Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ζούμε κάθε μέρα ξεχωριστά.
Να σηκωνόμαστε το πρωί και να είμαστε ευγνώμονες για ό,τι έχουμε.
Να προσπαθούμε λίγο περισσότερο από την προηγούμενη μέρα.
Να ζούμε! Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Να ζούμε!
Όταν ένας άνθρωπος έχει περάσει μέσα από έναν δύσβατο δρόμο κι έχει δώσει μια πολύ μεγάλη μάχη, αν στο τέλος αυτής καταφέρει να σωθεί, δεν μπορεί παρά να νιώθει γεμάτος ευγνωμοσύνη.
Να είναι χαρούμενος. Ευτυχισμένος. Να νιώθει την ικανοποίηση ότι κατάφερε να μείνει όρθιος.
Αυτή την ικανοποίηση νιώθω τα τελευταία χρόνια.
Αυτήν τη χαρά, την οποία μοιράζομαι με όλους όσοι έχουμε δώσει τη μάχη μας με τον καρκίνο. Με όλους όσοι παλέψαμε και επιβιώσαμε. Είναι πολύ σκληρή η μάχη μ’ αυτήν την ασθένεια. Και δυστυχώς δεν την κερδίζουν όλοι.
Η δική μου μάχη ξεκίνησε το 2012. Μερικές ημέρες πριν από τη διεξαγωγή (τον Ιούνιο) των Εθνικών Αγώνων στίβου στην Τζαμάικα.
Μέχρι τότε ζούσα και απολάμβανα τη διαδρομή μου στον χώρο του αθλητισμού.
Ποτέ δεν πίστευα ότι αυτή η διαδρομή θα είχε τόσο μεγάλη διάρκεια.
Άλλωστε, για μένα ο αθλητισμός ήταν απλώς ένας τρόπος διασκέδασης.
Γεννήθηκα στο Σεντ Αν κι από μικρή ήμουν πολύ δραστήρια.
Στο σχολείο μάλιστα ήθελα να συμμετέχω σε όλα τα αθλήματα, ενώ τις ημέρες που είχαμε αγώνες έπαιρνα μέρος σε όσο το δυνατόν περισσότερους μπορούσα.
Εκτός από τη χαρά που μου έδινε η συμμετοχή, ήθελα να δοκιμάζω και τις δυνάμεις μου. Να διαπιστώνω πόσα τρόπαια μπορούσα να κερδίσω.
Με το τρέξιμο άρχισα να ασχολούμαι, όταν πήγα στο High School και με έβαλαν στην ομάδα του στίβου.
Αργότερα, μόλις μετακόμισα από την Τζαμάικα στις ΗΠΑ για να σπουδάσω, μπήκα στην ομάδα του κολεγίου της Φλόριντα κι άρχισα να αντιμετωπίζω τα πράγματα πιο σοβαρά.
Το 2004, όταν ήμουν στο τελευταίο έτος της φοίτησής μου, μπήκα στην Ολυμπιακή ομάδα.
Μέχρι τότε δεν είχα ιδέα πόσο σημαντικό είναι για κάποιον αθλητή να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Σκεφτείτε πως στη διοργάνωση της Αθήνας το 2004, όταν πήραμε το Χάλκινο μετάλλιο στη σκυταλοδρομία (σ.σ. μαζί με την Ουίλιαμς-Μιλς στην ομάδα 4Χ400 της Τζαμάικα ήταν η Σάντι Ρίτσαρντς, η Μισέλ Μπούργκερ, και η Νάντια Ντάβι) δεν είχα καταλάβει πόσο σπουδαία ήταν η επιτυχία που σημειώσαμε.
Το συνειδητοποίησα αργότερα. Όταν μέσα από τη συμμετοχή μου σε ολοένα και περισσότερες διοργανώσεις και αγώνες υψηλού επιπέδου κατάλαβα ποιες ήταν οι δυνατότητές μου στον στίβο και τι μπορούσα να πετύχω.
