Ήταν μια χρονιά που ό,τι κι αν έκανα δεν μου έβγαινε. Το 2012.

Δεν μπόρεσα να μπω στις σχολές που επέλεξα, στην Πάτρα.

Δεν υπήρχε η οικονομική άνεση να δηλώσω κάποια στην Αθήνα.

Εντελώς, συγκυριακά έχασα και το κάστινγκ για το Cirque du Soleil, το διάσημο Τσίρκο του Ήλιου. Είχα σταματήσει τις προπονήσεις, δεν είχα προπονητή κι ετοιμαζόμουν να γίνω ακροβάτης. Πάντα μου άρεσε!

Όμως, έπρεπε να παρουσιαστώ φαντάρος στο Μεσολόγγι. Μέσω του στρατού, άνοιξε ο δρόμος μου για την Αθήνα κι έπειτα για τους διεθνείς αγώνες και τις διακρίσεις σε αυτούς.

Είναι μια ιστορία που θέλω να σας διηγηθώ. Να πω όσα κέρδισα από τον αθλητισμό και όσα άφησα πίσω μου και μου λείπουν. Την οικογένεια, την αγροτική ζωή, τα συνεργεία αυτοκινήτων, όπου χωνόμουν για να μουντζουρωθώ.

Γεννήθηκα στις 21-12-93. Στην Πάτρα μεγάλωσα. Στην Αθήνα ανέβηκα από σπόντα το 2012.

Έχω μια αδερφή, τη Δήμητρα, αλλά τη φωνάζουμε Βαλεντίνα, επειδή γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου. Εμένα με αποκαλούν «γκαβίδι», θα σας πω στη συνέχεια το λόγο.

Μόλις πριν από λίγες ημέρες έγινα θείος, για δεύτερη φορά. Δυστυχώς, λόγω προπονήσεων για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Στουτγκάρδης, δεν είδα τον ανιψιό μου. Έχω βαφτίσει την αδερφή του.

Ήμουν 3,5 ετών όταν άρχισα τη γυμναστική στον «Λαδόπουλο», το μεγαλύτερο αθλητικό κέντρο της Πάτρας. Έκαναν αθλητικά τεστ στα σχολεία. Με πήραν από το προνήπιο. Όλα τα παιδάκια έκαναν τούμπες στο σκάμμα. Περισσότερο για παιχνίδι το είχαμε.

Ο Θοδωρής Κουλαξίδης μας προπονούσε. Είχε έρθει από την Ουκρανία. Δύο χρόνια μετά, στον πρώτο αγώνα επίδειξης που έλαβα μέρος, ήταν διαφορετικά. Συνειδητοποίησα ότι δουλεύω για να πάω σε αγώνες, όχι για να παίξω.

Ήθελα να ασχολούμαι συνέχεια με τη γυμναστική. Κατάλαβα ότι κάνω πρωταθλητισμό στην Ε’ ή ΣΤ’ Δημοτικού. Τότε, που αρχίζουν να σε μαλώνουν οι γονείς ότι παραμελείς τα διαβάσματά σου για το παιχνίδι. Εγώ το έκανα για τη γυμναστική. Επέστρεφα από την προπόνηση που ήταν 2.00 μ.μ. με 7.00 μ.μ. κι έκανα πάλι ασκήσεις.

Με βοηθούσε η νονά μου στα μαθήματα. Είναι φιλόλογος και μ’ εκείνη κάλυψα τα κενά μου. Μετά την προπόνηση, είχα αγγλικά και κανένα κουράγιο για να διαβάσω. Πολλές φορές πονούσα και δεν μπορούσα να κουνηθώ, όπως και τώρα δηλαδή.

Ένα παιδάκι με ματωμένα χέρια

Θυμάμαι τη δασκάλα μου, την κ. Μαρινάκη, στη Β’ Δημοτικού. Φρίκαρε με τα χέρια μου.

Έβλεπε ένα παιδάκι συνέχεια με ματωμένα χέρια, με κάλους, να βγάζουν πέτσες όλη τη χρονιά. Με λυπόταν και μου ζητούσε να μη γράφω, για να μην τα ταλαιπωρήσω επιπλέον. Λες και δούλευα σε οικοδομή έμοιαζαν. Τα χέρια των γυμναστών σκάνε πάνω στα όργανα.

Ήταν πρωτόγνωρο για εκείνη, αλλά για εμένα φυσιολογικό. Προκαλούσαν μεγαλύτερη εντύπωση τα δικά μου χέρια, από το να έσπαγε ένα παιδάκι το πόδι του -που ήταν πιο σοβαρό-, αλλά πιο οικείο στους δασκάλους. Τους κακοφαινόταν.

Από τότε που άλλαζα δέρμα στα χέρια σαν το φίδι, ένιωθα ότι κάνω κάτι διαφορετικό. Κάτι που μ’ αρέσει κι όχι κάτι που ματώνει τα χέρια μου.

Επειδή ήμουν ζωηρός, ήταν μια καλή εκτόνωση. Πολλή τρέλα.

Ο πατέρας μου, έλειπε. Δούλευε στο ταξί κι εγώ τρέλαινα τη μάνα μου. Κρυβόμουν στο σπίτι. Αν θυμάμαι καλά, η μητέρα μου -μια φορά- ήταν έτοιμη να καλέσει την αστυνομία.

Είχα ανέβει ψηλά, σχεδόν στο ταβάνι, σ’ ένα διάδρομο στο χολ. Πάτησα το ένα πόδι αριστερά στον έναν τοίχο, το άλλο δεξιά στον άλλο και σκαρφάλωσα μέχρι πάνω. Έμεινα εκεί και δεν μιλούσα. Κόντεψα να την τρελάνω τότε. Σαν τον Spiderman.

Ερχόταν κόσμος στο σπίτι, έβλεπε τις πατημασίες ψηλά στον τοίχο και ρωτούσαν πώς έγιναν. Κρυβόμουν στο πλάι της κουκέτας, ανάμεσα στο ξύλο του κρεβατιού και στον τοίχο, έβαζα και το πάπλωμα από πάνω.

Εγώ νόμιζα ότι κάνω πλάκα και η μαμά μου φώναζε «βοήθεια» στους γείτονες. Είχε τρελαθεί. Ήμουν ανήσυχος. Τελικά, δεν είχε καθόλου πλάκα αυτό. Κατάλαβα πόσο δίκιο είχαν οι γονείς μου, με την ανιψιά μου. Θα πεθάνω αν μας κάνει κανένα αστείο σαν αυτά.

Οι γονείς μου, Αναστασία και Ηλίας, έχουν τραβήξει τα πάντα, αλλά περισσότερο η γιαγιά μου. Αυτή με έτρεχε σε όλα. Η γιαγιά Αδαμαντία. Είναι σούπερ ήρωες και οι τρεις που με άντεξαν. Στη θέση τους δεν ξέρω τι θα έκανα. Μπορεί να έβαζα καρφιά στον τοίχο, για να μην σκαρφαλώνω.

Ένα ένα τα θυμάμαι. Έχω πηδήξει κι απ’ το μπαλκόνι. Δεν ήταν πολύ ψηλά. Περίπου πέντε μέτρα. Κόντεψε να χάσει τα μαλλιά της η μαμά μου. Δεν είχα την αίσθηση του φόβου, επειδή ήμουν σίγουρος γι’ αυτό που κάνω. Είχα αυτοπεποίθηση. Ήξερα ότι μπορώ.

Το ποδήλατο φοβόμουν, αλλά δεν φοβόμουν να πηδήξω από το μπαλκόνι. Δηλαδή, τα αυτοκίνητα γύρω μου θεωρούσα επικίνδυνα. Μέσα στην πόλη, δεν γίνεται να κάνεις ποδήλατο. Μου το είχαν εξηγήσει οι γονείς μου και το είχα εμπεδώσει. Ποδήλατο έκανα μόνο στο χωριό, Αγία Βαρβάρα λέγεται.

Όλα αυτά τα χρόνια, η σημαντικότερη ενασχόλησή μου ήταν η γυμναστική. Ήταν η ανάσα μου.

Όσο αναγκαίο είναι το οξυγόνο για ένα οργανισμό, άλλο τόσο ήταν η ενόργανη γυμναστική για ‘μένα.  

Ποτέ δεν σκέφτηκα επαγγελματικά για τη γυμναστική. Καλά – καλά, τότε δεν ήξερα ότι οι αθλητές έχουν προνόμια, ούτε με ενδιέφερε. Δεν γνώριζα ότι μπορώ να έχω μόρια για το πανεπιστήμιο ή κάτι άλλο. Και δεν μ’ ενδιέφερε εδώ που τα λέμε.

Το «γκαβίδι» του συνεργείου  

Γι’ αυτό και αργότερα δεν χρησιμοποίησα το «άνευ» που είχα για τα ΤΕΦΑΑ.

Σε επαγγελματικό λύκειο πήγα. Μηχανικός αυτοκινήτων έγινα, επειδή είχα τρέλα με τα αυτοκίνητα και τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Όχι τα γρήγορα ή τα πολυτελή.  Οι μηχανές τους μ’ ενδιέφεραν. Ήθελα να ξέρω την «ψυχή» του αυτοκινήτου.

Πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο σε αγώνες με τον θείο μου που έχει την αντιπροσωπεία της Mazda κάτω. Έτρεχε κι εγώ ήμουν στο pit stop. Ήμουν περίπου 15 ετών, τότε. Όταν ήταν στην πίστα ο θείος μου, καθόμουν στην κερκίδα και μετά κατέβαινα και βοηθούσα.

Όταν ο πατέρας μου πήγαινε στο συνεργείο, τον ακολουθούσα. Από πολύ μικρός. Έβλεπα και δεν μπορούσα να πω τη λέξη κατσαβίδι. «Γκαβίδι» έλεγα και έτσι με φώναζαν, όπως λένε την αδερφή μου Βαλεντίνα.

Αντί να κάνω διακοπές, τα καλοκαίρια που είχαμε τρεις εβδομάδες ρεπό από τη γυμναστική, δούλευα σε συνεργείο. Πήγαινα σ’ ένα οικογενειακό φίλο, βοηθούσα τον Θανάση. Δεν πήγαινα για το χαρτζιλίκι. Είναι το ίδιο πάθος με την γυμναστική. Δεν την κάνω για τα χρήματα. Είναι η τρέλα μου. Έτσι κι αλλιώς δεν κερδίζεις χρήματα από τη γυμναστική.

Πήγα μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε η μουντζούρα. Με τρελαίνει η μουντζούρα. Επειδή μου άρεσε να μπλέκομαι με βίδες και γράσα, βρες το πρόβλημα, λύσε, δέσε το αυτοκίνητο. Γι’ αυτό φορούσα τα δικά μου ρούχα. Ήθελα να τα λερώσω. Να γυρίσω στο σπίτι καμαρωτός – καμαρωτός και να πω «άλλαξα και πέντε βίδες, σήμερα!». Μου άρεσε που τα πήγαινα λερωμένα. Σαν να έλεγα «δούλεψα».

Γυμνάσιο πήγαινα, τότε. Σηκωνόμουν -σαν τη γάτα- 7.30 το πρωί, για να μην ξυπνήσω τους γονείς μου. Τέτοια ώρα δεν ξυπνούσα για να πάω στο σχολείο, αλλά για το συνεργείο το έκανα. Έφτανα, καθαρίζαμε κι αρχίζαμε τη δουλειά. Αυτό μου λείπει λίγο, όσο είμαι στην Αθήνα.

Όταν πήρα το πρώτο μου αυτοκίνητο, το ξήλωσα επί τόπου. Το έφτιαξα όπως ήθελα, έβαλα και ραδιόφωνο. Όποιος έχει κάποιο πρόβλημα από τους αθλητές στον Άγιο Κοσμά, εμένα παίρνει τηλέφωνο. Ξέρουν ότι πιάνουν τα χέρια μου. Ο Λευτέρης (Πετρούνιας) μπορεί να το περιγράψει καλά αυτό. Με έπαιρνε για το προηγούμενο αυτοκίνητό του που πάντα κάτι του έβγαζε.

Και για δουλειές στα δωμάτια με φωνάζουν, συχνά. Πρίζες, λάμπες, πατέντες σε κάτι που νομίζουμε ότι χάλασε κ.α.. Όλα αυτά τα έχω μάθει δίπλα τον πατέρα μου σε μαστορέματα.

Κουβαλούσα το γάλα, μετά το άρμεγμα

Τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε στο χωριό, στην Ηλεία. Εκεί αν έχεις κάποιο πρόβλημα άντε να βρεις υδραυλικό κι ηλεκτρολόγο. Μαθαίνεις και τα φτιάχνεις μόνος σου.

Βοηθούσα για παράδειγμα τον μπαμπά μου να επιδιορθώσει μια μηχανή, για να οργώσει το χωράφι. Έχω ζήσει και αγροτική ζωή, εντός εισαγωγικών. Στις ελιές πήγαινα, στ΄αμπέλι, στα πρόβατα. Εκεί τα κάνουν όλα μόνοι τους, για να επιβιώσουν.

Δεν έχω αγοράσει τυρί, ποτέ. Τρώω από αυτό που φτιάχνει ο παππούς μου, όσο ζω! Το καλύτερο. Του κουβαλούσα το γάλα, μετά το άρμεγμα. Ασήκωτο είναι. Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να το σηκώσω και απορώ πώς τα καταφέρνει ο παππούς μου, που είναι γύρω στα 85. Το κάνει καθημερινά! Μου φαίνεται αδιανόητο. Όλα μόνος του.

Έσκαψε και καθάρισε από πέτρες και ρίζες ένα χωράφι 23 στρέμματα, χωρίς μηχάνημα. Μόνος του, με την αξίνα. Ό,τι έχουμε είναι βιολογικό και όποιος χρειαζόταν και ήθελε, ο παππούς του χάριζε. Δεν το έχουμε με τα λεφτά στην οικογένειά μου.

Ο παππούς μου, αν κάποιος είχε ανάγκη το λάδι, το έδινε έτσι. Πολύ δύσκολη η αγροτική ζωή. Την έχω ζήσει ελάχιστα, όχι όπως ο πατέρας μου και ο παππούς. Θα ήθελα να τα συνεχίσω όλα αυτά, έστω ως ψυχοθεραπεία. Σέβομαι πολύ τον κόπο τους. Μακάρι να κάνω τα μισά, απ’ όσα έχουν κάνει.

Από όλη την οικογένεια, μόνο εγώ δεν λειτούργησα ως συνέχεια του, σε αντίθεση με τα ξαδέρφια μου. Δεν ακολούθησα τις δουλειές μας. Έγινα αθλητής και μηχανικός αυτοκινήτων, μέσω του ΕΠΑΛ. Τελείωσα το 2011. Πάνε πολλά χρόνια. Παναγία μου! Τώρα, το συνειδητοποίησα.

Είχα δηλώσει μόνο σχολές της Πάτρας, επειδή δεν υπήρχε η οικονομική άνεση ν’ ανέβω στην Αθήνα. Από εκείνο το καλοκαίρι δούλευα για το χαρτζιλίκι μου και δεν ξαναζήτησα χρήματα από τους δικούς μου.

Παράλληλα, έκανα μόνος μου την προπόνησή μου, καθώς είχε λήξει το συμβόλαιο του προπονητή μου, το Φεβρουάριο του 2012. Τον αντικατέστησα στο σύλλογο. Δεν ήμουν μόνο προπονητής του εαυτού μου. Προπονούσα παιδιά και άλλους που ήθελαν να γυμναστούν.

Κάστινγκ για το Cirque du Soleil

Τότε, είπα ότι μετά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του Απριλίου θα περάσω από το κάστινγκ για το Τσίρκο του Ήλιου (Cirque du Soleil), για ακροβάτης. Πάντα μου άρεσε και το συζητούσα με τον προπονητή μου. Πολλοί φίλοι του από την Ουκρανία είχαν πάει εκεί και ήξερε.

Έμαθα τι χρειάζεται, έφτιαξα το βίντεο που έπρεπε και ετοιμαζόμουν να το στείλω. Πριν από μένα είχε καθίσει στον υπολογιστή ο ξάδερφός μου, νομίζω για να δει πότε απολύεται. Είχε μπει στο army.gr, ήταν φαντάρος.

Έβαλα για πλάκα τα στοιχεία μου και βλέπω ότι παρουσιάζομαι σε λίγες ημέρες στο Μεσολόγγι. Πάει το τσίρκο.

«Μαμά, μπαίνω στρατό», φώναξα.

«Δεν σου έχει έρθει χαρτί», μου απάντησε.

Δεν είχε έρθει το χαρτί, αλλά ηλεκτρονικά η ενημέρωση φαινόταν. Αφού, δεν είχα κάποια υποχρέωση, αποφάσισα να πάω και να μην στείλω για το κάστινγκ.

Ζούσα μια περίοδο που ό,τι δοκίμαζα να κάνω δεν έβγαινε. Τα ΤΕΙ, το τσίρκο. Για κάποιο λόγο, δεν μπορούσα να το συνεχίσω.

Όπως είπα και πριν, δεν ήξερα για προνόμια. Έμαθα για το ΑΣΑΕΔ αφότου πήγα στο Μεσολόγγι. Στις 20 Ιουνίου, πήρα μετάθεση για την Αθήνα.

Η Ομοσπονδία μου διέθεσε έναν ξενώνα και έμπαινα για υπηρεσία, όταν χρειαζόταν. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα μακριά από την οικογένειά μου. Έμοιαζε με φοιτητική ζωή, καθώς η περισσότεροι αθλητές δεν είχαν υποχρεώσεις, επειδή ο Μάρας και ο Τσολακίδης είχαν εξασφαλίσει την παρουσία τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και ήταν στην τελική ευθεία.

Περίπου τέσσερις μήνες μετά, τον Σεπτέμβριο, ο κ. Δημήτρης Ράφτης μου είπε ότι υπάρχει θέση για το τεστ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (2013). Εγώ μέχρι τότε έλεγα ότι μετά τον στρατό θα πάω στο τσίρκο.

Άρχισα εντατικά προπονήσεις ως σπεσιαλίστας στον ίππο. Δεν πήγε καλά, αλλά ξανακόλλησα με τη γυμναστική. Έπειτα, υπήρχε θέση για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και δοκίμασα στο δίζυγο (2013).

Έκτοτε, είμαι σε όλους τους μεγάλους αγώνες μέσα. Από τότε ζω τα ωραία των αγώνων. Το άγχος, την ομάδα με τα παιδιά, την παρέα.  Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ουγγαρίας, πήρα το πρώτο μου μετάλλιο (2014). Δεύτερος στο δίζυγο και σκέφτηκα ότι όντως κάτι καταφέρνω. Ακολούθησε το Παγκόσμιο ομαδικό της Κίνας κι έπρεπε να κάνω σύνθετο. Πήραμε την πρόκριση ως ομάδα.

Το 2015, δοκίμασα το σύνθετο για πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, στο Μονπελιέ. Μπήκα στον τελικό και ήμουν 12^ος. Για πρωτοεμφανιζόμενο συνθετά ήταν εξαιρετική θέση και ξαναπήρα ένα ακόμη αργυρό μετάλλιο στο δίζυγο, επίσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ουγγαρίας.

Εκείνη την περίοδο, ήταν προολυμπιακή χρονιά, μπήκε στη ζωή μου και ο κ. Γιάννης Πάνου, ο άνθρωπος που με στηρίζει και έμπρακτα. Δεν έχω κάποια εταιρεία ως χορηγό, αλλά τον κ. Πάνου.

Είναι μέντοράς μου, φίλος μου, το στήριγμά μου στην Αθήνα, τον εμπιστεύομαι και τον νιώθω σαν μέλος της οικογένειάς μου. Λατρεύει τη γυμναστική και παλαιότερα είχε ασχοληθεί με το ντρεσάζ της ιππασίας.

Μου άλλαξε το μυαλό. Έβαλα στόχους. Έβγαλε προς τα έξω τον Νίκο. Ήμουν πολύ εσωστρεφής.

Ήθελα όλοι να είναι καλά και δεν τους έλεγα αυτά που με απασχολούσαν, για να μην τους φορτώνω με τα δικά μου. Αυτό ήταν λάθος, διότι προκαλεί και παρεξηγήσεις. Ερχόταν η στιγμή που έσκαγα.

Με έμαθε να μιλάω. Όταν έφυγα από την Πάτρα, έχασα τους φίλους μου.

Δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να πάω στο Ρίο. Είχα πιθανότητα να πάω στο test event, αλλά μια κακιά στιγμή ένας μικρός τραυματισμός στο δάχτυλο, με κράτησε πίσω. Έτσι κι αλλιώς, δεν ήμουν έτοιμος πνευματικά γι’ αυτό.

Τότε, είπα ότι θα κάνω τα πάντα για να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο.

Τώρα, διεκδικώ την πρόκριση, στη Στουτγκάρδη. Δώδεκα θέσεις δίνει στο σύνθετο ατομικό.

Άλλαξε στο κεφάλι μου όλη η έννοια της γυμναστικής 

Το σύνθετο είναι δική μου επιλογή. Ο κ. Δημήτρης (Ράφτης) ήθελε να ασχοληθώ περισσότερο με κάποιο όργανο, αλλά εγώ δεν θέλω να ανεβαίνω στον αγωνιστικό χώρο για 40 δευτερόλεπτα. Αν πάει κάτι στραβά, τέλος. Τα έχασες όλα.

Όταν ασχολείσαι με το σύνθετο είσαι 2,5 ώρες εκεί. Ζεις τον αγώνα. Μπλέκεις με άπειρα συναισθήματα. Με άγχος, με κάτι που πήγε στραβά και θες να το διορθώσεις στο επόμενο όργανο, με χαρά.

Έχω κάνει αγώνες μόνο δίζυγο ή μόνο μονόζυγο και από το άγχος που είχα δεν τους θυμάμαι. Στο Μονπελιέ, μπήκα απλά για ν’ αγωνιστώ. Δεν είχα στο μυαλό μου τον τελικό.

Στον προκριματικό είχα πτώση στο πρώτο όργανο, στην τρίτη διαγώνιο του εδάφους. Βλέπω 6 στη βαθμολογία. Έπιασα τον κ. Ράφτη και του είπα ότι έχουν κάνει λάθος και πως αν δεν αλλάξει η βαθμολογία μου δεν μπορώ να συνεχίσω. Δεν είχε νόημα. Συμφώνησε ότι έχουν κάνει λάθος και έτσι ήταν.

Αργότερα το διόρθωσαν, ήταν 12 ο βαθμός μου. Συνέχισα μουτρωμένος μέχρι τον ίππο, χωρίς να ξέρω ότι έχει αλλάξει η βαθμολογία. Ο γιατρός, ο κ. Οδυσσέας Παξινός και ο προπονητής μου προσπάθησαν να με ηρεμήσουν. Έκανα restart, σαν να μην είχε προηγηθεί κάτι.

Το βράδυ έμαθα ότι πέρασα τελικό. Δεν είχα συνηθίσει να κάνω δύο ημέρες σερί σύνθετο. Την επόμενη ημέρα, πριν από τον αγώνα δεν μπορούσα να βγάλω ούτε μισή άσκηση. Τίποτε. Και όταν μπήκα στον αγωνιστικό χώρο, έκανα έναν από τους καλύτερους αγώνες της ζωής μου.

Τότε, άλλαξε στο κεφάλι μου, όλη η έννοια της γυμναστικής. Το σημαντικότερο ήταν ότι έπειτα από το έδαφος δεν τα παράτησα.

Το καλύτερο μάθημα που πήρα ήταν ο έλεγχος των συναισθημάτων μου.

Η ενόργανη έχει γίνει mind game, πια. Προπονείς και το μυαλό σου.

Ο Λευτέρης (Πετρούνιας) είναι απίστευτος σε αυτό! Αυτό το έχει και ο Βλάσης Μάρας. Ξέρεις πριν από τον αγώνα τι θα κάνει.

Φαίνεται στο πρόσωπό του, ενώ η δική μου φάτσα είναι poker face. Δεν καταλαβαίνεις τίποτε.

Στο δικό μας σπορ, δεν υπάρχει ρατσισμός

Είναι απωθημένο να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θέλω να συνδέσω το όνομά μου με μια συμμετοχή, για τα παιδιά μου, την οικογένειά μου, τους συμπολίτες μου.

Τότε, θα μπορέσω να κλείσω το κομμάτι του αθλητισμού.

Να έχω την επιβεβαίωση ότι όλα αυτά τα χρόνια στην ενόργανη γυμναστική άξιζαν. Έτσι κι αλλιώς, αξίζει ο αθλητισμός και το ξέρω. Σου δίνει πολλά. Αλλά θέλω και αυτό.

Ακούω διηγήσεις άλλων αθλητών που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες και θέλω να το ζήσω κι εγώ.

Αυτές τις ημέρες, μένω με τον Φεντερίκο Μολινάρι, τον κρικάκια. Τον φιλοξενώ, στον Άγιο Κοσμά. Αυτό είναι από τα μεγάλα οφέλη του αθλητισμού. Ανοίγει το μυαλό σου. Γνωρίζεις ανθρώπους από άλλες χώρες, συναναστρέφεσαι και μοιράζεσαι πράγματα μαζί τους. Μαθαίνεις τον πολιτισμό τους.

Στο δικό μας σπορ δεν υπάρχει ρατσισμός, ούτε κατά διάνοια. Όλοι είμαστε φίλοι. Μπορεί στον αγώνα να είμαστε αντίπαλοι, αλλά μετά είμαστε φίλοι.

Εντάξει, μπορεί να μην έχω παίξει μπάλα στην αλάνα, να μην έχω ζήσει όπως τα άλλα παιδιά, αλλά μετράω σημαντικές εμπειρίες. Έχω ταξιδέψει πολύ.

Ασχολήθηκα με τον πρωταθλητισμό την πιο δύσκολη περίοδο για τους ερασιτέχνες αθλητές.

Όμως, μόνο κέρδος έχεις, ακόμη κι όταν χάνεις.

Το μάθημα που πήρες από την ήττα σου θα σε φέρει πιο κοντά στο στόχο σου την επόμενη φορά.

Κλισέ, αλλά μεγάλη αλήθεια.

Ο Νίκος Ηλιόπουλος είναι πρωταθλητής της ενόργανης γυμναστικής, κάτοχος αργυρού μεταλλίου στους παράλληλους ζυγούς σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Καούκη