Όταν ήρθαμε με τους συναδέλφους μου στην Κίνα για να αναλάβουμε την Εθνική πόλο γυναικών τον Μάρτιο του 2022, πέσαμε πάνω στον μεγάλο αποκλεισμό – lock down της Σαγκάης.
Ουσιαστικά περάσαμε έναν μήνα (δύο εβδομάδες στο ξενοδοχείο και άλλες δύο στο αθλητικό κέντρο όπου μας πήγαν) απόλυτης απομόνωσης με μεγάλες κακουχίες, αφού δεν υπήρχε αρκετό φαγητό στην πόλη, καθώς ήταν αποκλεισμένη και δεν υπήρχε εφοδιασμός σε τρόφιμα.
Ήταν μια εφιαλτική χρονιά, σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά.
Αφού παρήλθε ο μήνας της απομόνωσης, μας πήγαν στο αθλητικό κέντρο όπου βρισκόταν η ομάδα και εκεί ξεκινήσαμε να κάνουμε προπόνηση, αλλά και πάλι σε συνθήκες απομόνωσης.
Ήταν μια “φούσκα”, ήμασταν μονίμως στο αθλητικό κέντρο, δεν βγαίναμε, δεν πηγαίναμε πουθενά εκτός από την πισίνα και το εστιατόριο και περάσαμε έτσι τους επόμενους τρεις μήνες.
Οπότε συνολικά μιλάμε για τέσσερεις μήνες ειδικών συνθηκών.
Μετά η Κυβέρνηση έδωσε άδεια για να βγούμε από τη χώρα, να πάμε στην Ευρώπη για προπονήσεις και προετοιμασία, και πήγαμε για τέσσερεις μήνες στην Ελλάδα και για κάποιες μέρες στην Ουγγαρία.
Στην Κίνα δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε ομάδα να μπορέσει να έρθει για να παίξουμε, οπότε μ’ αυτόν τον τρόπο κάναμε μια σοβαρή προετοιμασία.
Μπορέσαμε και πήγαμε να αγωνιστούμε στο Ασιατικό Πρωτάθλημα, όπου μάλιστα κερδίσαμε την πρώτη θέση.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης δεν μπορέσαμε να συμμετάσχουμε, καθώς έπρεπε να ταξιδέψουμε από τη Σαγκάη στο Πεκίνο για τα διαδικαστικά, να βγάλουμε βίζα κτλ.
Ήταν αδύνατο να ταξιδέψει κανείς έξω από τη Σανγκάη για πολύ καιρό, τουλάχιστον για δύο μήνες που περάσαμε εμείς στην απομόνωση.
Photo by: Eurokinissi.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο σ’ εμάς τους Έλληνες, στην Κίνα οι νόμοι και οι κανονισμοί ισχύουν για όλους, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.
Μάλιστα, κάποιοι κολυμβητές, Παγκόσμιοι/Παγκόσμιες Πρωταθλητές/Πρωταθλήτριες και Ολυμπιονίκες, οι οποίοι βρίσκονταν στο αθλητικό κέντρο της Σαγκάης μαζί μας, δεν μπόρεσαν να πάνε στους αγώνες εξαιτίας αυτού του λόγου, εκτός από μια-δυο αθλήτριες που πέταξαν από Σαγκάη απευθείας (δεν ξέρω αν πήραν κάποια ειδική άδεια) και συμμετείχαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης.
Ωστόσο, πλέον είναι όλα διαφορετικά!
Όταν ήμουν στην Ελλάδα για διακοπές την περίοδο των Χριστουγέννων του 2022, έβλεπα στο διαδίκτυο ό,τι ανέβαινε, αλλά ήξερα ότι ήταν υπερβολικά και δεν ίσχυαν όλα, απλώς δεν ήμουν σίγουρος.
Με την επιστροφή μου στο Πεκίνο, επισκεφθήκαμε το Σινικό Τείχος, καθώς είναι η πρώτη φορά εδώ και χρόνια που έχει ανοίξει το αξιοθέατο για τον κόσμο ξανά, με πάρα πολλούς Κινέζους αλλά και τουρίστες Ευρωπαίους να είναι εκεί.
