Ζούμε τις ζωές μας σε fast forward. Δουλειά, παιδιά, υποχρεώσεις, σπίτι, δουλειά και τούμπαλιν…
Αν πριν από μερικούς μήνες, μου έλεγε κάποιος «θέλεις να κάτσεις στο σπίτι σου, στον καναπέ σου, στη ζεστασιά της αγκαλιάς των δικών σου ανθρώπων, θέλεις να έχεις άπλετο χρόνο να παίζεις “ζωγραφομαχίες” και monopoly με τα αγόρια σου, θέλεις να κάνεις γιόγκα και μάσκα προσώπου (!!!)», θα γέλαγα δυνατά.
Θα απάνταγα: «το άλλο με τον Τοτό, το ξέρεις;».
Η σκέψη και μόνο -όχι η πράξη- να αφήσεις κάποια υποχρέωσή σου για να κάνεις κάτι για σένα ανάβει αμέσως το «λαμπάκι» των τύψεων! Κατάλοιπα του πρωταθλητισμού γαρ…
Πάμε λοιπόν λίγο να προσγειωθούμε στο σήμερα…
31 Δεκεμβρίου 2019: η Κίνα ενημερώνει τον ΠΟΥ για μια «άγνωστης προέλευσης πνευμονία», η οποία, μετά από εξετάσεις, διαπιστώνεται ότι πρόκειται για ένα νέο κορονοϊό.
Λίγες ημέρες μετά, στις 11 Ιανουαρίου, οι κινεζικές αρχές κάνουν λόγο για τον πρώτο καταγεγραμμένο θάνατο.
Στις 21 Ιανουαρίου, καταγράφεται το πρώτο κρούσμα στις Η.Π.Α. ενώ δύο μέρες αργότερα ο κορονοιος «μεταναστεύει» στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Γαλλία.
Θυμάμαι από τις πρώτες μέρες που εμφανίστηκε αυτή η είδηση στις ιστοσελίδες, παρακολουθούσα την πορεία αυτής της επιδημίας στην μακρινή Κίνα.
Κάθε φορά που διάβαζα τις άσχημες εξελίξεις, μου γεννιόταν πάντα το ιδιο ερώτημα. Πόσο μακριά είναι η Κίνα για έναν ιό που εξαπλώνεται τόσο γρήγορα;
Photo by: Georgia Panagopoulou / Tourette Photography.
Ξαφνικά, νομίζεις ότι είσαι κομπάρσος σε μια καλογυρισμένη ταινία του Χόλιγουντ, όπου μια σπάνια πανδημία εξαπλώνεται ταχύτατα και σκοτώνει τον κόσμο, ο πλανήτης απειλείται και όλοι περιμένουμε τον γοητευτικό γιατρό και τη σαγηνευτική βοηθό του να βρουν το φάρμακο και να σώσουν τον πλανήτη και εμάς!
Λένε ότι οι τανίες είναι βγαλμένες από τη ζωή…
Το σίγουρο είναι όμως ότι αυτό που ζούμε δεν είναι ταινία!
Στη γειτονική Ιταλία, με ένα από τα πιο σύγχρονα συστήματα υγείας, κάθε μέρα χάνουν τη ζωή τους πάρα πολλοί άνθρωποι. Τα νούμερα είναι τρομακτικά!
Μιλάνε για πόλεμο μ’ έναν αόρατο εχθρό, άγνωστο, δεν γνωρίζουν τίποτα γι αυτόν…
Κάθε μέρα προσπαθούν να τον πλησιάσουν, να μάθουν τα τρωτά του σημεία, τις αδυναμίες του.
Αυτός δείχνει αμείλικτος, δεν γνωρίζει από κοινωνικές τάξεις, από φυλές, από ηλικίες, από σύνορα, δεν τον νοιάζει τίποτα…
Όλες οι κυβερνήσεις των χωρών του κόσμου, από την πρώτη στιγμή εξαγγέλουν μέτρα κάθε μέρα και πιο αυστηρά με σκοπό την όσο το δυνατό πιο αργή και μικρή διασπορά του ιού, προστατεύοντας έτσι τις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού.
Ο Covid-19 δεν διακρίνει φυλές / Photo by: visuals.
«Μένουμε σπίτι», λοιπόν!!! Το νέο σλόγκαν του 2020!