Μέχρι το 2012 η πορεία μου ήταν σταθερά καλή, ώσπου το καλοκαίρι εκείνου του χρόνου, παράλληλα με τον αγώνα για την κατάκτηση των μεταλλίων, ξεκίνησε κι ένας άλλος αγώνας.
Μεγαλύτερος. Σοβαρότερος. Ο πιο σημαντικός. Ο αγώνας για τη ζωή.
Εκείνο το διάστημα προετοιμαζόμουν για το Senior National Championships στην Τζαμάικα, από τα αποτελέσματα του οποίου θα έβγαιναν οι αθλητές που θα συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, όπου θα διεξάγονταν ενάμιση μήνα αργότερα.
Λίγες ημέρες πριν φύγω για τη χώρα μου, έκανα στο σπίτι μου τον συνηθισμένο αυτοέλεγχο στον μαστό.
Διαπίστωσα ότι υπήρχε ένας “σβώλος” και ενημέρωσα τον γιατρό μου.
Εκείνος, στον καθιερωμένο ετήσιο γυναικολογικό έλεγχο που ακολούθησε, χωρίς να χάσει χρόνο, με έστειλε αμέσως να κάνω μαστογραφία και υπερηχογράφημα.
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μου ζήτησε να κάνω και βιοψία, ώστε να διαπιστωθεί αν ο “σβώλος” που είχε βρεθεί ήταν καλοήθης ή κακοήθης όγκος.
Σύντομα, έμαθα πως ήταν κακοήθης…
Είχα καρκίνο στον μαστό…
«Δεν μπορεί! Η διάγνωση είναι λάθος!», είπα μόλις το άκουσα. Αδυνατούσα να το πιστέψω!
Σοκαρίστηκα…
Ήμουν νέα. Ένιωσα θυμό. Απογοήτευση! Πώς ήταν δυνατόν;
Αποφάσισα να μην το πω σε κανέναν. Δεν ήθελα κανείς να γνωρίζει τι συνέβαινε, πλην των ανθρώπων που ήταν δίπλα μου. Ο άντρας μου, ο γιατρός μου και κάποιοι λίγοι καλοί φίλοι.
Αναχώρησα για την Τζαμάικα για να λάβω μέρος στους αγώνες. Δεν πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό μου η σκέψη να ακυρώσω τη συμμετοχή μου στη διοργάνωση.
Πήγα με την ελπίδα ότι στο διάστημα κατά το οποίο θα βρισκόμουν στη χώρα ο γιατρός μου θα με έπαιρνε τηλέφωνο και θα μου έλεγε πως τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν λάθος. Κάθε μέρα προσευχόμουν γι’ αυτό…
Δεν με πήρε ποτέ…
Έτρεξα στους αγώνες και κατάφερα να μπω στην Ολυμπιακή ομάδα.
Στο μυαλό μου, όμως, πάντα ήταν η ασθένεια.
Συζήτησα με τον άντρα μου, τον Τζαμίιλ, πώς θα χειριζόμασταν το θέμα.
Είχαν συμβεί όλα τόσο γρήγορα. Ο χρόνος κυλούσε κι εγώ έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω. Δεν ήμουν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω μια τέτοια κατάσταση.
Ο Τζαμίιλ με παρότρυνε να συμμετέχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος που είχα εκείνην την χρονιά. Να αγωνιστώ στη διοργάνωση.
Με βοήθησε να καταλάβω πως από την στιγμή που η εγχείρηση (σ.σ. ογκοπλαστική) δεν ήταν προγραμματισμένη μέσα στο διάστημα της διεξαγωγής των Αγώνων, δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάθομαι κλεισμένη στο σπίτι μου και να σκέφτομαι το πρόβλημα μου.
Το καλύτερο για μένα θα ήταν να πάω στο Λονδίνο και να τρέξω.
