Οι λεπτοί τοίχοι του Ρίκι Ρούμπιο

Το ταξίδι με το αμάξι πίσω στη Μινεάπολις από το Ρότσεστερ είχε γίνει μέσα στη σιωπή. Ανέβηκε στο δωμάτιό του. Ο πρώτος ήχος που άκουσε τον διέλυσε.

Οι γονείς του, δίπλα, έκλαιγαν. Δεν είχε αντιληφθεί τόσα χρόνια ότι οι τοίχοι στην πολυτελή οικία του ήταν λεπτοί. Το διαπίστωσε στη χειρότερη δυνατή συγκυρία. Λίγες ώρες αφότου οι γιατροί στην κλινική Mayo είχαν ανακοινώσει στην Τόνα Βίβες ότι ο καρκίνος στους πνεύμονες είχε επανέλθει δριμύτερος. Και πως η κατάστασή της ήταν δύσκολη. Οριακή.

Η στιγμή που ο Ρίκι Ρούμπιο λύγισε. Που ένιωθε κάτι να σπάει μέσα του, κατά πώς έχει αφηγηθεί ο ίδιος στην ιστοσελίδα «The Players Tribune». Το μοιραίο δεν θα αποφευχθεί, η κατάθλιψη θα του χτυπήσει την πόρτα. Θα επανέλθει αυτός στα γήπεδα, θα επανέλθει κι εκείνη. Η πιο δύσκολη μάχη, την οποία δεν θα αφήσει να τον καταβάλει ο κορυφαίος -και ακόμη ενεργός, θριαμβευτικά ανακάμψας- Ισπανός πόιντ γκαρντ.

Σπάνιο ταλέντο, μοναδική συγκέντρωση τίτλων σε ηλικία που οι περισσότεροι μπασκετμπολίστες παλεύουν ακόμη να εδραιωθούν σε μία, οποιαδήποτε, ανδρική ομάδα. Στα 20 του, όταν άλλοι δεν ξέρουν καν άμα θα μείνουν στον χώρο (μην πάμε μακριά, ο ίδιος ο αδερφός του αποτέλεσε τέτοια περίπτωση…), ο τύπος είχε πάρει Ευρωλίγκα. Και EuroCup. Και EuroChallenge. Όλα τα ευρωπαϊκά τρόπαια της εποχής δηλαδή. Μα και το Πρωτάθλημα Ισπανίας, το Κύπελλο, το Super Cup.

Μην αναζητήσετε άλλον. Δεν υπάρχει παίκτης που να έχει κάνει τόσο πολλά σε τόσο λίγο, μικρό, στο ξεκίνημα της καριέρας του, διάστημα.

Ο λεπτεπίλεπτος πλέι μέικερ με τα μακριά άκρα συστήθηκε στο ευρύ κοινό στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών (!) και εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους “άσους” στο ΝΒΑ. Φυσικά, και σε ηγετική φυσιογνωμία της Eθνικής Ισπανίας, όσο εκείνη σάρωνε τα μετάλλια.

Μεγαλύτερο αγωνιστικό ανδραγάθημά του το Μουντομπάσκετ 2019. Οι ματσάρες του στην Κίνα με την ελλιπέσταστη «Roja», την οποία οδήγησε στον τίτλο ως ο MVP της διοργάνωσης. Αυτός, ο οποίος κατά τ’ άλλα «δεν είναι συνεπής σκόρερ», «είναι ιδανικός για συμπλήρωμα σε leaders» και άλλες εν μέρει αλήθειες που έχει ακούσει. Μέχρι να τις συντρίψει…

Αναγνωρισμένο λάθος και 50άρα με τριπλ νταμπλ

«Ο Ρούμπιο να περάσει έξω από την αίθουσα».

Πόσες και πόσες φορές δεν το άκουσε από καθηγητές στα πρώτα χρόνια του στο Λύκειο… Όχι επειδή ήταν άτακτος και αποβαλλόταν. Μα επειδή ο προπονητής του στην Μπανταλόνα, κάποιος Αλεχάντρο Γκαρθία Ρενέσες (!), έστελνε βοηθούς του στο σχολείο για να φέρουν τον ταλαντούχο στα παρκέ μαθητή μια ώρα αρχύτερα για προπόνηση.

Ρικάρντ Ρούμπιο Βίβες, το πλήρες ονοματεπώνυμό του. Γέννημα-θρέμμα Καταλανός, από το Ελ Μοσνάου. Λίγο πιο πάνω, βορειοανατολικά της Βαρκελώνης. Στις 21 Οκτωβρίου 1990 γεννιέται ως… φυσική παρουσία, στις 15 Οκτωβρίου 2005 γεννιέται ο θρύλος του στα γήπεδα του μπάσκετ. Ντεμπουτάρει στην ACB με τη φανέλα της «Penya» σε ηλικία 14 ετών και 11 μηνών.

Ευτυχώς, έχει διορθώσει έγκαιρα το λάθος του. Στα 10 του, η μαμά Τόνα τον βάζει να επιλέξει ένα άθλημα, ώστε να αφοσιωθεί σε αυτό. Είτε ποδόσφαιρο είτε μπάσκετ. Διαλέγει (την ασπρόμαυρη) μπάλα.

Δεν περνάνε παρά μερικές εβδομάδες, όταν καταλαβαίνει ότι του λείπει η πορτοκαλί.

Μόνο που οι γονείς του έχουν πληρώσει για τις προπονήσεις της ποδοσφαιρικής ομάδας. Μόνο που για την καλαθοσφαιρική έχει παρέλθει η προθεσμία εγγραφών.

Προπονητής παλιότερα γυναικείας ομάδας και απασχολούμενος ακόμη στον τοπικό σύλλογο Ελ Μασνόου, ο μπαμπάς Εστέβε βάζει τα μεγάλα μέσα. Υποχρεώνεται να κάνει και κάποιες υπερωρίες για το χατίρι στον γιόκα του, όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Άλλωστε, μπιστάει τη συγκεκριμένη μπάλα και ο δύο χρόνια μεγαλύτερος υιός, Μαρκ. Αυτός ήταν που βρισκόταν στο κατώφλι της ανδρικής ομάδας της Μπανταλόνα, όταν το αετίσιο μάτι του Αΐτο (“αϊτίσιο” θα λέγαμε!) τον προσέχει.

Ο θρυλικός τεχνικός λέει στον μικρό να περάσει μέσα στις τέσσερεις γραμμές. Τον δοκιμάζει, σύντομα τον πετάει στα βαθιά. Πίσω από τον Έλμερ Μπένετ μα μπροστά από τον 22χρονο Μαρσελίνιο Ουέρτας σε κάποια παιχνίδια! Αφύσικη δείχνει η ωριμότητα με την οποία ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενός εκ των καλύτερων ισπανικών συλλόγων ο 15χρονος πλέι μέικερ.

Η πρώτη του σεζόν στον κόσμο των μεγάλων τον χρίζει κατακτητή του EuroChallenge. Η δεύτερη αρχίζει με Ευρωλίγκα. Ενδιάμεσα όμως έχει κουφάνει τον πλανήτη.

Ακούς (προτού κουφαθείς) εκεί, 51 πόντοι, 24 ριμπάουντ, 12 ασίστ, 7 κλεψίματα σε Τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος…

Πρόκειται για το Ευρωμπάσκετ Παίδων του 2006, για τους U16 παίκτες. Στη σημαδιακή Ανδαλουσία. Στη Γρανάδα είχε πάρει το βάπτισμα του πυρός στο Πρωτάθλημα, σε τρεις πόλεις της (Λινάρες, Αντούχαρ, Μάρτος) παίρνει τα σκαλπ των αντιπάλων του με τη «Rojita». Πριν τον Τελικό με τη Ρωσία, έχει κάνει τρία νταμπλ-νταμπλ και ένα κουαντράπλ νταμπλ! Στον ημιτελικό απέναντι στην Κροατία, με 19-10-13-11 αντιστοίχως.

