Ένας επικός Τελικός. Μια απίθανη γιγαντομαχία δυο πολύ μεγάλων του σπορ, μια συνωμοσία πλανητών για να βιώσουμε όλα τα συναισθήματα.
Γι’ αυτό δεν τελείωνε ο Τελικός, γι’ αυτό από το 70’ και μετά παρακολουθήσαμε ένα από τα μεγαλύτερα αραβουργήματα που μπορεί να προσφέρει το ποδόσφαιρο. Συναρπαστικό φινάλε στην κανονική διάρκεια, συγκλονιστικό ημίωρο στην παράταση, απίθανο άγχος στη διαδικασία των πέναλτι. Και με το τελευταίο πέναλτι του Μοντιέλ να επέρχεται η κάθαρσις.
Φέρτε στο νου την εικόνα του Λιονέλ Μέσι ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν εκτελέσει το πρώτο πέναλτι. Έκλεισε τα μάτια, απομονώθηκε στο χωροχρόνο, ταξίδεψε σε μέρη που μονάχα ο ίδιος ξέρει. Η γλώσσα του σώματος τα έλεγε όλα. «Το πέναλτι της ζωής του». Ελάχιστες αισθήσεις στη ζωή πλησιάζουν το στιγμιαίο θάνατο ενός κρίσιμου πέναλτι. Ο «Λέο» άνοιξε τα μάτια, καμία σύσπαση στο πρόσωπο, μεταφυσικά καθησυχαστικό βλέμμα, ελάχιστη φόρα, χειρουργική εκτέλεση. Το ψυχολογικό αβαντάζ στην Αργεντινή.
Το μόνο που έλειπε με το πέναλτι που άνοιξε το σκορ ήταν το χαρακτηριστικό hesitation στο προτελευταίο βήμα. Ο σπουδαίος Γιορίς δεξιά, η μπάλα αριστερά. Γκολ. Στο 23ο λεπτό του Τελικού του 22ου Παγκόσμιου Κυπέλλου και στο πρώτο πέναλτι του ματς της ζωής του. Μια ανάσα μπροστά, μια θέση πιο κοντά στο πάνθεον με τους αθάνατους του σπορ. Στους οποίους δικαιωματικά θα μπει και ο αδιανόητος Κιλιάν Εμπαπέ.
Στον Τελικό ενάντια στη Γαλλία όμως ήταν η βραδιά του Μέσι, η βραδιά που ο ανολοκλήρωτος έρωτας βρίσκει ανταπόκριση, η βραδιά που θα μνημονεύεται ες αεί.
Η αληθινή σχέση αγάπης μπορεί να υπάρξει μόνο σαν συνδυασμός δυνάμεων και ενέργειας στην πορεία προς την αθανασία. Για να αναγνωρίσουμε όμως την αξία της και προοδευτικά να κρατήσουμε γερά τα ηνία, μέχρι να τα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, σημασία έχει να αξιολογήσουμε σωστά το ταξίδι και να το τοποθετήσουμε δίκαια στη θέση που ανήκει στην ιστορία. Γιατί οποιαδήποτε μορφή αθανασίας εξασφαλίζεται μόνο μέσα από μια διαρκή συμμετοχή στη δημιουργική διαδικασία ενός μοναδικού ταξιδιού.
Για τον Λιονέλ Μέσι ήταν ένα θριαμβευτικό και αναζωογονητικό ταξίδι, μια ολοκλήρωση επίπονη που γράφτηκε όχι από τον μεγαλύτερο του καιρού μας αλλά έναν εκ των κορυφαίων όλων των καιρών, όλων των εποχών. Ήταν αδύνατον πριν απ’ αυτόν τον Τελικό να μην ψάξουμε μέσα μας αναφορές, εικόνες και το εξιδανικευμένο παρελθόν στο καρουζέλ των αναμνήσεων, στις διηγήσεις των παλαιότερων.
Αυτός ο Τελικός σε επίπεδο διλήμματος δεν θα μπορούσε να είναι μια απλοϊκή τελική απάντηση στο αιώνιο δίλημμα «Μαραντόνα ή Πελέ», όπως -ορθά- προκάλεσαν όλα τα media. Ο καταπονημένος Μέσι στη δύση της καριέρας του με μια χειρότερη θεωρητικά ομάδα εναντίον του υπερπαίκτη Εμπαπέ και της πλήρους σε όλες τις γραμμές Γαλλίας. Δυο κοσμοθεωρίες, αμέτρητα παράγωγα, μια κοινή συνισταμένη. Το ποδόσφαιρο.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο στην εποχή που η εστίαση προσοχής αποτελεί το κύριο πρόβλημα και ζητούμενο, να ομονοήσουν τόσοι εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο γύρω από το όνειρο ενός ανθρώπου. Βομβαρδισμός πληροφοριών, εικόνες να διαδέχονται η μια την άλλη, “περιεχόμενο κενό περιεχομένου”. Κι όμως, αποδεικνύεται ότι πάντοτε οι άνθρωποι θα αναζητούν το κλείσιμο, την ολοκλήρωση και θα παρακινούνται όχι από τα οφέλη αλλά το κίνητρο της αυτοπραγμάτωσης. Η θέση στην ιστορία, το αίσθημα της αιωνιότητας, της αθανασίας. Ο εγκέφαλος έχει ανάγκη την ολοκλήρωση, τον βοηθούν να επεξεργαστεί και να αντιληφθεί τα συναισθήματα, να κατανοήσει, να απαντήσει όλα τα βαθιά και πολύ προσωπικά ερωτήματα.