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ;
Ναι, μένουμε σπίτι, να ξεκουραστούμε.
Εμείς δεν «λυσσάγαμε» για το πόσο «πτώματα» γυρνούσαμε σπίτι το βράδυ και γκρινιάζαμε ότι ξυπνάμε κάθε μέρα στις 6:10;
Τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε λίγο παραπάνω. Μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο («δεν έχω χρόνο να κάνω τίποτα για μένα», έλεγες), να δούμε μια ωραία ταινία (μμμ, θα φτιάξω και ποπ κορν)!
Αμέτρητα πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος μένοντας σπίτι του. Πράγματα τα οποία ο τρελός ρυθμός της ζωής μας δεν μας το επέτρεπε…
Τις πρώτες μέρες που ήμουν στο σπίτι, έπιανα τον εαυτό μου να γυρνάει μέσα στο σπίτι σαν τη σβούρα και να κάνω συνέχεια δουλειές.
Προσπαθούσα να νιώθω ότι κάτι κάνω. Αρνιόμουν να κάτσω. «Κάθομαι ίσον αδρανώ», έτσι σκεφτόμουν…
Η αλήθεια είναι πως η τακτοποίηση μιας ντουλάπας (μια εργασία που όλο θέλεις να κάνεις και όσο την αφήνεις το βουναλάκι μοιάζει Έβερεστ) αποδεικνύεται τελικά βάλσαμο…
Τακτοποιείς τα ρούχα και θαρρείς πως τακτοποιείς και τις σκέψεις σου μαζί…
Κλείνεις την ντουλάπα και μαζί και το άγχος που είχες για την υγεία των δικών σου ανθρώπων.
Ακόμα και το άγχος για την αναστολή λειτουργίας των καταστημάτων έχει στριμωχθεί κάτω κάτω στη σακούλα με τα μπλουζάκια των αγοριών που δεν τους κάνουν πια και είναι έτοιμα να τα δώσεις σε κάποιον που τα έχει ανάγκη.
Ξεφυλλίζοντας τη βιογραφία του Γιόχαν Κρόιφ.
Περνώντας οι μέρες στο σπίτι, έχεις χρόνο να σκεφτείς, να δεις λίγο τον εαυτό σου…
Και, όχι, δεν εννοώ στον καθρέφτη, εννοώ μέσα μας!
Μα κλεισμένος μέσα θα δω τον εαυτό μου; Δεν νιώθεις λίγο φυλακισμένος;
Η ελευθερία νομίζω ότι είναι μια εσωτερική υπόθεση. Μπορεί να τα έχεις όλα και όμως να νιώθεις άδειος! Και μπορεί να είσαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι και να νιώθεις ελεύθερος…
Είδα πρόσφατα, αυτές τις μέρες ένα ντοκιμαντέρ για τον διεθνούς φήμης life coach Τόνι Ρόμπινς, ο οποίος -μιλώντας για την ελευθερία της ψυχής μας- έφερε σαν παράδειγμα τον αγαπητό σε όλο τον κόσμο Ρόμπιν Ουίλιαμς…
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη -ή και σε κάποιον άλλο δηλαδή- που να μην γνωρίζει και να μην έχει κλάψει από τα γέλια ή από συγκίνηση, παρακολουθώντας τον σε κάποια ταινία…
Σκόρπιζε τη χαρά, την ευτυχία απλόχερα! Θαρρείς ότι αυτός ο άνθρωπος τα είχε όλα…
Είχε κατακτήσει όλους τους στόχους του, προσωπικούς και επαγγελματικούς, είχε την απόλυτη αποδοχή απ’ όλο τον κόσμο.
Κι, όμως, ήταν φυλακισμένος μέσα στην ψυχή του!
Εκεί βαθιά που όλοι μας χρειαζόμαστε να ρίξουμε κάποιες κλεφτές ματιές γι΄ αρχή.
Ίσως, τώρα, είναι μια καλή ευκαιρία, ένα δώρο για μας να μάθουμε να εκτιμάμε αυτό που είμαστε και αυτά που έχουμε…
Τίποτα δεν πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο, ούτε καν ο κυριακάτικος καφές με τον άντρα σου στο geluk…
Καλά, δες το geluk τώρα από το παράθυρο, φτιάξε ένα καφεδάκι κι έλα να παίξουμε με τ’ αγόρια…
Έχω γελάσει τόσο πολύ αυτές τις μέρες με τα επιτραπέζια ! Ουπς… πήγε 18:00!