Απέναντι στα Ρωσάκια βάζει και τρίποντο από τη σέντρα, ώστε να αποσοβήσει την ήττα στην κανονική διάρκεια. Το 110-106 τον στέφει απλώς για πρώτη φορά Πρωταθλητή Ευρώπης. Ένα Χρυσό μετάλλιο που έχει υποσχεθεί στον εαυτό του να το πάρει. Για να το αφιερώσει στην μνήμη του φίλου του, Γκιγέμ Ρεβεντός, από τα μικρά κλιμάκια της Μπανταλόνα, ο οποίος σκοτώθηκε μερικές εβδομάδες νωρίτερα σε αυτοκινητικό δυστύχημα.

Από τον Διαμαντίδη στον Τεόντοσιτς

Δύο βδομάδες αργότερα η Εθνική Ανδρών της Ισπανίας στέφεται Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Ξέρετε, στη Σαϊτάμα, όπου η ελληνική, μεθυσμένη από το νέκταρ της νίκης επί των ΗΠΑ, δεν προβάλλει καν αντίσταση (70-47) στον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, τον Φελίπε Ρέγες, την παρέα τού (απόντος στον Τελικό) Πάου Γκασόλ.

Εν αντιθέσει με τα μέλη των «Juniors de Oro», δηλαδή τους «‘80ρηδες», αλλά και την αμέσως επόμενη φουρνιά, με τους γεννηθέντες στα μέσα των ‘80s (Μαρκ Γκασόλ, Σέρχιο Ροντρίγκεθ, Ρούντι Φερνάντεθ) που πλαισιώνουν τους προαναφερθέντες και κυριαρχούν σε Ευρώπη και… Γη, ο Ρούμπιο ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα στην “τάξη” του.

Ο κολλητός του και παρτενέρ στην περιφέρεια, Αρμάντ Σολέ, δεν κάνει καριέρα. Ο μοναδικός που επιβιώνει μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 2020 στα ισπανικά σαλόνια είναι ο επίσης πόιντ γκαρντ και εξαιρετικός πασέρ, Ντάνι Πέρεθ.

Στα ευρωπαϊκά (σαλόνια), ως προς την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση δηλαδή, ο μαθητής Λυκείου μπαίνει στο ξεκίνημα της νέας περιόδου. Είμαστε ακόμη στο 2006, είναι ακόμη 16 ετών. Μόλις έχει φυσήξει τόσα κεράκια, όταν στην πρεμιέρα η Μπανταλόνα του Ρούντι και του Άντριου Μπετς, παλιότερης “κολόνας” της ΑΕΚ, φαίνεται να πατάει τον Παναθηναϊκό.

Πρώτη αλλαγή στο “1”, ο «RR» κλέβει τρεις μπάλες, αντιμετωπίζει δίχως φόβο τον «ΔΔ». Έναν γκαρντ-ορχήστρα με παρόμοια… πλοκάμια, του οποίου ήδη μελετάει το παιχνίδι. Τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Οι Καταλανοί κερδίζουν 48-30 στο ημίχρονο, μα χάνουν 82-79 από την ομάδα του αριστερόχειρα των 17 πόντων και του Μάικ Μπατίστ των 25.

Την ίδια σεζόν στο top16 ο Ρούμπιο κάνει επτά κλεψίματα. Απέναντι στον Ολυμπιακό. Πολύ χαμηλά το σκορ, νίκη στο καλάθι η «Penya». Με 58-56. Ο Τελικός του 1994 με τους «Ερυθρολεύκους» είχε λήξει 59-57! Σχεδόν φυσιολογικά, αφού κάνει τέτοια αμυντικά αίσχη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ολοκληρώνει την χρονιά στην ACB ως ο κορυφαίος της “κλέφτης”.

