Με το πόλο είμαι ευτυχισμένος

Ο παππούς μου, ο Αλέξανδρος, είναι μάλλον και ο λόγος για τον οποίον μέχρι και σήμερα παίζω πόλο.

Όταν ξεκίνησα, εκείνος ήταν που με πηγαινόφερνε στις πισίνες, επειδή οι γονείς μου δούλευαν.

Έμενε στο Παλαιό Φάληρο, εγώ στο κέντρο, στον Λυκαβηττό, και, μόλις τελείωνα το σχολείο, με έπαιρνε από το σπίτι, με πήγαινε στο δικό του, έτρωγα, ξεκουραζόμουν λίγο, με πήγαινε προπόνηση, περίμενε να τελειώσω και με ξανανέβαζε στο σπίτι μου.

Αυτό συνέβαινε τις περισσότερες μέρες τις εβδομάδας, ουσιαστικά είχε αναλάβει την ευθύνη των μετακινήσεών μου.

Δεν ξέρω λεπτομέρειες, αλλά αυτά τα έκανε και για τον πατέρα μου και για τον θείο μου, είναι ο άνθρωπος που τους στήριξε πάρα πολύ για να συνεχίσουν την ενασχόλησή τους με το πόλο, γενικότερα δηλαδή τους έδινε κίνητρο.

Και με εμένα ήταν πάρα πολύ καλός στο να με κάνει να ενδιαφερθώ ακόμα περισσότερο για το άθλημα^. με το ενδιαφέρον δηλαδή που έδειχνε ο ίδιος προς εμένα, με έκανε να το ευχαριστιέμαι κι εγώ παραπάνω.

Δυστυχώς πέθανε το 2013, δεν με πρόλαβε στα πολύ καλά μου, σίγουρα θα ήταν πολύ περήφανος, αλλά έζησε και αυτός καλές στιγμές μου, κάποια ηλικιακά πρωταθλήματα και στιγμές συγκίνησης.

Τον πατέρα μου δεν τον πρόλαβα να παίζει, αλλά έχω δει παιχνίδια του στο ίντερνετ και σε βιντεοκασέτες.

Από τις πιο μεγάλες στιγμές του ίδιου αλλά και της Εθνικής ήταν η έκτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα αλλά και η δεύτερη θέση στο World Cup της Αθήνα το 1997, παίζοντας μάλιστα μπροστά σε ένα κατάμεστο Ολυμπιακό στάδιο.

Έχω δει και κάποιους άλλους τελικούς, έχω ακούσει και διάφορες άλλες ιστορίες είτε από τον ίδιο τον πατέρα μου είτε από συμπαίκτες του που γνώριζα, γενικά όλος ο κύκλος μας είχε να μου λέει, ιστορίες οι οποίες με μεγάλωσαν!

Γενικά τον ακούω πολύ, έχει ολοκληρώσει μια πολύ μεγάλη και επιτυχημένη καριέρα, ξέρει το άθλημα από όλες τις πλευρές, οπότε η συμβολή του στην εξέλιξή μου έχει υπάρξει τεράστια.

Μάλιστα, οι συμβουλές του έχουν διαφορετική μορφή κάθε φορά, ανάλογα με το στάδιο της μέχρι τώρα καριέρας μου^. για παράδειγμα σε μικρότερη ηλικία έδινε έμφαση σε πιο βασικά πράγματα, αργότερα, επειδή πιο τεχνικά κομμάτια ίσως να μη χρειάζονταν τόσο πολύ, η κατεύθυνση έπαιρνε τη μορφή ψυχολογικής συμβουλής, πώς να αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος κάθε αθλητής κτλ.

Από την αρχή της ζωής μου είχα κάποια επαφή με το άθλημα, θυμάμαι μάλιστα ότι μαζί με την αδερφή μου, την Αλίνα, και την κόρη του Κώστα Λούδη είχαμε κάνει φωτογράφιση για παιδικά ρούχα του Παναθηναϊκού, όταν ο πατέρας μου έπαιζε στην ομάδα^. αυτή θα μπορούσα να πω ότι ήταν και η πρώτη μου επαφή με την πισίνα, γύρω-γύρω από την προπόνηση σε ηλικία ενός έτους!

Θυμάμαι αμυδρά και τους αγώνες πόλο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, ήμουν πέντε χρόνων τότε και οι αναμνήσεις είναι θολές.

