Συχνά, όταν διεξάγονται σημαντικά παιχνίδια, συμβαίνει μια αυτόματη εσωτερική διαδικασία αναπόλησης και νοσταλγίας.
Αυτό γίνεται δίχως να υφίσταται η έννοια του απωθημένου ή ο καημός της ανικανότητας, αλλά αυτή η ευχάριστη διαδικασία της αναβίωσης των έντονων παιχνιδιών μέσα από την οπτική του “παρατηρητή”, ο οποίος δεν συγκρίνει, δεν αξιολογεί. Απλώς ανακαλεί και παρατηρεί κυρίως τα συναισθήματα που αναδύθηκαν και την αίσθηση που του άφησε όλη αυτή η διαδικασία.
Όταν πρόκειται για Τελικό Κυπέλλου Ελλάδος, μου έρχεται έντονα στην μνήμη ο Μάιος του 2007, όταν, αγωνιζόμενος στην ομάδα της ΑΕΛ, συμμετείχα στον Τελικό εναντίον του Παναθηναϊκού.
Προσπαθώντας να αποδώσω και να εξηγήσω για ποιον λόγο αυτός ο Τελικός βρίσκεται σε περίοπτη θέση μέσα μου, συνειδητοποίησα το εξής.
Έχοντας υποστεί έναν σοβαρό τραυματισμό, με κίνδυνο την πρόωρη απόσυρση από την ενεργό δράση, ήμουν πλέον πιο δεκτικός στη χαρά του παιχνιδιού, σε αυτή την απολαυστική διαδικασία των σημαντικών αγώνων, χειραφετημένος κατά μεγάλο βαθμό από την πίεση του αποτελέσματος.
Κυρίως όμως το αποδίδω στο ότι το μέγεθος της επιτυχίας της κατάκτησης του τροπαίου με μια ομάδα της περιφέρειας ήταν τεράστιο και ο βαθμός δυσκολίας ανυπέρβλητος.
Συμπαίκτες, προπονητές, διοίκηση και κόσμος διεκδικούσαμε, μέσα από την κατάκτηση του τροπαίου, την προσδοκία ότι σε αυτόν το ποδοσφαιρικό χάρτη της παγκόσμιας ποίησης, όπου οι τίτλοι είναι προκαθορισμένοι για τους δυνατούς, μπορούμε να ανατρέψουμε το κατεστημένο, δίχως καμία προκατάληψη και δαιμονοποίησή του, προτάσσοντας την ιδεολογία και τις αξίες μας.
Η ενδεκάδα της ΑΕΛ στον Τελικό του Κυπέλλου, το 2007 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Την Κυριακή το βράδυ, μια βδομάδα πριν τον Τελικό, μόλις είχε τελειώσει ο αγώνας του Πρωταθλήματος με τον ίδιο αντίπαλο στην έδρα μας. Η υπεροχή του αποτυπώθηκε στον αγωνιστικό χώρο.
Εμείς αγωνιζόμασταν για την επιβίωση μας, για την παραμονή μας στην κατηγορία. Υπολειπόταν ακόμα μια καθοριστική αγωνιστική για το Πρωτάθλημα, αλλά ξεκινούσε μια διαφορετική εβδομάδα για μας. Η εβδομάδα της γιορτής μας.
Σε μια περίοδο κατά την οποία η οικονομική κρίση δεν είχε αρχίσει ακόμη να δείχνει τα σημάδια της και σε μια πόλη όπου το ποδόσφαιρο και η ΑΕΛ είναι το κυριότερο κοινωνικό μέσο έκφρασης του πολίτη, διαπίστωσα τη διάθεση αλλαγής, αυτό το εορταστικό κλίμα που διαχεόταν στους δρόμους της πόλης.
Αντιλήφθηκα αμέσως αυτήν την αίσθηση που αποτυπωνόταν στα πρόσωπά τους, την αίσθηση περηφάνιας, ότι πλέον νιώθουν σημαντικοί και ξεχωριστοί και αυτό επιτάχυνε τη διαδικασία αλλαγής μέσα μου.