Την επόμενη παίρνει και το EuroCup, είναι πια φτασμένος αθλητής, προτού ενηλικιωθεί. Το 2009 επιλέγεται πέμπτος στο ντραφτ. Από τη Μινεσότα, η οποία έχει και το έκτο πικ. Παίρνει κι άλλον “άσο”, τον Τζόνι Φλιν. Θα μνημονεύεται εις τους αιώνας τον αιώνων η διπλή γκάφα της. Στο Νο.7 οι Γουόριορς παίρνουν τον Στεφ Κάρι…

Δημιουργείται ολόκληρο πανηγύρι με το υψηλό μπάι άουτ του Καλύτερου Αμυντικού του Ισπανικού Πρωταθλήματος (το 2008-2009) για το ΝΒΑ. Αγγίζει τα 8 εκατ. δολάρια, ο Τζένεραλ Μάνατζερ των Τίμπεργουλβς (και “αρχιτέκτοντας” του σύγχρονου μίνι θαύματος της Παρί), Ντέιβιντ Καν, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Βάσει της συλλογικής σύμβασης, δεν μπορεί να δώσει πάνω από μισό “χαρτί”.

Διαφαίνεται λύση (αρκεί να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη η πλευρά του παίκτη), κάνει πίσω ο μικρός! Πάντα έχει το μυαλό μέσα στο κεφάλι. Οι γονείς του μάλιστα δεν του επέτρεπαν να δίνει συνεντεύξεις, μέχρι να γίνει σχεδόν 18 ετών.

Δηλώνει λοιπόν ανέτοιμος για ΝΒΑ. Θέλει να δοκιμάσει σε έναν τοπ ευρωπαϊκό σύλλογο πρώτα. Εν προκειμένω, στην Μπαρτσελόνα. Την οποία οδηγεί με την πρώτη στην ευρωπαϊκή κορυφή! Δεύτερος και τελευταίος τίτλος Ευρωλίγκας για τους «Blaugrana», με αντίπαλο τον… αγαπημένο του Ολυμπιακό στον Τελικό του Παρισιού.

Πρώτα απορρυθμίζει την ΤΣΣΚΑ με τις οκτώ τελικές πάσες του σε αγώνα μόλις 118 πόντων (64-54). Δύο βράδια μετά βάζει 9 και συμβάλλει περισσότερο αμυντικά κόντρα στους Μίλος Τεόντοσιτς και Σκούνι Πεν (ο Θοδωρής Παπαλουκάς κάνει ό,τι μπορεί, ερχόμενος από τον πάγκο, ο άπειρος Πατ Μπέβερλι παίζει λίγο), ώστε να σηκώσει την κούπα.

Ο Γκαρνέτ, ο Τάουνς, η κατάθλιψη

Παίρνει επιτέλους και το Πρωτάθλημα Ισπανίας το 2011, πάντα με προπονητή τον Τσάβι Πασκουάλ στο Palau Blaugrana, περνάει επιτέλους τον Ατλαντικό. Το σχετικό μπάι άουτ πλέον είναι πιο προσιτό για τους Τίμπεργουλβς, η δε συνδρομή του ατζέντη Νταν Φέγκαν είναι καταλυτική. Άλλη μια πρόωρη απώλεια κοντινού του ανθρώπου, την οποία θα βιώσει επτά χρόνια αργότερα…

Στο ΝΒΑ έχουν λοκ άουτ. Ευκαιρία να μείνει στο Λος Άντζελες και να προπονηθεί με τους καλύτερους. Τον Πολ Τζορτζ, τον Πολ Πιρς, τον Κέβιν Γκαρνέτ. «Πας στη “Μίνι”; Θα τη λατρέψεις, μην απογοητευτείς από τον καιρό», του διαμηνύει ο «KG». Όντως, στη Μινεσότα περνάει καλά ο Ρούμπιο. Κι ας την πετυχαίνει στα τάρταρα της Δύσης, ακριβώς επειδή εκείνη διανύει τη μετά Γκαρνέτ εποχή.

