Στην καριέρα σου αισθάνεται ανίκητος. Κατόρθωσες να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε χιλιάδες παιδιά με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες φιλοδοξίες.
Κατάφερες να πετύχεις στο υψηλότερο επίπεδο. Νομίζεις, στο αποκορύφωμα της καριέρας σου, πως αυτό θα συμβαίνει συνέχεια.
Νομίζεις ότι θα είσαι σε μεγάλη ομάδα, πως θα λαμβάνεις πολλά χρήματα, για πάντα.
Ωστόσο, όλα μπορούν να τελειώσουν σε μία στιγμή. Θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό (ότ)αν όλα αυτά ολοκληρωθούν σε 15 χρόνια…
Στην καριέρα μας, συνήθως αγνοούμε τα πάντα. Ξεχνάμε ακόμη και τις σπουδές. Παρότι πολλοί αθλητές έχουν περάσει σε πανεπιστήμια με μόρια από αθλητικές επιτυχίες και όχι μέσω εξετάσεων.
Κάπως έτσι πολλοί από εμάς «τρέχουμε» να πάρουμε το πτυχίο στα 40 μας.
Το σώμα μας, όμως, μας θυμίζει ότι τίποτε από όσα ζεις στο γήπεδο, δεν θα κρατήσει για πάντα. Ειδικά όσο πλησιάζει το τέλος της καριέρας μας.
Αποχωρώντας, κοντά στα 35 σου, στην πραγματικότητα έχεις το σώμα ενός 60χρονου! Είσαι τυχερός αν έχεις τελειώσει τον πρωταθλητισμό με «μόνο» δύο ή τρία χειρουργεία.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης σηκώνεται από το παρκέ με τη βοήθεια των Πέρο Άντιτς (αριστερά) και Κώστα Παπανικολάου, σε αγώνα του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, τον Ιανουάριο του 2012 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Όταν ολοκληρώσεις την πορεία σου και βγάλεις τη φανέλα, το σορτσάκι και τα παπούτσια, όταν η μπάλα σταματήσει να αναπηδά από τα δικά σου χέρια στο παρκέ, θα διαπιστώσεις ότι ο κόσμος και η αντιμετώπιση δεν θα είναι η ίδια απέναντί σου.
Το τηλέφωνό δεν χτυπάει πια τόσο συχνά.
Πολλές φορές, βεβαίως, σε καλούν για… δανεικά, επομένως είναι καλό να μην σε παίρνουν μόνο όταν έχουν αυτή την ανάγκη από εσένα!
Η συμπεριφορά αρκετού κόσμου αλλάζει. Φίλαθλοι που φώναζαν, χαίρονταν και πανηγύριζαν για σένα, τώρα χαίρονται αν δεν τα κατάφερεις και τόσο καλά τώρα που έγινες «ένα» με αυτούς.
Θα επισημάνουν ότι πάχυνες, ότι χώρισες, ότι χρεοκόπησες, πως ενδεχομένως να μην τα κατάφερες τόσο καλά στην «πραγματική ζωή» όσο σε εκείνη του επαγγελματία αθλητή…
Το 2012, όταν κατακτήσαμε την Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό, παραβρέθηκα σε δέκα καμπ μπάσκετ. Με καλούσαν διαρκώς για μία επίσκεψη.
Την επόμενη σεζόν κανένας δεν μου ζήτησε να κάνω το ίδιο.
Φωτογραφία με παιδιά, σε εκδήλωση του επίσημου καταστήματος της ΚΑΕ Ολυμπιακός, τον Νοέμβριο του 2011. Αριστερά διακρίνονται οι Ματ Χάουαρντ, Πέρο Άντιτς και δεξιά ο Κώστας Παπανικολάου / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Στο εστιατόριο μίας πόλης όπου αγωνιζόμουν, μερικούς μήνες μετά την αποχώρησή μου από την ομάδα, ο ιδιοκτήτης -που κάποτε καθόταν στο τραπέζι μου- ούτε καν γύριζε το κεφάλι να με κοιτάξει…
Τον κόσμο τον ενδιαφέρει μόνο τι κάνεις «τώρα». Το νοιάζει μόνο αυτό που είσαι «τώρα».
