Οι Αμερικανοί λένε «μην αφήνεις ποτέ μία λεπτομέρεια να σου χαλάσει μία ιστορία».
Με συγχωρείτε, αλλά θα την χαλάσω…
Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει κάτι για να αλλοιώσω.
Ο τίτλος «σωτηρία» ήταν εξαρχής υπερβολικός.
Είμαι απόφοιτος του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστήμιου Κρήτης και τριτοετής φοιτητής Ιατρικής.
Παράλληλα, παίζω μπάσκετ στην ομάδα του ΟΦΗ, που αγωνίζεται στη Β΄ Εθνική κατηγορία.
Δεν θέλω να εμφανιστώ ως ταπεινός. Λέω απλώς την αλήθεια.
Ο λόγος που δέχθηκα να μιλήσω δημοσίως ήταν για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Γράφτηκε ότι «εγώ» έσωσα έναν άνθρωπο από εγκεφαλικό στο ταξίδι με το καράβι από Πειραιά προς Ηράκλειο, στις 12 Ιανουαρίου 2020…
Πρώτον, ο ιατρικός κόσμος γνωρίζει ότι δεν γίνεται να σώσεις έναν άνθρωπο από εγκεφαλικό, ειδικά μέσα σε πλοίο.
Επιπλέον, είναι αδικία να νομίζει κάποιος ότι εγώ τον έσωσα, ενώ μαζί του ήταν ήδη δύο γιατροί, οι οποίοι ενήργησαν και εξαιρετικά και δεν χρειάζεται καν να το κρίνω και να πω εγώ αυτό.
Το περιστατικό στο πλοίο με προβλημάτισε. Το συζητήσαμε στη συνέχεια και με τους συμπαίκτες μου.
Δεν γίνεται να μην υπάρχει γιατρός στο πλοίο, ως μέλος του πληρώματος.
Δεν γίνεται να μην έχεις ήσυχο το κεφάλι σου, εν πλω.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια έλλειψη προσωπικού…
Δεν μπορείς να περιμένεις να υπάρχει γιατρός ανάμεσα στους επιβάτες.
Υπάρχουν, δυστυχώς, πολλές ελλείψεις.
Απαραίτητα υλικά υπήρχαν, πάντως.
Όμως όλο αυτό είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
Ο Λεωνίδας Μπουμπάρης, με τη φανέλα του ΟΦΗ / Photo by: OFI Crete (Facebook).
Επιστρέφαμε από τον Πειραιά στο Ηράκλειο, μετά τον αγώνα με τον Πανερυθραϊκό, στην Αθήνα.
Η αναχώρηση έγινε στις 9 το βράδυ.
Η αποστολή της ομάδας μόλις είχε ολοκληρώσει το δείπνο. Είχαμε ηττηθεί και δεν υπήρχαν πολλά κέφια.
Οι περισσότεροι πήγαμε αμέσως στις καμπίνες μας για να ξεκουραστούμε.
Μιλούσα στο τηλέφωνο όταν ακούσαμε ένα μήνυμα στα μεγάφωνα, για το αν υπάρχει γιατρός στο πλοίο.
Συνήθως οι θέσεις των ιατρών στα πλοία είναι το λεγόμενο «αγροτικό» και υπάρχουν φορές που ενδεχομένως να μην υπάρχει γιατρός στο πλήρωμα.
Η αλήθεια είναι ότι η λέξη «επείγον» και ο έντονος τόνος του μηνύματος μού έκαναν εντύπωση.
Δεν ήταν ο συνηθισμένος…
Είμαι στο τρίτο έτος της Ιατρικής και στο πλαίσιο αυτού του εξαμήνου κάναμε μαθήματα πρώτων βοηθειών και σεμινάρια για καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση.
Είχα κάποια εφόδια και έσπευσα, θεωρώντας ότι θα πρόκειται για κάποιο περιστατικό καρδιακής ανακοπής.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όσο περισσότερα χέρια τόσο το καλύτερο.
Πήγα στη ρεσεψιόν και με οδήγησαν στην καμπίνα όπου βρισκόταν ο ασθενής.
Photo by: Ειρήνη Άγα.
Εκεί συνάντησα τους δύο γιατρούς που βρίσκονταν ήδη στον χώρο. Ο κ. Κώστας Παπανικολάου, παθολόγος στο ΠΑΓΝΗ και η Δήμητρα Κατερίνη, η οποία είναι και παίκτρια στην ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών του ΟΦΗ.