Μου προσέδωσε μια ευχάριστη προσμονή για τον αγώνα και παράλληλα μου έδωσε μια διαφορετική ματιά για τον Τελικό.
Σ’ αυτόν τον Τελικό, δεν θα ένιωθα υπεροπτικά, δεν θα ήταν ακόμα ένας τίτλος για το φαβορί, τον οποίον αργά ή γρήγορα θα τον ξεχνούσα, αλλά θα βρισκόμουν στην αντίπερα όχθη, την πλευρά του αουτσάιντερ.
Του αουτσάιντερ που διψά για κατάκτηση, που διψά για να φωνάξει «παρών», ανατρέποντας τις αρχικές πολύ χαμηλές προσδοκίες, οι οποίες δίνουν τεράστια αξία σε αυτόν τον τίτλο.
Όλη η εβδομάδα κύλησε εορταστικά και με μια ευχάριστη προσμονή για το παιχνίδι.
Την παραμονή του αγώνα η συναισθηματική μου φόρτιση έγινε πιο έντονη. Και αν αυτό φάνταζε οξύμωρο, αναλογιζόμενος τις εμπειρίες μου από προηγούμενους Τελικούς, είχα πλέον επίγνωση τι εκφράζει για μένα αυτό το τρόπαιο.
Το έζησα πολύ έντονα αυτό το παιχνίδι και το απόλαυσα, σε κάθε του στιγμή, από την προθέρμανση ως το τελευταίο σφύριγμα.
Υπέρμετρη η χαρά, η οποία όμως δεν ήταν απόρροια της νίκης ούτε τόσο της κατάκτησης του κυπέλλου αλλά της απόλαυσης ενός αγώνα-γιορτής με τους οπαδούς των ομάδων στις κερκίδες, οι οποίοι δημιούργησαν μια όμορφη ατμόσφαιρα δίχως έκτροπα, με τους ηττημένους να αποδέχονται με κόσμια συμπεριφορά την ήττα τους.
Η χαρά μου πήγαζε επίσης από την αίσθηση ότι κατάφερα να το πανηγυρίσω με όλους τους συντελεστές τις κατάκτησης, καταφέρνοντας να έχω μαζί και τα παιδιά μου, διότι ένιωσα μια δικαίωση για την προσπάθεια που κατέβαλα και για την πίστη στην κατάκτηση που γιγαντώθηκε, εξαιτίας των χαμηλών προσδοκιών που υπήρχαν γι’ αυτήν αρχικά.
Η απονομή του τίτλου / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Όλη αυτή η διαδρομή, μέσω της κατάκτησης, είχε επίσης τις όμορφες προεκτάσεις της.
Μέσω του Κυπέλλου, καταφέραμε να αγωνιστούμε στους ομίλους του Europa League, η ομάδα έγινε γνωστή πέραν των συνόρων, οι φίλαθλοί μας αποκόμισαν σημαντικές εμπειρίες από τις γηπεδικές εγκαταστάσεις, τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά των φιλάθλων των προηγμένων ομάδων του εξωτερικού, με κάποιους “αδελφοποιήθηκαν” κιόλας.
Το σημαντικότερο όμως αυτής της πορείας είναι ότι συνδέθηκε και γαλουχήθηκε μια γενιά με την ιδεολογία ότι σε αυτήν την (ποδοσφαιρική) κοινωνία, όπου σχεδόν όλα είναι προκαθορισμένα, όπου σε τοποθετούν σε ένα πλαίσιο με περιορισμένο εύρος κίνησης και δράσης, έχεις την ελεύθερη βούληση, με πίστη και με σεβασμό στις αξίες, να αντισταθείς, να καταφέρεις να διαφοροποιηθείς και, εν τέλει, να συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Εκείνος ο Τελικός μού επιφύλαξε, σε τελική ανάλυση, μια έντονη και διαφορετική εμπειρία.
Ας είναι το Κύπελλο ο θεσμός της διαφοροποίησης, της διαφορετικότητας, ο θεσμός στον οποίον όλοι μπορούν να ονειρεύονται.
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: