Η μόνη φορά που ο Ντόμινικ Λιβάκοβιτς ένιωθε μέρος της ομάδας στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, στην παρθενική του κλήση σε μεγάλη διοργάνωση με την «Hrvatska», ήταν στις αναλύσεις των αντίπαλων εκτελεστών πέναλτι.
Καινοτομία του εκλέκτορα Ζλάτκο Ντάλιτς, ήθελε όλους και τους τρεις τερματοφύλακες της αποστολής παρόντες στη μελέτη που γινόταν, παρότι μικρή και περιεκτική, για τη μεθοδολογία, τα χούγια, τις συνήθειες όσων συνήθως θα στήνονταν πίσω από τη βούλα, απέναντι από την εστία, όταν ερχόταν η ώρα.
Και με την Κροατία, κακά τα ψέματα, συνήθως έρχεται. Στα πέντε τελευταία της νοκ άουτ παιχνίδια σε Παγκόσμιο Κύπελλο, έχει παίξει παράταση στα τέσσερα. Στα τρία πέναλτι. Το πρώτο αυτής της σειράς ήταν με τη Δανία, στην προηγούμενη διοργάνωση.
Η πρώτη φορά που οι τρεις, ο βασικός Σούμπασιτς, ο δεύτερος στην ιεραρχία Κάλινιτς και η αφεντιά του, έκατσαν να αναλύσουν, να συζητήσουν, να δουν Δανούς εκτελεστές. Αυτό που αποζητούσε ο εκλέκτορας με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, με αυτήν του την καινοτομία, ήταν αφενός να μετατρέψει όλους κοινωνούς, αφετέρου παραπάνω μάτια και ματιά. Ποτέ δεν ξέρεις.
Ο Λιβάκοβιτς στην περασμένη διοργάνωση ήταν ο μόνος Κροάτης που δεν πάτησε στο χορτάρι ούτε δευτερόλεπτο. Οι παρατηρήσεις του όμως βοήθησαν -όπως παραδέχτηκε αργότερα και ο τότε βασικός των Βαλκάνιων– τον Ντάνιελ Σούμπασιτς να αποκρούσει τρεις εκτελέσεις Δανών και έτσι να ανοίξει τον δρόμο των Βαλκάνιων για την ενδοξότερη στιγμή της ιστορίας τους, με την πορεία ως τον Τελικό.
Τέσσερα χρόνια (παρά κάτι μήνες) αργότερα, ο Λιβάκοβιτς είναι ο πρώτος, ο βασικός. Θέση που πήρε στην ιεραρχία αμέσως μετά την πρεμιέρα του περσινού Euro. Οι παραστάτες του άγνωστο -ακόμη- αν είχαν ανάλογη με την πρότερη δική του συμβολή στο déjà vu.
Όχι προσωπικό αλλά συλλογικό, εθνικό. Και καρμικό επίσης. Τρία πέναλτι απέκρουσε και αυτός κόντρα στην Ιαπωνία. Πάλι σε νοκ άουτ αναμέτρηση των «16» Παγκόσμιου Κυπέλλου και, έτσι, πάλι, προσωποποίησε πρόκριση Κροατίας σε προημιτελικά. Δεν είναι τυχαίο. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Τρεις φορές έχει γίνει στην ιστορία, οι δύο από Κροάτες. Και στις δύο ήταν -από διαφορετικό μετερίζι έστω- μέσα.
Ριζικό. Στην μπασκετομάνα του Ζαντάρ γεννήθηκε. Ο πατέρας του, μηχανικός (και πολιτικός, έχοντας μάλιστα διατελέσει για κάποια φεγγάρια Υπουργός Θαλάσσης, Μεταφορών και Υποδομών σε παλαιότερη Κυβέρνηση), ήταν αυτός που έχτισε το νέο κλειστό γήπεδο της τοπικής ομάδας, του καμαριού της πόλης. Και όλο καμάρι έχει να λέει πως το πρώτο σουτ, το πρώτο καλάθι, ο κανακάρης του το πέτυχε, πηγαίνοντάς τον, ιδιωτικά τελείως, να του δείξει τι έφτιαξε ο μπαμπάς Ζντράβκο.
