Ενάντια Στις Πιθανότητες

Όλη αυτή η περίοδος των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο ήταν μια περίοδος ολοκληρωμένη, ως προς το γεγονός ότι υπήρχαν όλα τα συναισθήματα.

Πριν τους αγώνες, κατά τη διάρκεια και μετά, έζησα όλα τα συναισθήματα που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.

Ήταν μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου, αθλητικά αλλά και γενικά.

Παρά τις πολλές επιτυχίες που είχαν προηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια, είμαι σε μια ηλικία που μπορώ να αντιληφθώ αλλιώς τα πράγματα και μπορώ να μεταδώσω πιο πολύ κάποια μηνύματα από τη θέση όπου βρίσκομαι και μέσω των εμπειριών μου.

Τα συναισθήματα ήταν και αντικρουόμενα, άλλες φορές αγωνία, ανασφάλεια, φόβος, απογοήτευση, αμφισβήτηση, άλλες φορές ικανοποίηση, χαρά, ευγνωμοσύνη. Όλα!

Γιατί η προετοιμασία η συγκεκριμένη ήταν ιδιαίτερη και πολύ δύσκολη λόγω των συνθηκών.

Ήταν κάτι που δεν είχαμε ξαναζήσει και υπήρχε τεράστια ανασφάλεια, υπήρχε συνέχεια ο φόβος με το θέμα του κορωνοϊού,  φόβος μήπως χαθεί η προετοιμασία, φόβος μήπως τελευταία στιγμή δεν μπεις στο αεροπλάνο.

Όταν έφτασα εκεί, φόβος μήπως στο αεροπλάνο είχα κολλήσει κάτι. Ήταν Τόκιο, δεν ήταν Ευρώπη, εδώ δίπλα.

Και μέχρι την τελευταία στιγμή που έπρεπε να αγωνιστώ, εκτός των άλλων πραγμάτων που έπρεπε να διαχειριστώ ως Πρωταθλήτρια , έπρεπε να διαχειριστώ κάτι καινούργιο.

Και, όταν είσαι ιδιαίτερα πιεσμένος και κουρασμένος από την προπόνηση και προετοιμασία, είσαι πολύ πιο ευάλωτος στα αρνητικά συναισθήματα.

Αυτό ήταν το πιο δύσκολο σε αυτούς τους Αγώνες, να μπορέσω να διαχειριστώ τα έντονα -ανθρώπινα- συναισθήματά μου.

Πάντα ένας αθλητής που έχει ζήσει την κορύφωση σκέφτεται «και τώρα τι γίνεται»;

Αυτό εγώ το σκεφτόμουν πάντα.

Από το πρώτο μου μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2004, η πρώτη σκέψη που έκανα αυτόματα με το που τερμάτισα ήταν, «στο Πεκίνο πώς θα το κάνω αυτό, είναι πάρα πολύ δύσκολο»!

Ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα τότε.

Εννοείται ότι πια δεν είναι η πρώτη σκέψη.

Όταν έβλεπα τα χρόνια να περνούν και ήξερα ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει όλο αυτό, είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να ευχαριστιέμαι τις επιτυχίες μου και να κάνω μια στάση. Γιατί τρέχω συνέχεια πίσω από τους στόχους μου και πιο παλιά έτρεχα πολύ περισσότερο.

Και τώρα σίγουρα το σκέφτομαι, λόγω της ηλικίας μου εννοείται ότι είναι ακόμα πιο δύσκολο, γι’ αυτό και χάρηκα τα συγκεκριμένα κεφάλαια τώρα.

Στα 18 ήμουν απόλυτα υγιής, δεν είχα τραυματισμούς, ήταν τελείως διαφορετικό.

Τώρα έχω να διαχειριστώ και την ηλικία μου και τα χειρουργεία που έχω κάνει μέχρι σήμερα , οι αντίπαλές μου είναι νεαρές, οπότε όλα αυτά με ανησυχούν.

