Σημασία δεν έχει απλώς το πού θα φτάσεις, σε ό,τι κάνεις. Αυτό που μετρά είναι να θυμάσαι πάντα από πού ξεκίνησες.
Να μην ξεχνάς τους πρώτους ανθρώπους που σε βοήθησαν, ώστε το παρελθόν σου να γίνεται και οδηγός για το παρόν.
Το 1998, με πρωτοβουλία του τότε ομοσπονδιακού προπονητή, Παναγιώτη Γιαννάκη, η ομοσπονδία ζήτησε από όλους τους διεθνείς της Εθνικής να τιμήσουν τον πρώτο προπονητή τους.
Να βραβεύσουν εκείνον που είχε την αρχική και τη μεγαλύτερη επιρροή στην καριέρα τους.
Θυμάμαι ότι συμπληρώσαμε σε ένα ειδικό ερωτηματολόγιο το όνομα που επιθυμούσαμε, του κόουτς που μας επηρέασε στα νεανικά χρόνια μας.
Ο Ανδρέας το έμαθε μέσω της ομοσπονδίας, δεν του αποκάλυψα εγώ το γεγονός. Μας ζήτησαν, άλλωστε, να μην ενημερώσουμε τους ανθρώπους, ώστε να μην χαθεί το στοιχείο της έκπληξης.
Όταν τον συνάντησα πάλι, σε εκείνη την εκδήλωση, διαπίστωσα και τη χαρά και τη συγκίνησή του…
Ο Γιάννης Σιούτης (δεύτερος από αριστερά, στην κάτω σειρά), στα τμήματα υποδομής του Μίλωνα, με προπονητή τον Ανδρέα Κουτσούρη (αριστερά, πάνω) / Photo by: Προσωπικό αρχείο Ανδρέα Κουτσούρη.
Ήμουν τότε παίκτης του Άρη Θεσσαλονίκης και είχα κληθεί στην Εθνική Ανδρών για το Μουντομπάσκετ που θα διοργανωνόταν στην Αθήνα.
Κατά τη διάρκεια εκείνης της εκδήλωσης, για τη βράβευση των προπονητών μας, δε θα ξεχάσω τη χαρά που είχαμε και οι δυο μας όταν έδινα το βραβείο στον κόουτς!
Δεν είπαμε πολλά, διότι είχε και πολύ κόσμο.
Ήταν μία όμορφη και πρωτοποριακή τελετή, με τους προπονητές όλων των συμπαικτών μου, και εύλογα δεν καταφέραμε να συζητήσουμε για πολύ.
Ήταν ένα πολύ οργανωμένο event, με ένα μεγάλο προσκλητήριο που αφηγήθηκε πολλές ωραίες και άγνωστες ιστορίες του μπάσκετ, έπειτα από την ιδέα του κόουτς Γιαννάκη.
Λίγο πριν από μία σπουδαία στιγμή για το ελληνικό μπάσκετ, όπως ήταν η φιλοξενία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε μερικές από τις πρώτες δικές μας σημαντικές στιγμές.
Να βρεθούμε και πάλι δίπλα σε ανθρώπους οι οποίοι μας ενέπνευσαν και αρκετοί από αυτούς δεν είχαν την προβολή που τους άξιζε.
Ο Γιάννης Σιούτης (δεξιά), σε προπόνηση της Εθνικής το 2001, δίπλα στον Θοδωρή Παπαλουκά / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ο Ανδρέας Κουτσούρης είναι ο προπονητής που είχα στην ομάδα παίδων του Μίλωνα, όταν έκανα τα πρώτα μπασκετικά βήματά μου.
Παράλληλα, ήταν και παίκτης της ανδρικής ομάδας και για εμάς που ήμασταν παιδιά, ήταν σημαντικό να βλέπουμε έναν καλό παίκτη που είναι μέλος της πρώτης ομάδας, να μας βοηθά στην προπόνηση και να μας καθοδηγεί.
Ήταν πάντα ένας ευγενικός άνθρωπος και μονίμως κοντά στους αθλητές του.
Μπορούσε, ωστόσο, να γίνει αυστηρός όταν κάτι δεν λειτουργούσε σωστά στην προπόνηση ή τον αγώνα.
Θυμάμαι πως έδινε μεγάλη έμφαση στα βασικά του αθλήματος και προσπαθούσε να βοηθήσει τους αθλητές του να εξελιχθούν. Να τους βοηθήσει να καταλάβουν καλύτερα το παιχνίδι, αλλά και να τους κάνει καλύτερους συμπαίκτες.
Ήταν πολύ υποστηρικτικός και, ταυτόχρονα, μας έδινε την ελευθερία να πάρουμε πρωτοβουλίες και να αναπτύξουμε το ταλέντο μας.
Είναι πολύ σημαντικό στα πρώτα βήματά σου να έχεις κόουτς που έχει εικόνες και παραστάσεις από το επόμενο επίπεδο, στο οποίο στοχεύεις να φτάσεις εσύ.
Αισθάνομαι τυχερός που σε τόσο μικρή ηλικία είχα έναν προπονητή και έναν δάσκαλο σαν τον Ανδρέα, για να μου δώσει τα κατάλληλα εφόδια να συνεχίσω.
Ο Ανδρέας Κουτσούρης / Photo by: Γεωργία Παναγοπούλου – Tourette Photography.