Δεν ήταν το ζητούμενό του να οδηγήσει στα παρκέ τον μικρό. Ποτέ δεν μπλέχτηκε, γενικά, η οικογένεια. “Γραμματιζούμενοι” όλοι. Καθηγήτρια αγγλικών η μητέρα, φημισμένος ακτινολόγος (και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της μπασκετικής ομάδας της Ζαντάρ) ο ένας του παππούς. Τα έπαιρνε τα γράμματα και ο «Λίβι», έχει δεσμευτεί πως θα σπουδάσει Διπλωματία και Πολιτικές Επιστήμες, αλλά, όπως και το μπάσκετ, έτσι και δαύτα μπήκαν στην άκρη για χάρη της μπάλας.
Για χάρη της εστίας για την ακρίβεια. Δεν ξεκίνησε με σκοπό να γίνει τερματοφύλακας, μα του προέκυψε μόλις στη δεύτερη προπόνηση. Επιλογή. Χαρακτηριστική σίγουρα για έναν εξάχρονο. Δεν τη μετάνιωσε. Παρότι μοιάζει βαλτωμένος. Πέρασε όλα τα στάδια της προβλεπόμενης εξέλιξης και διαδικασίας και εδώ και έξι χρόνια είναι αναντικατάστατος στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ.
Στις 9 Ιανουαρίου θα πατήσει στα 28. Πολλά χρόνια, πάνω από 250 παιχνίδια με τη φανέλα των «Μπλε». Δεν υπάρχουν πολλοί που μένουν και παίζουν τόσα εκεί. Δεν υπάρχουν πολλοί που αξίζουν για να κάνουν το βήμα παραπάνω.
Το βήμα στο εξωτερικό. Είχε τις ευκαιρίες να το κάνει, με διάφορους μνηστήρες να εμφανίζονται κατά καιρούς.
Δεν προχώρησε. Παντρεύτηκε την -από την εφηβεία κοπελιά του- Έλενα. ο Κρουζ, το μεγαλόσωμο και εντυπωσιακό χάσκι του ζευγαριού, από κουτάβι που τον πήραν μαζί τους στο Ζάγκρεμπ, έφτασε στα έξι του και είναι απόλυτα αναγνωρίσιμος πλέον σε όλη την πόλη. το γειτονάκι του, ο κολλητός του από την παιδική ηλικία, οπότε και μοιράζονταν τις αλάνες και τις παιδικές χάρες, ο Σίμε Βρσάλικο, έχει ουσιαστικά ήδη ολοκληρώσει τη δική του ποδοσφαιρική διαδρομή. αλλά αυτός ακόμη εκεί.
Ούτε και η προ τριετίας λεζάντα που του έκανε ο Ίκερ Κασίγιας, το μεγάλο του είδωλο (τον συμπατριώτη τού «Σαν Ίκερ», τον Δαβίδ Ντε Χέα, θεωρεί ο Κροάτης τον κορυφαίο του πλανήτη στην εστία), βοήθησε. «Φέτος θα παρακολουθώ στενά τον Ντομινίκ Λιβάκοβιτς. Παίζει στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ και είναι 24 χρόνων. Ενδιαφέρον», το τότε χαρακτηριστικό τιτίβισμα του Ισπανού.
Μόνο σίγουρο πως πλέον δεν (θα) χρειάζεται καμία διαφήμιση. Εις τον αιώνα τον άπαντα. Και αν χρειαστεί, ας έχουμε κατά νου πως ακολουθεί ακόμη ένα νοκ άουτ παιχνίδι για την Κροατία…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: MUNDIAL 2022 | Faces: Ενέρ Βαλέντσια (Εκουαδόρ) / Κόντι Χάκπο (Ολλανδία) /
Ολιβιέ Ζιρού (Γαλλία) / Τακούμα Ασάνο (Ιαπωνία) / Ριτσάρλισον (Βραζιλία) /
Ρουζμπέχ Τσεσμί (Ιράν) / Λιονέλ Μέσι (Αργεντινή) / Τζαμάλ Μουσιάλα (Γερμανία) /
Κάρλος Κασεμίρο (Βραζιλία) / Καλιντού Κουλιμπαλί (Σενεγάλη) / Αλέξις Μακ Άλιστερ (Αργεντινή) /
Γιόσκο Γβάρντιολ (Κροατία) / Ρέμο Φρόιλερ (Ελβετία) / Ντένζελ Ντούμφρις (Ολλανδία) /