Ίσως αυτό με βοηθούσε να ξεχαστώ για λίγο και να μην έχω συνέχεια στο μυαλό μου την ασθένεια και την επέμβαση.
Αποφάσισα να πάω Λονδίνο και την περίοδο των Αγώνων προσπάθησα να μην σκέφτομαι τι θα ακολουθήσει μετά την ολοκλήρωση της διοργάνωσης.
Δεν ήταν εύκολο να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη.
Από το πρώτο αγώνισμα στα 400 μέτρα μέχρι τον Τελικό στην σκυταλοδρομία και την κατάκτηση του Ασημένιου μεταλλίου, στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε πάντα η επόμενη μέρα μετά την επιστροφή μου.
Μόλις ολοκλήρωσα τις υποχρεώσεις μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, υποβλήθηκα στην πρώτη επέμβαση κι έναν μήνα αργότερα ο γιατρός με ενημέρωσε ότι η πιθανότητα να υπήρχαν ακόμη κάποια καρκινικά κύτταρα δεν είχε αποκλειστεί.
Μου συνέστησε να κάνω μαστεκτομή. Διπλή μαστεκτομή.
Και μετά θα ακολουθούσαν άλλες δύο χειρουργικές επεμβάσεις. Μία αποκατάστασης κι άλλη μία με την οποία θα “καθάριζε” κάθε ίχνος καρκινικού κυττάρου.
Η πορεία μου ως αθλήτρια πλέον δε με απασχολούσε. Το ζητούμενο για μένα δεν ήταν οι επιδόσεις και τα μετάλλια. Το ζητούμενο για μένα ήταν να μείνω ζωντανή! Δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο!
Μετά τις τέσσερεις χειρουργικές επεμβάσεις κι αφού μπήκα το στάδιο της ανάρρωσης, άρχισε να “καθαρίζει” το μυαλό μου.
Προσπαθούσα να καταλάβω αν θα έβρισκα τη δύναμη να επιστρέψω εκεί όπου ήμουν.
As Breast Cancer Awareness Month begins, we take a look back at the incredible and inspiring story of three-time Olympic bronze medalist Novlene Williams-Mills (@williams_mills): https://t.co/5PkWV2nFxx
— Gameday Gateway (@GamedayGateway) October 1, 2019
Είχα την απορία αν μετά από αυτήν τη μάχη με τον καρκίνο θα μπορούσα να μπω ξανά στον στίβο. Αν θα μπορούσα να κάνω προπόνηση, αν θα επέστρεφα στους αγώνες, αν μπορούσα να τρέξω ξανά, όπως έτρεχα στο παρελθόν.
«Θα το βρω», σκέφτηκα κι άρχισα σιγά-σιγά να κάνω κάποιες ασκήσεις, κυρίως για να δοκιμάσω τις αντοχές του σώματός μου.
Ειλικρινά ήταν πολύ δύσκολο. Υπήρχαν μέρες που πήγαινα στο στάδιο και δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση, γιατί ένιωθα πολύ κουρασμένη, κι άλλες που δεν μπορούσα να ολοκληρώσω κάποιες από τις ασκήσεις.
Συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι για κάποιο διάστημα δεν θα μπορούσα να κάνω όσα με δυσκόλευαν.
Το συζήτησα και με τον προπονητή μου και είπαμε ότι, αν είχα υπομονή, θα βρίσκαμε τον τρόπο να ανεβάσουμε τον ρυθμό της προπόνησης, ώστε να φτάσω σταδιακά σ’ ένα καλό επίπεδο.
Πράγματι, μερικούς μήνες μετά την τελευταία επέμβαση (σ.σ. τον Ιανουάριο του 2013) κατάφερα να επανέλθω και να μπω ξανά στους αγώνες.
Μετά το 2004, οπότε ξεκίνησε μια σημαντική πορεία για μένα στον στίβο, είχα την τύχη να ζήσω πολλές και ωραίες στιγμές.
