Ο ίδιος άνθρωπος

Δεν χρειάζεται απαραίτητα να «γεννηθείς με μία μπάλα στα χέρια», όπως λένε για όσους λατρεύουν το μπάσκετ.

Χρειάζεται να το αγαπήσεις. Να το αισθανθείς σαν κάτι μοναδικό την πρώτη φορά που θα αγγίξεις την πορτοκαλί μπάλα.

Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι για την ακρίβεια, αν το λάτρεψα από το πρώτο άγγιγμά της.

Γνωρίζω, όμως, ότι έγινε στην πορεία κάτι «δικό μου». Κάτι με το οποίο συνδέθηκα και έδωσε εύλογα πορεία στη ζωή μου.

Όταν, ξάφνου, αυτό ξέφυγε από τα χέρια μου, για λόγους ιατρικούς, κάτι «γκρεμίστηκε» μέσα μου.

Η συμβουλή -στα 24 μου και με 14 χρόνια στα γήπεδα- «δεν πρέπει να ξαναπαίξεις, αν θέλεις να περπατάς κανονικά στην ηλικία των 30 ετών», ακουγόταν σαν κάτι άδικο, κάτι παράλογο.

Όφειλα να αφήσω τη λογική να υπερισχύσει.

Αυτό έκανα, πιστεύοντας πως όλα είχαν τελειώσει. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι.

Το αποδέχεσαι, με δυσκολία. Αυτό πέρασε από το μυαλό μου τότε, αφού είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ, τουλάχιστον άμεσα, με την προπονητική.

Δημιουργείς μία νέα καθημερινότητα, χωρίς να μπορείς εύκολα να ξεχάσεις την προηγούμενη.

Ώσπου έρχεται μία στιγμή που διαπιστώνεις ότι μπορείς να «ξαναγεννηθείς» με μία μπάλα, αλλά και ένα αγωνιστικό αμαξίδιο…

Στα 16 μου έπαθα τον πρώτο χιαστό, στο Περιστέρι.

Ήμουν πολύ μικρή, ίσως να μην με πρόσεξαν και ιδιαιτέρως. Επιπλέον, εγώ είχα κάψα να παίξω πάλι γρήγορα και βιάστηκα να μπω ξανά στο γήπεδο.

Δεν ήθελε πολύ…

Όταν ήμουν πια στην Α1, με τον Αθηναϊκό, χτύπησα στον έξω μηνίσκο. Έπειτα από δύο χρόνια, άλλοι δύο απανωτοί τραυματισμοί. Έσω μηνίσκος και τρίτο χειρουργείο…

Δεν ήταν εύκολο να διαχειριστείς τη «διαταγή» να σταματήσεις το μπάσκετ.

Για την ακρίβεια, ο γιατρός μού παρουσίασε δύο εναλλακτικές:

«Το διορθώνουμε, συνεχίζεις, αλλά στα 30 σου θα πάμε για αρθροπλαστική, αναγκαστικά.  Ή αποχωρείς από τα παρκέ, ώστε να βάλεις σε προτεραιότητα την υγεία σου, γιατί μπορεί ως τότε να μην μπορείς να περπατήσεις καλά»…

Είναι λογικό να σε πιάνει το συναίσθημα, σε μία τέτοια κουβέντα. Απορείς κάτι σαν «πώς μπορείς και μου λες στα 24 μου να κόψω το μπάσκετ;».

Ωστόσο, αρχίζεις σιγά – σιγά να βάζεις μέσα σου τη λογική. Προτιμάς να την αφήσεις να υπερισχύσει και να πεις στον εαυτό σου ότι μετρά κυρίως η υγεία.

Για να είσαι καλά και για σένα, μέσα σου, και για τους δικούς σου ανθρώπους.

Αρχικά, βεβαίως, μου βγήκε αντίδραση.

Δεν ήθελα να βρίσκομαι στα γήπεδα, δεν μου άρεσε να παρακολουθώ μπάσκετ ούτε καν στην τηλεόραση.

Πήγαινα σε μερικές προπονήσεις του Άρη Πετρούπολης, όμως για καιρό επέλεξα ένα κενό.

Δεν ήθελα να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα και πράγματα που είχαν σχέση με το άθλημα.

Σκέφτηκα την προπονητική. Ετοίμασα τα χαρτιά μου για τη σχολή, αλλά έκανα πίσω. Δεν ήθελα να πάω τόσο νωρίς προς αυτή τη λύση.

Όλη αυτή η διαδικασία, πάντως, δεν ήταν μοναχική. Γνωρίζω ότι κάποιοι επιλέγουν αυτό τον δρόμο. Είναι και θέμα χαρακτήρα. Εγώ είχα πλάι μου τους γονείς μου, το αγόρι μου.

