόβλημα. Οι άλλοι είχαν. Οι οικογένειες που έμεναν στη γειτονιά. Δεν τους άρεσε η εικόνα που έβλεπαν. «Το ποδόσφαιρο είναι μόνο για τα αγόρια και τους άνδρες. Τα κορίτσια δεν παίζουν μπάλα», μου έλεγαν σε κάθε ευκαιρία, τονίζοντας ότι το τένις ή κάποιο άλλο άθλημα είναι πολύ πιο κατάλληλο για τα κορίτσια.
Τα εμπόδια, όμως, που μου έβαζαν, προκειμένου να με σταματήσουν και να με πείσουν ότι το καλύτερο για μένα ήταν να ασχοληθώ μ’ ένα κοριτσίστικο άθλημα, με έκαναν πιο δυνατή! Ένιωθα ότι έπρεπε να συνεχίσω και να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορούσα να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα!
H Σάμπναμ Μόμπαρεζ με τα χρώματα της Εθνικής Αφγανιστάν / Photo by: Shabnam Mobarez (Instagram).
Προχώρησα μπροστά και δεν άκουσα κανέναν. Δεν υπήρχε, άλλωστε, καμία περίπτωση να σταματήσω, επειδή μου το είπε κάποιος άλλος. Το μόνο που χρειαζόμουν, ήταν η συμπαράσταση της οικογένειάς μου. Και την είχα!
Μερικά χρόνια αργότερα, ένα καλοκαίρι, βγήκα, ως συνήθως, να παίξω μπάλα με τα αγόρια της γειτονιάς. Κάποια στιγμή, έτυχε να περάσει μια γυναίκα, η οποία ήταν προπονήτρια. Με πλησίασε και μου μίλησε για μια ομάδα που υπήρχε στην περιοχή. «Θέλεις να έρθεις; Παίζουν κι άλλα κορίτσια, εκεί», είπε.
Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι υπάρχουν κι άλλα κορίτσια που τους αρέσει να παίζουν ποδόσφαιρο, αλλά και απόρησα. «Πώς δεν είχα ακούσει γι’ αυτήν την ομάδα, τα προηγούμενα χρόνια;», αναρωτήθηκα.
Τις επόμενες μέρες, η προπονήτρια με σύστησε στην ομάδα και, σύντομα, άρχισα να προπονούμαι με αυτήν.
Η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο με βοήθησε πάρα πολύ. Σε πολλά πράγματα. Ακόμα και στην εκμάθηση της γλώσσας. Ως το μοναδικό κορίτσι από το Αφγανιστάν ανάμεσα σε τόσα που ήταν από τη Δανία, έπρεπε να μάθω καλύτερα την γλώσσα, για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί τους. Στην αρχή, χρησιμοποιούσα τις λιγοστές λέξεις που γνώριζα. Με τον καιρό, βελτιώθηκα, ώσπου έφτασα -σχετικά σύντομα- στο σημείο να συνεννοούμαι άριστα με τις συμπαίκτριές μου.
Photo by: Shabnam Mobarez (Twitter).
Την ίδια περίοδο, πίσω στο Αφγανιστάν, είχε αρχίσει δειλά-δειλά η ανάπτυξη του ποδοσφαίρου γυναικών στη χώρα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ολοκληρωμένη εικόνα για το τι ακριβώς συνέβαινε, μιας και δεν ζούσα εκεί, γνώριζα, όμως, ότι, το 2007, η Καλίντα Ποπάλ έβαλε τα θεμέλια για τη δημιουργία της γυναικείας ποδοσφαιρικής ομάδας. Στην αρχή, οι κοπέλες που ασχολήθηκαν, ήταν ελάχιστες, αλλά πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον των κοριτσιών έγινε μεγαλύτερο και το ποδόσφαιρο γυναικών άρχισε να αναπτύσσεται περισσότερο.
Το 2014, μετά την κλήση μου στην Εθνική ομάδα, άρχισα, για πρώτη φορά, να συνδέομαι με το ποδόσφαιρο στο Αφγανιστάν. Εκείνη την περίοδο, θεωρούσα ότι η κατάσταση ήταν καλή, αλλά, στην ουσία, δεν ήταν.
Στο πρώτο ταξίδι που έκανα, για να παίξω στη χώρα, πίστευα ότι οι συνθήκες προπόνησης θα ήταν περίπου ίδιες μ’ εκείνες που υπήρχαν στον σύλλογο, όπου αγωνιζόμουν στη Δανία. Ωστόσο, διαπίστωσα ότι οι συμπαίκτριες μου στο Αφγανιστάν δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες που είχα εγώ. Κάτι που θα έπρεπε να συμβαίνει, από την στιγμή που αγωνίζονταν για την Εθνική ομάδα της χώρας τους. Αυτό με στεναχώρησε. Όταν είδα ότι δεν είχαν τα κατάλληλα αποδυτήρια να αλλάξουν, τα κατάλληλα ρούχα να προπονηθούν και τις κατάλληλες μπάλες, πήρα την απόφαση -κι έκανα, κατά κάποιον τρόπο, σκοπό της ζωής μου- να βοηθήσω την ομάδα με όποιον τρόπο μπορούσα. Ήθελα να αλλάξω τη ζωή των γυναικών που έπαιζαν ποδόσφαιρο στο Αφγανιστάν, αλλά και να βελτιώσω τις συνθήκες που επικρατούσαν.
Στο διάστημα που αγωνίστηκα στην Εθνική ομάδα (σ.σ. 2014-2018), προσπάθησα να δημιουργήσω πάθος και ενθουσιασμό για το παιχνίδι στα νεαρά κορίτσια της χώρας, καθώς, εκείνη την περίοδο, προπονούσα, κατά διαστήματα, και παίκτριες της ομάδας των Νεανίδων. Αυτό που πάντα τους έλεγα, ήταν να μην σταματούν να κάνουν μεγάλα όνειρα! Και, το βασικότερο, να μην σταματούν ποτέ να προσπαθούν να τα κάνουν πραγματικότητα!
Στο δεύτερο ταξίδι που έκανα, παρατήρησα ότι το ποδόσφαιρο γυναικών στη χώρα είχε μια πρωτοφανή εξέλιξη. Η Εθνική ομάδα πήγαινε πολύ καλά. Ήταν φιλική, πλέον, προς την FIFA, μπορούσε να ταξιδέψει στο εξωτερικό, διοργάνωνε προπονητικά καμπ, ενώ διέθετε ένα επαγγελματικό προσωπικό. Προπονητές που βοηθούσαν σημαντικά τις παίκτριες, γυμναστές, ακόμα και φυσικοθεραπευτές. Ήταν υπέροχα!
Photo by: Shabnam Mobarez (Twitter).
Ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί είχε σημειωθεί σημαντική πρόοδος.
Μέχρι που, το 2018, έκανα μια θλιβερή ανακάλυψη. Έμαθα για κάποια περιστατικά σεξουαλικής και ψυχικής κακοποίησης από άνδρες, οι οποίοι εργάζονταν στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας, προς νεαρές παίκτριες της ομάδας. Ποτέ, μέχρι τότε, δεν είχε τύχει να παρατηρήσω τέτοιες συμπεριφορές. Συγκλονίστηκα!
Η συγκεκριμένη υπόθεση εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη, γι’ αυτό δεν θα ήθελα να πω κάτι περισσότερο που θα μπορούσε να την επηρεάσει.
Εκείνο που μπορώ να αναφέρω, είναι πως, περίπου την ίδια περίοδο, μας δόθηκε από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία να υπογράψουμε ένα συμβόλαιο. Πιστεύω πως, μ’ αυτήν την ενέργεια, ήθελαν, κατά κάποιον τρόπο, να μας “φιμώσουν”, γιατί γνωρίζαμε πάρα πολλά. Προσωπικά, το απέρριψα. Δεν δέχτηκα να το υπογράψω, γιατί, στην ουσία, μου στερούσαν την ελευθερία μου. Δεν μου επέτρεπαν να μιλάω στα ΜΜΕ, αν, προηγουμένως, δεν γνώριζαν το θέμα και το περιεχόμενο της συζήτησης. Ήταν ένα μονομερές συμβόλαιο, το οποίο δεν θα ωφελούσε εμένα, αλλά την Ομοσπονδία, αφού ο στόχος της μάλλον ήταν να μην βγαίνει προς τα έξω καμία πληροφορία που θα αφορούσε στην ομάδα.