Κανονικά πόλο ξεκίνησα από τον Πανιώνιο στα οχτώ μου και για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Στη συνέχεια πήγα στο Παλαιό Φάληρο, την ομάδα στην οποία πέρασα τα περισσότερα χρόνια και απ’ την οποία έχω πολύ ευχάριστες αναμνήσεις

Κάναμε προπόνηση στην ανοιχτή πισίνα (εκεί κάνουν οι πολύ μικρές ηλικίες), πίσω από το γήπεδο του ποδοσφαίρου, και, παρότι ήταν προπόνηση, για εμάς τα παιδιά αποτελούσε μια πολύ ευχάριστη ώρα της ημέρας, ήταν κάτι σαν παιχνίδι, ήμασταν και με τα παιδιά μια παρέα και ανυπομονούσαμε να πάμε, να γελάσουμε, να παίξουμε αλλά και βέβαια να μάθουμε το άθλημα.

Αργότερα πήρα μεταγραφή για τον ΑΝΟ Γλυφάδας.

Πόλο για λίγο καιρό έκανε και η αδερφή μου, δοκίμασε, όταν ξεκίνησα εγώ στον Πανιώνιο, αλλά δεν της άρεσε τόσο πολύ, έκανε κι εκείνη κολύμβηση, όταν ήταν μικρή, αλλά την κέρδισε περισσότερο η… ξηρά, καθώς ασχολήθηκε μέχρι κάποιο σημείο με τον στίβο.

Πάντως, δεν μπορώ να πω ότι στην οικογένειά μου όλη η ζωή περιστρεφόταν γύρω από το πόλο, υπήρχαν πολλά ενδιαφέροντα στο οικογενειακό τραπέζι, βέβαια πολλές συζητήσεις που ξεκινούσαν είτε από εμένα είτε από τον πατέρα μου αφορούσαν στο άθλημα, αλλά δεν περιοριζόμασταν μόνο σε αυτό, τόσο η μητέρα μου όσο και η αδερφή μου είχαν διαφορετικά πράγματα που τους ενδιέφεραν και τα συζητούσαμε.

Στο σχολείο μου, το Αρσάκειο Ψυχικού, ήμουν καλός μαθητής και προσπαθούσα πάντα για καλούς βαθμούς.

Η μητέρα μου είχε πάντα το άγχος να μη μείνω πίσω για χάρη του πόλο, έβλεπε ότι είχα ταλέντο και η ενασχόλησή μου με το άθλημα με απασχολούσε σε μεγάλο βαθμό, αλλά κατάφερνε και η ίδια να με βοηθήσει ώστε ποτέ να μην βάλω σχολείο ή πρωταθλητισμό στην άκρη, καταφέρνοντας μέχρι τέλους να τα κρατήσω σε μια ισορροπία.

Μεγάλη η βοήθεια της τόσο σε εμένα όσο και στην αδερφή μου, ασχολήθηκε πολύ με το να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε σωστά τα μαθήματα, με την προσοχή που πρέπει να δίνουμε και με το να είμαστε οργανωμένοι ώστε να μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα στον περιορισμένο χρόνο που έχουμε. Και τελικά τα καταφέραμε!

Όσον αφορά στα μαθήματα, ενδιαφέρον έβρισκα σε αρκετά, κυρίως σε εκείνα της Θετικής Κατεύθυνσης, Μαθηματικά και Φυσική με εξίταραν πιο πολύ αλλά και ό,τι είχαμε πιο κοντινό σε Προγραμματισμό και Πληροφορική, με τα οποία ασχολούμαι τώρα.

Τη σχολή των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών δεν την έχω ακόμη ολοκληρώσει, προχωράω σχετικά αργά αλλά σταθερά, βρίσκομαι λίγο πιο πάνω απ’ τη μέση.

Μάλιστα, οι σπουδές μου είναι ένας από τους κύριους λόγους που γύρισα στην Ελλάδα από την Γιουγκ Ντουμπρόβνικ^. όσο μπορούσα, παρακολουθούσα από την Κροατία, αλλά ήταν πιο δύσκολο να περνάω τα μαθήματα και να πηγαίνω και σε κάποια εργαστήρια.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα λοιπόν, έχει αυξηθεί και η ενασχόλησή μου με τη σχολή, αν και υπάρχουν τόσο περίοδοι στις οποίες κυριαρχεί το πόλο όσο και άλλες στις οποίες επικρατεί το Πανεπιστήμιο^. δύσκολος ο συνδυασμός, αλλά προσπαθώ, όσο γίνεται, να τα ισορροπήσω.

