Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο έχοντας, στην άκρη του μυαλού μου, ως στόχο, να αγωνιστώ κάποια στιγμή στο εξωτερικό.
Να κάνω καριέρα!
Τον «κυνηγάω» από την πρώτη φορά που κλώτσησα την μπάλα!
Κάποια στιγμή, λοιπόν, άρχισα να στέλνω βιογραφικά και βίντεο σε διάφορες χώρες.
Ο στόχος ήταν από την αρχή η Ισπανία.
Παρά τις δυσκολίες, τους τραυματισμούς και τις αντιξοότητες, κατάφερα να τον πετύχω!
Τον περασμένο Ιούλιο πήγα στην Σαραγόσα, όπου έπαιξα στη Zaragoza CFF για έξι μήνες. Αγωνίστηκα απέναντι στις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας και απόκτησα πολλές εμπειρίες.
Η Ισπανία είναι μία πολυπολιτισμική χώρα και πολύ οργανωμένη.
Είναι πανέμορφη! Με ιστορία, τέχνη και πολλά αξιοθέατα.
Αν και γνωρίζω ισπανικά και δεν είχα κανένα πρόβλημα στην επικοινωνία, δεν θα κρύψω ότι προερχόμενη από την Ελλάδα, δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ στους κανόνες της χώρας και αντιμετώπισα δυσκολίες.
Μετά τα Χριστούγεννα προέκυψε μία καλύτερη πρόταση από την Τουρκία. Το ισπανικό ποδόσφαιρο μου αρέσει πολύ, αλλά δεν μπορούσα να την αρνηθώ.
Έχω δώσει, όμως, υπόσχεση στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω στην Ισπανία, γιατί νιώθω πως ποδοσφαιρικά, ανήκω εκεί.
Με τη φανέλα της ισπανικής Σαραγόσα / Photo by: Ιωάννα Χαμαλίδου – Instagram.
Στις 24 Ιανουαρίου 2020 εγκαταστάθηκα στην Κωνσταντινούπολη, ως απόκτημα της Μπεσίκτας στη χειμερινή μετεγγραφική περίοδο.
Είχα επισκεφθεί την Τουρκία και στο παρελθόν, καθώς πριν από χρόνια είχα βρεθεί για αγωνιστικούς πάλι λόγους στο Κουσαντασί, επαρχία της Σμύρνης.
Η Μπεσίκτας είναι ο πρώτος χρονολογικά αθλητικός σύλλογος στην Τουρκία, καθώς, ιδρύθηκε το 1903. Τα χρώματα της είναι το λευκό και το μαύρο, ώς ένδειξη πένθους για τις εδαφικές απώλειες της χώρας κατά τους Βαλκανικούς πολέμους.
Επίσης, είναι η μοναδική ομάδα στη ιστορία του τουρκικού πρωταθλήματος ανδρών που κατέκτησε αήττητη τον τίτλο (56 αγώνες).
Πρόσφατα, το γυναικείο τμήμα του συλλόγου προσχώρησε στον ενιαίο ποδοσφαιρικό σύλλογο, αποκτώντας έτσι προνόμια αντίστοιχα με του ανδρικού.
Αθλητικές εγκαταστάσεις για τις προπονήσεις και τη διεξαγωγή των αγώνων, γιατρούς, φυσικοθεραπευτές, διατροφολόγους, αλλά και μάγειρες σε καθημερινή βάση, ως επιβεβαίωση του σεβασμού και της αναγνώρισης του ισότιμου ποδοσφαίρου.
Οι πρώτες εντυπώσεις μου από την ομάδα ήταν πολύ θετικές. Με υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό και από την πρώτη στιγμή με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου.
Επίσης, λόγω της ομάδας που υποστηρίζω στην Ελλάδα, τον Π.Α.Ο.Κ., έδειξαν παραπάνω συμπάθεια, καθώς εκτός του ότι έχουν ίδια χρώματα και σύμβολο τον αετό, προέρχονται και οι δύο από την Κωνσταντινούπολη.
Οι πρώτες στιγμές της με τα χρώματα της τουρκικής Μπεσίκτας / Photo by: Ιωάννα Χαμαλίδου – Facebook.
Οι πρώτες ημέρες στην Πόλη ήταν γεμάτες με την εγκατάστασή μου στο νέο σπίτι και τη γνωριμία μου με τους ανθρώπους της ομάδας.