Ένας άνδρας είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο.
Προσπάθησα να συνεισφέρω με όσα γνωρίζω. Να βοηθήσω την κατάσταση είτε με μεταφορά είτε με έλεγχο των ζωτικών σημείων του ανθρώπου, μέτρηση πίεσης και οξυγόνο.
Επιχείρησα να ηρεμήσω την σύζυγό του, η οποία ήταν σε κρίση πανικού, καθώς αρχικά ο άνδρας της δεν αντιδρούσε.
Χρειάστηκαν κάποιες κινήσεις των ιατρών, προκειμένου να αντιδράσει από πόνο, αφού δεν απαντούσε στα λόγια.
Είχε παραλύσει η αριστερή πλευρά του και δεν αποκρινόταν στις ερωτήσεις, έχοντας χάσει τη συνείδησή του…
Η σύζυγός του ήταν έντρομη και θελήσαμε να την ηρεμήσουμε, λέγοντάς της ότι το καλύτερο είναι να παραμείνει ψύχραιμη, γιατί έτσι θα κάνει καλό και στον σύντροφό της.
Μεταφέραμε τον ασθενή σε έναν πιο ανοικτό χώρο και στη συνέχεια στο ιατρείο, όπου υπήρχαν μέσα για να τον βοηθήσουμε, όπως το οξυγόνο και άλλος χρήσιμος εξοπλισμός.
Ο ρόλος μου ήταν βοηθητικός. Τον σήκωσα, διότι ήταν και σχετικά βαρύς και τον μετέφερα.
Αυτό που δεν έχει ειπωθεί αρκετά είναι το πόσο καλοί και έτοιμοι ήταν οι δύο γιατροί.
Επιστρέψαμε στον Πειραιά ώστε να παραλάβει ένα ασθενοφόρο τον άνδρα.
Η Δήμητρα Κατερίνη, γιατρός και παίκτρια ποδοσφαίρου του ΟΦΗ / Photo by: ofierasitechnis.gr.
Η αντίδραση του κ. Παπανικολάου και της Δήμητρας Κατερίνη ήταν άμεση και δεν συναντάς συχνά τέτοια ετοιμότητα σε ένα αντίστοιχο περιστατικό, κυρίως μέσα σε ένα πλοίο.
Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα πάλι σαν μαθητής.
Πέρα από ό,τι χρειάστηκε να κάνω, παρακολουθούσα τους γιατρούς, τους ρώτησα κάτι που χρειαζόταν και μου απαντούσαν.
Μάλιστα, μου ζήτησαν να μιλάμε από την αρχή στον ενικό και το κλίμα ήταν τέτοιο ώστε να καταφέρουμε να βοηθήσουμε τον άνθρωπο.
Ήταν το πρώτο επείγον περιστατικό που κλήθηκα να αντιμετωπίσω, στο οποίο κινδύνευε η ζωή ενός ανθρώπου.
Έχω συναντήσει συμβάντα στα γήπεδα, όμως αυτά ήταν μυοσκελετικά και τελείως διαφορετικά από κάτι τέτοιο.
Μέχρι πριν από κάποιο διάστημα, ένιωθα περίεργα και μπορεί και να φοβόμουν.
Ωστόσο, το τελευταίο δίμηνο, με τα σεμινάρια πρώτων βοηθειών, απέκτησα μία εξοικείωση και με έκανε την κρίσιμη στιγμή στο πλοίο να πω «πάω, είμαι έτοιμος».
Συχνά έχεις απλώς το «σύνδρομο του γιατρού» και πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα.
Αλλά είναι και θέμα εμπειριών, σε κάτι τέτοιο.
Εγώ ήθελα από μικρός να ασχοληθώ με την Ιατρική και το είχα στο μυαλό μου.
Η ευχαριστήρια ανάρτηση του Ερασιτέχνη ΟΦΗ για την παρέμβαση των αθλητών του στο περιστατικό.
Το άμεσο συγγενικό περιβάλλον μου δεν έχει σχέση με την Ιατρική.
Υπό την έννοια ότι, για παράδειγμα, θα ήθελα να ακολουθήσω το σχετικό επάγγελμα του πατέρα ή της μητέρας μου.
Έχω, βεβαίως, δύο θείους που είναι γιατροί, όμως στο σπίτι δεν υπήρχε άμεση επαφή με την Ιατρική.