Ώρα ν’ ακούσουμε τον καθηγητή!
Δεν ξέρω για σας, πάντως εγώ θέλω αυτόν τον άνθρωπο να τον κάνω μια αγκαλιά! Αυτή η ηρεμία του κυρίου Τσιόδρα, ο λόγος του, ο απόλυτος σεβασμός του στην ανθρώπινη ύπαρξη με κάνει να κρέμομαι καθημερινά από τις λέξεις του…
Νιώθω μεγάλη περηφάνια που αυτές τις ιστορικά δύσκολες στιγμές η Ελλαδίτσα μας στέκεται ψηλά και δείχνει το δρόμο σ’ όλο τον πλανήτη…
Από την πρώτη στιγμή μίλησαν για ατομική ευθύνη για πειθαρχία…
Για μας που έχουμε ζήσει τη περισσότερη από τη μισή ζωή μας στη γυάλα του πρωταθλητισμού ήταν πολύ εύκολο.
Αλλά το πετσί μας γνωρίζει πάρα πολύ καλά, επίσης, ότι και στην καλύτερη ομάδα του κόσμου να είσαι και αυτή να λειτουργεί σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, αν το κάθε της γρανάζι δεν κάνει καλά τη δουλειά του, αν δεν υπάρχει η ατομική ευθύνη της κάθε βιδούλας που συμπληρώνει αυτή την ομάδα, την κοινωνία, τον πλανήτη, τότε τίποτα δεν θα λειτουργήσει σωστά.
Πόσο μάλλον τώρα που οι ειδικοί και ο νόμος μου λένε τι πρέπει να κάνω. Οφείλω, ως ενήλικας, να υπακούσω.
Βέβαια, αν καθίσεις όλη μέρα μπροστά στην τηλεόραση και βλέπεις ειδήσεις ή αυτές τις εκπομπές που τρέχουν την έκτακτη επικαιρότητα, εντάξει, μετά μπορεί να… δέσεις μια πέτρα στο λαιμό και να αποφασίσεις από ποιο μπαλκόνι να φύγεις!
Καταλαβαίνω απόλυτα, την ανάγκη των καναλιών να γίνουν ανταγωνιστικά στο βωμό της τηλεθέασης, αλλά προσωπικά, προσπαθώ να εστιάζω στο καλό και όχι στο κακό!
Λίγες εκπομπές εστιάζουν στην καλή είδηση. Για παράδειγμα, πόσοι συνάνθρωποί μας αναρρώνουν καθημερινά ή πόσα υγιή μωράκια γεννιούνται από μητέρες φορείς του ιού.
Στη ζωή υπάρχουν το καλό και το κακό. Το άσπρο και το μαύρο. Είναι δική σου η απόφαση για το ποια στάση θα υιοθετήσεις και θα ακολουθήσεις στη ζωή σου.
Ωραία, εγώ είπαμε φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, εστιάζω στο καλό. Το πρόβλημά μου, όμως, είναι ότι θέλω να έχω τον έλεγχο, θέλω να ορίζω την κατάσταση και τις συνθήκες στο καθετί. Χμμμ…
Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές για την ανθρωπότητα. Οι καταστάσεις και οι συνθήκες δεν περνάνε από τα χέρια μας. Ούτε για το τώρα, ούτε για το αύριο.
Δεν γνωρίζουμε μέχρι πότε θα κρατήσει αυτό. Τι επιπτώσεις θα υπάρχουν, όταν και εφόσον όλο αυτό τελειώσει; Κανένας δεν γνωρίζει.
Στην παράσταση της ζωής, πάντα θα υπάρχουν δεδομένα που οι πρωταγωνιστές δεν ορίζουν και πιθανόν να μην ορίσουν ποτέ. Πρέπει όμως να το αποδεχτούν!
Πρέπει να τ’αποδεχτούμε και ν΄αρχίσουμε να αισθανόμαστε καλά μ αυτά…
Αυτό ίσως μας βοηθήσει να γινόμαστε πιο ευέλικτοι και ευρηματικοί.