Τις αμέσως επόμενες, όμως, ξεκίνησα την περιήγηση μου στην Κωνσταντινούπολη. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι οι ομοιότητες με την Ελλάδα στον τρόπο ζωής, τα πολυάριθμα αξιοθέατα, ξεχωρίζοντας φυσικά το ναό της Αγίας Σοφίας, αλλά και η όμορφη θέα του Βοσπόρου.
Στο αθλητικό κομμάτι τώρα, το επίπεδο του ποδοσφαίρου γυναικών στη χώρα είναι επαγγελματικό. Ο κόσμος σιγά σιγά έχει αρχίσει να το αγκαλιάζει, κι αυτό φαίνεται από τους πολλούς φιλάθλους που παρακολουθούν τους αγώνες μας, τόσο εντός, όσο κι εκτός έδρας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεγάλης παρουσίας των φιλάθλων στα παιχνίδια των γυναικών, αλλά και των ενεργειών που γίνονται για την προβολή τους στην Τουρκία, είναι ο αγώνας που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη με αντίπαλο την Ατλέτικο Μαδρίτης, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στις 8/3/20.
Στο γήπεδο υπήρχαν 33.000 θεατές, ενώ άλλοι 200.000, παρακολούθησαν το ματς μέσω live streaming!
Στο τέλος του αγώνα, υπήρξε και απονομή του κυπέλλου (Vodafone Cup) στον νικητή, εκ μέρους του μεγάλου χορηγού της ομάδας.
Ήταν ένα παιχνίδι που «χαράχτηκε» μέσα μου για πάντα! Το κλίμα ήταν μαγικό…
Ζούσα το παιδικό μου όνειρο! Ένιωσα τεράστιο δέος και συγκίνηση!
Στο αγωνιστικό μέρος, το παιχνίδι ήταν δύσκολο. Η ομάδα της Ατλέτικο είναι μία από τις πρωταγωνίστριες του ευρωπαικού ποδοσφαίρου. Στο τέλος, όμως, φύγαμε από το γήπεδο με το χαμόγελο στα χείλη.
Αυτά συνέβησαν την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου.
Μετά, άρχισε, σταδιακά να εμφανίζεται η «σκιά» του κορονοϊού. Να ακούγονται οι πρώτες ειδήσεις.
Στις 13 Μαρτίου 2020 διακόπηκε το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα.
Μέχρι εκείνη την στιγμή η κατάσταση ήταν φυσιολογική. Τα ΜΜΕ, αρχικά, δεν ανέφεραν τίποτα όσον αφορά τον ιό. Οι άνθρωποι μάθαιναν για τις άλλες χώρες μέσω του ίντερνετ.
Η Τουρκία παρουσιαζόταν στην τηλεόραση ως μία χώρα με μηδενικά κρούσματα, παραπλανώντας έτσι πολύ κόσμο, κάνοντας τον να μη δει σοβαρά την κατάσταση από την αρχή.
Μας πληροφόρησαν ότι τα κρούσματα ήταν μόλις 18, με έναν νεκρό, ηλικίας 98 ετών.
Στη συνέχεια, η χώρα έλαβε απλώς προληπτικά μέτρα. Λίγες ημέρες αργότερα ανακοινώθηκε η απαγόρευση μετακινήσεων και το κλείσιμο των συνόρων για οποιαδήποτε μετακίνηση, από και προς το εξωτερικό.
Τα μέτρα για την αντιμετώπιση του ιού και τον περιορισμό των κρουσμάτων με την παραμονή των πολιτών εντός σπιτιού, είχαν ανακοινωθεί πολύ καιρό πριν.
Η Ιωάννα Χαμαλίδου στην Αγιά Σοφιά, πριν από τους περιορισμούς στην Κωνσταντινούπολη, λόγω του κορονοϊού / Photo by: Ιωάννα Χαμαλίδου – Instagram.
Παρόλα αυτά, ο κόσμος συνέχιζε να κυκλοφορεί έξω στους δρόμους, κάτι που έδειχνε πως ή δεν είχαν καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης ή ό,τι δεν έχουν αίσθημα ατομικής ευθύνης.
Οι καφετέριες ήταν γεμάτες, ενώ πολλοί δεν φοράνε καν μάσκα ή γάντια. Θεωρώ πως ο κόσμος το είχε πάρει πολύ χαλαρά και οι περισσότεροι αψήφησαν τους κανόνες υγιεινής για την αντιμετώπιση του ιού.