Πάντως, θυμάμαι ότι πάντα με ενδιέφερε τι κάνει ο θείος μου και παρακολουθούσα με ευλάβεια τι έλεγε για τη δουλειά του.
Κι όμως, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μικρός δεν ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας… Ήθελα να γίνω γιατρός!
Άλλωστε, με το μπάσκετ ασχολήθηκα από τα 15 μου, αρκετά πιο αργά από το συνηθισμένο.
Στη Χίο έπαιζα αρχικά ποδόσφαιρο, με το οποίο έχω τρέλα.
Όμως, στην Γ΄ Γυμνασίου με έβαλαν στο μπάσκετ, λόγω ύψους.
Ο συνδυασμός με τον αθλητισμό, πάντως, μου δίνει ήδη μία αρχική κατεύθυνση για την ειδικότητά μου.
Το μυαλό μου πηγαίνει προς την ορθοπεδική. Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τις ανατομίες στη σχολή, όμως, ακόμη δεν έχω την εικόνα των κλινικών.
Στα επόμενα χρόνια θα αποφασίσω οριστικά.
Ο Λεωνίδας Μπουμπάρης (αριστερά), με συμφοιτητές του στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστήμιου Κρήτης / Photo by: Λεωνίδας Μπουμπάρης (Facebook).
Η αλήθεια είναι πως, δίχως να είναι κατόρθωμα, είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσει κάποιος τον απαιτητικό αθλητισμό με σπουδές Ιατρικής.
Δεν κρύβω ότι υπάρχουν στιγμές που έχω ζοριστεί πολύ, όπως σε περιόδους εξεταστικής.
Πρόκειται για σύγκρουση ρόλων…
Είναι τότε που πρέπει να προσδιορίσεις τις προτεραιότητές σου και να πιεστείς αρκετά, αν θέλεις να συνεχίσεις και μαθήματα και σπορ.
Αυτό απαιτεί προγραμματισμό, θέλει ξενύχτι και στιγμές που φτάνεις στο σημείο, πρακτικά, να σκεφτείς ότι ουσιαστικά δεν έχεις προσωπική ζωή.
Θέλει θυσίες.
Βεβαίως, αν και δεν χρειάστηκε ως τώρα να επιλέξω, η Ιατρική αποτελεί την προτεραιότητά μου. Ξεκάθαρα.
Δεν είχα εξοικειωθεί τόσο με αυτό στο μυαλό μου, σαν φοιτητής στο Βιολογικό, ίσως και γιατί δεν μου άρεσε τόσο πολύ όσο η Ιατρική.
Όμως χρειάζεται συνεχώς διάβασμα και σαν φοιτητής και σαν γιατρός, για να ενημερώνεσαι.
Συνήθως είμαι με το βιβλίο και τον υπολογιστή αγκαλιά. Στο πλοίο, στις αποστολές, στο δωμάτιο, πολύ συχνά κρατώ ένα βιβλίο για να μελετήσω.
Και τη βραδιά του περιστατικού, μετά το δείπνο και πριν από το επείγον μήνυμα στα μεγάφωνα, θα έκλεινα το τηλέφωνο και θα ξεκινούσα διάβασμα.
Βιώνω, όμως, μεγάλη κατανόηση και σεβασμό από τους ανθρώπους της ομάδας και τους συμπαίκτες μου.
Δεν είμαι και δύσκολος στο να παρασυρθώ… Η πλάκα χρειάζεται, πάντα.
Ωστόσο, όλοι με βοηθούν και είναι μοναδική εμπειρία να σε καταλαβαίνουν με αυτό τον τρόπο σε μία ομάδα.
Παίζει σημαντικό ρόλο η υγεία που βγάζει μία ομάδα, εντός και εκτός γηπέδου.
Κατά την ορκωμοσία του στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, ως απόφοιτος του Τμήματος Βιολογίας / Photo by: Λεωνίδας Μπουμπάρης (Instagram).
Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα να αποχωρήσω από το μπάσκετ.
Επειδή η Ιατρική ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ήθελα να είμαι συνεπής και να πάρω το πτυχίο Βιολογίας στα τέσσερα χρόνια, κάτι που κατάφερα.
Στο τρίτος έτος του Βιολογικού, κι ενώ αγωνιζόμουν στον Εργοτέλη, αποφάσισα να παίξω στο τοπικό.
Αυτή ήταν ίσως η πρώτη υποχώρηση που χρειάστηκε να κάνω, για τις σπουδές μου, στο κομμάτι του αθλητισμού.