Θεωρώ τον εαυτό μου εν τέλει τυχερό. Σήμερα τον θεωρώ τυχερό. Πριν από λίγα χρόνια η ζυγαριά έγερνε στο να λέω «είμαι άτυχη». Αλλά νομίζω ότι βοήθησα κι εγώ σε αυτό, με την στάση μου γενικότερα, γιατί την τύχη πρέπει πολλές φορές και εμείς να την κυνηγήσουμε. Όταν κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια, δεν μπορείς να είσαι τυχερός. Είναι αδύνατον.

Οπότε προσπάθησα πάρα πολύ για να με βοηθήσει και η τύχη.

Υπήρχαν βέβαια στιγμές που ένιωσα πάρα πολύ άτυχη.

Στο Λονδίνο, όπου ήμουν τραυματισμένη, έκανα μια χρονιά με ρήξη υπερακανθίου, προπονήθηκα, έφτασα στο Λονδίνο με χίλια ζόρια για να μην χάσω τους αγώνες και, λίγες μέρες πριν τον αγώνα, αρρώστησα.

Τότε ήμουν άτυχη γιατί έκανα ό,τι μπορούσα.

Πάλι, στο Ρίο, είχαν ενώσει δύο κατηγορίες και ήμουν τέταρτη τελικά.

Νομίζω ότι η ζωή γενικότερα ισορροπεί τα πράγματα.

Έγιναν όλα αυτά, σκέφτηκα να σταματήσω στο Ρίο, δεν σταμάτησα, πάλεψα με πολύ πιο αντίξοες συνθήκες και ήρθε η δικαίωση μετά από πολλά χρόνια.

Κάποιοι με λένε υπερβολική που λέω «μου το χρωστούσε η ζωή». Κανείς δεν μας χρωστάει τίποτα, αλλά, όταν κι εσύ επιμένεις, μπορεί να έρθει αυτό που θέλεις.

Από πολύ μικρή ήμουν διεκδικητική, σθεναρή και παθιασμένη, πριν ακόμη ξεκινήσει το πρόβλημα με την όρασή μου.

Ήμουν και πάρα πολύ ανταγωνιστική σε ό,τι κι αν έκανα.

Επιτραπέζιο ήταν, παιχνίδι στο σχολείο, ό,τι υπήρχε, έφτανα στο σημείο κάποιες φορές να έχω και κακές συμπεριφορές, όταν δεν ήμουν πρώτη σε κάτι.

Οπότε αυτό θεωρώ ότι δεν το καλλιεργείς, απλά γεννιέσαι με αυτό.

Και από πολύ μικρή, ό,τι σχετιζόταν με άθλημα και δραστηριότητα, ήταν η ζωή μου εμένα.

Με το πρόβλημα της όρασής μου αυτό διατηρήθηκε και πολλές φορές ίσως να έγινε πιο έντονο, γιατί έπρεπε πια να αποδείξω πράγματα από μια μειονεκτική θέση.

Το 97% απώλεια όρασης δεν ήταν “έτσι” ανέκαθεν.

Νόμιζα -και έτσι μου είχαν δώσει να καταλάβω-  ότι δεν θα υπήρχε επιδείνωση, παρόλα αυτά υπήρξε.

Και η τελευταία ήταν περίπου το 2018-2019.

Ενώ το πρόβλημά μου ήταν στην κεντρική όραση, πλέον άρχισε να επηρεάζεται και η περιφέρεια και αυτό με δυσκολεύει πολύ περισσότερο.

Καταλάβαινα ότι κάτι γίνεται, αλλά γενικά δεν συνηθίζω να πηγαίνω στον οφθαλμίατρο και δεν θεωρώ ότι υπάρχει λόγος να πηγαίνω.

Αλλά τότε αναγκάστηκα να πάω, γιατί έπρεπε να κάνω κάποιες εξετάσεις που ζητούσε η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή σχετικά με τις κατηγορίες. Ήξερα ότι δεν ήταν ίδια τα πράγματα και, όταν έκανα τις εξετάσεις και μου είπαν τι συμβαίνει…

Θυμάμαι είχα πάει στη Θεσσαλονίκη και επέστρεφα πίσω μόνη μου, είχα πάει το πρωί και γύριζα το βράδυ.