Το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη ενώθηκε νοητά σε αυτό το ταξίδι με τον Λιονέλ Μέσι, δίχως να παραγνωρίζει το μεγαλείο του Εμπαπέ, την αξία του Μόντριτς, το μέγεθος του Ρονάλντο, το ταλέντο του Μπέλινγκχαμ. Το κοινό έγινε μέρος της εσωτερικής διαδικασίας του Αργεντινού για αυτό το περιβόητο “κλείσιμο”, την ολοκλήρωση, για να μην αισθανθεί χαμένος, για να μην είναι μόνος. Δεν ήταν μια τάση επείγουσας ανάγκης, δεν ήταν μια μεροληπτική επιλογή. Είναι η επίκληση στο συναίσθημα, η επιτακτική κοινωνική ανάγκη για δημιουργία ηρώων, για ιστορίες που θα διηγούνται οι σημερινοί 20άρηδες στα εγγόνια τους.
Θυμηθείτε πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Με την απρόσμενη ήττα της Αργεντινής από τη Σαουδική Αραβία, με μια ακατάσχετη ρητορική μίσους και καφρίλας στα social media. Εύκολο, ανέξοδο το ανάθεμα στον καιρό της υποτιθέμενης ανωνυμίας και της καταδίωξης του click και του like. Ο Μέσι ντύθηκε Ελ Σιντ, κατάλαβε ότι πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο, να ξοδέψει τις τελευταίες δυνάμεις, όσες του επέτρεπε το κορμί του στα πατημένα 35.
Σύμμαχός του ήταν το μυαλό, η συναισθηματική νοημοσύνη, το κίνητρο. Η Αργεντινή βαθμηδόν βελτιώθηκε, στάθηκε στα πόδια της, ξεπερνούσε τα εμπόδια ένα-ένα, άλλο ευκολότερα, άλλο με τη βοήθεια της τύχης, άλλο με την αδιαμφισβήτητη ποιότητά της. Έγινε φαβορί για μια θέση στον Τελικό, όταν παραμέρισε τις προκαταλήψεις, όταν έπαψε να αναζητά τις απαντήσεις που επιθυμούσε περισσότερο και είδε καθαρά το στόχο.
Ο Μέσι σε όλη αυτή τη διαδικασία δεν μπορούσε να σταθεί αμέτοχος, δεν ήταν δυνατόν να αφήσει την αβεβαιότητα να καταπιεί την αίσθηση της ασφάλειας και της ευημερίας που του έχουν εξασφαλίσει κυρίως τα χρόνια του στην Μπαρσελόνα. Αποφάσισε ότι σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο θα πάψει να είναι brand, θα σταματήσει να εξυπηρετεί τους άλλους και θα ηγηθεί της ομάδας.
Οι αδιάκοπες συγκρίσεις με τον Ντιέγκο, η αδυσώπητη αναμονή του κοινού να τον περιμένει να “αποδείξει” πράγματα που δεν είναι καν δικά του, οι ρήτρες υποχρεωτικότητας μιας ολόκληρης βιομηχανίας που γυρεύει να εκμεταλλευτεί και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα και της λάμψης του. Τις ζωές μας τις εκλαμβάνουμε ως ξεχωριστή ιστορία και είναι πολύ δύσκολο να δώσουμε το σωστό τέλος, όταν η ιστορία τελειώνει ακριβώς στο τελευταίο σκαλοπάτι πριν την ολοκλήρωση.
Το άγγιγμά του στη μπάλα στο δεύτερο γκολ, αυτό το αδιανόητο εξωτερικό κουντεπιέ που έβγαλε τον Μακ Άλιστερ μόνο στο ξέφωτο. Αυτό ήταν ο Μέσι, περισσότερο και από το δυσκολότερο και κρισιμότερο πέναλτι της καριέρας του. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ο Αλέξις ήταν να τη σπάσει στο σωστό χρόνο στον Ντι Μαρία. 2-0 σε Τελικό, πριν καν βγει το ημίχρονο. Μετά υποκλίθηκε κι εκείνος στο μεγαλείο αυτού του τρομερού παιδιού από το γαλλικό γκέτο. Όταν η Γαλλία επέστρεψε και απέκτησε το ψυχολογικό αβαντάζ στο ματς, ο «Λέο» βρήκε πολύ βαθιά μέσα του τις τελευταίες ικμάδες δύναμης. Πρώτα το σουτ που απέκρουσε ο Γιορίς και για μερικά εκατοστά στοίχισε το χουλιγουντιανό τέλος από μια συγκλονιστική ιστορία.
Και μετά το γκολ στην παράταση που δεν τίναξε ποτέ δίχτυα, θαρρείς και όλα για αυτόν τον άνθρωπο στο κυνήγι του Ιερού Δισκοπότηρου της ζωής του έπρεπε να είναι δύσκολα, δύσβατα, αδύνατα. Άγνωστο τι αισθάνθηκε, όταν ο Εμπαπέ ισοφάρισε στο 117ο λεπτό, το βέβαιο είναι πως ήταν αποκαμωμένος, ψυχολογικά διαλυμένος, συντετριμμένος. Οποιοσδήποτε άλλος θα υποκλινόταν στα νιάτα, στο καινούριο που ήρθε και τα σαρώνει όλα. Με το ταλέντο, την επιμονή, το σφρίγος, τα φυσικά προσόντα, την κλάση.
Είναι 24 χρονών παιδί ο Κιλιάν Εμπαπέ. Έχει ήδη κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο ως πρωταγωνιστής, στον Τελικό του Κατάρ έγινε και ο πρώτος με χατ τρικ μετά τον Τζεφ Χαρστ σε εκείνον τον πολυθρύλητο Τελικό του ’66 στο Wembley.
Η αξία του Κιλιάν δίνει περισσότερη δόξα στον «Λέο».
Και χάρισε σε όλους εμάς έναν συγκλονιστικό Τελικό, μια απίθανη ιστορία, που πέρασε από χίλια κύματα, μέχρι να τοποθετηθεί το τελευταίο κομμάτι στο παζλ. Το κομμάτι με το Χρυσό Κύπελλο.
Θα περάσει καιρός, θα αναδιαρθρωθούν οι λεπτομέρειες, το θυμικό θα αποφασίσει τι θα κρατήσει και τι θα λησμονήσει η ιστορία. Τα κενά πολλές φορές συμπληρώνονται μόνα τους, έτσι επιτάσσει η λαϊκή ετυμηγορία που οδηγεί τα συναισθήματα με σαφήνεια στην πλήρη κατανόηση της ιστορία. Το υπόλοιπο κομμάτι ακουμπά στην αυτογνωσία, στην κάθαρση, στο μαρτύριο που λαμβάνει τέλος.
Δεν ήταν μαρτύριο που οδήγησε στην κάθαρση. Δεν ήταν ένα ασήμαντο ταξίδι. Δεν ήταν ατελέσφορο όλο αυτό που έζησε ο Λιονέλ Μέσι.
Ήταν γραφτό να μπει και το δικό του όνομα στην ούγια των ηρώων μιας χώρας που το ποδόσφαιρο το λογίζει σαν κάτι διαφορετικό, βαθύτατα συναισθηματικό, σχεδόν μεταφυσικό.
1978 Μάριο Κέμπες.
1986 Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
2022 Λιονέλ Μέσι.
Και οι επόμενες γενιές βρήκαν τον Προφήτη τους.
CHECK IT OUT: Μουντιάλ 2022: Τα δέκα κλικ του Τελικού
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: MUNDIAL 2022 | Faces: Ενέρ Βαλέντσια (Εκουαδόρ) / Κόντι Χάκπο (Ολλανδία) /
Ολιβιέ Ζιρού (Γαλλία) / Τακούμα Ασάνο (Ιαπωνία) / Ριτσάρλισον (Βραζιλία) /
Ρουζμπέχ Τσεσμί (Ιράν) / Λιονέλ Μέσι (Αργεντινή) / Τζαμάλ Μουσιάλα (Γερμανία) /
Κάρλος Κασεμίρο (Βραζιλία) / Καλιντού Κουλιμπαλί (Σενεγάλη) / Αλέξις Μακ Άλιστερ (Αργεντινή) /
Γιόσκο Γβάρντιολ (Κροατία) / Ρέμο Φρόιλερ (Ελβετία) / Ντένζελ Ντούμφρις (Ολλανδία) /
Τζουντ Μπέλινγκχαμ (Αγγλία) / Ντόμινικ Λιβάκοβιτς (Κροατία) / Κριστιάνο Ρονάλντο (Πορτογαλία) /
Ναουέλ Μολίνα (Αργεντινή) / Σοφιάν Άμραμπατ (Μαρόκο) / Χουλιάν Άλβαρεζ (Αργεντινή) /
Ουαλίντ Ρεγκραγκί (Μαρόκο) / Λούκα Μόντριτς (Κροατία)
