Δεν το συνηθίζουν. Δεν το ‘χουν στα ποδοσφαιρικά τους γονίδια. Δεν το θέλουν.
Όχι πως δεν το ξέρουν, αλλά Σλάβοι είναι, Βαλκάνιοι, την άμυνα δεν την γουστάρουν. Να παίζουν θέλουν. Τσαλίμια ψάχνουν, δημιουργία, φαντασία, θέαμα και γκολ.
Όχι πως δεν είχαν αμυντικούς οι Κροάτες. Έστω και αν τους αντιμετώπιζαν ως αναγκαίο κακό, χωρίς ποτέ να τους τοποθετούν ισάξια των λογιών-λογιών καλλιτεχνών που γέμιζαν τις ομάδες τους. Και παρότι κάθε πορεία τους, κάθε στιγμή τους, από την στιγμή της ανεξαρτητοποίησης γεμάτη από ποιότητα και εκεί στην καρδιά της άμυνας ήταν. Στίματς, Μπίλιτς, Τούντορ στην τριταθλήτρια κόσμου το 1998. Τσόρλουκα, Λόβρεν, Βίντα, αυτοί που συναγωνίζονταν για τις δυο θέσεις στη φοβερή της πορεία στον Τελικό το 2018.
Τότε ο Γιόσκο Γβάρντιολ μόλις πάταγε στα 16 του. Το σημαντικό όμως είναι πως τότε μέτραγε τις πρώτες-πρώτες του εβδομάδες ως κεντρικός αμυντικός. Αριστερός μπακ και ενίοτε χαφ έπαιζε από τα οκτώ του, όταν ο πατέρας Τίχομιρ, ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής και στα δικά του νιάτα, τον έγραψε στον πρώτο του σύλλογο. Και εκεί έπαιζε ως και τα 15.
Σε μια χώρα που τα ταλέντα βγαίνουν με τη σέσουλα, με την ηλικία όπου κρίνονται και αξιολογούνται για πρώτη φορά, λόγω ποικιλίας και ανταγωνισμού, ολοένα και να χαμηλώνει με την πάροδο των χρόνων, ο «Πέπα» δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, Δεν συγκινούσε, δεν ενδιέφερε, δεν απασχολούσε.
Τόσο που ακόμα και όταν η πανταχού παρούσα στο κροατικό ποδόσφαιρο, Ντιναμό, μπήκε σφήνα στο… και πέντε της συμφωνία του με τη συμπολίτισσα Λοκομοτίβα και τον έφερε στη “μεγάλη” του Ζάγκρεμπ, οι ειδήμονες αντέδρασαν με έκπληξη. Τι στο καλό θέλει και χρειάζεται έναν μέτριο (στην καλύτερη) η φάμπρικα παραγωγής ταλέντου και χρημάτων της Ντιναμό; Και ειδικότερα στα 15 του, ηλικία μεγάλη, πολύ μεγάλη για τα μέτρα και σταθμά της εξελικτικής διαδικασίας των «Μπλε».
Τόσο που ακόμα και ο ίδιος εξέταζε -από τότε- εναλλακτικές, αν δεν προχωρούσε η μπάλα. Βασικότερη, πιο οικεία, το ψάρεμα, η δουλειά με την οποία έτρεφε την πενταμελή οικογένεια (έχει και δύο μεγαλύτερες αδερφές) ο πατέρας του.
Τα δίχτυα όμως, ως επαγγελματικό τουλάχιστον μέσο, θα έμεναν στο καρνάγιο μετά τις πρώτες προπονήσεις του με την U15, μιας και ο τεχνικός της Ντιναμό, Ντάλιμπορ Πόλντρουγκατς, άλλαξε τα πάντα με μια του απόφαση. Τον πήρε από τα αριστερά, τον ξέκοψε τελείως από το κέντρο και τον έβαλε στην καρδιά της άμυνας. Κεντρικός αμυντικός. Χωρίς όμως να του κόψει τίποτα άλλο.
Η ευχέρεια με την μπάλα στο ζερβό του πολύτιμη στο build up. Τόση και τέτοια που μέχρι και κόπια, σε άλλη μορφή, σε άλλο στιλ, σε άλλο ποδόσφαιρο, του Βέλιμιρ Ζάγιετς τον χαρακτήρισαν οι συμπατριώτες του. Το ύψος του (1.85) μπορεί να μην ήταν το ιδανικό, αλλά όσοι πόντοι (ακόμα και αν) του έλειπαν τούς αναπλήρωνε με μαχητικότητα, ταχύτητα, δυναμισμό. Δεν ένιωθε. Δεν έβλεπε. Δεν καταλάβαινε.