Εκείνη την περίοδο, μίλησα δημόσια για το θέμα του συμβολαίου, με αποτέλεσμα η Ομοσπονδία να κόψει κάθε επικοινωνία μαζί μου. Η απόφαση μου να μην το υπογράψω, ίσως μου κόστισε την καριέρα στην Εθνική ομάδα. Όμως, είχα κάνει συνειδητά μία επιλογή. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να αποφασίζεις τι θέλεις από τη ζωή. Θα μπορούσα να έχω σωπάσει. Να μην πω τίποτα για το συγκεκριμένο θέμα, να δεχόμουν το συμβόλαιο και όλα να κυλήσουν όμορφα και ωραία.
Προσκεκλημένη στο Cruyff Institute, το 2019, στη Μαδρίτη / Photo by: johancruyffinstitute.com
Η ηθική και η δεοντολογία μου, όμως, δεν μου επέτρεψαν να κάνω κάτι τέτοιο! Ήμουν έτοιμη να παρατήσω το δικό μου όνειρο, προκειμένου να πετύχω την ασφάλεια της μελλοντικής γενιάς των παικτριών. Αυτό που πραγματικά επιθυμούσα για τα κορίτσια που ήθελαν να παίξουν ποδόσφαιρο στο Αφγανιστάν, ήταν να νιώθουν ασφαλή. Να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα τα πείραζε…
Δυστυχώς, σήμερα, μετά τις ραγδαίες εξελίξεις στη χώρα, αναμένεται πως θα αλλάξουν όλα. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν περίμενα ότι οι γυναίκες στο Αφγανιστάν θα επέστρεφαν στο σημείο, όπου βρίσκονταν πριν είκοσι χρόνια, και θα ξεκινούσαν μια νέα μάχη, έχοντας απέναντί τους, αυτή τη φορά, τους Ταλιμπάν.
Οι οποίοι, τώρα που το σκέφτομαι, τότε, μισούσαν το ποδόσφαιρο. Ένα άθλημα που έδωσε δύναμη στις γυναίκες της χώρας αλλά και την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή τους. Ένα σπορ που αποτέλεσε το σύμβολο της ελευθερίας τους και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Δυστυχώς, τώρα, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους και θα θέσει σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή τους.
Μετά την ανακατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, ζήτησα από την FIFA, μέσω των σόσιαλ μίντια, να βοηθήσει τις συμπαίκτριές μου στην Εθνική ομάδα, ώστε να εγκαταλείψουν τη χώρα.
“ are you okay”
My teammate in Afghanistan “No I am not – I know they will come for me soon, can you help me?” @FIFAcom how should I answer the question? We must act to save my teammates. They are my sisters? 💔— Shabnam Mobarez (@shabnammobarez) August 19, 2021
Στην συνέχεια, η κυβέρνηση της Αυστραλίας βοήθησε πάνω από 50 παίκτριες καθώς και γυναίκες αθλήτριες να φύγουν από το Αφγανιστάν και να βρεθούν σε ασφαλές περιβάλλον. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό! Ευχαριστώ θερμά για τη βοήθειά της. Δεν ήταν εύκολη η διαδικασία. Καθόλου εύκολη! Είχαν προηγηθεί πολύ δύσκολα εικοσιτετράωρα.
Όλοι δούλεψαν πολύ σκληρά, για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός.
Έπρεπε να κινηθούν πολύ γρήγορα, αφενός, γιατί η ζωή αυτών των γυναικών ήταν σε κίνδυνο και, αφετέρου, γιατί οι Ταλιμπάν είχαν δηλώσει πως δίνουν διορία μέχρι το τέλος του Αυγούστου για την αποχώρηση των ξένων και όσων Αφγανών επιθυμούσαν να φύγουν από τη χώρα.
Γνωρίζαμε ότι ο χρόνος δεν δούλευε υπέρ μας. Κάθε ώρα και κάθε λεπτό ήταν πολύτιμα. Ευτυχώς, υπήρχε η βοήθεια και από την FIFPro (σ.σ. Διεθνής Ομοσπονδία Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών). Ήταν πολύ σημαντική η συμβολή της…
Sleepless nights, being on the call all the time answering questions. Handling media, motiving players to keep fighting & not give up even there were gunfires, they were beaten. Was tough. The 75 players and some family members are out of Afghanistan. Teamwork. Work continues. pic.twitter.com/wv5WUF10Wd
— Khalida Popal (@khalida_popal) August 24, 2021
Ωστόσο, πρέπει να σημειώσω πως δεν έχουν φύγει ακόμη όλες οι γυναίκες που έπαιζαν ποδόσφαιρο στο Αφγανιστάν. Γι’ αυτό, θα ήθελα να ζητήσω ξανά από την FIFA, η οποία γενικά έχει διατηρήσει σιωπηρή -θα έλεγα- στάση, καθώς και απ’ όλους τους διεθνείς Οργανισμούς να μας βοηθήσουν, ώστε να σώσουμε και τα κορίτσια που δεν είναι από την Καμπούλ αλλά από διάφορες άλλες περιοχές της χώρας. Όπως για παράδειγμα η Χεράτ και το Κανταχάρ. Ελπίζω η FIFA να αποδείξει τον εαυτό της. Να δείξει υπευθυνότητα.