Στο μπάσκετ παίζεις τη μία σεζόν για τον εργοδότη της επόμενης ομάδας σου. Πληρώνεσαι αυτό που είχες παίξει και καταφέρει την προηγούμενη χρονιά.
Γιατί, όταν σταματάς, να σε αντιμετωπίζουν για όσα ήσουν ως αθλητής;
Όσο πιο προσγειωμένος είσαι και προετοιμάζεις το «μετά» της καριέρας σου τόσο πιο ομαλά θα βιώσεις αυτή τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου όταν σταματήσεις το άθλημα με το οποίο ασχολήθηκες για περισσότερες από δύο δεκαετίες.
Τόσο πιο καλά θα βάλεις στο μυαλό σου πως τα πράγματα, οι καταστάσεις, πρόκειται να διαφοροποιηθούν.
Photo by: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου / Tourette Photography.
Σε χώρες όπως η Αγγλία υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένα κρατικά προγράμματα, όπως το ΤASS, που βοηθούν τους αθλητές και όσο παίζουν αλλά και όταν σταματούν, ώστε να διαχειριστούν τον εαυτό τους.
Τους προτείνει λύσεις για σπουδές αλλά για τον επαγγελματικό προσανατολισμό τους μετά το φινάλε της αθλητικής πορείας τους.
Τους καθοδηγεί στο να προσπαθήσουν να αποκατασταθούν με κάτι που ταιριάζει στον χαρακτήρα, τις γνώσεις και τα ενδιαφέροντά τους.
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή κάνει το ίδιο, με το πρόγραμμα ATHLETE365, για Ολυμπιονίκες από όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα…
Μόνο η παρέα με αθλητές ή κάτι που θα σε κρατήσει κοντά στο άθλημά σου μπορεί να βοηθήσει να αισθάνεσαι ο (αθλητής) εαυτός σου.
Έχω δει παίκτες να λαμβάνουν ειδική αγωγή γιατί δεν καταφέρνουν να διαχειριστούν τη νέα κατάσταση, τη νέα πραγματικότητα της «δεύτερης ζωής» τους. Έχω συναντήσει περιπτώσεις συναθλητών οι οποίοι απλώς αγόραζαν πράγματα, θεωρώντας πως η υπερκατανάλωση θα καλύψει το όποιο κενό τους μετά το μπάσκετ…
Πολλές έρευνες συμφωνούν σε στοιχεία που αναφέρουν ότι το 70% των επαγγελματιών αθλητών χάνουν όλη την περιουσία τους σε διάστημα μόλις πέντε ετών μετά την αποχώρησή τους από το γήπεδο.
Γνωρίζεις, επίσης, πως κανένα άλλο επάγγελμα δεν θα σου εξασφαλίσει πάλι τα χρήματα που κέρδιζες μέσω του αθλητισμού.
Κανένα άλλο επάγγελμα δεν προσφέρει τόσες πολλές και συχνές εναλλαγές συναισθημάτων.
Καταστάσεις που αλλάζουν από χρονιά σε χρονιά, πολλές φορές και από μέρα σε μέρα. Αδρεναλίνη, ένταση, πάθος…
Όταν αποχωρείς από την ενεργό δράση, είναι σαν να χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Μπορεί να ακούγεται λίγο μακάβριο, όμως συχνά είναι σαν να πεθαίνει κάποιος που γνώριζες. Κάποιος άλλος.
Αυτός ο τύπος που πάλευε κάθε μέρα στο γήπεδο, που προσπαθούσε να γίνει καλύτερος και διεκδικούσε το καλύτερο για την ομάδα του και για τον ίδιο, δεν υπάρχει πια.
Και ξέρεις πως δεν μπορεί ο ίδιος τύπος να υπάρξει ξανά, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο.
Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς ακριβώς το βιώνεις εσύ όλο αυτό. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς αισθάνεσαι και πώς το περνάς.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης σε προπόνηση της Εθνικής ομάδας / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Θα ήθελα να παίζω ακόμη μπάσκετ μόνο για έναν λόγο. Όχι τόσο τον αγωνιστικό, γιατί είναι λογικό το σώμα να καταπονείται όσο μεγαλώνεις.
Θα ήθελα, όμως, να είμαι ακόμη στο παρκέ για την ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων, για την παρέα με τους συμπαίκτες μου.