Σαν να έχει αρχίσει η κανονικότητα και πάλι στη χώρα, όπως ακριβώς είναι και στην Ελλάδα, ο κόσμος κυκλοφορεί, όλα είναι γεμάτα, εστιατόρια, malls.
Βέβαια, υπάρχει μια μεγαλύτερη προσοχή, καθώς όλοι φορούν μάσκα, ειδικά σε κλειστούς χώρους όπου είναι υποχρεωτικό να τη φοράς.
Περάσαμε και έξω από κάποια νοσοκομεία Covid και δεν είχε καν ουρά.
Δεν κάνουμε ούτε PCR.
Προηγουμένως δεν μπορούσαμε καν να βγούμε, έπρεπε να έχουμε απόσταση στα πάντα, έπρεπε να κάνουμε PCR κάθε μέρα, αλλά πλέον ακόμα και οι Κινέζοι έχουν μείνει έκπληκτοι από τη στροφή της Κυβέρνησης πάνω σε αυτό το θέμα.
Στο Πεκίνο υπάρχει πια μεγάλη κίνηση, όλοι είναι έξω, με αυτοκίνητα, ποδήλατα, μηχανάκια, πόδια.
Όπως μας λένε και οι Κινέζοι, είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που η ζωή είναι εντελώς φυσιολογική, σαν να μην υπάρχει καν Covid.
Και με την προπόνησή μας το ίδιο, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, είναι αναμφισβήτητα πολύ καλύτερα τα πράγματα, ταξιδεύουμε για αγώνες μέσα στην Κίνα και θα ξαναφύγουμε για Ευρώπη.
Photo by: Eurokinissi.
Σκέφτομαι πολλές φορές την γυναικεία ομάδα του Ολυμπιακού, την οποία προπονούσα τόσα χρόνια και παρακολουθώ πολύ στενά.
Μιλάω συνεχώς με τον προπονητή, είμαστε φίλοι με τον Τσίριτς, συζητάμε για τα προβλήματα, για το τι μπορεί να κάνει, όπου μπορώ να τον βοηθήσω το κάνω.
Ωστόσο, η επιλογή μου να αφήσω τον Ολυμπιακό ήταν συνειδητή, βασιζόμενος στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία αλλά και τα οικονομικά οφέλη που έχω από αυτήν την κίνηση.
Βεβαίως, η νοσταλγία είναι μέρος της ζωής μας, αλλά προσπαθώ, όσο μπορώ, να κοιτάζω μπροστά και να μη σκέφτομαι τι θα γινόταν αν έμενα στον Ολυμπιακό.
Είναι πράγματα που δεν μπορείς να τα αλλάξεις, το μόνο που κατάφερνα είναι να προβληματίζομαι και να νιώθω συνέχεια την αμφιβολία, αλλά πλέον έχω σταματήσει να το κάνω.
Κοιτάζοντας λοιπόν μπροστά, υπάρχουν οι Ασιατικοί αγώνες, οι οποίοι λαμβάνουν χώρα στην πόλη Χαντζού της Κίνας τον Σεπτέμβριο και αποτελούν κάτι πολύ μεγάλο και σπουδαίο για τους Κινέζους, καθώς αφορούν στην κυριαρχία της ομάδας τους στην Ασία.
Υπάρχει μια μεγάλη αντιπαλότητα με την Ιαπωνία, σε σημείο αυτοί οι αγώνες να είναι ακόμα πιο σημαντικοί και από τους Ολυμπιακούς.
Νομίζω ότι, κερδίζοντας αυτήν τη διοργάνωση, θα πάρουμε και την πρόκριση για το Παρίσι, οπότε καταλαβαίνει κανείς τη σημασία και τη βαρύτητα αυτών των αγώνων για την ομάδα.
Photo by: Eurokinissi.
