Λίγες ώρες μετά το τελευταίο παιχνίδι της Ελλάδας με το Μαυροβούνιο… Μια -όσο το δυνατόν πιο- ψύχραιμη ματιά στο χθες, το σήμερα και το αύριο της Εθνικής.
Η απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο είχε διαφανεί μήνες πριν, το είχατε διαβάσει και εδώ, καθώς, σε όλες τις απόπειρες προσέγγισης που είχαν γίνει από τους πρώτους μήνες του 2023 και μετά, οι αρμόδιοι επί του θέματος (Ζήσης, Ντικούδης, Κώτσης, μέχρι κι ο Πρόεδρος της ΕΟΚ, Βαγγέλης Λιόλιος) ποτέ δεν εισέπραξαν κάτι θετικό από τον «Greek Freak», παρά μόνο «θα το δούμε», «είναι νωρίς ακόμη» κτλ.
Δεν ήταν αιφνίδια λοιπόν η απουσία του, μάλλον αναμενόμενη τη λες, ήρθε ωστόσο να προστεθεί σ’ αυτές των Σλούκα, Καλάθη, Κώστα Αντετοκούνμπο. Η δε απρόσμενη, της τελευταίας στιγμής, του Ντίνου Μήτογλου ήταν το κερασάκι στην τούρτα, με δεδομένη την ουσιαστική παρουσία του και το καταλυτικό του παιχνίδι σε όλα τα φιλικά, παρότι προερχόταν από μακροχρόνια απουσία. Άλλαξε όλο το παιχνίδι της ομάδας η μη συμμετοχή του, προς το χειρότερο φυσικά.
Πέραν των ΗΠΑ, η Ελλάδα ήξερε καιρό πριν ότι θα έχει ένα πάρα πολύ βατό πρόγραμμα μέχρι και τον προημιτελικό. Μέχρι και τους «8» μέναμε μακριά από Καναδά, Ισπανία, Γερμανία, Γαλλία, Αυστραλία, Βραζιλία, Σερβία και Σλοβενία, μια οκτάδα ομάδων δηλαδή στα χαρτιά όλες καλύτερες από μας και που όλες -πάλι στα χαρτιά- είχαν τουλάχιστον ως αρχικό στόχο την είσοδο στην οκτάδα.
Ιορδανία, Νέα Ζηλανδία, Λιθουανία, Μαυροβούνιο, όπως εμφανίστηκαν στο Μουντομπάσκετ, ήταν ομάδες που μια γεμάτη και καλή Εθνική θα μπορούσε απέναντί τους να κάνει το 4/4. Μείναμε στο αναμενόμενο 2/4 και αποκλειστήκαμε. Υπό αυτό το πρίσμα, η ευκαιρία που χάθηκε είναι μοναδική.
Ο Δημήτρης Ιτούδης έχει συμβόλαιο μέχρι και το καλοκαίρι του 2024. Ωστόσο, περισσότερα είναι τα άσχημα πράγματα που του χρεώνονται αυτή τη διετία, με βασικότερο τις σχέσεις σε προσωπικό επίπεδο με αρκετούς παίκτες, και πολύ λιγότερα τα θετικά, αυτά που του πιστώνονται. Δικαιολογίες σαφώς και υπάρχουν πολλές, οι απουσίες είναι η βασικότερη.
Ο Δημήτρης Ιτούδης / Photo by: INTIME.
Προσωπικά, θα ήθελα περισσότερη πυγμή και λιγότερη διπλωματία από έναν Πρωταθλητή Ευρώπης στο θέμα του Αντετοκούνμπο, τόσο το 2022 με την κουστωδία των Μπακς στο σβέρκο του όσο και το 2023 με την επιδεικτική απουσία του Γιάννη από κάθε εκδήλωση της ομάδας. Η Λετονία έφτασε στα προημιτελικά και ο Πορζίνγκις είναι εκεί, στην άκρη του πάγκου. Αυτό είναι ομάδα, αυτό είναι οικογένεια.
Ο Τόμας Γουόκαπ ήταν ασφαλώς η ευχάριστη έκπληξη, όχι γιατί δεν τον ξέρουμε ως παίκτη αλλά με τη θέληση και την επιθυμία που έδειξε να τιμήσει το εθνόσημο σε μια δύσκολη συγκυρία. Ούτε ως μισθοφόρος συμπεριφέρθηκε ούτε ως νατουραλιζέ. Το δίλλημα Γουόκαπ ή Ντόρσεϊ ήταν εξ ορισμού και εξαρχής άτοπο και είναι απορίας άξιο γιατί τέθηκε κιόλας, ακόμα κι αν ήταν διαθέσιμος ο Σλούκας ή ο Καλάθης. Δεν γίνεται να πας μόνο με ένα δημιουργό και “κουβαλητή” της μπάλας σε ένα τέτοιο τουρνουά.
Η ζυγαριά λοιπόν, όχι μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο αλλά τόσο σε προσωπικότητα όσο και σε προσφορά στο κλίμα των αποδυτηρίων, είναι 100-0 υπέρ του «Θωμά». Και σε όποιον είναι αντίθετος με τέτοιες προσθήκες, έχω να πω ότι “ελληνόμετρο” δεν υπάρχει.
Ούτε το ελληνικό κράτος μοιράζει αριστερά-δεξιά διαβατήρια, όπως έκαναν οι Τούρκοι με Λάρκιν και Γουίλμπεκιν. Ο Γουόκαπ αισθάνεται Έλληνας και το αποδεικνύει καθημερινά, όπως και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Και να θυμίσω επίσης ότι ο Νικ Καλάθης, αν και “περισσότερο” Έλληνας στα χαρτιά, δεν μιλάει ελληνικά.
Οι υπόλοιποι (πλην Χατζηδάκη και Μωραΐτη που δεν μπορούν να κριθούν) είχαν καλές και κακές στιγμές, περισσότερες κακές, γι’ αυτό και είχαμε αυτό το τελικό αποτέλεσμα. Σε αυτό το επίπεδο όλοι είναι καλοί παίκτες. Αυτό που ξεχωρίζει τους καλούς από τους σπουδαίους ή τους πραγματικά μεγάλους είναι η σταθερότητα και η διάρκεια. Οι δικοί μας θα κάνουν πέντε, έξι, επτά ή μάξιμουμ οκτώ καλά ματς στα 10. Ο Ντόνσιτς και παίκτες αυτού του επιπέδου θα κάνουν στη… χειρότερη εννιά στα 10 ματς με τοπ απόδοση. Θα “κουβαλήσουν” τις ομάδες τους.
Σε προσωπικό επίπεδο λοιπόν, ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν καθοριστικός στο κομβικό ματς με Νέα Ζηλανδία, δεν βοήθησε όσο μπορούσε στον τελικό με Λιθουανία. Τόσο αυτός όσο και ο επίσης διακριθέντας, Γιαννούλης Λαρεντζάκης, εμπίπτουν στον παραπάνω νόμο περί σταθερότητας και διάρκειας, με πολλά πάνω-κάτω στην απόδοσή τους. Κώστας Παπανικολάου και Γιώργος Παπαγιάννης κατώτεροι του αναμενομένου, δεν βοήθησαν όσο μπορούσαν. Και μπορούσαν και έπρεπε, αλλά δεν έγινε.
Θανάσης Αντετοκούνμπο και Τόμας Γουόκαπ / Photo by: INTIME.
Ο Ρογκαβόπουλος έδειξε καλά επιθετικά στοιχεία, αλλά παίζει άθλια προσωπική άμυνα. Πρέπει να την βελτιώσει δραστικά. Ο Λούντζης δεν άρπαξε την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε, όπως έκανε στην προετοιμασία, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο μπορεί να βάλει ενέργεια και ρυθμό σε μια ομάδα που έχει πρωταγωνιστές, αλλά ο ίδιος δεδομένα δεν μπορεί να είναι τέτοιος, ενώ ο Μποχωρίδης είχε εξαρχής θέση ρολίστα και έπαιξε λίγο με Νέα Ζηλανδία και Λιθουανία.
Το μέλλον. Ο Ιτούδης λέει με κάθε ευκαιρία ότι θέλει να μείνει, αλλά τα συμβόλαια είναι για να σπάνε. Η σχέση του Γιάννη Αντετοκούνμπο με την Ομοσπονδία και την Εθνική ομάδα είναι επί του παρόντος θολή, το προολυμπιακό είναι σε 10 μήνες και, παρά τη θέληση να διοργανώσουμε έναν όμιλο στην Αθήνα, μπαίνουν και άλλες παράμετροι στην εξίσωση, όπως το οικονομικό και τα χρήματα που πρέπει να ξοδευτούν για κάτι τέτοιο, με αβέβαιο αποτέλεσμα.
Σε κάθε περίπτωση, είναι νωρίς να προβλέψουμε οτιδήποτε…
Υ.Γ. Η 15η θέση στην τελική κατάταξη ούτε το τέλος του ελληνικού μπάσκετ σηματοδοτούν φυσικά, είναι αστείο να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, ούτε φυσικά το τέλος του κόσμου. Όπως δεν θα σήμαινε και τίποτα αν είχαμε Αντετοκούνμπο, Σλούκα, Καλάθη και φτάναμε ας πούμε στα ημιτελικά. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι είσαι τόσο καλός όσο ο 11ος και ο 12ος παίκτης σου. Κι εμείς εκεί, στο βάθος του πάγκου, υστερούσαμε δραματικά.
Η Εθνική είναι μεν η βιτρίνα αλλά όχι όλο το ελληνικό μπάσκετ.
Αυτό -το ελληνικό μπάσκετ- θα το δείτε και στην Elite League (πρώην Α2), τη Β’ και τη Γ’ Εθνική, τα Πανελλήνια Παίδων και Εφήβων. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα ωστόσο το πώς θα παράξουμε πλέον τη διάδοχη κατάσταση και νέους παίκτες. Με ποιους κανόνες, με ποια στόχευση, με ποια φιλοσοφία.
Εκτός οκτάδας έμειναν η Αυστραλία, η Βραζιλία και η Ισπανία. Εκτός 16άδας (στη 18η θέση) η Γαλλία. Εκτός Παγκοσμίου είχαν ήδη μείνει η Αργεντινή (4η στο world ranking της FIBA), η Τουρκία και η Κροατία.
Ψυχραιμία λοιπόν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Μιχάλης Κακιούζης: Στην οθόνη το 1987, στο βάθρο το 2005