Όταν παίζεις πόλο, δεν υπάρχει πολύς χρόνος να σκεφτείς, γενικά το σημαντικό είναι να καταλαβαίνει κάθε αθλητής ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι που το ευχαριστιέσαι.

Προφανώς δεν μπορεί αυτό να συμβαίνει κάθε μέρα, κάποιες μέρες θα είναι πιο δύσκολο, η προπόνηση δεν θα είναι όπως πρέπει, θα αναγκαστείς να ξεπεράσεις τα όριά σου, αλλά είναι ένα άθλημα που στο τέλος της ημέρας πρέπει να σου αρέσει πολύ για να το κάνεις και να προσπαθείς να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή του.

Την ώρα του αγώνα υπάρχουν πάρα πολλά συναισθήματα, είναι διαφορετικά, πολύ έντονα και πολύ μπλεγμένα, ανάλογα με τις συνθήκες.

Αυτά λοιπόν ο αθλητής πρέπει να τα βάζει στην άκρη, ώστε να παραμένει συγκεντρωμένος καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Ακόμα και όταν κάτι πάει πολύ καλά, δεν πρέπει να το αφήσεις να σε επηρεάσει. Αντίστοιχα, όταν κάτι πάει άσχημα, πρέπει να μείνεις συγκεντρωμένος και να το αλλάξεις στην πορεία του παιχνιδιού.

Στα 19 μου έφυγα για την Κροατία, αν και αρχικά είχα συμφωνήσει και είχα μια πολύ καλή πρόταση από το Πανεπιστήμιο USC, είχα δώσει εξετάσεις, είχα περάσει στη σχολή που ήθελα και είχα πάρει πλήρη υποτροφία.

Ετοίμαζα τις βαλίτσες μου λοιπόν για την Αμερική, αλλά, ενώ είχαμε συμφωνήσει και με τον προπονητή και τα είχαμε βρει σε όλα, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την Γιουγκ Ντουμπρόβνικ, με την οποία είχε υπάρξει προηγουμένως μια μικρή επικοινωνία, αλλά δεν είχε συνέχεια και δεν περίμενα κάτι.

Μου έκαναν λοιπόν μια πολύ καλή πρόταση και με αυτό το δεδομένο ανατράπηκαν όλα, γιατί σκέφτηκα ότι στην Ευρώπη το επίπεδο του πόλο είναι πιο υψηλό από εκείνο της Αμερικής, ενώ ταυτόχρονα είχα περάσει μέσω των προνομίων στη σχολή που ήθελα στην Ελλάδα.

Μένοντας στην Ευρώπη και κοντά στην Ελλάδα, θα μπορούσα να συνδυάσω πόλο και σπουδές καλύτερα απ’ ό,τι στην Αμερική, καθώς εκεί θα εστίαζα περισσότερο στις σπουδές και ίσως το άθλημα παραμεριζόταν λίγο.

Στο κεφάλαιο της Εθνικής, η πρώτη μου κλήση έγινε στα 16 μου, όταν έπαιζα στη Γλυφάδα, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το Ευρωπαϊκό του 2016.

Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, είσαι ο πιο μικρός, κάνεις προπόνηση με αθλητές με τους οποίους μπορεί μεν να έχεις παίξει δυο-τρεις αγώνες ως αντίπαλος, αλλά προφανώς είναι διαφορετικό να μοιράζεσαι τα ίδια αποδυτήρια, αθλητές που μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι πρότυπα για εσένα, τους βλέπεις στην τηλεόραση και  σκέφτεσαι «μακάρι να φτάσω και εγώ σε αυτό το επίπεδο».

Όλα αυτά τα αντιμετωπίζεις με ένα δέος και σου δίνουν κίνητρο.

Πρώτα ονόματα στην Εθνική τότε ήταν ο Χρήστος Αφρουδάκης, ο Γιάννης Φουντούλης (μετέπειτα αρχηγός), ο Μανώλης Μυλωνάκης και άλλοι, περισσότεροι απ’ τους οποίους αγωνίζονται ακόμη.

Με την Εθνική Νέων Αντρών κατακτήσαμε δύο Χρυσά με εμένα ως αρχηγό!

Εκείνη η γενιά του ’99 έχει τέσσερεις-πέντε (μπορεί και παραπάνω) παίκτες στην Εθνική Αντρών, ήταν μια πολύ καλή ομάδα με ώριμους παίκτες, έτοιμους να παίξουν στο αντρικό επίπεδο.