Παρόλο που περίμενα να κλαίω, να είμαι απογοητευμένη, τελικά ήμουν πάρα πολύ ήρεμη.

Μου έκανε εντύπωση και το έψαξα λίγο μέσα μου.

Και κατάλαβα ότι αυτό συνέβη, επειδή στην πραγματικότητα το ήξερα.

Δεν ήταν κάτι αναπάντεχο.

Απλά μου το επιβεβαίωσαν οι εξετάσεις.

Αυτό που με κρατάει όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι είμαι ένα άνθρωπος που θέλει να ξεπερνάει τον εαυτό του.

Θέλω να βλέπω τα πράγματα ως πρόκληση και να τα ξεπερνάω και νιώθω ότι μέσα από αυτήν την διαδικασία γίνομαι καλύτερη και εξελίσσομαι.

Πιστεύω ότι σε εμένα οι άνθρωποι βλέπουν μια γυναίκα που δεν λυγίζει και δεν σταματάει ποτέ, μια γυναίκα-“Σούπερμαν”, αλλά… δεν είναι ακριβώς έτσι.

Το ότι με βλέπουν ως πρότυπο, επειδή έχω αστείρευτη δύναμη, είναι κάτι για το οποίο χαίρομαι που το έχω κατακτήσει, γιατί το ήθελα.

Ξεπέρασα μια Κινέζα στον Τελικό των 100μ. πρόσθιο και πήρα το Χρυσό μετάλλιο.

Η Κίνα έχει 1.5 δισεκατ. πληθυσμό και η Κύπρος λίγο παραπάνω από ένα εκατομμύριο…

Με βοήθησε πολύ η εμπειρία μου, γιατί στο τελικό αποτέλεσμα δεν μετράει μόνο το τι προπόνηση έκανες και το πόσο καλός είσαι.

Σε τέτοιες κούρσες, σε Τελικούς Παραολυμπιακών και Ολυμπιακών Αγώνων, όλο το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται στην λεπτομέρεια.  Παίζει ρόλο πόσο καλά έχεις προετοιμαστεί ψυχολογικά και με τι διάθεση ανεβαίνεις εκείνην την ώρα στον βατήρα. Εκεί ορίζεται το τελικό αποτέλεσμα.

Αν ανέβεις φοβισμένος, συγκρατημένος, είναι αλλιώς. Μιλάμε για εκατοστά.

Είναι και το πόσο αθλητής αγώνων είσαι.

Η αλήθεια είναι ότι η δική μου προπόνηση και οι χρόνοι που κάνω για πολλούς δεν ανταποκρίνονται στο αποτέλεσμα που τελικά φέρνω, θεωρούν δηλαδή ότι είναι αργοί χρόνοι συγκριτικά με αυτό που κάνω στον αγώνα.

Αλλά τελικά σημασία έχει το πόσο -την καθοριστική ώρα- μπορείς να ανταποκριθείς στην δυσκολία και την πίεση.

Κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν όλοι.

Άλλο το να κάνεις προπόνηση χωρίς πίεση και να βγάζεις χρόνους και άλλο να πρέπει να το κάνεις τη σωστή στιγμή, τον σωστό χρόνο, εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα.

Δεν είμαι μόνη μου, έχω μια μεγάλη ομάδα γύρω μου που δουλεύει μαζί μου, ο καθένας πολύ εξειδικευμένος σε αυτό που κάνει.

Ακολουθούμε την επιστήμη του αθλητισμού που εξελίσσεται συνέχεια, βρίσκουμε καινούργια πράγματα και τα εφαρμόζουμε.

Από την άλλη, αυτό που βοηθάει πολύ και νομίζω ότι τελικά καθορίζει το αποτέλεσμα είναι το πώς εξελίσσεσαι και ως άνθρωπος.

