«Ένα ταξί, όσο γρήγορα και αν κινείται, αν δεν σε πάει στον προορισμό που θες, τότε είναι άχρηστο.
Με την ενέργειά του, ο Ντούμφρις ήταν εξαιρετικός στο πρώτο ημίχρονο, αλλά το φινάλε του ήταν τραγικό. Είχε έμμεση συμμετοχή στα δύο πρώτα γκολ της Ολλανδίας, παρότι δεν είχε ασίστ πριν από αυτά, ενώ ήταν εκνευριστικά οφσάιντ στο δεύτερο γκολ. Ωστόσο, ευτυχώς, το γκολ μέτρησε και με την καρφωτή κεφαλιά του (το πρώτο του γκολ με την Εθνική) ήταν τελικά το βράδυ του».
Οποίος αναρωτιέται για την ποδοσφαιρική αντίληψη των Ολλανδών, για το τι και πώς βλέπουν στο γήπεδο, πώς κρίνουν, πώς αξιολογούν, ας διαβάσει το παραπάνω σχόλιο ολλανδικής εφημερίδας. Με την καίρια σημείωση του πότε έγινε.
Την ώρα λοιπόν που ο ποδοσφαιρικός πλανήτης αποθέωνε τον Ντένζελ Ντούμφρις για την καταλυτική του παρουσία στη νίκη των «Oranje» στο εναρκτήριο παιχνίδι του περσινού Euro κόντρα στην Ουκρανία, παρουσία που συνδυάστηκε με ασίστ αλλά κυρίως το νικητήριο γκολ στο τέλος του παιχνιδιού, οι συμπατριώτες του τον επέκριναν, με το συγκεκριμένο μάλιστα σχόλιο να είναι από τα πιο ήπια.
Να σε κάψω Ντένζελ, να σ’ αλείψω μέλι.
Μαθημένος σε κάθε περίπτωση. Και όχι μόνο λόγω εθνικότητας αλλά περισσότερο λόγω… κεφαλιού. Αγύριστο.
Μπάλα κλωτσούσε, όσο θυμάται τον εαυτό του. Έλα όμως που δεν την κλωτσούσε καλά. Καθόλου καλά. Δεν υπήρχε ομάδα στην οποία έκανε, δεν υπήρχε ακαδημία επαγγελματικού club που τον ήθελε, δεν υπήρχε scout που να θεωρεί πως το έχει.
Η επιμονή και η αποφασιστικότητά του, ναι, υπήρχαν, αλλά αντιμετωπίζονταν με χλεύη. Ακόμα περισσότερο, όταν, έναν μήνα πριν ενηλικιωθεί, η Εθνική ομάδα της Αρούμπα (υπάρχει όντως…) τον κάλεσε για δύο φιλικά, ανεπίσημα παιχνίδια. Ο πατέρας του, Μπόρις, ήταν από εκεί, ενώ είχε και την επιλογή του Σουρινάμ, πατρίδα της μητέρας του, Μαρλίν (αγαπημένος ηθοποιός τους ο Ντένζελ Ουάνσιγκντον, το όνομά του το έδωσαν στον κανακάρη τους).
Ούτε καν όμως οι Σουριναμέζοι τον είχαν στα κατάστιχα τους. Φανταστείτε…
Έτσι, πήγε και έπαιξε στην Αρούμπα. Έχοντας πρώτα λάβει αυστηρότατες εγγυήσεις πως τα παιχνίδια θα ήταν τελείως ανεπίσημα. Μόνο έτσι δεν θα δεσμευόταν διεθνώς για το υπόλοιπο της επαγγελματικής καριέρας του.
Οξύμωρο, στα όρια του γελοίου. Για όλα. Σε όλα. Και για το επίρρημα (διεθνώς), και για το επίθετο (επαγγελματικής), και για το ουσιαστικός (καριέρας).
Ένας 18χρονος, ο οποίος εκείνη την εποχή δεν είχε ομάδα, χωρίς να ξέρει αν θα μπορέσει να παίξει οπουδήποτε επαγγελματικά, έχοντας “κοπεί” ως ανεπαρκής και χωρίς προοπτικές από οποιαδήποτε ομάδα Eredivisie (και όχι μόνο), να ξεκαθαρίζει φόρα παρτίδα σε ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα -της Αρούμπα έστω…- πως δεν θέλει να διαλέξει ποδοσφαιρικό διαβατήριο, γιατί κάποια στιγμή θα φτάσει να αγωνιστεί στην Εθνική Ολλανδίας.
Οι συμπαθέστατοι ποδοσφαιράνθρωποι (λέμε τώρα…) της χώρας της Καραϊβικής, αντί να του φορέσουν εκείνο το λευκό κουστουμάκι χωρίς κουμπάκια, με τα χεράκια να σταυρώνουν από πίσω, ασχολήθηκαν. Προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, αλλά ανταπόκριση δεν βρήκαν.
Πώς όμως να αλλάξεις γνώμη σε έναν ονειροπόλο; Ή, πόσο μάλλον, σε έναν ονειροπαρμένο; Το παιδί επιθετικός έπαιζε, όποτε και όπως έπαιζε, ως και την εφηβεία του. Τόσους και τόσους είχε να διαλέξει ως πρότυπο, να ξεχωρίσει ως είδωλο, σύγχρονους και παλαιότερους στο ποδοσφαιρικό περιβάλλον όπου διαβιούσε, αυτός πήγε και διάλεξε τον Ντιρκ Κάουτ.
Χωρίς σχόλια.
Όταν όλοι τού έδειχναν, με κάθε τρόπο, πως δεν κάνει, δεν μπορεί, δεν βγαίνει, αυτός σημείωνε προπονητικά σχήματα και ασκήσεις στον… τοίχο του δωματίου του, καταγράφοντας, εκεί, λεπτομερώς και καθημερινά την πρόοδο που (θεωρούσε πως) έκανε. Μόνο και μόνο για να τα βλέπει, να τα συλλογιέται, να τα εξετάζει κάθε στιγμή που είχε τα μάτια του ανοιχτά.
Δεν έμεινε, εννοείται, εκατοστό τοίχου άγραφο.
Ακόμα και ως επαγγελματίας. Ναι, τελικά έγινε και τέτοιος. Η Σπάρτα Ρότερνταμ τού πρόσφερε ένα συμβόλαιο, αμέσως μετά από εκείνα τα “διεθνή” παιχνίδια του στην Αρούμπα. Δεύτερη κατηγορία Ολλανδίας. Και πάλι καλά. Από εκεί και πέρα όμως, τα πάντα μπήκαν στη θέση τους. Πρώτα και κύρια, με τον ίδιο να βρίσκει τη δική του στο γήπεδο. Δεξιός μπακ.
Έκτοτε, πίσω δεν κοίταξε. Μόνο οι αντίπαλοί του υποχρεώνονταν να το κάνουν. Από τα άγραφα, από τα αζήτητα, δεύτερη κατηγορία Ολλανδίας, προβιβασμός στην πρώτη, Χέερενφεϊν, PSV, Ίντερ. Και διεθνής. Στα «πορτοκαλί».
«Ο τρόμος επιστρέφει», μια αλησμόνητη ατάκα ενός Ολλανδού τηλεσχολιαστή στο επόμενο παιχνίδι των «Oranje» στο περσινό Euro, κόντρα στην Αυστρία, όπου και πάλι σκόραρε, και πάλι αναγορεύτηκε κορυφαίος της αναμέτρησης. Εκείνα τα παιχνίδια θεωρούνταν τα καλύτερα της καριέρας του.
Μέχρι και ενάντια στις ΗΠΑ, όπου με δύο ασίστ και γκολ προσωποποίησε την πρόκριση της Ολλανδίας στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου.
Εκείνο το κουστουμάκι, το λευκό, ποιοι να το φοράνε άραγε πια;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: MUNDIAL 2022 | Faces: Ενέρ Βαλέντσια (Εκουαδόρ) / Κόντι Χάκπο (Ολλανδία) /
Ολιβιέ Ζιρού (Γαλλία) / Τακούμα Ασάνο (Ιαπωνία) / Ριτσάρλισον (Βραζιλία) /
Ρουζμπέχ Τσεσμί (Ιράν) / Λιονέλ Μέσι (Αργεντινή) / Τζαμάλ Μουσιάλα (Γερμανία) /
Κάρλος Κασεμίρο (Βραζιλία) / Καλιντού Κουλιμπαλί (Σενεγάλη) / Αλέξις Μακ Άλιστερ (Αργεντινή) /
Γιόσκο Γβάρντιολ (Κροατία) / Ρέμο Φρόιλερ (Ελβετία)