Ήταν όλοι κοντά μου. Τότε ήταν που γνώρισα τον σύντροφό μου και αυτό βοήθησε πολύ, ώστε  να αποσπάσω το μυαλό μου από αυτό που τόσο αγαπούσα και δεν μπορούσα, πλέον, να κάνω.

Έκανα άλλα πράγματα και οι δυσκολίες στη διαχείριση της απόφασης να αποχωρήσω «απορροφήθηκαν» ευκολότερα.

Το μπάσκετ με αμαξίδιο το γνώριζα, όμως δεν είχε περάσει ποτέ σαν σκέψη από το μυαλό μου.

Η φίλη μου και πρώην παίκτρια, Τούλα Καλέντζου, με ενημέρωσε ότι ο Παναθηναϊκός θα ιδρύσει τμήμα μπάσκετ ΑμεΑ.

Το αντιμετώπισα με διστακτικότητα. Περισσότερο ενθουσιάστηκε η οικογένειά μου με την ιδέα, παρά εγώ!

«Δεν έχεις να χάσεις κάτι», μου έλεγαν ξανά και ξανά. Τους άκουσα για άλλη μία φορά και αποδείχθηκε ότι έκανα τη σωστή επιλογή.

Η πρώτη επαφή δεν με φόβισε. Δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ «πώς το κάνουν αυτό αυτά τα παιδιά;».

Το μυστικό ήταν ότι δεν φοβήθηκα από την αρχή το αγωνιστικό καρότσι.

Κάθισα και δεν είχα φοβίες. Σαφώς και στην αρχή δεν τολμούσα να κινηθώ γρήγορα, όμως ποτέ δεν έβαλα στο μυαλό μου ότι μπορεί να μου συμβεί κάτι ή να χτυπήσω.

Ο χειρισμός του αμαξιδίου είναι, φυσικά, δύσκολος και συχνά επίπονος. Στην αρχή πρέπει να βρεις τον ρυθμό σου, κυρίως γιατί δε έχεις καθίσει ποτέ σε αυτό.

Προπόνηση με την προπόνηση, αυτό είναι κάτι που το ξεχνάς.

Συνηθίζεις την παρουσία του, τον τρόπο που εφαρμόζει στο σώμα σου και υπάρχουν στιγμές που μπορεί και να ξεχάσεις ότι κάθεσαι σ’ αυτό.

Τα παιδιά στον Παναθηναϊκό με υποδέχθηκαν πολύ «ζεστά».

Άλλωστε, είχα παίξει και στην ομάδα ορθίων και το 2013 είχαμε κατακτήσει και το πρωτάθλημα.

Εγώ είμαι όρθια, είμαι η μοναδική γυναίκα σε ομάδα της Α1 κατηγορίας, όμως τα αγόρια με βοήθησαν ιδιαιτέρως να προσαρμοστώ γρήγορα.

Όλοι ήταν κύριοι. Δεν ξέρω, βέβαια, αν σκέφτηκαν κάτι ενδόμυχα.

Αν έλεγαν από μέσα τους «τι κάνει αυτή η κοπέλα εδώ, αφού δεν έχει αναπηρία;», είναι κάτι που δεν μου έχουν πει και δεν το γνωρίζω.

Το μόνο σίγουρο είναι πως με τη συμπεριφορά τους δεν έδειξαν κάτι αντίστοιχο.

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι νιώθω πιο οικεία μαζί τους, από όσο όταν αγωνιζόμουν σε ομάδες γυναικών. Οι γυναίκες, συχνά, είμαστε λίγο περίεργες μεταξύ μας…

Όταν οι σχέσεις μέσα στην ομάδα είναι εξαιρετικές, επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στο αγωνιστικό κομμάτι.

Διότι μετά την άνοδό μας στην Α1, ξέραμε πως τα πράγματα θα είναι πιο απαιτητικά. Έπρεπε κι εμείς να προσαρμοστούμε σε αυτό.

Αλλάζει η προπόνηση, η συχνότητα, η έντασή της και οφείλεις να είσαι ανταγωνιστικός. Εκτός του αγώνα, έχουμε πέντε δίωρες προπονήσεις κάθε εβδομάδα.

Υπάρχουν στο πρόγραμμα έξτρα ώρες με βάρη. Όλο αυτό θέλει μία συνέπεια και έναν επαγγελματισμό. Ήμουν συνηθισμένη σε τέτοιο πρόγραμμα και δεν μου φάνηκε δύσκολο.

Δύσκολο, όπως για όλα τα παιδιά, είναι να γινόμαστε καλύτεροι από την προπόνηση και να πιέζουμε τους εαυτούς μας, να αποδεικνύουμε ότι δεν υπάρχουν όρια.