Ενδιάμεσα υπάρχει και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φουκουόκα, το οποίο θα αποτελέσει για εμάς μια καλή προετοιμασία για τους Ασιατικούς αγώνες, παρότι δεν ευελπιστούμε σε μετάλλιο ή μεγάλη διάκριση, καθώς η ομάδα είναι πολύ νέα.
Από την ομάδα του Τόκιο έχουν φύγει εννέα-δέκα βασικές παίκτριες και προσπαθούμε με νέα παιδιά να την ξαναστήσουμε με χρόνο και υπομονή. Νομίζω ότι πάμε σχετικά καλά.
Βέβαια, στην Κίνα αντιμετωπίζουμε ένα άλλο πρόβλημα, καθώς είναι πολύ μικρή η δεξαμενή παικτριών. με το πόλο ασχολούνται το πολύ 200 κορίτσια, από τα οποία τα περισσότερα βρίσκονται σε ερασιτεχνικό επίπεδο και δεν κάνουν καθημερινή προπόνηση.
Έχουμε λοιπόν να διαλέξουμε μεταξύ ενός πολύ μικρού αριθμού παικτριών, στις οποίες δεν υπάρχει και το ταλέντο που υπάρχει στην Ευρώπη, την Ελλάδα, την Ισπανία, την Αμερική, σε όλες αυτές τις χώρες που παραδοσιακά κυριαρχούν στο γυναικείο πόλο.
Παρόλ’ αυτά, η διαφορά των Κινέζων παικτριών απ’ τις Ελληνίδες όσον αφορά στη νοοτροπία είναι ότι τα κορίτσια στην Κίνα έχουν μάθει να δουλεύουν και να ζουν κάτω από κανόνες, ακολουθώντας τους με αυστηρότητα.
Είναι πειθαρχημένες, αλλά από την άλλη αυτό μπορεί να αποτελεί και πρόβλημα για εμάς, γιατί δεν υπάρχει η δημιουργικότητα που μπορεί να προκύψει από κάποιον που σκέφτεται και λίγο διαφορετικά.
Στην Κίνα τα παιδιά έχουν μεγαλώσει κάτω από αυστηρούς όρους και απλώς ακολουθούν κανόνες και εντολές. Ταυτόχρονα όμως, δεν είναι και εύκολο να βρεις παίκτρια δημιουργική που θα κάνει το κάτι παραπάνω, το κάτι εξαιρετικό.
Από τη μια είναι καλό, γιατί ακολουθούν το σύστημα, από την άλλη όμως πρέπει και το ταλέντο να είναι μέρος του παιχνιδιού.
Δυστυχώς, αυτήν την στιγμή στην ομάδα δεν το έχουμε σε αρκετό βαθμό, όσο θα ήθελα εγώ τουλάχιστον, και αυτό είναι ένα από τα προβλήματα.
Photo by: Eurokinissi.
Οι Ελληνίδες παίκτριες είναι σαφώς πιο ταλαντούχες, έχουν άλλες παραστάσεις, παίζουν από μικρές σε μεγάλες διοργανώσεις, είτε με τα σωματεία τους είτε με τις Εθνικές ομάδες.
Στην Κίνα οι Εθνικές ομάδες των U18 και U16 δεν υπάρχουν καν, οι παίκτριες αυτής της ηλικίας δεν συμμετέχουν σε αγώνες, ήταν και τα δύο-τρία χρόνια της πανδημίας και της απόλυτης απομόνωσης από όλους τους μεγάλους αγώνες για την Εθνική ομάδα της Κίνας, οπότε σε αυτό το κομμάτι είμαστε πάρα πολύ πίσω.
Ωστόσο, οι συνθήκες που έχει ένας προπονητή εδώ για να δουλέψει είναι φανταστικές, είναι το όνειρο κάθε προπονητή, έχει ό,τι ζητήσει, όσο χρόνο χρειάζεται, γυμναστήρια, πισίνες, οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί το έχει! Επιστημονική υποστήριξη και όλα όσα χρειάζονται υπάρχουν στον μέγιστο βαθμό.
Αλλά, επαναλαμβάνω, δυστυχώς δεν υπάρχουν ταλέντο, ποσότητα αθλητριών και αγώνες, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα.