Μικρότερες προσδοκίες, λιγότερες απαιτήσεις, αν και μαθαίνεις να είσαι πάντοτε απαιτητικός με τον εαυτό σου.
Μεγαλώνοντας, όμως, μιλούσα πιο άνετα με τον εκάστοτε προπονητή μου και εξηγούσα ποιες είναι οι προτεραιότητές μου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ζητούσα χάρες ή ευνοϊκή μεταχείριση.
Δεν έλειψα από καμία προπόνηση, Ήθελα, απλώς, να είμαι τυπικός και να έχω ξεκαθαρίσει τι έρχεται πρώτο για μένα.
Ωστόσο, πιέζω τον εαυτό μου και οι κόουτς με καταλαβαίνουν και μπορεί να κάνουν κάποια υποχώρηση, από την πλευρά τους.
Πολλές φορές σκλέφτομαι και λέω ότι «όταν είσαι κουρασμένος και αισθάνεσαι ότι μπορείς να κάνεις περισσότερα, είναι η ώρα να κάνεις κάτι παραπάνω».
Δεν ξέρω τι εικόνα βγάζω προς τα έξω, σχετικά με την παράλληλη ενασχόληση μπάσκετ και σπουδών.
Τα μόνο που προσπαθώ είναι να απολαμβάνω ό,τι κάνω, τη δεδομένη στιγμή.
Αυτό που θέλω για τον εαυτό μου δεν είναι να βγαίνει μία έξωθεν καλή μαρτυρία ή μία θετική «ετικέτα».
Δεν αισθάνομαι τόσο «more than an athlete». Αυτό είναι, άλλωστε, αυτονόητο. Δεν είμαστε μόνο αθλητές, είμαστε και άνθρωποι με διαφορετικές ικανότητες και άλλα ενδιαφέροντα, εκτός γηπέδου.
Επιθυμώ ό,τι κάνω, με ό,τι καταπιάνομαι κατά καιρούς, να προσπαθώ να το κάνω καλά, με όρεξη και να με κάνει χαρούμενο.
Θέλω να παίζω μπάσκετ και να μην λένε «αυτός είναι και γιατρός και παίζει κιόλας».
Επιθυμώ να αγωνίζομαι όσο αντέχω και να είμαι καλός, να έχω εξέλιξη και να γίνομαι όσο το δυνατόν καλύτερος στο παρκέ, όπως θα το επιθυμώ και σαν γιατρός.
Θέλω τις δύο ώρες της προπόνησης και τις δύο ώρες του αγώνα να είμαι απλά ένας παίκτης.
Αυτό με έχει μάθει να ξέρω πως κάθε πράγμα έχει την ώρα του.
Όταν κάνεις το «Α» και σκέφτεσαι το «Β» ή λες ότι σε αγχώνει το «Γ» τότε μπορεί να χάσεις τις καταστάσεις και θα είναι καλό να αφήσεις κάτι στην άκρη.
Γνωρίζω και κατανοώ ότι ενδεχομένως αν είχα φτάσει σε επίπεδο Α1 ή και Α2, να μην είχα την ευχέρεια να συνδυάσω την Ιατρική.
Η Β΄ Εθνική δεν είναι τόσο καθαρά επαγγελματικό επίπεδο, ώστε να μου αποκλείει την οποιαδήποτε παράλληλη ενασχόληση.
Όμως το θέμα με τις «ταμπέλες» στους παίκτες είναι γενικότερο.
Οι αθλητές λογίζονται συχνά απλώς σαν αθλητές και όχι σαν άνθρωποι. Σαν μηχανές, με προσδοκίες και απαιτήσεις και πολλοί θεωρούν ότι ξέρουν να κάνουν μόνο αυτό.
Δεν είναι, πάντως, έτσι…
Η αφοσίωση δεν είναι «ετικέτα». Είναι τρόπος ζωής και χαρά, έμπνευση σε ό,τι κάνεις.
Photo by: Λεωνίδας Μπουμπάρης (Instagram).
Ο Λεωνίδας Μπουμπάρης είναι παίκτης της ομάδας μπάσκετ του ΟΦΗ και φοιτητής Ιατρικής.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
* Κεντρική φωτό: Ειρήνη Άγα
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Γιώργος Παυλίδης: «Δύο καριέρες, μία ζωή» / Κώστας Χαρίσης: «Η άλλη ζωή»