Αρχικά επηρεαζόμαστε, γιατί εγώ είχα συνηθίσει με άλλου μεγέθους και κιλών μπάλα από το μπάσκετ όρθιων.

Μπαίνοντας στην ομάδα του Παναθηναϊκού ΑμεΑ, ήθελα δεν ήθελα, ήρθα στη θέση αυτών των παιδιών που, σε αντίθεση με μένα, κάθονται μόνιμα στο αμαξίδιο.

Δεν σκέφτηκα ότι πρέπει υποχρεωτικά να γίνω «ένα» μαζί τους.

Ωστόσο, όταν έρχεσαι καθημερινά σε επαφή, βλέπεις πώς αντιμετωπίζουν την οποιαδήποτε δυσκολία και μαθαίνεις από εκείνους.

Δεν είμαστε μαζί μόνο στο γήπεδο. Βγαίνουμε παρέα, περνάμε χρόνο μαζί και εκτός μπάσκετ και δεν γίνεται να κάνεις ότι δεν βλέπεις τις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους.

Πολλές φορές, δεν το κρύβω, σκέφτομαι πια ότι αν συμβεί και σε μένα κάτι τέτοιο, θα είμαι πιο έτοιμη από πριν.

Πιο έτοιμη, όχι μόνο σωματικά, με την εμπειρία του αμαξίδιου, αλλά και ψυχικά, διαπιστώνοντας πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους τα παιδιά που κάθονται μόνιμα στο αμαξίδιο και αυτό επηρεάζει όλη τη ζωή τους.

Είναι λίγο μελαγχολικό, αλλά έχω μπει σε αυτή τη νοοτροπία και κάθε μέρα τους θαυμάζω όλο και περισσότερο. Είναι άνθρωποι που δεν ζήτησαν λύπηση, όμως δεν παράτησαν και ποτέ τη ζωή τους, τα ενδιαφέροντά τους.

Βιώνουν απίστευτες αντιξοότητες κάθε μέρα στον δρόμο, σε πράγματα που για εμάς είναι πολύ απλά και τους βλέπω να συνεχίζουν με ανεξάντλητη όρεξη.

Συνέχισαν τις ζωές τους, παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες, συνεχίζουν να είναι αθλητές και θέλουν, όπως ζουν κανονικά, να τους αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο, με σεβασμό.

Βιώνοντας όλες αυτές τις εκπληκτικές εμπειρίες με τους συμπαίκτες σου, αλλάζεις, αναπόφευκτα. Σταματάς να γκρινιάζεις για πράγματα που, τελικά, δεν έχουν τόση σημασία.

Βεβαίως, είναι και θέμα χαρακτήρα, το κατά πόσο είναι κάποιος ευαισθητοποιημένος από πριν με το θέμα.

Αν δεν ήσουν, δεν έδινες σημασία και δεν έκανες τα βασικά και τα αυτονόητα για να διευκολύνεις τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, ενδεχομένως να μην σε αλλάξει και πολύ.

Εμένα με άλλαξε, με έκανε να αντιμετωπίζω διαφορετικά κάποιες καταστάσεις.

Αν και δεν θα πω ότι δεν θα παραπονεθώ για όσα γκρίνιαζα και πριν. Απλώς, τώρα ξέρω να πω στον εαυτό μου να σταματήσει να το κάνει.

Συχνά φέρνω στο μυαλό μου το πόση χαρά έφερε σε μένα το μπάσκετ με αμαξίδιο και καταλαβαίνω πόσο ευτυχισμένους κάνει και τους συμπαίκτες μου.

Σημασία έχει ότι, όπως γενικά θαυμάζουμε αυτούς τους αθλητές για τη δύναμη που κρύβουν να ξεπεράσουν τα κινητικά προβλήματά τους και να αγωνιστούν σε υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού, να αναγνωρίζουμε και τι ευκολίες μπορούμε και οφείλουμε να τους προσφέρουμε για τη ζωή τους.

Αρχικά είναι ο σεβασμός και στη συνέχεια όλα όσα πρέπει να τηρούμε.

Με πιο απλό το να μην παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας σε θέσεις για άτομα με αναπηρία ή σε ράμπες μετακίνησης και να μην γινόμαστε εμείς επιπλέον εμπόδια για εκείνους.

Είναι καλό που το μπάσκετ με αμαξίδιο αποκτά ολοένα και περισσότερη προσοχή και προβολή.

Προφανώς και όλη τη προσπάθειά μας θέλει να περάσει κάποια μηνύματα και στην εξέδρα και, κυρίως, στην κοινωνία, όμως το βασικό είναι να δείξουμε ότι παραμένουμε αθλητές.

Δεν διαφέρουμε από τους άλλους. Κάνουμε κάτι ελαφρώς διαφορετικό, όμως επιθυμούμε να μας αντιμετωπίζουν ως ίσους. Δεν μας ενδιαφέρει να μας βλέπουν ως ξεχωριστούς. Ξεχωριστός είναι ο καθένας, ούτως ή άλλως.

Δεν ξέρω αν επιδιώκουμε να μας κοιτάζουν με θαυμασμό, Όμως, όταν κάποιος μας αντικρίζει, δεν θέλουμε και να μας βλέπει με λύπηση.

Παλεύουμε στο γήπεδο όπως παλεύει κάθε αθλητής. Είμαστε επαγγελματίες σε ένα, είναι αλήθεια, ερασιτεχνικό σπορ.

Όμως δίνουμε κι εμείς τον ιδρώτα, την κούραση μας, την ψυχή μας, όπως κάθε άλλος αθλητής, γιατί είμαστε ίδιοι. Δεν παίζουμε άλλο μπάσκετ. Το άθλημα είναι το ίδιο, αλλά με διαφορετικές συνθήκες.

Με την προσπάθειά μας δεν ικανοποιούμε απλώς τον εαυτό μας. Στόχος μας είναι να δείξουμε ότι καμία κινητική δυσκολία δεν πρέπει να σε κρατήσει στο σπίτι, υπό κανονικές συνθήκες.

Καθώς βιώνουμε και μέρες στις οποίες το «μένουμε σπίτι», λόγω του κορονοϊού, έγινε ανάγκη για προστασία και ασφάλεια.

Γενικότερα, όμως, θέλουμε να πείσουμε τον καθένα ότι μπορεί να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και όχι μόνο με το μπάσκετ με αμαξίδιο.

Ο αθλητισμός είναι για όλους, είτε έχεις αναπηρία είτε όχι και είναι καλύτερο από το να μένεις σπίτι σου.

Εγώ είμαι νέα μεν στον χώρο του μπάσκετ με αμαξίδιο, όμως η ομοσπονδία δείχνει πλέον να κάνει πιο σταθερά βήματα.

Υπάρχει προβολή στα All Star Game του ΕΣΑΚΕ, υπάρχει αναφορά στις τηλεοπτικές εκπομπές και η Εθνική κατέκτησε το Ευρωπαϊκό της Γ΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε στη Β΄.

Η διοργάνωση του επόμενου Ευρωπαϊκού στην Αθήνα είναι σημαντική και θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στο άθλημα.

Αυτό που δεν γνωρίζω, πάντως, είναι αν το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε μέσω των σπορ, μπορεί να αλλάξει κοινωνικά τα πράγματα στη χώρα μας. Δεν έχουμε παιδεία, γενικά, σαν λαός.

Μπορεί να αλλάξει κάτι, αλλά μεμονωμένα. Μαζικά δεν είναι εύκολο.

Τα περισσότερα παιδιά στην ομάδα του Παναθηναϊκού κινούνται μόνοι τους, όλη μέρα. Δεν έχουν κάποια βοήθεια.

Ένα τρανό παράδειγμα είναι ο Παναγιώτης Κοντογιάννης, ο οποίος οδηγεί μόνος, κινείται μόνος, ζει μία κανονική ζωή και έχει και ασχολίες όπως και η ελεύθερη πτώση! Δεν «κολλάει» πουθενά!

Ωστόσο, πρέπει να σκεφτόμαστε τι κάνουμε καθημερινά εμείς για να διευκολύνουμε αυτούς τους ανθρώπους;

Πρέπει να δράσουμε συλλογικά, ώστε να μην δυσκολεύουμε ακόμη περισσότερο την καθημερινότητά τους.

Υπάρχουν κάποιοι που, κατά το κοινώς λεγόμενο, «το ‘χουν μέσα τους» και συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Είναι παραδείγματα τα οποία δεν σου επιτρέπουν να λυπηθείς αυτά τα παιδιά, παρά μόνο να τα θαυμάσεις και να ακολουθήσεις την πορεία τους.

Αυτό κάνω κι εγώ, λαμβάνοντας τα σπουδαία παραδείγματα που δίνουν σε όλους μας, κάθε μέρα.

Η Ιωάννα Χρονοπούλου είναι παίκτρια μπάσκετ με αμαξίδιο και αγωνίζεται στον Παναθηναϊκό.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες

Στέλιος Μαλακόπουλος: «Δεύτερη Ευκαιρία!»

Ανδρέας Κουτσούρης: «Πέρα Από Τα Όρια»

Σαμάνθα ΜακΚέι: «Ριμπάουντ Ζωής»

Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν (και) αληθινοί ήρωες

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