Ίσως μας βοηθήσει να εξελισσόμαστε και να προσαρμοζόμαστε σε νέες προκλήσεις.
Μαθαίνουμε να δουλεύουμε και να επικοινωνούμε μέσω διαδικτύου. Τα παιδιά ήδη ξεκίνησαν μαθήματα εξ αποστάσεως μέσω πλατφόρμας, έτσι ώστε να μην χαθεί η σχολική χρονιά.
Αρχίσαμε να επικοινωνούμε με τους δικούς μας ανθρώπους με βιντεοκλήση.
Πόσο μαγικό πράγμα είναι η σύνδεση! Πόσο μεγάλη είναι η χαρά της επικοινωνίας! Και πόσο τεράστια είναι η δύναμη της αγάπης!
Δεν ξέρω αν μπορώ με λόγια να σας περιγράψω τη χαρά του μπαμπά μου, όταν είδε τα αγόρια μου στην οθόνη…
Δυσκολεύονται οι δόλιοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες με τον «εγκλεισμό».
Τους έρχονται μνήμες και εικόνες από σκοτεινά χρόνια, εκείνα της κατοχής, και αυτό τους προκαλεί περισσότερη αγωνία και στεναχώρια… Δύσκολο πολύ!
«Κι εγώ σ’αγαπώ, παππού», του είπε ο μικρός και χαμογέλασε…
Η αγάπη όλα τα φτιάχνει! Ίσως είναι το καλύτερο γιατρικό. Αυτή τα κάνει όλα.
Και θαρρείς ότι, μέρα με τη μέρα, όταν η κατάσταση είναι δύσκολη, ο άνθρωπος θυμάται ν΄αγαπά πιο πολύ, να εκτιμά πιο πολύ, να βοηθά πιο πολύ…
Photo by: Georgia Panagopoulou / Tourette Photography.
Θυμάμαι το βράδυ, που βγήκαμε στα μπαλκόνια να χειροκροτήσουμε τους ήρωες της καθημερινότητας, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, που δίνουν καθημερινή μάχη για όλους μας.
Η συμμετοχή ήταν συγκλονιστική! Ήταν τόσο συγκινητικό…
Συγκινητική, επίσης, είναι η τεράστια εθελοντική συμμετοχή των απλών ανθρώπων. Αψηφούν τον κίνδυνο για τη ζωή τους και τίθενται στη διάθεση της πολιτείας σ’ αυτόν το δύσκολο αγώνα.
Ο αγώνας είναι μεγάλος και χρειάζονται υπομονή και κουράγιο!
Κουράγιο, πολλές φορές, μας δίνουν τα τραγούδια…
Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως σιγοτραγούδησα (είμαι πολύ φάλτση) με αυτούς τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες που διασκεύασαν και ξανατραγούδησαν μέσω βίντεοκλήσης το πασίγνωστο σε όλους μας «Θα κάτσω σπίτι» του αείμνηστου Λουκιανού Κηλαηδόνη!
Φυσικά, σύσσωμος ο χώρος του αθλητισμού δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος σε αυτήν την προσπάθεια της πατρίδας μας.
Πολλοί Ολυμπιονίκες και Παγκόσμιοι Πρωταθλητές ανέβασαν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στιγμές από το σπίτι τους, υπακούοντας στους κανόνες και ακολουθώντας πιστά το «μένουμε σπίτι», μέσω του προγράμματος «Ζήσε Αθλητικά» που εκπονεί η ΓΓΑ με τον Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών και την Ένωση Συμμετασχόντων σε Ολυμπιακούς Αγώνες (ΕΣΟΑ) και άλλους φορείς, θέλοντας να δώσουν κι εκείνοι το μήνυμα ότι όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε…
Το σίγουρο είναι ότι η μπόρα κάποια στιγμή θα τελειώσει.
Και όλα θα γίνουν πιο φωτεινά, πιο λαμπερά κι επειδή είμαστε και αισιόδοξοι άνθρωποι θα δούμε και το ουράνιο τόξο!!!!
Μέχρι τότε, όπως λέει και η Ντόρυ από την αγαπημένη μου τανία «Ψάχνοντας τον Νέμο»:
«Τι κάνουμε στα δύσκολα, είπαμε;;;
Κολυμπάααμε κολυμπάααμε…». 😊