Αν έπρεπε όμως να διαλέξω τη σημαντικότερη, θα έλεγα όλες όσες έζησα μετά την μάχη που έδωσα με τον καρκίνο.
Ειδικά αυτήν του 2015 στο Πεκίνο, στον Τελικό της σκυταλοδρομίας 4Χ400 του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Θα κρατάω πάντα στην μνήμη μου την στιγμή του τερματισμού. Όταν πέρασα πρώτη την γραμμή κερδίζοντας για την ομάδα μου το Χρυσό μετάλλιο και είδα τις τρεις συναθλήτριές μου να πανηγυρίζουν, δεν πίστευα ότι είχαμε πετύχει κάτι τόσο μεγάλο.
Αυτό το μετάλλιο ήταν κάτι παραπάνω απ’ ό,τι περίμενα και είχα προετοιμαστεί να κάνω σε εκείνη τη διοργάνωση!
Τα κατάφερα! Είχα επιστρέψει στους αγώνες δυνατή! Στο σώμα και την ψυχή!
Ένα από τα πράγματα που δεν ήξερα και ανακάλυψα για τον εαυτό μου στο διάστημα που “πάλευα” με την ασθένεια ήταν πόσο δυνατός άνθρωπος είμαι.
Έμαθα πως για να αντιμετωπίσεις τις μεγάλες και δύσκολες προκλήσεις στη ζωή σου, πρέπει να είσαι δυνατός.
Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα ξεπεράσεις τις “καταιγίδες” που θα βρεις στον δρόμο σου.
Κατάφερα να την ξεπεράσω, να συνεχίσω τον δρόμο μου και στην πορεία να γίνω μητέρα δύο δίδυμων αγοριών, τα οποία μάλιστα ήρθαν στη ζωή εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού.
Τώρα κοιτάζω μόνο το μέλλον…
Το μόνο που μπορώ να περάσω ως μήνυμα σε όσες γυναίκες δίνουν τη μάχη τους με τον καρκίνο του μαστού είναι να μην την παρατήσουν.
Ξέρω ότι κάποιες μέρες θα είναι πολύ πιο δύσκολες από κάποιες άλλες. Κάθε μέρα όμως πρέπει να την αντιμετωπίζουν ξεχωριστά.
Να έχουν στο μυαλό τους ότι στο τέλος της σκοτεινής σήραγγας όπου μπαίνουν υπάρχει φως.
Σίγουρα, η διαδρομή μέσα σ’ αυτήν για κάποιες ίσως είναι πιο δύσκολη, αλλά δεν πρέπει να χάσουν την πίστη τους.
Πρέπει να συνεχίσουν να μάχονται.
Να σηκώνονται το πρωί, να παίρνουν μια βαθιά ανάσα και να παλεύουν λίγο περισσότερο από την προηγούμενη μέρα…
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Σάμπναμ Μόμπαρεζ: Καμπούλ: Ώρα Μηδέν / Ρέι Μπασίλ: Αναγέννηση!
Ο καρκίνος δεν έσβησε τη μόνιμη «φλόγα» στο στήθος της Τιάνα Μανγκακάχια
Ο καρκίνος δεν ήταν το πεπρωμένο του Μιγκέλ Άνχελ Ρούσο. Η Μπόκα είναι
Τζρου και Λόρεν Χόλιντεϊ «παίζουν» σε έναν συνεχή «αγώνα» με αναποδιές, αλλά και συνεισφορά
Η κραυγή του Σολ Μπάμπα τρομάζει τον καρκίνο και είναι φωνή για ζωή…
Ο Λανς Άρμστρονγκ δείχνει οργισμένος, αλλά όχι μετανιωμένος…
Η Γκάμπι Τόμας δεν πιστεύει πως όλα είναι πιθανά. Είναι βέβαιη ότι όλα είναι εφικτά
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΙΒΟ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