Σταδιακά φτιάχνει το ρεκόρ της, με τον Ίβηρα να έχει σχεδόν νταμπλ-νταμπλ στους μέσους όρους του ως ρούκι: 10.6 πόντους, 8.2 ριμπάουντ. Πολλά βλέμματα είναι στραμμένα στους «Λύκους», πρωτίστως επειδή ρούκι είναι, από το Νο.2 στο ντραφτ του 2011, και ο Ντέρικ Γουίλιαμς. Ο πάουερ φόργουορντ που θα έρθει και στον Παναθηναϊκό κάποια στιγμή.

Ο Ευρωπαίος γκαρντ της ομάδας βάζει μούσκουλα, δίχως να χάσει την εκρηκτικότητά του. Στις τρεις πρώτες χρονιές του κάνει 2.2 με 2.4 κλεψίματα. Φλερτάρει με την σχετική πρωτιά σε όλο το ΝΒΑ, είναι ένας πανέξυπνος αμυντικός.

Μαρκάρει περιφερειακούς κάθε θέσης, πασάρει αφειδώς, χαρίζει θέαμα με τις ασίστ πίσω από την πλάτη και κάτω από τα πόδια αντιπάλων. Με τα άλεϊ ουπ, με τις σταυρωτές του και τους ελιγμούς του ανάμεσα σε δύο παίκτες, εφορμώντας κάθετα προς το καλάθι. Παίρνει και τον αριστερό διάδρομο για να τελειώσει φάσεις από κοντά ή με σουτάκια μέσης απόστασης.

Καλός σουτέρ δεν θα γίνει ποτέ, μα την περίοδο 2017-2018 στη Γιούτα θα εκτελεί και με πάνω από 35% για τρεις, καταγράφοντας career high με τους 13.1 πόντους του. Την αμέσως προηγούμενη, την τελευταία στη Μινεάπολις, έχει ταβανιάσει στις ασίστ με 9.1. Έχει αφήσει προ πολλού πίσω μια ρήξη χιαστού, από το τελείωμα της ρούκι σεζόν του, σε μια προσπάθεια να μαρκάρει τον Κόμπι Μπράιαντ. Τα τραύματά του είναι ψυχολογικά…

Το 2015, προερχόμενος από χρονιά με επέμβαση στον αστράγαλο κι ενόσω έχει να διαχειριστεί το σοβαρότατο θέμα υγείας της μητέρας του, αναλαμβάνει στην off season, κατόπιν παρότρυνσης του Φλιπ Σόντερς, το… ντάντεμα του νεαρού που έχει μόλις επιλεγεί από τον οργανισμό στο Νο.1 του ντραφτ. Του Καρλ-Άντονι Τάουνς. Το κάνει χωρίς να βαρυγκομήσει. Βγάζει τον δομινικανής καταγωγής ψηλό έξω για φαγητό, του δείχνει τα αξιοθέατα της πόλης ως παλιός, του δείχνει και πού να στέκεται στον αγωνιστικό χώρο, ώστε προσεχώς να λαμβάνει τις πάσες του.

Όσο διδάσκει στον νέο, ο Σόντερς, ο οποίος έχει επιστρέψει ως χεντ κόουτς στην ομάδα, παρακολουθεί από τις εξέδρες. Αδυνατισμένος, με ένα καπέλο χωμένο βαθιά στο κεφάλι του. Ο Ρίκι τον πλησιάζει. Έχει λέμφωμα Χότζκιν ο προπονητής του. Παραμονές έναρξης της νέας σεζόν, με την αποστολή να βρίσκεται στο Λος Άντζελες, ο Φλιπ χάνει τη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.

Το επόμενο έτος πεθαίνει και η μητέρα του Ρούμπιο. Έχει προλάβει να τη δει στην τετραημέρη διακοπή του All Star Game και λιγάκι μετά το τέλος της περιόδου. Ποια τριπλ νταμπλ που πλέον σκαρώνει συχνά στο ΝΒΑ; Ποια νικητήρια καλάθια, ποιο μπάσκετ; Εξακολουθεί να στέλνει μηνύματα στο κινητό της τηλέφωνο, νιώθει να τα χάνει.