Να βοηθηθούν αυτές τις γυναίκες, οι οποίες για μένα είναι πρωταθλήτριες, γιατί, όλα αυτά τα χρόνια, έδειξαν γενναιότητα, αποφασίζοντας να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο, φτιάχνοντας σε μια χώρα κάτι που ήταν πάρα πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί.
Παρακαλώ θερμά όλους να μην ξεχάσουν πόσο σκληρά δούλεψαν αυτά τα κορίτσια, τα προηγούμενα χρόνια, ώστε να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Μην αφήσουν τα όνειρα να μετατραπούν σε εφιάλτες και τις αφήσουν στο σκοτάδι!
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα καλούμασταν να δώσουμε έναν νέο αγώνα. Μία νέα μάχη, στην οποία είναι σχεδόν αδύνατον να “πολεμήσουμε”.
Στο παρελθόν, η Εθνική ομάδα είχε περάσει πολλά, μέχρι να βρει τον δρόμο της. Δώσαμε μεγάλες μάχες, προκειμένου να ξεπεράσουμε ανυπέρβλητα εμπόδια. Και πάντα ήμασταν ενωμένες. Τώρα, αυτό δείχνει σχεδόν αδύνατο!
Η Καλίντα Ποπάλ, σε μια εμβληματική φωτογραφία για το Αφγανικό ποδόσφαιρο, το 2010 / Photo by: Khalida Popal (Twitter).
Νομίζω πως, από εδώ και στο εξής, δεν υπάρχει μέλλον για το ποδόσφαιρο γυναικών στο Αφγανιστάν. Δεν θα υπάρχει γενικότερα μέλλον για τον γυναικείο αθλητισμό.
Μπορεί οι Ταλιμπάν να λένε ότι όλα θα πάνε καλά και πως όλοι θα κάνουν αυτό που επιθυμούν, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν υπάρχει μέλλον για τις γυναίκες που θέλουν να συνεχίσουν να ασχολούνται ή επιθυμούν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό στην χώρα.
Αυτή την στιγμή, νιώθω απελπισμένη. Είμαι σε απόγνωση. Όλες αυτές οι γυναίκες που δούλεψαν σκληρά, τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, για να πετύχουν τους στόχους τους και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, πιθανόν θα οδηγηθούν ξανά στο σκοτάδι.
Ίσως να μην έχουν τη δυνατότητα να βγαίνουν από το σπίτι τους. Θα είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος για όλες στο Αφγανιστάν. Όχι μόνο για όσες ασχολούνται με τον αθλητισμό.
Ο κόσμος δεν πρέπει να μείνει σιωπηρός. Γνωρίζω πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν οι Ταλιμπάν απέναντι στις γυναίκες. Δεν μπορούμε απλώς να παρακολουθούμε. Δεν πρέπει…
Προσωπικά, θα συνεχίσω να παρακολουθώ όλες τις εξελίξεις. Μετά την ολοκλήρωση της συνεργασίας μου με την Άαλμποργκ, επέλεξα να κάνω ένα διάλειμμα. Με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα, θέλω να αφοσιωθώ στη βοήθεια των αθλητριών από το Αφγανιστάν αλλά και στην ολοκλήρωση των σπουδών μου στην Ιατρική.
Σύντομα, όμως, θα επιστρέψω ξανά στα γήπεδα…
Photo by: Shabnam Mobarez (Twitter).
Η Σάμπναμ Μόμπαρεζ είναι παίκτρια ποδοσφαίρου, διεθνής με την Εθνική ομάδα του Αφγανιστάν.
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Κατερίνα Χατζηδάκη: Ενενήντα μέρες στην Τεχεράνη