“Μια τυπική ημέρα της off season άρχιζε με μία ώρα σουτ και ακολουθούσαν δύο επίπονες ώρες ασκήσεων φυσικής κατάστασης με βάρη.
Παρά τον ιδρώτα, τους μυικούς πόνους, πολλές φορές ακόμη και τα δάκρυα από τον πόνο και την εξάντληση, ο Πέτροβιτς έπρεπε να τηρεί κάθε εντολή του Νταλάτρι. «Εάν έρθω μια μέρα και του δώσω το πιο γελοίο, το πιο εξωφρενικό είδος ασκήσεων, θα τις εκτελέσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του», έλεγε ο κόουτς.
Έπειτα από δύο ώρες υπερπροσπάθειας, λοιπόν, επέστρεφαν στο γήπεδο, όπου ο Πέτροβιτς έκανε σουτ για άλλη μία ώρα. Όταν πια όλα είχαν τελειώσει, είχαν συμπληρώσει πέντε ώρες δουλειάς.
Όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Νταλάτρι, το κορμί του Πέτροβιτς άρχισε να αλλάζει από το ξεκίνημα του καλοκαιριού· οι διαφορές στους ώμους, και ειδικά στα πόδια, ήταν πια ορατές, καθώς σε αυτά αποτυπωνόταν ο όγκος της προπονητικής δουλειάς.
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. «Δεν θα πω ότι το ήξερα, αλλά τώρα πλέον το ξέρω», έλεγε ο Νταλάτρι. «Ήμουν σίγουρος ότι, αν έβαζε κάτι στο μυαλό του, με τον τρόπο που ξεκίνησε να δουλεύει από την πρώτη ημέρα, θα εξελισσόταν σε έναν πραγματικά ξεχωριστό παίκτη».
Ακόμη και υπό αυτό το νέο, απαιτητικό πρόγραμμα φυσικής κατάστασης, όμως, ο Πέτροβιτς δεν ξεχνούσε τις παλιές συνήθειές του: πάντοτε μετρούσε τα εύστοχα σουτ, κάτι που έκανε από 13 ετών, και πάντα ξεκινούσε την ίδια ώρα, κάθε ημέρα.
Ο Νταλάτρι είχε μείνει έκπληκτος. Κάποτε, ο Ντράζεν τού ζήτησε να σχεδιάσουν εκ νέου το πρόγραμμα για μια συγκεκριμένη εβδομάδα.
«Ντράζεν, μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα. Πάρε μία ημέρα ρεπό», του είπε.
«Όχι!» απάντησε ο Πέτροβιτς. «Θα κάνουμε προπονήσεις και την Πέμπτη. Μπορούμε, όμως, να ξεκινήσουμε νωρίτερα;»
Ο Ντράζεν ήθελε να αρχίσει πιο νωρίς την προπόνηση της Πέμπτης, μόνο και μόνο για να έχει ελεύθερο το επόμενο τριήμερο και να επιστρέψει κανονικά τη Δευτέρα. Δεν αποκάλυψε τα σχέδιά του στον Νταλάτρι, ούτε εκείνος τον ρώτησε.
Όταν έφτασε λοιπόν η Δευτέρα, εμφανίστηκε ένας εντελώς διαφορετικός Πέτροβιτς -βαριεστημένος, κουρασμένος, ασυνήθιστα ληθαργικός. Ο Νταλάτρι υπέθεσε ότι μάλλον το είχε ρίξει έξω.
Τα πράγματα επέστρεψαν σε μια κανονικότητα την επόμενη ημέρα και, όταν, τον επόμενο μήνα, ξεκίνησε η προετοιμασία, ο Νταλάτρι περιστασιακά θυμόταν την προπόνηση εκείνης της Δευτέρας. Ήταν περίεργος για το τι είχε συμβεί.
Μαρκάροντας τον Μάτζικ Τζόνσον στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, το 1992 / Photo by: eurokinissi.
Ένα πρωινό λοιπόν στο «ΑΤΑ», στην πλατφόρμα των φορτηγών, στο κτίριο όπου προπονούνταν οι Νετς, ο Νταλάτρι και ο Πέτροβιτς περίμεναν να μπουν στο γήπεδο, βλέποντας ένα τσούρμο από φορτηγατζήδες να βαριανασαίνουν και να αγκομαχάνε στη διάρκεια της προσπάθειας να φορτώσουν διάφορα πράγματα.
Ειδικά ένας φορτηγατζής κουβαλούσε κάτι εξαιρετικά βαρύ και έπαιρνε βαθιές ανάσες. Ο Νταλάτρι τον έδειξε στον Πέτροβιτς και του είπε ότι ο οδηγός έμοιαζε ακριβώς όπως εκείνος στην προπόνηση της περιώνυμης Δευτέρας. Αμφότεροι άρχισαν να γελούν, όμως, ξαφνικά ο Πέτροβιτς γύρισε προς την πλευρά του Νταλάτρι:
«Υπάρχει κάτι που δεν σου έχω πει…»
«Τι;»
«Εκείνο το τριήμερο επέστρεψα στο σπίτι μου», απάντησε σοβαρός, κοιτάζοντας κατάματα τον Νταλάτρι.