Για το ταξίδι με το αεροπλάνο ή με το λεωφορείο. Για την παρέα στο ξενοδοχείο, στο γήπεδο.
Για να ξαναζήσω κάθε αστείο που λέγαμε μεταξύ μας για να αποτινάξουμε από πάνω μας την ένταση και την πίεση.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης με τους Κώστα Παπανικολάου (στο μέσον) και Γιώργο Πρίντεζη (δεξιά), πριν από την αναχώρηση της Εθνικής για την προετοιμασία για το Μουντομπάσκετ του 2014 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Αυτό πραγματικά είναι που μου λείπει εδώ και έναν χρόνο, που σταμάτησα να παίζω, που έκλεισαν τα φώτα πίσω μου.
Αν είσαι αθλητής, θα σκέφτεσαι για μία ζωή ότι θα είσαι αθλητής.
Μονάχα που, στην ελληνική Α1, ελάχιστοι αθλητές να κερδίσουν τόσα χρήματα ώστε να εξασφαλιστούν για μία ζωή από αυτά.
Ο μέσος μισθός στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι περίπου 2.000 ευρώ μηνιαίως και αυτά δεν είναι ποσά που θα υπάρχουν για πάντα.
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι αν το παιδί τους αγωνιστεί στη μεγάλη κατηγορία θα λύσει το πρόβλημα της ζωής του…
Διότι βασίζονται στο υψηλότερο συμβόλαιο που έχουν ακούσει ότι λαμβάνει κάποιος από τους αστέρες του αθλήματος.
Μαζί με τους άλλοτε συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό, Τζος Τσίλντρες και Πάτρικ Μπέβερλι πρώην και νυν παίκτες του ΝΒΑ αντίστοιχα, στο φιλικό των “ερυθρόλευκων” στο Σαν Αντόνιο με τους Σπερς, τον Οκτώβριο του 2009 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Φυσικά, υπάρχει και η καλή πλευρά της αποχώρησης από την ενεργό δράση.
Βρίσκεις, πλέον, περισσότερο χρόνο για την οικογένειά σου, για τα παιδιά σου, για τα ενδιαφέροντα που λόγω φορτωμένου προγράμματος έχεις αφήσει στην άκρη.
Η χαρά και η ενέργεια που έχει ο γιος μου είναι απερίγραπτη και αυτά που ζητά από εμένα είναι μία εμπειρία η οποία με κρατά υπερβολικά. απασχολημένο.
Είναι κάτι που με κάνει να ξεχνώ ότι δεν παίζω πια.
Κάποια πράγματα από την πορεία σου, πάντως, σου την θυμίζει ο κόσμος που μπορεί να σε χαιρετήσει στον δρόμο.
Να σου επισημάνει ότι θυμάται ένα καλό ματς που είχες παίξει, πώς βοήθησες την ομάδα του. Να σου τονίσει ότι το κοινό θυμάται την πορεία και τον χαρακτήρα σου.
Συναντάς παιδιά που θέλουν ακόμη ένα αυτόγραφο από εσένα, μαζί με παιδιά που δεν σε έχουν δει ποτέ και δεν σε γνωρίζουν.
Πιτσιρικάδες που δεν είναι βέβαιοι αν θα πιστέψουν πως έχεις αγωνιστεί στο ΝΒΑ και την Εθνική ομάδα.
Όλο αυτό εξακολουθεί να σου δίνει χαρά, να σε «γεμίζει», διότι διαπιστώνεις πως ορισμένοι εκτιμούν τη διαδρομή και τις θυσίες σου.
Όταν σβήνουν τα φώτα επιστρέφεις στην (πραγματική) ζωή και τον δικό της «στίβο». Σε αυτή τη ζωή που ζει όλος ο κόσμος, καθημερινά…
Photo by: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου / Tourette Photography.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ..
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Ανδρέας Γλυνιαδάκης: «Κυνήγησε το όνειρό σου» / «Ψυχοθεραπεία» / «Το Μπάσκετ Δεν Τελειώνει» / «Ευκαιρία για αλλαγή» / «Πώς χρεοκοπούν οι αθλητές» / «Το lockdown σκοτώνει το μπάσκετ» / «ΝΒΑ ντραφτ σημαίνει ευκαιρία» / «Τα δύο πρόσωπα της Ευρωλίγκας» / «Ο αθλητισμός που θέλουμε»