Το παλεύει. Τουλάχιστον ξεχνιέται στα δίωρα των αγώνων. Με τη φανέλα των Τζαζ τη διετία 2017-2019 ρίχνει και 30άρες, γνωρίζει και τα πλέι οφ. Γίνεται ο πρώτος παίκτης των «Μορμόνων» με τριπλ νταμπλ σε ποστ σίζον από τον Τζον Στόκτον του 2001. Μεταφέρει το ταλέντο του στο Φοίνιξ, επιστρέφει για μία χρονιά στη Μινεσότα, πάει το 2021 στο Κλίβελαντ.

Αν και πρώτη φορά αναπληρωματικός, ισοφαρίζει το career high του με 13.1 πόντους σε 34 εμφανίσεις. Προτού δηλαδή υποστεί κι άλλη ρήξη χιαστού συνδέσμου. Στο αριστερό γόνατο. Έχουν μαζευτεί πολλά. Στον άκαρδο, σκληρό επαγγελματικό κόσμο του ΝΒΑ όπου διαβιοί, στέλνεται στην Ιντιάνα. Δεν παίζει ποτέ γι’ αυτήν, γυρίζει στους Καβαλίερς.

Για πρώτη φορά έχει δευτερεύοντα ρόλο σε μία ομάδα. Και είναι η τελευταία φορά που εμφανίζεται στο ΝΒΑ, το 2023. Τον Αύγουστο κάνει μία παύση από το μπάσκετ, ώστε να φροντίσει την ψυχική του υγεία. Πέντε μήνες αργότερα ανακοινώνει ότι αποσύρεται οριστικά από το ΝΒΑ.

Όλα είναι Εθνική, όλα είναι… κύκλος

Οι καλύτερές του στιγμές μέσα στις τέσσερεις γραμμές έχουν έρθει με την κόκκινη φανέλα της Ισπανίας. Τις χαίρεται περισσότερο από κάθε τι. Μόνο αν είναι τραυματισμένος, χάνει εθνικό ραντεβού. Δηλαδή μόνο το 2012, που χάνει και το Αργυρό στους Ολυμπιακούς, και το 2015, που χάνει το Χρυσό στο Ευρωμπάσκετ.

Κανένα πρόβλημα. Στις δέκα παρουσίες του σε μεγάλες διοργανώσεις φροντίζει να περάσει επτά μετάλλια στον λαιμό του: από δύο Χρυσά και Χάλκινα σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, Ασημένιο (στα 17 του!) και Χάλκινο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Χρυσό και στο Παγκόσμιο του 2019.

Στο προσωπικό του έπος στην Κίνα, ψηφίζεται πολυτιμότερος παίκτης μιας διοργάνωσης στην οποία οι Ισπανοί έχουν κατεβεί δίχως Πάου Γκασόλ και «Τσάτσο» Ροντρίγκεθ, ενώ έχει σταματήσει πλέον από την Εθνική και ο Ναβάρο. Μοιράζει 12 ασίστ στον ημιτελικό με την Αυστραλία, ο οποίος κρίνεται στη δεύτερη παράταση, ρίχνει 20άρα στον Τελικό με την Αργεντινή –κατεβάζοντας και από επτά ριμπάουντ στους αγώνες της τετράδας.

Παίζει με τρομερή αυτοπεποίθηση, σκοράρει όπως θέλει, λες και δεν ήταν πάντα pass-first “άσος”, είναι φανερό ότι γουστάρει να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

Ο απόλυτος συμπαίκτης γίνεται για μία φορά ο απόλυτος πρωταγωνιστής.

Σε διασυλλογικό επίπεδο, πατέρας πλέον, νιώθει καλύτερα τον Φεβρουάριο του 2024 κι έτσι επανεμφανίζεται. Στην πατρίδα του, με την Μπαρτσελόνα πάλι. Και στην Ευρωλίγκα βέβαια, πραγματοποιώντας την καλύτερή του εμφάνιση στον εναρκτήριο προημιτελικό με τον (ποιον άλλον;) Ολυμπιακό.

Οι 10 πόντοι του, οι 7 τελικές πάσες και τα 2 κλεψίματα δεν αποτρέπουν το μπρέικ των «Ερυθρολεύκων», οι οποίοι πάνε στο Final 4 με “διπλό” στη Βαρκελώνη και στο Game 5. Σε αυτό που ο Ρούμπιο κλέβει πέντε μπάλες (!), εις μάτην. Πλησιάζει δηλαδή την κορυφαία του επίδοση στη διοργάνωση με τα 7 κλεψίματα κόντρα στους Πειραιώτες, ενώ το ρεκόρ του στα (τέσσερα) εύστοχα τρίποντα βαστάει από το 2011 σε προημιτελικό -και επίσης ήττα, στο καλάθι- με τον Παναθηναϊκό.

Ιδιωτεύει ξανά, δεν παίζει πουθενά τη σεζόν 2024-2025. Ασχολείται με τη φαμίλια του, με το ίδρυμά του που βοηθάει καρκινοπαθείς (…). Δεν έχει πέσει σε νέα σκοτάδια.

«Είμαι ήρεμος, θέλω παίξω μπάσκετ και αυτό το μέρος είναι το ιδανικό για μένα», δίνει το σύνθημα το φθινόπωρο του 2025 για μία ακόμα επιστροφή. Όπου «μέρος» η Καταλονία. Η Βαρκελώνη. Η Μπανταλόνα όμως τώρα, εκεί όπου ξεκίνησε όλη αυτή η γλυκόπικρη διαδρομή. Με Πρόεδρο πια τον Χουάν Αντόνιο Μοράλες. Τον παλιό σέντερ και Πρωταθλητή Ευρώπης με την Τζοβεντούτ, προτού γίνει παίκτης του Πανιωνίου, του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού.

Ακόμα και στην πρεμιέρα της ACB τον Οκτώβριο του ‘25 λες και έχει οριστεί ώστε να μη φύγουν στιγμή οι προβολείς πάνω από τον Ρούμπιο. Στην Γρανάδα λαμβάνει χώρα το πρώτο ματς, όπως τον Οκτώβριο του 2005 προ εικοσαετίας, στην “πρώτη” του γενικότερα σε ανδρικό επίπεδο.

Κρίμα που ο εμβληματικός αρχηγός, Πάου Ρίμπας, συμπαίκτης του στην πρώτη τους θητεία στην Τζοβεντούτ, σταμάτησε αυτό το καλοκαίρι. Ο Ρούντι το έκοψε ένα καλοκαίρι νωρίτερα, μα εκείνος δεν ξαναφόρεσε ποτέ την πράσινη φανέλα και το μαύρο σορτσάκι. Ο Μαρσελίνιο Ουέρτας όμως, από το τρομερό εκείνο παρεάκι της Μπανταλόνα, (παί)ζει και βασιλεύει ακόμη στην Ισπανία.

Πριν το τζάμπολ στην Γρανάδα, η ομάδα της Ανδαλουσίας βραβεύει τον Ρούμπιο. Του δίνει μία αναμνηστική πλακέτα και μια φωτογραφία του από το ντεμπούτο εκεί στα 14 του, όταν φορούσε το «32».

Μετά το τζάμπολ, φέροντας το σύνηθες πια «9» στην πλάτη, ο πάντα λεπτός πόιντ γκαρντ, ο οποίος δεν ξεχνάει ποτέ εκείνο το βράδυ στο σπίτι του με τους λεπτούς τοίχους, ιδρώνει για 19 λεπτάκια. Και καταγράφει ranking 30! Είναι φανταστικός, βάζει 18 πόντους, έχει 4 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 7 κερδισμένα φάουλ.

Είναι ο Ρίκι Ρούμπιο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Χουάν Κάρλος Ναβάρο: Τα υλικά μιας «βόμβας» σαράντα μεγατόνων

Ρούντι Φερνάντεθ: Η Νίκη και τα αδέρφια της