«Ορίστε;» έκανε έκπληκτος ο Νταλάτρι. «Δηλαδή, στην Κροατία;»
Ο Πέτροβιτς έγνεψε καταφατικά.
«Γύρισα σπίτι μου για να δω τους γονείς και τον αδελφό μου, και να σιγουρευτώ ότι όλα είναι εντάξει».
Η βιογραφία του Ντράζεν Πέτροβιτς υπό τον τίτλο “DRAZEN-Requiem”.
Ο Πέτροβιτς είχε επιστρέψει στο σπίτι του επειδή ανησυχούσε. Από τους πρώτους μήνες της άνοιξης του 1991, η μικρή Δημοκρατία της Κροατίας επιθυμούσε την ανεξαρτητοποίησή της από τη Γιουγκοσλαβία.
Ο Νταλάτρι είχε ενημερωθεί από τον Ντράζεν για την κατάσταση και είχαν συζητήσει για το ζήτημα, αλλά είχε μείνει έκπληκτος από τη θαρραλέα απόφασή του να επιχειρήσει το ταξίδι, έστω για ένα τριήμερο, από τη στιγμή που στη χώρα η κατάσταση ήταν εκρηκτική.
Η προσπάθεια της Κροατίας για ανεξαρτησία είχε αποδειχθεί ιδιαίτερα επίπονη και οδυνηρή. Ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας, ο οποίος στην πλειονότητά του αποτελούνταν από Σέρβους, απάντησε με εισβολή στην περιοχή στη διάρκεια του καλοκαιριού, με αποστολή κυρίως να εγκαθιδρύσει νέα, διευρυμένα σύνορα.
Η Κροατία είχε μικρές στρατιωτικές δυνατότητες και ελλιπή οπλισμό για να μπορέσει να αμυνθεί. Η ζωή γινόταν περισσότερο αβέβαιη και επικίνδυνη όσο περνούσε ο καιρός, ενώ αθώες ζωές χάνονταν με μεγάλη συχνότητα.
«Για εμάς, ήταν πόλεμος για την ανεξαρτησία», θα έλεγε αργότερα ο Κροάτης πρώην συμπαίκτης του Ντράζεν στην Τσιμπόνα, Ζόραν Τσούτουρα. «Για τους Σέρβους, θα είναι πάντοτε εμφύλιος πόλεμος».
Για τον Πέτροβιτς, τον Στόικο Βράνκοβιτς των Σέλτικς και τους Κροάτες φίλους τους στην ανατολική ακτή, η ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ασφαλής. Ωστόσο, κάθε τηλεφώνημα από το σπίτι και κάθε ματιά στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων τους μετέφεραν στην πραγματικότητα μιας διαφορετικής, σκληρής ζωής. Όσοι ήταν κοντά στον Πέτροβιτς διαπίστωναν ότι η τηλεόραση στο διαμέρισμά του ήταν μονίμως συντονισμένη στο CNN, το οποίο μετέδιδε συνεχώς ειδήσεις για την κατάσταση στην Κροατία.
Η ρουτίνα του Βράνκοβιτς ήταν λίγο διαφορετική: στη Βοστόνη είχε πρόσβαση, με ένα ραδιόφωνο που έπιανε βραχέα κύματα, στο καθημερινό βραδινό ημίωρο δελτίο ειδήσεων της Κροατίας, το οποίο ξεκινούσε ακριβώς στις επτά. Το πρόγραμμα περιελάμβανε ανταποκρίσεις από τις μεγάλες πόλεις, μεταξύ των οποίων το Ζαντάρ του Βράνκοβιτς και το Σίμπενικ του Πέτροβιτς.
Ο θηριώδης πρώην σέντερ θυμάται χαρακτηριστικά τη νύχτα που άνοιξε το ραδιόφωνο και άκουσε ότι οι σερβικές δυνάμεις είχαν επιτεθεί στο Βούκοβαρ, στην ανατολική Κροατία. Η είδηση τον άφησε σε κατάσταση απόλυτου σοκ. Ο Βράνκοβιτς κάθε βράδυ άκουγε τη φωνή ενός νεαρού ρεπόρτερ, ονόματι Σίνισα Γκλαβάσεβιτς.
Ξαφνικά, κάποια νύχτα, από το ενημερωτικό δελτίο απουσίαζε η οικεία φωνή· ο Γκλαβάσεβιτς είχε χάσει τη ζωή του στο Βούκοβαρ…
Η είδηση τον συγκλόνισε”.
Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί απόσπασμα του βιβλίου «DRAZEN-Requiem» του Τοντ Σπερ, εκδόσεις MVPublications.
ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ, ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ντράζεν ο άλητης κι ο προφήτης