Στο στάδιο Conde Rodolfo Crespi αγωνιζόταν η Γιουβέντους του Σάο Πάολο.
Οι λόγοι που η συγκεκριμένη ομάδα είναι γνωστή στους μύστες του ποδοσφαίρου είναι δυο. πρώτον, τη λένε Γιουβέντους, άλλα έχει τα χρώματα της μισητής Τορίνο. δεύτερον, είναι η ομάδα με την οποία ο Πελέ έχει πετύχει το ομορφότερο γκολ της καριέρας του.
Πρόκειται για ένα γκολ τόσο όμορφο, που το ίδιο το “θύμα”, εν προκειμένω, αποφάσισε να το απαθανατίσει στην ιστορία, βάζοντας μια προτομή του Πελέ έξω από το στάδιο Crespi το 2006. Βιδωμένη στην προτομή μια χάλκινη πλάκα με 45 λέξεις:
«Αφιερωμένο στον Έντσον Αράντες Ντο Νασιμέντο, τον βασιλιά Πελέ, τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα, ο οποίος στην ένδοξη πορεία του πέτυχε το κορυφαίο γκολ της καριέρας του στον αγώνα Γιουβέντους-Σάντος στο στάδιο Conde Rodolfo Crespi στο Rua Javari στις 2 Αυγούστου του 1959».
Ήταν τόσο όμορφο αυτό το γκολ, ώστε να αξίζει ανδριάντα; Τι περισσότερο είχε σε σχέση με τα υπόλοιπα γκολ του Πελέ;
Τι διαφορετικό είχε, ας πούμε, από το μονοκόμματο σκροπ εναντίον της Πορτουγκέσα το 1973 που τρύπησε τα δίχτυα;
Ήταν όντως τόσο ανώτερο ακόμα και από το γκολ του Τελικού του 1970 στο Azteca εναντίον της Ιταλίας; Ναι, εκείνο μετά τη σέντρα του Ριβελίνο και την κεφαλιά που πήρε μέσα τα χέρια του Αλμπερτόζι.
Τέλος πάντων, τι είχε αυτό το γκολ και ξεπερνάει ακόμα και ένα τρομερό γκολ σε Τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου;
Kαλοκαίρι του 1959, Σάο Πάολο, στάδιο Conde Rodolfo Crespi. 41ο λεπτό. Η Σάντος προηγείται ήδη της Γιουβέντους με 3-0.
Τα δυο πρώτα ο Πελέ, το τρίτο ο Ντόρβαλ, ο ίδιος που επελαύνει στο δεξί άκρο της επίθεσης και έχει σηκώσει το κεφάλι ψάχνοντας τον Πελέ μέσα στη μεγάλη περιοχή.
Στο ύψος του πέναλτι ο Ζουλίνιο τον κρατάει από τη φανέλα, του τραβάει το σορτσάκι, μάχεται να τον εκνευρίσει. Ο Πελέ νιώθει την ανάσα του Ζουλίνιο στο αυτί του, ξέρει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμαρκαριστεί.
Σε κλάσματα του δευτερολέπτου και μέχρι να προσγειωθεί η μπάλα από τη σέντρα του Ντόρβαλ, πρέπει να σκεφτεί πώς θα τον αποφύγει.
Όταν η μπάλα είναι στην κάθοδο, έχει υψώσει το βλέμμα και υπολογίζει την τροχιά. Αντί να στοπάρει και να κερδίσει χρόνο, την “τσιμπάει” με τη μια, δίνει ύψος, την περνάει πάνω από το κεφάλι του Ζουλίνιο και την ίδια στιγμή ρολάρει το σώμα του γύρω από εκείνο του αντιπάλου. Μόλις διαβάσατε το πρώτο «σομπρέρο» στην ιστορία του ποδοσφαίρου, την ντρίπλα που πήρε το όνομά της από το ομώνυμο καπέλο-σήμα κατατεθέν του Μεξικού.
Ο Ζουλίνιο που δεν έχει αντιληφθεί ακόμη τι συνέβη, τρέχει ακόμη προς τα εμπρός, όταν γυρίζει το βλέμμα του, η μπάλα έχει γκελάρει ήδη στο έδαφος και έχει ξανασηκωθεί στο ύψος του στήθους του Πελέ.
Μπροστά στο 19χρονο θαύμα, δυο ακόμα ποδοσφαιριστές που του κλείνουν το οπτικό πεδίο και εμποδίζουν το σουτ, ο Κλόβις και ο Ομέρο. Χυμάνε επάνω του με λύσσα, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τον γκρέμιζαν, χωρίς να χρειαστεί να σωριαστεί αιμόφυρτος στο έδαφος.
Τι μπορεί να κάνει ο Πελέ;
Υπάρχει η μοναδική και ανεπανάληπτη ομορφιά, υπάρχει όμως και η μεγαλειώδης διαρκής ομορφιά. Εκείνη που σε εκπλήσσει κάθε φορά που ξαναπαρουσιάζεται μπροστά σου, εκείνη που επαναλαμβάνεται.
Το τρίτο γκολ του Πελέ εκείνο το απόγευμα της 2ας Αυγούστου του 1959, σε εκείνο το αδιάφορο Γιουβέντους-Σάντος, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Η μπάλα, η οποία αναπήδησε στο γρασίδι και ήρθε στο στήθος του Πελέ, δεν ξανάγγιξε το έδαφος. Για τα επόμενα τέσσερα-πέντε δευτερόλεπτα ο χρόνος σταμάτησε, όλα έμοιαζαν να κυλούν σε slow motion, όπως γίνεται στις ταινίες.
Φέρτε στο νου τη σκηνή της «Πολίτικης Κουζίνας», όταν ο Τούρκος Αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών ψιθυρίζει στο αυτί του Ιεροκλή Μιχαηλίδη, στο σπίτι της οικογένειας στην Πόλη. Θυμηθείτε το εκκρεμές ρολόι, τη σχετικότητα του χρόνου, το πόσο αργά κύλησαν τα δευτερόλεπτα για τον πρωταγωνιστή.
Το ίδιο συναίσθημα, η ίδια εικόνα εκτυλίχθηκε και στο Conde Rodolfo Crespi. Κάντε την εικόνα με τους δείκτες από το εκκρεμές: δείκτης – σομπρέρο – δευτερόλεπτο. Ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε δευτερόλεπτα, μέχρι να αναπαυθεί η μπάλα στα δίχτυα του «Mão de Onça» (που σημαίνει «Άνθρωπος-Αίλουρος»), όπως ήταν το παρατσούκλι του 28χρονου τερματοφύλακα της Γιουβέντους, Ντούρβαλ Ντε Μοράες.
Πρώτη επαφή με το δεξί, σομπρέρο στον Ομέρο.
Δεύτερη επαφή με το δεξί, σομπρέρο στον Κλόβις.
Τρίτη επαφή με το γόνατο, προώθηση της μπάλας.
Τέταρτη επαφή με το δεξί, σομπρέρο στον «Άνθρωπο-Αίλουρο».
Πέμπτη επαφή με το κεφάλι, γκολ.
Όλα στον αέρα, όλα χωρίς η μπάλα να ακουμπήσει το γρασίδι. Τα πάντα σε μια λούπα, στην οποία, άπαξ και μπήκες, δεν μπορείς να ξαναβγείς.
Μια ακολουθία που σε υπνωτίζει, ένα κύμα, μια σειρά από κύματα που τα βλέπεις να έρχονται το ένα μετά το άλλο και σου κόβουν την ανάσα.
Μια άπνοια από συνεχόμενα σομπρέρος που με τα χρόνια έγινε μύθος. Επειδή ανήκει στην κατηγορία της διαρκούς, της μεγαλειώδους ομορφιάς.
Και επειδή τη μεγαλύτερη και πιο σπάνια ομορφιά δεν την βλέπεις, αλλά τη νιώθεις, αυτό το συγκεκριμένο γκολ, το καλύτερο γκολ της καριέρας του Πελέ, δεν έχει κινηματογραφηθεί.
Δεν υπήρχε κάμερα στο γήπεδο, δεν υπάρχει φιλμ, δεν υπάρχει καν φωτογραφία. Το είδαν μόνο οι 5.000 τυχεροί θεατές εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου στο Rodolfo Crespi και μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα σε όλα τα πέρατα της γης, όπου αγαπούν το ποδόσφαιρο.
Για περισσότερο από μισό αιώνα αυτό είναι το μοναδικό γκολ που όλοι θαύμαζαν, όλοι μιλούσαν γι’ αυτό, αλλά δεν είδε σχεδόν κανένας, εκτός από τους 5.000 τυχερούς.
Μέχρις ότου, με τη βοήθεια της τεχνολογίας και των ειδικών προγραμματιστών από τα video games, ανακατασκευάστηκε ψηφιακά και η κινούμενη εικόνα το ξανάγραψε στη μοίρα και το επανέφερε στη μνήμη, κρατώντας το στο διηνεκές.
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro