Αυτό που μου δίνει χαρά

Το Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2021 ήταν απ’ τις πιο όμορφες στιγμές που έχω ζήσει όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο.

Τότε ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά γενικά και είχε προηγηθεί μια επίσης πολύ ιδιαίτερη λόγω του covid, με όλα αυτά που είχαν συμβεί και την αβεβαιότητα σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτή η επιτυχία δηλαδή ήρθε κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες.

Επίσης, επειδή κάποια πράγματα μπορεί να τα έχεις σκεφτεί πολύ, να τα φαντάζεσαι συνεχώς, όταν τελικά αυτά υλοποιηθούν, ίσως δεν ενθουσιαστείς τόσο, γιατί τα έχεις πλάσει στο μυαλό σου ιδανικά.

Αυτό λοιπόν ήταν κάτι που δεν το είχα σκεφτεί, δεν το είχα φανταστεί ποτέ και το έζησα στον μέγιστο βαθμό!

Το ίδιο και ο προπονητής μου.  Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που βλέπω την πρωτιά, νομίζω ότι βλέπω λάθος και, με το που βγαίνω από την πισίνα, τον βλέπω να με περιμένει και με πιάνει μια αγκαλιά που κράτησε για ώρα.

Πολύ γλυκιά στιγμή ήταν και το πρώτο μου μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, το 2019 στη Γλασκόβη σε 25άρα πισίνα, γιατί ήταν το… πρώτο, έχει ξεχωριστή σημασία πάντα και είναι αυτό που ουσιαστικά μου άνοιξε τον δρόμο για όλα τα υπόλοιπα.

Ήταν κάτι που δεν περίμενε κανείς, αλλά μέσα μου πίστευα ότι μπορώ να τα καταφέρω, ήταν μια κούρσα στην οποία μπήκα με αυτόν τον σκοπό, να μπορέσω να κερδίσω το πρώτο μου μετάλλιο, και είπα ότι, αν δεν το κάνω τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ. Τελικά ήρθε και ήταν πολύ όμορφο!

Ενώ η τρίτη ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν έπιασα το όριο για τους πρώτους μου Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Τόκιο, από τις φορές που έχω ρίξει το περισσότερο κλάμα (χαράς).

Η πίκρα των Ολυμπιακών του Τόκιο, στους οποίους για έξι εκατοστά του δευτερολέπτου έχασα την πρόκριση στον Tελικό των 100μ. πεταλούδα, μου έχει φύγει, κυρίως επειδή το 2022 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά.

Κάποιες φορές είμαστε πολύ αυστηροί με τον εαυτό μας, μετά από λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε λόγος να στενοχωρηθώ τόσο.

Σίγουρα στενοχωρήθηκα, όπως θα στενοχωριόταν ο οποιοσδήποτε στη θέση μου, αν έμενε έξω για τόσο λίγο.

Ωστόσο, είχε πάει πάρα πολύ καλά, είχα καταφέρει να κάνω Πανελλήνιο ρεκόρ στον ημιτελικό Ολυμπιακών Αγώνων, κάτι που δεν το καταφέρνει κάποιος εύκολα αυτό.

Και, επειδή ακριβώς είχα κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα, πράγμα που είναι και το πιο σημαντικό, δεν θα άλλαζα τίποτα, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω!

Αν έχεις κάνει την προσπάθειά σου κι έχεις δώσει τον καλύτερό σου εαυτό, δεν θα άλλαζες τίποτα, τα πράγματα έχουν πάει πολύ καλά ανεξάρτητα απ’ το αποτέλεσμα!

Αυτήν την κούρσα των ημιτελικών από τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν την ξαναείδα ποτέ μάλιστα, δεν ξέρω γιατί, δεν έχω δει το βίντεο.

Νομίζω ότι μετά από όλα αυτά το άφησα κατά κάποιον τρόπο πίσω μου και έβαλα κατευθείαν επόμενους στόχους.