Σε εκείνες τις διοργανώσεις δεν χάσαμε ούτε ένα παιχνίδι, οι δύο προημιτελικοί ήταν πολύ κοντά σε σκορ με τον αντίπαλο, αλλά στο τέλος δεν έφτασε στιγμή που να μην πιστεύω ότι θα κερδίσουμε, γιατί η ομάδα ήταν καταπληκτική.

Βέβαια, το Ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο αποτέλεσε και αποτελεί την κορύφωση στη καριέρα μου, δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό και νομίζω ότι μέχρι και το τέλος της πορείας μου έτσι θα είναι, εκτός και αν προκύψει κάποιο αντίστοιχο Χρυσό!

Το Ολυμπιακό μετάλλιο είναι η κορυφή στην καριέρα κάθε πολίστα, οποιοσδήποτε ξεκινάει μια πορεία με την εθνική ομάδα αυτό ονειρεύεται.

Και είναι τρομερό που το καταφέραμε τόσο νωρίς οι περισσότεροι από εμάς, καθώς είμαστε μια νέα Εθνική ομάδα.

Μπορεί μέχρι την απονομή να μην είχαμε συνειδητοποιήσει τελείως τι είχαμε κάνει, γιατί, όταν πηγαίνεις σε ένα τόσο δυνατό τουρνουά, αντιμετωπίζεις το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, πας βήμα-βήμα, το κάθε παιχνίδι είναι πολύ έντονο από μόνο του και προχωράς μέχρι την ολοκλήρωση της πορείας.

Την πιο έντονη στιγμή τη ζήσαμε, όταν περάσαμε στον Τελικό, καταλάβαμε ότι έχουμε κερδίσει ένα μετάλλιο και πλέον πάμε για την κορυφή, ακόμα κι αν εν τέλει αυτή δεν ήρθε. Πολλά ήταν και τα συναισθήματα στο βάθρο μπρος στην Ελληνική σημαία!

Όσον αφορά στον Ολυμπιακό, πρόκειται για μια καινούργια αρχή, μετά από τέσσερα χρόνια στην Κροατία επέστρεψα στην Ελλάδα, ένιωθα ότι ήταν καιρός, η χρονική στιγμή αλλά και οι συγκυρίες βοήθησαν να γίνει αυτή η μετάβαση, ήταν και οι συνθήκες κατάλληλες στην ίδια την ομάδα, η οποία είναι πολύ δυνατή, κάτι το οποίο φαίνεται όλα τα τελευταία χρόνια, και οι στόχοι μας, η κατάκτηση όλων των εγχώριων τροπαίων αλλά και η κορυφή της Ευρώπης, ταυτίζονται!

Ειδικά η τελευταία δεν είναι κάτι εύκολο, έχουμε χρόνο να δουλέψουμε προς τον μεγάλο στόχο και νιώθω απόλυτα δικαιωμένος ότι ο Ολυμπιακός ήταν η απόλυτα σωστή επιλογή μου.

Πάντως, όπου και αν είμαι, με το πόλο είμαι ευτυχισμένος, με κάνει ευτυχισμένο, και νομίζω ότι αυτό είναι και το κλειδί, να χαίρεσαι δηλαδή το παιχνίδι, να παίζεις μέχρι το σημείο που το ευχαριστιέσαι και σου δίνει χαρά.

Συνεχίζω λοιπόν!

Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου είναι Ασημένιος Ολυμπιονίκης με την Εθνική ομάδα Ανδρών του πόλο.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Τάσος Παπαναστασίου στο AS: «Τώρα, κλαίω μόνο από χαρά»!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σπύρος Καπράλος: Πρώτα μαθαίνεις να χάνεις

Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς: Σωστό Παράδειγμα / Συναντώντας τον Ομπάμπα

Χάρης Παυλίδης: Εγκλωβισμένος στην Κίνα

Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής

Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας / Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται

Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο

Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα

Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν / Μαρία Τσουρή: Ζήσε!

Ελευθερία Πλευρίτου: Ψυχολογία Πρωταθλητή

Σταυρούλα Αντωνάκου: Μεγάλο Νησί

Αλεξία Καμμένου: Αθλητισμός και Σκύλοι

Αλεξάνδρα Ασημάκη: Επόμενο Κεφάλαιο

Αλέξανδρος Κουμής: Η σημασία της χαράς του παιχνιδιού

Παναγιώτης Περπερίδης: Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από πόλο;