Γιατί, αν η εξέλιξή σου ως άνθρωπος και ως προσωπικότητα μείνει πίσω, δεν μπορείς να γίνεις μεγάλος αθλητής και να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Αυτά τα πράγματα  πρέπει να πηγαίνουν παράλληλα.

Και, όταν μια διαδρομή, μια καριέρα είναι τόσο μεγάλη, είναι πολύ λογικό να χάνεις το κίνητρο.

Αυτό συμβαίνει πολλές φορές και είναι το πιο δύσκολο πράγμα που αντιμετωπίζω, όταν χάνω δηλαδή το κίνητρο για αυτό που κάνω.

Γίνεται πολλές φορές μια πάλη μέσα μου, με τα συναισθήματά μου, γιατί το κάνω πολλά χρόνια και δεν έχω πια τον ενθουσιασμό μιας κοπέλας που πηγαίνει πρώτη και δεύτερη φορά σε Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Οπότε αυτά που εγώ κάνω πρέπει να είναι απολύτως συνειδητά. Αυτό είναι και το δύσκολο.

Γιατί, όταν κουραστώ, όταν ξυπνάω το πρωί για προπόνηση και νυστάζω, είμαι πτώμα, κρυώνω… και εννοείται κουράζομαι πολύ παραπάνω απ’ ό,τι κουραζόμουν στο παρελθόν.

Αυτή η διαδικασία, συνέχεια να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου, κάποιος μπορεί να πει ότι είναι τρέλα, αλλά συνέχεια το ψάχνω.

Και θα έλεγα για εμένα ότι είμαι το κορίτσι που πήγε ενάντια στις πιθανότητες. Ξεκίνησα από το μείον, δεν ξεκίνησα από το μηδέν!

Προσπαθώ και συνδυάζω τις προσωπικές και κοινωνικές υποχρεώσεις μου.

Λόγω των επιτυχιών μου, της αναπηρίας μου και της διάρκειας που έχω στον πρωταθλητισμό, κατάφερα να έχω και ένα πιο κοινωνικό προφίλ, οπότε αναμειγνύομαι σε διάφορες δράσεις και προσπαθώ και συντηρώ, όσο μπορώ, και αυτό το κομμάτι.

Εννοείται ότι, πριν από αγώνες πολύ σημαντικούς ή όταν ξεκινάει η προετοιμασία, αυτό αραιώνει πάρα πολύ.

Χρειάζεται ισορροπία.

Δεν μπορείς να κάνεις μόνο πρωταθλητισμό και δεν μπορείς να εξελίσσεσαι, όταν πηγαίνεις μόνο πισίνα και πίσω.

Πρέπει να κάνεις και άλλα πράγματα, ώστε να μπορείς να συνεχίσεις να είσαι σε υψηλό επίπεδο.

Τόσο στην Ελλάδα όσο και την Κύπρο δεν υπάρχει αρκετός σεβασμός σε εμάς, τους ανθρώπους με αναπηρία.

Στην Κύπρο σέβονται λίγο περισσότερο το πάρκινγκ των αναπήρων.

Εκεί, εγώ ουσιαστικά ήμουν ο άνθρωπος που ξεκίνησε να βγαίνει προς τα έξω και να παλεύει για το θέμα των ατόμων με αναπηρία, να παλεύει στο να βγουν από τα σπίτια τους. Και έχουν βγει αρκετοί.

Πάρα πολλοί επικοινωνούν μαζί μου και, ειδικά μετά το Τόκιο, πολλοί αθλητές θέλουν να ξεκινήσουν, ενώ παλιά δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στην Κύπρο.

Χαίρομαι πολύ που βλέπω αυτήν την αλλαγή, η οποία μπορεί να έρθει τελικά μετά από 10 χρόνια και βάλε.

Όλα αυτά που έκανα φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να αποδίδουν.

