Περίεργη αίσθηση, άβολη.
Πρεμιέρα Μουντιάλ δίχως προσμονή, χωρίς το soundtrack από τα τζιτζίκια και σε μη φίλια ποδοσφαιρικά εδάφη. “Ξενέρωτη”, με τους διοργανωτές Καταριανούς, από τους οποίους δεν γνωρίζαμε κυριολεκτικά ούτε ένα ποδοσφαιριστή, να αντιμετωπίζουν το εξωτικό Εκουαδόρ, το οποίο φέρνει αχνά στο θυμικό μόνο το «καγκουρό του Κίτο», Φέλιξ Μπόρχα.
Φαντασμαγορική τελετή έναρξης, όπως αναμενόταν, παρά το “μούδιασμα” της Δύσης γι’ αυτό το Παγκόσμιο. Ο κινηματογραφικός «Θεός», Μόργκαν Φρίμαν, να δίνει πολιτικά ορθά μαθήματα ζωής οκλαδόν στα 85 του, ένα είδωλο, ο frontman των BTS Γιούνγκ Κουκ, ο οποίος στην Άπω Ανατολή -και όχι μόνο- σπάει εφηβικές καρδιές και ταμεία, να γεμίζει τη σκηνή και το υπερβολικά πολύ λευκό στις εξέδρες από τις κελεμπίες. Ξένο, αραβικό φόντο, με διάφορα πέπλα να το σκεπάζουν.
Και το ποδόσφαιρο πού είναι;
Το ποδόσφαιρο ήταν στον Ενέρ Βαλέντσια. Γιατί όσα κι αν κάνει η FIFA, όσα κι αν επιτάσσουν τα λεφτά, στο τέλος εκείνο που αναδύεται πάντα είναι το ποδόσφαιρο. Αρχηγός του Εκουαδόρ, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στα Παγκόσμια Κύπελλα, ξεπερνώντας τον μυθικό «Τιν» Ντελγάδο. Ενέρ Ρεμπέρτο Βαλέντσια Λάστρα.
Από τις εξωτικές Εσμεράλδες της χώρας του Ισημερινού, φτωχόπαιδο αλλοτινής εποχής. Σε ένα ντιβάνι κάτω από τις εξέδρες του Estadio George Capwell στο λιμάνι του Γουαγιακίλ κοιμόταν ο Ενέρ, όταν πρωτοπήγε να παίξει ποδόσφαιρο στην Έμελεκ.
Στο μισάωρο του εναρκτήριου αγώνα είχε σκοράρει ήδη τρία γκολ. Μέτρησαν τα δυο, γιατί το πρώτο ακυρώθηκε με αυτόν τον varίσιο νεωτερισμό της FIFA με το «cartoonized offside». Θα είχε χατ-τρικ σε 30 λεπτά ο Βαλέντσια, αν η γάμπα του συμπαίκτη του δεν ήταν μερικά εκατοστά μπροστά από το σώμα του αντιπάλου.
Με τα γκολ του έσβησε και τις “πληροφορίες” των πονηρών, ότι τάχα το Κατάρ “αγόρασε” και τον αγώνα εκτός από τις ψυχές τις συνειδήσεις των ποδοσφαιρόφιλων. Στην πραγματικότητα το Κατάρ αγόρασε μόνο τα λευκά κολλάρα των αξιωματούχων της FIFA και τίποτε άλλο.
Πολύ απλά γιατί οι “Βαλέντσια” δεν αγοράζονται. Ειδικά όσο το άθλημα παραμένει αχτίδα φωτός των περιφρονημένων, εκείνων που αναζητούν τη διέξοδο σε έναν κόσμο πλήρους εμπορευματοποίησης και επιβολής της εκάστοτε μαρκετίστικης “ιδέας”.
Ταυρί κανονικό ο Ενέρ. Όπου κι αν πήγε δεν περιοριζόταν να κάνει απλώς τη δουλειά. Κορυφαίος στην Έμελεκ, κορυφαίος στην Πατσούκα, μεταγραφή στη φανταχτερή Premiership στα «Σφυριά», επειδή, όπως δήλωσε, έμαθε την ιστορία (!) της από το Green Street, βόλτα στο Λίβερπουλ για την Έβερτον, επιστροφή ξανά στο Μεξικό για την Τίγκρες, λιμάνι στην Πόλη με τη φανέλα της «Φενέρ».
Πολλά γκολ. Παντού και πάντα, ίσως με μια μικρή εξαίρεση στο πέρασμά του από τους «Toffees». Πάντοτε όμως τα καλύτερα τα κρατούσε για την Εθνική του ομάδα. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, αυτά τα παιδιά έχουν πολύ ψηλά το εθνικό φρόνημα. Δεν είναι ζήτημα παιδείας, νοοτροπίας, κοινωνικής “τοποθέτησης”.
Το έχουν έμφυτο, το διατηρούν σαν αόρατο ομφάλιο λώρο διασύνδεσης με αναμνήσεις και βιώματα. Δεν είναι στατιστική και story στο Instagram η συμμετοχή με τα εθνικά χρώματα, πολλώ δε η ενεργή παρουσία σε ένα Μουντιάλ. Τουλάχιστον δεν έχει γίνει εντελώς διεκπεραιωτική ακόμη.
Ο Βαλέντσια έχει όλο το ποδοσφαιρικό πακέτο. Φήμη “δύσκολου παιδιού”, ένταλμα σύλληψης το 2016 για μη καταβολή διατροφής, απαγωγή οικογενειακού προσώπου, της αδελφής του, με σκοπό να του ζητήσουν λύτρα, ακόμα και διασύνδεση με το δικό μας Πρωτάθλημα, μιας και έχει προταθεί πολλάκις στο παρελθόν σε όλες τις μεγάλες ελληνικές ομάδες.
Δεν τον έβγαλε ο δρόμος (και) στην Ελλάδα, ειδάλλως θα διαβάζαμε διθυράμβους και αποθεωτικά σχόλια από τον πρόθυμο Τύπο. Δεν είναι ασφαλές δείγμα η εμφάνιση εναντίον τού (πολύ) αδύναμου Κατάρ. Αποτελεί όμως παράσταση νίκης, αφήνει υπόσχεση για τα επόμενα παιχνίδια του Εκουαδόρ, τα σοβαρά τεστ κόντρα σε Ολλανδία και Σενεγάλη.
Λογικά τους τρεις βαθμούς με τους οικοδεσπότες θα τους εξασφαλίσουν όλοι οι υπόλοιποι στον όμιλο, δυνητικά ίσως βγουν και τα σκουριασμένα κόλπα με τις ισοβαθμίες, το goal average και όλα τα παλιά αγαπημένα συμπαρομαρτούντα των μεγάλων τουρνουά.
Για να τα καταφέρουν όμως και οι υπόλοιποι, οφείλουν να αναδείξουν τους δικούς τους “Βαλέντσια”.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αντώνης Νικοπολίδης: Ένα αλλιώτικο Μουντιάλ
