Ο αθλητισμός που θέλουμε

Η κάθε κρίση αναδεικνύει τα προβλήματα μίας κοινωνίας, ενός συνόλου. Αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει και με τους περιορισμούς της καραντίνας.

Το lockdown ακολουθείται και από μία οικονομική κρίση και αυτό αναγκάζει πολλούς αθλητές να στραφούν σε άλλα επαγγέλματα. Να μην συνεχίσουν να ασχολούνται με τον αθλητισμό.

Αυτό συμβαίνει κυρίως στις μικρότερες κατηγορίες, στις οποίες οι αθλητές είναι στην ουσία ξεκρέμαστοι, αφού δεν είναι ξεκάθαρο το πλαίσιο μεταξύ επαγγελματιών και μη επαγγελματιών.

Αυτό συμβαίνει γιατί το να ασχολείται κάποιος με ένα αθλητικό σωματείο δεν είναι κερδοφόρο, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ή νομίζει ο κόσμος… Γνωρίζω πάρα πολλούς προέδρους οι οποίοι αγαπούν τον αθλητισμό και ξοδεύουν από την τσέπη και το υστέρημά τους. Βγαίνουν έξω, σε μία ολόκληρη πόλη, ώστε να μαζέψουν χρήματα για να συντηρήσουν τις ομάδες τους.

Υπάρχουν, βεβαίως, σωματεία με πολλά παιδιά που τα καταφέρνουν καλά. Υπάρχουν, από την άλλη, σύλλογοι των οποίων οι παράγοντες ασχολούνται για το κοινωνικό στάτους τους και όχι τόσο για να βοηθήσουν ουσιαστικά, ή από αγάπη για τα σπορ.

Σε σπάνιες περιπτώσεις, κάποιοι συμπληρώνουν τον μισθό ή τη σύνταξη τους από το ταμείο ενός σωματείου. Το 75% των ανθρώπων του αθλητισμού εξασκεί παράλληλα και κάποιο άλλο επάγγελμα.

Δεν έχουν ιδιαίτερες ή εξειδικευμένες γνώσεις. Δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν ένα σωματείο ή μία ένωση. Δεν έχουν ιδέα για το πώς λειτουργεί στην πραγματικότητα ένας αθλητικός οργανισμός…

Οι αθλητές βρίσκονται ανάμεσα σε όλο αυτό. Εκτός από την Α1 μπάσκετ -διότι το παραπάνω ισχύει και για τη μεγάλη κατηγορία άλλων αθλημάτων- οι αθλητές δεν είναι πουθενά δηλωμένοι και δεν έχουν τη δυνατότητα να υπαχθούν σε ΚΑΔ.

Οποιαδήποτε συμφωνία έχουν κάνει δεν υπάρχει, ουσιαστικά, και μένουν εκτεθειμένοι σε όλη αυτή την κρίση.

Επειδή είναι ορατό το ενδεχόμενο ενός νέου lockdown, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, στο οποίο πάλι οι ίδιοι αθλητές θα μείνουν εκτός επιδόματος, είναι ανάγκη, όπως έκαναν αρκετοί πρόεδροι -προς τιμήν τους- να δηλώσουν τους παίκτες τους με κάποια εργόσημα τον μήνα.

Τα παιδιά αυτά μπήκαν σε ΚΑΔ και λαμβάνουν κανονικά τα επιδόματα, καθώς βρίσκονται σε αναστολή εργασίας.

Αρκετοί το σκέφτηκαν μετά την καραντίνα του περασμένου Απριλίου, αλλά δυστυχώς δεν το ακολούθησαν δεκάδες άλλα σωματεία σε όλη τη χώρα, για τους αθλητές τους.

Κάποιες ομάδες ζητούν να τους καλύπτουν όλα τα έξοδα, όλες τις μετακινήσεις και όλα τα rapid tests, κάτι που είναι απορία πώς μπορεί να γίνει για σχεδόν 50 ομοσπονδίες και δεκάδες χιλιάδες αθλητές σε μια χώρα που δεν επαρκούν οι Μ.Ε.Θ..

Ως πρόεδρος του ΠΣΑΚ, φέρνω ως παράδειγμα την Α2 κατηγορία. Προσπαθήσαμε με τον ασφαλιστικό σύμβουλό μας, τον Αναστάσιο Ταφίδη, και φτιάξαμε ένα ασφάλιστρο που δεν υπάρχει στην αγορά. Με κόστος 100 ευρώ τον χρόνο ανά αθλητή, καλύπτει όσα χειρουργεία και αν χρειαστούν σε μια σεζόν.

Κάποιες ομάδες δεν ήταν διατεθειμένες να πληρώσουν 100 ευρώ για να καλύψουν την ασφάλεια των παικτών τους…

Οι αθλητές είναι ανασφάλιστοι και κάποιοι παράγοντες των σωματείων αρνούνται και το ασφάλιστρο και κάποιο εργόσημο, για να φαίνονται στο σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ» και να μπαίνουν σε ΚΑΔ. Για ποιο λόγο ηγούνται μίας αθλητικής ομάδας, ενώ δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες του παίκτη;

Θα πρέπει να επανασχεδιαστεί από την αρχή το τι σημαίνει Α2 και τι σημαίνουν οι μικρότερες κατηγορίες για το μπάσκετ. Αλλά και τι σημαίνει και Α1 για πολλά άλλα αθλήματα στην Ελλάδα.

Εκείνος που θέλει να ασχολείται με ένα σωματείο, οφείλει να γνωρίζει και τις υποχρεώσεις του. Υποχρεώσεις με τον νόμο, την εφορία με το ΙΚΑ και με τις ασφάλειες των αθλητών.

Να τους παρέχει όλα τα παραπάνω, όχι γιατί το λέει κάποιος νόμος αλλά γιατί πραγματικά νοιάζεται για τους αθλητές του.

Δέχομαι τηλεφωνήματα από αρκετούς προέδρους που προτείνουν και καλύπτουν αρκετά από τα παραπάνω από μόνοι τους και δείχνουν σε όλους τον δρόμο.

Τα περισσότερα χρήματα των ακαδημιών στην χώρα, προορίζονται για να συντηρούν ομάδες στις εθνικές κατηγορίες. Τις περισσότερες φορές οι αθλητές αυτών των κατηγοριών δεν λαμβάνουν ποτέ τα χρήματα για τα οποία έχουν συμφωνήσει…

Αυτό που συμβαίνει είναι λάθος, είναι άδικο. Στην ομάδα που ξεκίνησα να παίζω και από την οποία πήρα μετεγγραφή για τον Παναθηναϊκό, το σωματείο εισέπραξε ποσό το οποίο σε σημερινά χρήματα αντιστοιχεί σε τρία ανοικτά γήπεδα μπάσκετ..

Τα χρήματα που έλαβε η ομάδα μου το 1998, τα χρησιμοποίησε για ποδήλατα! Ενίσχυσε το αγωνιστικό τμήμα ποδηλάτων του συλλόγου. Και 25 χρόνια αργότερα, ο ίδιος σύλλογος δεν έχει δικό του γήπεδο, ενώ θα μπορούσε να έχει τρία ανοικτά. Δεν έμεινε τίποτα για τις επόμενες γενιές, λες και κάθε χρόνο μπορεί ένα σωματείο να αναδεικνύει και να πουλάει παίκτες.

Οι ομάδες επενδύουν στις εθνικές κατηγορίες ποσά, που αν ζητούσαν από την περιφέρεια η τον δήμο μία έκταση, θα μπορούσαν με το ίδιο κόστος να έχουν τα δικά τους ανοικτά γήπεδα. Χώροι που θα μπορούσαν σταδιακά να γίνουν κλειστά γυμναστήρια. Έτσι η ομάδα θα είχε δικό της γήπεδο σε οποία εθνική κατηγορία και αν θέλει να αγωνιστεί.

Εφόσον το μεγαλύτερο μέρος από τις συνδρομές των παιδιών δίδονται σε εθνικές κατηγορίες με την δικαιολογία ότι αποτελούν πρότυπο και στόχο για να τα φέρνουν στο γήπεδο, πώς άραγε οι νέοι πραγματικά ωφελούνται από αυτό;

Ποια είναι τα  ανταποδοτικά οφέλη για εκείνα; Πολλές φορές δεν παίζουν ούτε στις ανδρικές ομάδες παίκτες από τα εφηβικά τμήματα…

Η ανάπτυξη έρχεται και μέσα από νέες εγκαταστάσεις και γήπεδα. Οι  «μάχες» για μια ώρα επιπλέον στα γήπεδα όλης της χώρας επιβεβαιώνουν το πρόβλημα.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει ανάγκη να ιδρυθεί μία Εθνική σχολή αθλητικών στελεχών.

Μία σχολή που θα επιμορφώνει και θα εκπαιδεύει όλους εκείνους που επιθυμούν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Είτε οι ίδιοι είναι πρώην αθλητές είτε παράγοντες και θέλουν να γίνουν πρόεδροι σε οποιοδήποτε επίπεδο (σωματεία, όμιλο, ένωση, ομοσπονδία ή αθλητική εγκατάσταση)

Να τους παρέχονται όλα τα κατάλληλα εφόδια, πιστοποιημένα υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματεία Αθλητισμού.

Η σχολή θα συνεισφέρει στην εκπαίδευση ανθρώπων του αθλητισμού  ώστε οι αθλητές να παίρνουν ό,τι τους αξίζει και εκτός γηπέδου, τα παιδιά των ακαδημιών να έχουν καλύτερες εγκαταστάσεις και παροχές και οι ομάδες και οι οργανισμοί μία καλύτερη διοίκηση. Είναι ο μοναδικός δρόμος για την ανάπτυξη του αθλητισμού στην χώρα μας. Με αυτό τον τρόπο οι επίδοξοι παράγοντες θα είναι καταρτισμένοι.

Ακόμη και στο ΝΒΑ, όπου πολλοί αθλητές έχουν τα εφόδια με σχετικά πτυχία, είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν σεμινάρια τη Λίγκας, αν θέλουν να ασχοληθούν παραγοντικά.

Μόνο έτσι θα αναπτυχθεί και στη χώρα μας το άθλημα. Το να ζητάς μία χορηγία είναι απλό, αλλά γιατί να την πάρεις; Τι πραγματικά προσφέρεις πίσω σε αυτούς τους χορηγούς;

Η ανάπτυξη ενός αθλητικού ομίλου ή σωματείου απαιτεί γνώση διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, γνώση μάρκετινγκ. Λίγοι γνωρίζουν τι είναι ο (πραγματικός) οικονομικός σχεδιασμός.

Όλα αυτά είναι γνώσεις που υφίστανται και εφαρμόζονται σε άλλες χώρες. Όμως στα μέρη μας γίνονται όλα «στο μιλητό». Κανένας δεν το κάνει επίσημα. Κανένας δεν έχει την απαραίτητη εκπαίδευση να το κάνει σοβαρά, εκτός φυσικά ελαχίστων εξαιρέσεων…

Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ..

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: 

Ανδρέας Γλυνιαδάκης: «Κυνήγησε το όνειρό σου» / «Ψυχοθεραπεία» / «Το Μπάσκετ Δεν Τελειώνει» / «Ευκαιρία για αλλαγή» / «Όταν σβήνουν τα φώτα» / «Πώς χρεοκοπούν οι αθλητές» / «Το lockdown σκοτώνει το μπάσκετ» / «ΝΒΑ ντραφτ σημαίνει ευκαιρία» / «Τα δύο πρόσωπα της Ευρωλίγκας»

Αλέξανδρος Άνθης: «Παιδιά στην πανδημία. Ο κίνδυνος της αδρανοποίησης»

Βλάντο Γιάνκοβιτς: «Το μπάσκετ είμαστε εμείς»

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