«Αν αυτός στα 20 του δεν παίζει βασικός στην Εθνική Κροατίας, τότε κάποιος θα πρέπει να πάει φυλακή».
Δεν το είπε χαμηλόφωνα ο Πόλντρουγκατς. Δεν το ψιθύρισε στο αφτί του πιτσιρικά για να τον πείσει. Δεν το εμπιστεύτηκε σε φίλους ή διοικητικούς. Δεν το ξεστόμισε μεθυσμένος ούτε και με πρόθεση να δικαιολογήσει τη δική του έμπνευση για τη μετατόπιση του μικρού.
Το έκανε δημοσίως, χωρίς να κρυφτεί, με ό,τι παραπανίσιο ντεσιμπέλ μπορούσε να δώσει στη φωνή του. Για ένα παιδί που δεν υπήρχε στο άψογα χαρτογραφημένο τοπίο του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου στην Κροατία. Από εκεί και πέρα όμως, μπήκε σε κάθε γωνιά του παγκόσμιου επαγγελματικού.
Η παρέλαση των scouts, η οποία έτσι κι αλλιώς γίνεται σε εβδομαδιαία βάση στα απανταχού φυτώρια των δαλματικών ακτών, αφορούσε σ’ αυτόν σχεδόν αποκλειστικά. Αυτό ήταν. Άλλο νερό στον μύλο δεν χρειαζόταν, παρά μόνο αυτό που χρειάστηκε για να τον βάλει μπροστά.
Όπως τόσες και τόσες φόρες, για τόσους και τόσους ποδοσφαιριστές που έχουν αναδειχθεί, προωθηθεί, προβληθεί και, εν τέλει, (μοσχο)πωληθεί από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ.
Η ταχύτητα της εξέλιξης του πλέον, η ταχύτητα των αλλαγών που έζησε, ζαλίζει. Ακόμα και στην περιγραφή τους. Οκτώβριο ’19 ντεμπούταρε στην πρώτη ομάδα των «Μπλε». Για τρία λεπτά, ερχόμενος από τον πάγκο. Νοέμβριο ξεκίνησε για πρώτη φορά βασικός. Ιανουάριο υπεγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο και από τον Φεβρουάριο δεν έχασε παιχνίδι.
Εν μέσω ξεσπάσματος πανδημίας, η Λειψία έδωσε 22 εκατ. ευρώ το ίδιο καλοκαίρι και τον αγόρασε, συμφωνώντας για την παραμονή του στο Ζάγκρεμπ για ακόμα μια χρονιά. Στο τέλος της συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της «Hrvatska» για το Euro και, παρότι rookie, ήταν βασικός σε όλα τα παιχνίδια της.
Και είναι βασικός έκτοτε. Προσωποποιώντας την αλλαγή φρουράς όχι μόνο στην αμυντική της γραμμή αλλά συνολικά στην Εθνική Κροατίας, η οποία συνεχίζει στην τελική 16άδα της διοργάνωσης, στηριζόμενη και στην άμυνά της. Ένα γκολ όλο κι όλο δέχτηκε στα τρία παιχνίδια του ομίλου. Στο τελευταίο, κόντρα στο Βέλγιο, το μηδέν τής έφτανε για την πρόκριση.
Κρατήθηκε. Ναι, και εξαιτίας της μνημειώδους αστοχίας του Λουκάκου, αλλά -κυρίως- χάρη στην επιβλητική, πληθωρική παρουσία του 20χρονου μασκοφόρου (απότοκο ενός κατάγματος στη μύτη, λίγες μέρες πριν τη σέντρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου) στην άμυνα αλλά και σε όλη τη δομή του παιχνιδιού των Βαλκάνιων, στον τρόπο που πολλές φορές ο ίδιος φροντίζει να το φτιάχνει και, ενίοτε, ήδη, να το ορίζει.
Ώπα. Εικοσάχρονου;
Προφανώς γλύτωσαν οι φυλακές στο Ζάγκρεμπ από παραπανίσιους τρόφιμους…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: MUNDIAL 2022 | Faces: Ενέρ Βαλέντσια (Εκουαδόρ) / Κόντι Χάκπο (Ολλανδία) /
Ολιβιέ Ζιρού (Γαλλία) / Τακούμα Ασάνο (Ιαπωνία) / Ριτσάρλισον (Βραζιλία) /
Ρουζμπέχ Τσεσμί (Ιράν) / Λιονέλ Μέσι (Αργεντινή) / Τζαμάλ Μουσιάλα (Γερμανία) /
Κάρλος Κασεμίρο (Βραζιλία) / Καλιντού Κουλιμπαλί (Σενεγάλη) / Αλέξις Μακ Άλιστερ (Αργεντινή)