Πιστεύω ότι για κάποιον λόγο γίνονται όλα. Εκεί που είχα αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να συνεχίσω, απόφαση την οποία γνώριζε και ο προπονητής μου, με το που ήρθε αυτός ο άτυχος αποκλεισμός, έβαλα τον επόμενο στόχο…

Γενικά είμαι από τους ανθρώπους που, για να πάρω αποφάσεις, συζητάω πολύ με τους άλλους γύρω μου, δυσκολεύομαι να το κάνω μόνη μου.

Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα για τα οποία είμαι πολύ σίγουρη, λίγα πράγματα, αλλά υπάρχουν.

Όταν γύρισα λοιπόν πίσω στο Ολυμπιακό χωριό, το πρώτο που έκανα ήταν να συζητήσω με τον προπονητή μου πάλι, είπα κατευθείαν ότι πάω για τους επόμενους Ολυμπιακούς, ότι θα συνεχίσω, ήμουν πολύ σίγουρη.

Ακόμα και οι δυσκολίες που ήρθαν το 2022 θεωρώ ότι ήρθαν για κάποιον λόγο, για να μάθω κάποια πράγματα.

Μετά από πολύ ανάλυση και σκέψη το τελευταίο διάστημα κατάλαβα ότι, όταν φτάνεις σε αυτό το επίπεδο πρωταθλητισμού και υπάρχουν αρκετές δυσκολίες, άγχη και πίεση, στον δρόμο χάνονται λίγο αυτή η ομορφιά και η μαγεία που νιώθεις στα πρώτα σου βήματα.

Το 2022, για παράδειγμα, που ήμουν από τη μία διοργάνωση στην άλλη non stop, κατάλαβα μετά από ένα σημείο ότι είχα πάψει να το απολαμβάνω, είχα φτάσει σε ένα σημείο που απλώς ήθελα να τελειώσει η χρονιά.

Φυσικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δεν είναι ότι τα παράτησα, προσπάθησα μέχρι τέλους, αλλά ανυπομονούσα για τη στιγμή που θα τελείωνε όλο αυτό και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν είναι καλό.

Γι’ αυτό πάντα λέω ότι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μια ισορροπία, ειδικά στον αθλητισμό και εν προκειμένω τον πρωταθλητισμό.

Πάντα να κυνηγάμε τον στόχο μας, όσο πιο πολύ μπορούμε και δίνοντας όσο περισσότερα γίνεται, αλλά δεν πρέπει να χανόμαστε από την κοινωνική μας ζωή, την προσωπική μας ζωή, τον εαυτό μας, αυτό πρέπει να το τηρούμε και να το διαφυλάσσουμε, είναι πολύ σημαντικό.

Και στη συνέχεια το κατάλαβα αυτό, άρχισα να ξαναβρίσκω την ηρεμία μου και τον λόγο που αγαπάω αυτό που κάνω και δεν το έχω αφήσει.

Δεν πιστεύω ότι θα μου λείψει μια εφηβεία ή τα ωραία χρόνια της ξεγνοιασιάς που ζουν όσοι δεν κάνουν πρωταθλητισμό, επειδή ακριβώς δεν είπα ποτέ «δεν θα πάω εκδρομή με το σχολείο, γιατί θα χάσω την προπόνηση», «δεν θα πάω διακοπές με τις φίλες μου, γιατί δεν πρέπει να λείψω από το κολυμβητήριο».

Ήταν πάντα περιορισμένος ο χρόνος και μπορεί να μην είχα τη δυνατότητα να κάνω τόσο πολλά πράγματα σε αυτό το κομμάτι, αλλά πιστεύω ότι έχω κάνει πολύ περισσότερα από άλλους που δεν έκαναν πρωταθλητισμό.

Δεν στερήθηκα και, όσο ήμουν φοιτήτρια, για παράδειγμα, έβγαινα και είχα τις παρέες μου, ακόμη βγαίνω.

Δεν ήμουν ποτέ της υπερβολής, για αυτό και την ισορροπία τη θεωρούσα σημαντική πάντα και μέσα από τον πρωταθλητισμό άρχισα να τη μαθαίνω.

Δεν νιώθω ότι μου λείπει κάτι, νιώθω ότι έκανα όσα ήθελα να κάνω, ακριβώς επειδή το είχα στον νου μου.

Σήμερα μπορεί να μην είναι η εκδρομή με το σχολείο ή οι τριήμερες φοιτητικές διακοπές στην Αράχοβα, είναι όμως άλλα πράγματα σε κάθε φάση της ζωής που θεωρώ ότι πρέπει να τα ζούμε και να τα συνδυάζουμε όσο περισσότερο και όσο καλύτερα γίνεται, πάντα υπάρχει τρόπος.

Μου αρέσουν οι έξοδοι, μου αρέσει η διασκέδαση πολύ και θεωρώ ότι με επηρέασε πολύ, όπως κι άλλους ανθρώπους, σε αυτό το θέμα η καραντίνα, μου έριξε λίγο τους ρυθμούς στον τρόπο διασκέδασης.

Πριν έβγαινα πολύ περισσότερο από ό,τι τώρα, φυσικά πλέον έχω πιο γεμάτο πρόγραμμα, λείπω και πολύ συχνά, είναι και η Αθήνα τεράστια, χαοτική, πράγμα που το κάνει κι αυτό λίγο πιο δύσκολο, οπότε έχω λίγο ρίξει τους ρυθμούς μου.

Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν πιστεύω ότι αυτό θα σταματήσει ποτέ να μου αρέσει, ίσως αργότερα, όταν κάνω οικογένεια με το καλό,  σε αυτή τη φάση όμως θεωρώ ότι όλες τις περιόδους πρέπει να τις ζούμε στον μεγαλύτερο βαθμό, γιατί διαφορετικά αργότερα θα μας μείνουν απωθημένα και προσωπικά δεν θέλω να έχω απωθημένα.

Κάτι που δεν έχω με τα… γλυκά! Μου αρέσουν πολύ, είναι η αδυναμία μου και αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, πιστεύω ότι κληρονόμησα το χαμηλό ζάχαρο της γιαγιάς μου, ώστε να μου αρέσουν για πάντα τα γλυκά και να μη νιώθω άσχημα που τα τρώω!

Όσον αφορά στις σπουδές μου, τελείωσα τη Νομική Αθηνών, έκανα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, σπούδασα στην ΑΣΟΕΕ Οικονομικά και πλέον κάνω ένα διδακτορικό πάνω στο Αθλητικό Δίκαιο και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Θεωρώ ότι η μόρφωση μού δίνει και ένα πνευματικό πλεονέκτημα στον αθλητισμό.

Βέβαια, έχω λίγο κουραστεί, δεν είμαι πια μικρή, νιώθω ότι έχω κάνει ήδη αρκετά σε αυτό το κομμάτι, αλλά πιστεύω πως η μόρφωση με έχει βοηθήσει πολύ σε ό,τι έχω χτίσει ως σήμερα στον αθλητισμό και δεν μετανιώνω.

Μπορεί να υπάρχουν στιγμές που να λέω ότι δεν μπορώ άλλο, αλλά νομίζω ότι καλώς έχω πράξει, έχω ζοριστεί και έχω πιεστεί όλα αυτά τα χρόνια για να τα καταφέρω.

Όλο αυτό πάντα θα μου δίνει δύναμη, δεν θα τελειώσει κάποια στιγμή, είναι εφόδια που έχω κερδίσει με πολύ κόπο και θα με βοηθούν σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου.

Το 2022 εξαντλήθηκα, γιατί προσπαθούσα να έχω πάρα πολλούς αγώνες που λόγω covid είχαν αναβληθεί και παράλληλα να προσπαθώ να δίνω και μαθήματα στη σχολή και να προχωράω με το διδακτορικό.