Εδώ δεν υπάρχει Εθνικό Πρωτάθλημα όπως το ξέρουμε, πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά μόλις τριών ημερών, στο οποίο λαμβάνουν μέρος έξι-επτά ομάδες που ουσιαστικά είναι οι περιφέρειες, δεν είναι ομάδες.
Μια περιφέρεια δηλαδή που μπορεί να έχει πάνω από 30 εκατ. πληθυσμό διαθέτει μια ομάδα πόλο με 20 κορίτσια! Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα!
Στο κομμάτι όμως των εγκαταστάσεων, των facilities κτλ νομίζω ότι είναι η νούμερο ένα χώρα στον κόσμο, στα προσφέρει όλα και σε τέτοιο βαθμό που δεν έχεις να ζητήσεις το παραμικρό.
Ακόμα και τα budget που χρησιμοποιούνται για αγώνες και προετοιμασίες είναι ασύλληπτα για τα δικά μας δεδομένα. Φεύγουμε για προετοιμασία τριών-τεσσάρων μηνών και η αποστολή αποτελείται από 40 άτομα. παίκτριες, φυσικοθεραπευτές, γιατροί, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, μέχρι και σεφ έρχεται για να τους ετοιμάζει κινέζικο φαγητό, γιατί λείπουν πάρα πολύ καιρό από το σπίτι.
Photo by: Eurokinissi.
Στην Κίνα υπάρχει μεγάλος σεβασμός προς το ελληνικό πόλο, τους Έλληνες και τις Ελληνίδες παίκτες και προπονητές.
Έχοντας επιτυχίες στους άντρες, τις γυναίκες, τις μικρές κατηγορίες, οι ξένες ομάδες μάς εμπιστεύονται και έτσι πολλοί συνάδελφοι Έλληνες δουλεύουν στο εξωτερικό.
Και πέρα από το αθλητικό, θεωρούν ότι οι δύο χώρες είμαστε οι δύο μεγαλύτεροι πολιτισμοί που έχουν υπάρξει στην ανθρωπότητα. Ξέρουν πολλά για την Ελλάδα, την αγαπούν και θέλουν να έρχονται συχνά στη χώρα μας για διακοπές. Έχουμε μια πολύ ζεστή και φιλική αντιμετώπιση από όλους εδώ, όσον αφορά στην καταγωγή μας.
Ωστόσο, υπάρχει πρόβλημα με την επικοινωνία, καθώς πολύ λίγοι μιλούν Αγγλικά, ακόμα και μέσα στην ομάδα υπάρχει θέμα, τα κορίτσια δεν γνωρίζουν την γλώσσα, είναι μια-δυο μόνο που μπορεί να καταλαβαίνουν κάποια πράγματα και να μιλούν σπαστά.
Και το φαγητό είναι μεγάλο πρόβλημα, ειδικά για εμένα που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα το κινέζικο.
Πλέον βέβαια έχουμε προσαρμοστεί, έχουμε μάθει τη νοοτροπία τους και μας εμπιστεύονται.
Εύχομαι όλα να είναι καλύτερα στο εξής, να επιτύχουμε τους στόχους μας και να μπορέσουμε να κερδίσουμε τους Ασιατικούς αγώνες και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Παρισιού.
Photo by: Eurokinissi.
Ο Χάρης Παυλίδης είναι προπονητής πόλο.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ελευθερία Πλευρίτου: Ψυχολογία Πρωταθλητή
Σταυρούλα Αντωνάκου: Μεγάλο Νησί
Αλεξία Καμμένου: Αθλητισμός και Σκύλοι
Αλεξάνδρα Ασημάκη: Επόμενο Κεφάλαιο
Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς: Σωστό Παράδειγμα / Συναντώντας τον Ομπάμπα
Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής
Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας / Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται
Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο
Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα
Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν / Μαρία Τσουρή: Ζήσε!
Αλέξανδρος Κουμής: Η σημασία της χαράς του παιχνιδιού
Παναγιώτης Περπερίδης: Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από πόλο;