Από το coaching του Ανδρέα κέρδισα πολλά.
Μου έδωσε πολλές αρχές για το άθλημα, πληροφορίες και παραστάσεις τις οποίες αξιοποίησα και στην καριέρα μου σαν παίκτης και, πια, με την προπονητική ιδιότητά μου.
Για παράδειγμα, μαζί του έκανα για πρώτη φορά στη ζωή μου ειδικές ασκήσεις για την πάσα. Εικόνες και συμβουλές τις οποίες τις κράτησα μέσα μου και τις έβαλα στο παιχνίδι μου.
Ήταν ανοιχτός άνθρωπος και του άρεσε η επικοινωνία με όλα τα παιδιά, ενώ δεν έχανε ευκαιρία και να μας πειράζει, να μας τσιγκλάει.
Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έλεγε για να μας πικάρει, όμως ήταν πάντα διαχυτικός στην προπόνηση, για να μας εντάξει στο κλίμα της ομάδας.
Αυτό, βεβαίως, ήταν και θέμα της εξωστρέφειας του χαρακτήρα του και το ότι ήθελε να παίζει μαζί μας ήταν κάτι που μας άρεσε. Μας έκανε να αισθανόμαστε όμορφα και να χαιρόμαστε που είμαστε στο γήπεδο.
Ο Γιάννης Σιούτης μαρκάρει τον Ντέιβιντ Ρίβερς, σε αγώνα του Άρη με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, τον Μάρτιο του 1996 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Εγώ ήμουν ένα παιδί που μου άρεσε πολύ η προπόνηση.
Πήγαινα πάντα μία ώρα νωρίτερα και συνήθως καθόμουν και περισσότερο, αφού και σαν έφηβος ακολουθούσα και το πρόγραμμα της ανδρικής ομάδας του Μίλωνα.
Μπορεί, κάποιες μέρες, να έκανα και τρεις προπονήσεις στη σειρά, γιατί λάτρευα να είμαι συνεχώς στο γήπεδο, ακόμη και στο ανοικτό, με πολύ κρύο. Όσο είχα στο πλάι μου ως προπονητή τον Ανδρέα Κουτσούρη, ήξερα πως είμαι καλυμμένος στο θέμα της διδασκαλίας των βασικών του αθλήματος.
Στον Μίλωνα υπήρχε ένα εξαιρετικό κλίμα και μία πολύ καλή ατμόσφαιρα, κάτι που μας έκανε να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο το μπάσκετ.
Τότε, βεβαίως, σαν παιδί, συμβαίνουν πράγματα που ενδεχομένως δεν τα καταλαβαίνεις άμεσα, δεν τα αντιλαμβάνεσαι, λόγω της ανεμελιάς ή της πίεσης.
Είμαι ευγνώμων απέναντι στο άθλημα, διότι γνώρισα σπουδαίους προπονητές και κυρίως σπουδαίους ανθρώπους.
Επαφές και εμπειρίες από μέντορες που μας έκαναν όλους καλύτερους.
Είχα την τύχη να έρθω σε επαφή με τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, στον Παναθηναϊκό, αλλά και με άλλους τεράστιους κόουτς και αθλητές, αποκτώντας πολλές και σημαντικές εικόνες για το μπάσκετ, την αξία και την επίδρασή του.
Ο Γιάννης Σιούτης ακούει τις οδηγίες του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, σε αγώνα του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, τον Οκτώβριο του 2001 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Η έγνοια του Ομπράντοβιτς ήταν πως όλοι στην ομάδα πρέπει να είναι προσηλωμένοι στον αγώνα, ακόμη και δεν έχουν αγωνιστεί ή δεν παίξουν και καθόλου.
Γι’ αυτό και συχνά φώναζε στους παίκτες του πάγκου για κάτι που είχε πάει λάθος μέσα στο παρκέ.
Ο τρόπος διαχείρισης της ομάδας ήταν κάτι το απίστευτο και σου έδειχνε ότι όλοι συμμετέχουν, έστω και αν δεν αγωνιστείς ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Είμαστε τυχεροί γιατί πήραμε πάρα πολλά από το άθλημα και πρέπει να φροντίσουμε, όλοι μας, να δώσουμε πίσω σε αυτό και στα νέα παιδιά.
Αυτό που έχω κρατήσει από το μπάσκετ είναι ότι πρόκειται για ένα φανταστικό άθλημα και όσοι το αγαπάμε θα πρέπει να είμαστε εργατικοί, συγκεντρωμένοι, σοβαροί και να κάνουμε όσο πιο επαγγελματικά μπορούμε τη δουλειά μας.
Θα πρέπει συνεχώς να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι και σαν προπονητές και σαν άνθρωποι και αυτό είναι και κάτι που μου δίδαξε από μικρή ηλικία και ο Ανδρέας Κουτσούρης.
Θα ήθελα να ευχηθώ υγεία και στον ίδιο και στην όμορφη οικογένειά του, και να είναι πάντα γεμάτος όρεξη να συνεχίζει το παιδαγωγικό έργο του.
Ανδρέας Κουτσούρης / Photo by: Γεωργία Παναγοπούλου – Tourette Photography.
Ο Γιάννης Σιούτης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Ανδρέας Κουτσούρης: «Τα Καλύτερα Μας Χρόνια!»
Ανδρέας Κουτσούρης: «Ακολουθώντας Τα Όνειρά Τους»