Κάποια στιγμή που τα παρέδωσα όλα, είπα ότι τώρα θα ξεκουραστώ και όντως χρειάστηκα ένα μεγάλο διάστημα εκτός πισίνας και εκτός διαβάσματος.

Επανήλθα σιγά-σιγά και πλέον ο βασικός μου στόχος είναι το διδακτορικό μου, γιατί, όταν ξεκινάω κάτι, το ξεκινάω για να το τελειώσω.

Σπουδές έχω και στο πιάνο, αλλά δεν έχω κάτσει εδώ και χρόνια^. από τότε που τις ολοκλήρωσα, δεν το ξανακούμπησα, στενοχωριέμαι που το λέω.

Στην Αθήνα δεν έχω πιάνο, στα Χανιά έχω, αλλά δεν το άνοιξα.

Μου άρεσε, αλλά ποτέ τόσο όσο το κολύμπι και, επειδή τα έκανα παράλληλα, όταν το κολύμπι ήταν ακόμη στη φάση του έρωτα, πάντα έβαζα το πιάνο σε δεύτερη μοίρα.

Όταν αυτό σταμάτησε, δεν το ξανακούμπησα δυστυχώς, αλλά ελπίζω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα το ξαναπιάσω.

Οι ξένες γλώσσες επίσης που έμαθα, τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, σίγουρα είναι χρήσιμες στις διακοπές, αν μου χρειαστούν, θα τις μιλήσω, ενώ καταλαβαίνω και καλά, όταν βλέπω ταινίες.

Προφανώς αγαπάω πάρα πολύ τον τόπο μου, τα Χανιά, είναι το σπίτι μου, έτσι το νιώθω και πάντα θα είναι έτσι, όσα χρόνια κι αν είμαι στην Αθήνα.

Ξέρω ότι, όταν το λέω, ακούγεται υπερβολικό, δεν με μοιάζει, είναι από τα πιο όμορφα μέρη του κόσμου.

Φυσικά, όλη η Ελλάδα ανήκει στα πιο όμορφα μέρη του κόσμου και το καταλαβαίνουν καλύτερα αυτοί που μένουν στο εξωτερικό (έχω πολλούς φίλους που μένουν στο εξωτερικό και το αναζητούν αυτό).

Για εμένα τα Χανιά είναι ένα σκαλοπάτι ακόμα παραπάνω, είναι ένας παράδεισος και νομίζω ότι όλοι το λένε, πρέπει να είναι πολύ λίγοι αυτοί που έχουν πάει στα Χανιά και έχουν πει ότι δεν είναι ωραία.

Όσο να ‘ναι, έχω μεγαλώσει κι εκεί, είναι οι γονείς μου, οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου, προφανώς και έχω ένα δέσιμο πολύ μεγαλύτερο, είναι ένας τόπος που πονάω και πάντα θέλω να τον βλέπω να εξελίσσεται.

Και εκεί με ξέρει πλέον ο κόσμος, είμαστε και μικρή κοινωνία γενικά, γνωριζόμασταν από πριν και τώρα ένας λόγος παραπάνω.

Πιστεύω να μην με έχουν “ξεχάσει”, επειδή λείπω αρκετά χρόνια, νομίζω πως όχι, πιστεύω ότι με αγαπούν και ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να γυρίσω πίσω.

Ακόμα και πέρα από τη διάρκεια του κορωνοϊού, επειδή είμαι στην Αθήνα και λείπω πολύ συχνά, δεν βλεπόμαστε με τους γονείς μου όσο θα θέλαμε.

Η μαμά μου, επειδή δουλεύει πολύ, δεν της είναι εύκολο να έρχεται στην Αθήνα, ο μπαμπάς μου το προσπαθεί λίγο παραπάνω, προσπαθούν και οι δύο να έρχονται έστω σε αγώνες.

Για παράδειγμα, τον χειμώνα του 2022 που είχαμε το Πρωτάθλημα στην Αλεξανδρούπολη το είδαμε σαν μια ευκαιρία να βρεθούμε οι τρεις μας, αλλά η αλήθεια είναι ότι και εγώ κατεβαίνω Χανιά μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και το καλοκαίρι όσο προλαβαίνω.

Στο Πανελλήνιο περιμένω τον μπαμπά μου, τις μετράει τις μέρες, μου τηλεφωνεί κάθε μέρα και μου το λέει.

Επίσης, όταν κατεβαίνω, είναι τόσο πολύς ο κόσμος τον οποίον θέλω να δω που είναι σαν να έχεις πάει ταξίδι σε κάποια χώρα και πρέπει να προλάβεις να δεις τα αξιοθέατα μέσα σε πέντε μέρες, με αποτέλεσμα οι δικοί μου να γκρινιάζουν, αλλά τι να κάνω;

Αναφερόμενη στη μητέρα μου και τη δουλειά της, η αλήθεια είναι ότι το δικηγορικό γραφείο της αποτελεί πάντα μια επαγγελματική δυνατότητα για εμένα, αυτό ήταν το αρχικό πλάνο, βέβαια πιστεύω ότι, αν δεν το δοκιμάσεις κιόλας, δεν ξέρεις πού μπορεί να καταλήξει.

Υπάρχει όμως αυτή η σκέψη στο μυαλό μου, σίγουρα θέλω να ασχοληθώ με τη δικηγορία στο μέλλον, το αν θα ξεκινήσω όμως απ’ το γραφείο της μαμάς ή θα καταλήξω εκεί δεν το γνωρίζω.

Ο μπαμπάς εξακολουθεί και καταπιάνεται με τις καλλιέργειες αβοκάντο που διατηρεί και είναι σε πυρετώδεις ρυθμούς όλον τον χρόνο, είναι στη σύνταξη και νομίζω ότι η ενασχόληση με όλα αυτά του δίνει ζωή.

Στις καλλιέργειες προσπαθώ να πηγαίνω τουλάχιστον μια φορά, όποτε πηγαίνω Χανιά, αλλά δεν έχω τις γνώσεις του μπαμπά μου, θα πρέπει να μάθω αρκετά πράγματα πάνω σε αυτό, είναι κάτι που του λέω, «μπαμπά, δεν γίνεται δηλαδή, πόσα πράγματα πρέπει να μάθω;», και μακάρι να τα καταφέρω και εκεί, θέλει πολύ χρόνο όμως, τον οποίον δεν έχω αφιερώσει.

Ούτε της δικηγορίας της έχω δώσει τον ίδιο χρόνο, οπότε δεν μπορώ να ξέρω αν θα με κάνει μελλοντικά το ίδιο χαρούμενη όπως με κάνει το κολύμπι.

Έχω αφιερώσει άπειρες ώρες στον πρωταθλητισμό και το κολύμπι, ενώ στη δικηγορία ελάχιστες, ακόμα και στη σχολή έδινα τόσο-όσο για να τα προλαβαίνω και τα δύο, οπότε θα ήταν άδικο να τα συγκρίνω για τη χαρά που μου δίνουν.

Το κολύμπι μού έχει προσφέρει τεράστιες χαρές, γιατί έχω αφιερώσει όλη μου τη ζωή σε αυτό μέχρι σήμερα και δεν μπορούν να συγκριθούν οι συγκινήσεις που έχω ζήσει σε αυτόν τον χώρο.

Ξαναλέω ότι δυσκολεύομαι να παίρνω αποφάσεις, αυτήν την απόφαση όμως την πήρα μόνη μου και  τη στηρίζω μέχρι σήμερα κόντρα στον οποιονδήποτε, ό,τι και να μου πουν οι άλλοι γύρω μου, ακριβώς αυτό είναι που μου δίνει χαρά.

Διαβάζω για τους αθλητές σε διάφορες συνεντεύξεις που λένε ότι μετά τη λήξη του πρωταθλητισμού παλεύουν με την κατάθλιψη ή δυσκολεύονται στη μετάβαση. Όντως είναι κάτι δύσκολο και με προβληματίζει, γιατί κι εγώ μεγαλώνω, δεν είμαι πια μικρή, ώστε να λέω πχ «έχω 10 χρόνια μπροστά μου να  κολυμπάω».

Πραγματικά εύχομαι το επάγγελμά μου στο μέλλον να μου δίνει αντίστοιχη χαρά, κάθε μέρα να βάζω στόχους και να θέλω να τους κυνηγάω, όπως κάνω τώρα.

Όταν κρεμάσω το σκουφάκι είναι μια στιγμή που τη φοβάμαι, θα κληθώ κάποια στιγμή να την πάρω  αυτήν την απόφαση και δεν ξέρω πώς θα είναι μετά.

Βέβαια, έχω στο μυαλό μου να μην σταματήσω απότομα, να μην το κόψω μαχαίρι, δεν πιστεύω ότι θα πω «τέλος, δεν ξαναπατάω στο κολυμβητήριο», ελπίζω ότι και μετά τον πρωταθλητισμό θα συνεχίσω να βρίσκομαι στον χώρο για εμένα, για να αθλούμαι, προσφέρει μια ευεξία πολύ σημαντική για την καθημερινότητά μου.

Ως χαρακτήρας εκτός από την τελειομανία έχω άλλα δυο χαρακτηριστικά, το ένα κακό και το άλλο καλό.

Το πρώτο είναι ότι δεν μπορώ να μου αλλάζουν το πρόγραμμα, έχω δυσκολία και, όταν έχω κάτι στο μυαλό μου με έναν συγκεκριμένο τρόπο, δεν θέλω να αλλάζει, αλλιώς βρίσκομαι σε σύγχυση.

Το δεύτερο, το οποίο θεωρώ ότι το έχω χτίσει μέσα από όλη αυτήν την πορεία έως σήμερα, είναι η στοχοπροσήλωση.

Πολλοί νομίζουν ότι, επειδή κάνω όλα αυτά που κάνω, θα πρέπει να είμαι πολύ οργανωτική και να έχω πρόγραμμα που τηρώ κατά γράμμα, αλλά δεν ισχύει. Έχω όντως πρόγραμμα, αλλά πολλές φορές πράγματα που πχ με αγχώνουν τα βάζω κάτω απ’ το χαλάκι και λέω «θα τα δούμε αργότερα».

Έχω όμως πίστη στον στόχο, ότι θα κάνω τα πάντα για να τον πετύχω, και θεωρώ ότι είναι και αυτό κάτι που με βοήθησε να φτάσω μέχρι εδώ.

Η Άννα Ντουντουνάκη είναι Πρωταθλήτρια της κολύμβησης, κάτοχος Πανελληνίου ρεκόρ.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Άννα Ντουντουνάκη: Συναισθήματα που δεν είχα ζήσει ποτέ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Άλκης Κυνηγάκης: Πλέον ξέρω τι πρέπει να κάνω

Σπύρος Γιαννιώτης: Επιστροφή Στο Σχολείο

Γιάννης Δρυμωνάκος: Ζεις Μόνο Μια Φορά

Νίκος Ξυλούρης: Όνομα βαρύ σαν ιστορία

Καρολίνα Πελενδρίτου: Ενάντια Στις Πιθανότητες

Νέρι Νιανγκουάρα: Οξυγόνο / Η Αξία Του Αθλητισμού 

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης: Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο

Απόστολος Παπαστάμος: Το Τέλος Της Εφηβείας

Ανδρέας Βαζαίος: Η τέλεια κούρσα!

Κέλλυ Αραούζου: Η θάλασσα μέσα μου

Ντενίζ Δημάκη: Δεν ήταν θυσία, ήταν επιλογή

Σπύρος Χρυσικόπουλος: Επιμονή / Χωρίς Όρια / Πρόκληση / Στις παραισθήσεις των ονείρων