Κι αυτό γιατί, όπως προανέφερα, το «τρέφουν» τα ΜΜΕ.
Σε σχέση με τις υπόλοιπες πληγείσες χώρες, η Τουρκία θεωρώ πως ήταν από τις τελευταίες που ενεργοποιήθηκαν.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αλλά και τα κρούσματα που άρχισαν να εμφανίζονται σιγά σιγά, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο βλέπει ο κόσμος, πια, την κατάσταση στη χώρα.
Πλέον, εκτός από την σύσταση προς όλους να μένουν σπίτι, υπάρχει και ο περιορισμός των συναθροίσεων άνω των δέκα ατόμων στον ίδιο χώρο, και σε απόσταση μικρότερη του ενάμιση μέτρου.
Γενικότερα, αυτή την περίοδο επικρατεί μία σύγχυση. Υπάρχει άγνοια για το τι θα ακολουθήσει και φυσικά δεν μπορούμε να κάνουμε πλάνο και σχέδια για το άμεσο μέλλον.
Οι αθλητικές δραστηριότητες έχουν σταματήσει επ’ αόριστον.
Φυσικά, εχουν ανασταλεί και οι προπονήσεις.
Όλες οι γηγενείς παίκτριες έχουν σταλεί στην πόλη και στην οικογένεια τους, ενώ οι ξένες μεταφερθήκαμε από τα διαμερίσματά μας σε ατομικά δωμάτια στο προπονητικό κέντρο, όπου θα είμαστε απομονωμένες στο κτήριο, όλο αυτό το διάστημα.
Στο προπονητικό κέντρο της Μπεσίκτας / Photo by: Προσωπικό αρχείο Ιωάννας Χαμαλίδου.
Δυστυχώς, τα σύνορα της Τουρκίας έκλεισαν αμέσως, οπότε δεν προλάβαμε να επιστρέψουμε στις χώρες μας.
Αν σκέφτηκα να επιστρέψω; Φυσικά το σκέφτηκα!
Όχι μόνο εγώ αλλά και δύο συμπαίκτριές μου. Μία απο την Κένυα και μία τουρκικής καταγωγής της οποίας η οικογένεια βρίσκεται στη Γερμανία.
Σε μια τόσο δύσκολη περίοδο, ο καθένας θα ήθελε να βρίσκεται με τους δικούς του ανθρώπους. Και στις τρεις όμως, δόθηκε η ίδια αρνητική απάντηση.
Πολλοί πίστευαν ότι το πρωτάθλημα θα συνεχιστεί σύντομα και πως αν φύγω δεν θα μπορώ να επιστρέψω. Ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, που μου στέρησε την επιστροφή μου. Τελικά, είτε λόγω παραπληροφόρησης, είτε αργής αντίδρασης, δεν επιχείρησα να γυρίσω στην Ελλάδα.
Παρακολουθώ, όμως, όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα και μου προκαλεί μεγάλη στεναχώρια όσα μαθαίνω από τους φίλους μου.
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα πως κάποια στιγμή θα υπήρχε ολική απαγόρευση κυκλοφορίας. Είναι μια περίοδος που πρέπει όλοι να φερθούμε ώριμα, να ακολουθήσουμε τις οδηγίες και να προστατέψουμε τους συνανθρώπους μας.
Δυστυχώς, αυτό επρεπε να γίνει με τον άσχημο τρόπο.
Στην Ισπανία τώρα, όπου κι εκεί έχω φίλους, η κατάσταση είναι παρόμοια με αυτήν της Ιταλίας. Πληροφορήθηκα πως εδώ και καιρό είναι σε ολική καραντίνα και οι νεκροί, σε μία μόλις ημέρα, είχαν φτάσει τους 625!
Με τη φανέλα του ΠΑΟΚ / Photo by: Προσωπικό αρχείο Ιωάννας Χαμαλίδου.
Αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, εκτός από υπομονή.
Eκείνο που θα ήθελα να περάσω ως μήνυμα, είναι αυτό που «φωνάζω» και η ίδια καθημερινά στον εαυτό μου: Υπομονή και υπευθυνότητα!
Είναι μία περίοδος στην οποία όχι μόνο πρέπει να προστατέψουμε τον εαυτό μας, αλλά και τους γύρω μας. Πιστεύω πως κανένας από εμάς δεν θέλει να πάει λάθος κάτι που μπορεί να μας υποχρεώσει να μείνουμε μέσα μέχρι το καλοκαίρι. Επομένως, ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί, για να περάσουν οι δύσκολες μέρες.
Καταλαβαίνω, βέβαια, πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να είναι περιορισμένος. Ειδικά εκείνους που βρίσκονται στη δική μου ηλικία και ίσως να επηρεάζονται ψυχολογικά λίγο περισσότερο, λόγω της ενέργειας και της «δίψας» που έχουν να αποκτήσουν εμπειρίες.
Αν μάλιστα έχουν κοινωνική ζωή και ξαφνικά χάνουν τους φίλους τις βόλτες και τις εξόδους, τότε επέρχεται πτώση της ψυχολογίας και αδράνεια.
Για έναν αθλητή, η αδράνεια μπορεί να είναι καταστροφική. Για εμάς, το παν για τη βέλτιστη αθλητική μας απόδοση είναι η διάρκεια και η εναλλαγή μέσων στην προπόνηση, για την εκγύμναση διαφορετικών, κάθε φορά, θεμάτων.
Για παράδειγμα, διαφορετική προπόνηση για αντοχή, διαφορετική για ταχυδύναμη και άλλη για δύναμη.
Στα ομαδικά αθλήματα δε, θεωρώ πως γίνεται μεγαλύτερη ζημιά, καθώς, εκτός των άλλων, μένει πίσω και η τακτική του προπονητή.
Η προπόνηση μέσα στο σπίτι μπορεί να είναι μια λύση, αλλά για έναν αθλητή που προπονείται καθημερινά τρεις ώρες την ημέρα, δεν επαρκεί.
Για μένα, η προπόνηση και ο αθλητισμός είναι όλη μου η ζωή.
Από μικρή ήμουν ένα παιδί με πολύ ενέργεια. Υπερκινητικό, θα έλεγα! Έτρεχα συνέχεια, πάνω κάτω! Και είχα φαντασία! Πολύ φαντασία!
Κάτι που με βοήθησε αρκετά στα παιδικά μου χρόνια τα οποία έζησα ως μοναχοπαίδι, αν και έχω δύο αδερφές. Όμως λόγω της μεγάλης διαφοράς μας στην ηλικία, εκείνες έλειπαν από το σπίτι, είτε για σπουδές, είτε γιατί για να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια.
Το αποτέλεσμα, λοιπόν, ήταν να παίζω μόνη μου και να χρησιμοποιώ την φαντασία μου, ώστε να περάσω όμορφα τον χρόνο μου.
Το ποδόσφαιρο μπήκε στην ζωή μου σε ηλικία δέκα ετών. Επαιζα με τα αγόρια στην αλάνα της γειτονιάς μου και την ίδια περίοδο είχα γραφτεί σε αθλητικό σύλλογο όπου έκανα άλμα εις ύψος.
Μόλις έκλεισα τα 15 χρόνια μου, μία από τις αδελφές μου κατάλαβε πως ο στίβος δεν με έκανε χαρούμενη και με παρότρυνε να ακολουθήσω το άθλημα που αγαπώ περισσότερο.
Η αλήθεια είναι πως αν και αγαπάω όλα τα αθλήματα, έτρεφα λίγο μεγαλύτερη αγάπη για το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο και βρέθηκα σε δίλημμα ποιο από τα δύο να διαλέξω.
Αρχικά διάλεξα το μπάσκετ, όμως, και πάλι η αδερφή μου, γνωρίζοντας την «καψούρα» που είχα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, με έπεισε, με περίτεχνο τρόπο θα έλεγα, να δοκιμάσω τις ικανότητές μου και στο ποδόσφαιρο.
Κι έτσι μου έκλεισε μια δοκιμαστική προπόνηση στην ομάδα γυναικών του ΠΑΟΚ. Αυτό ήταν!
Ο έλεγχος της μπάλας με τα πόδια, τα εντυπωσιακά κόλπα, οι ντρίπλες και δυνατά σουτ, με έκαναν να ερωτευτώ περισσότερο το άθλημα. Και μέχρι σήμερα παραμένω παθιασμένη μ΄αυτό!
Photos by: Ιωάννα Χαμαλίδου – Instagram.
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
Ελένη Μάρκου: My way: Καστοριά – Έσσεν / Βεατρίκη Σαρρή: Τόλμα Να Ονειρευτείς
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