Είναι πολύ στενάχωρο στην Ελλάδα και την Κύπρο να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα και να υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές, ο κόσμος να μην είναι ενημερωμένος, να υπάρχει άγνοια περί σκύλου-οδηγού, περί αναπηρίας, να μην τους νοιάζει αν σε προσβάλλουν, στα καταστήματα να τους ενδιαφέρουν οι πελάτες τους και όχι η ουσία, ότι δηλαδή ένας άνθρωπος (με αναπηρία) προσπαθεί να εξυπηρετηθεί και έχει τα ίδια δικαιώματα με τους υπολοίπους.

Και δυστυχώς οι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι πολύ μακριά από αυτούς η οποιαδήποτε αναπηρία.

Εννοείται ότι μπορεί να βγεις έξω, να σε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και να βρεθείς εσύ στη θέση ενός ανθρώπου που του έχεις φερθεί άσχημα ή/και δεν τον έχεις σεβαστεί.

Δεν το εύχομαι να συμβεί σε κανέναν, αλλά τουλάχιστον, αν το σκέφτονταν όλοι έτσι, ίσως να μην φέρονταν έτσι όπως φέρονται.

Και με το ταξί έχω πρόβλημα, γιατί δεν βάζουν την Liberty, σκύλο-οδηγό μου, μην τυχόν και λερώσει το ταξί. Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημά τους, με αποτέλεσμα εγώ να μπορεί να περιμένω στον δρόμο τόσες ώρες, γιατί αρνούνται να βάλουν το σκυλί στο αυτοκίνητο.

Τηλεόραση δεν βλέπω ποτέ, κυρίως γιατί δεν προλαβαίνω.

Διαδίκτυο παρακολουθώ.

Μαγειρεύω, όχι κάτι φοβερό, αλλά μαγειρεύω, ειδικά όταν έχω λίγο παραπάνω χρόνο.

Και ψώνια κάνω μόνη μου ή με μια φίλη μου.

Η οδήγηση είναι κάτι που με ενοχλεί πάρα πολύ, ποτέ μου δεν οδήγησα και ξέρω ότι δεν θα οδηγήσω ποτέ.

Γενικότερα, όσο πιο πολλά μπορώ να κάνω, τα κάνω. Και τα ψώνια μου και περιποίηση για τον εαυτό μου, όλα προσπαθώ να τα κάνω, γιατί γενικά είμαι τελειομανής.

Όταν η προετοιμασία είναι πολύ έντονη, κάποια πράγματα μένουν λίγο πίσω, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι είναι κάποιες περίοδοι όπου πρέπει να δίνω προτεραιότητες σε συγκεκριμένα πράγματα.

Την περίοδο όπου είχα κάπως χαλαρώσει με τις προπονήσεις, και ντύθηκα πιο πολύ, και βάφτηκα πιο πολύ, και κυκλοφόρησα πιο πολύ.

Είναι άλλες περίοδοι κατά τις οποίες είμαι μονίμως με μια φόρμα, έχω να βαφτώ κι εγώ δεν ξέρω πόσον καιρό.

Σχετικά με την εμφάνισή μου, έχω πάρα πολλές ανασφάλειες, είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου και δεν με βλέπω έτσι όπως μου λένε, όμορφη.

Πολλές φορές υποφέρω με αυτό το κομμάτι, πραγματικά νιώθω ανασφαλής και δεν ξέρω αν αυτό πηγάζει από την όραση μου.

Δεν ξέρω από πού πηγάζει.

Από την αποδοχή; Γιατί νιώθω ότι πρέπει να έχω μια εικόνα για να με αποδεχτούν;

Με τα κιλά μου έχω πάλι κάποιες φορές θέματα .

Και οι γύρω μου, οι φίλοι μου, οι γονείς μου, ο άντρας μου, ο Δημήτρης (Χατζηγεωργίου), μου λένε πάντα «δεν είσαι στα καλά σου»!

Μακάρι να πίστευα ότι είμαι ωραία.

Νομίζω όμως ότι -έστω έτσι όπως με βλέπουν οι άλλοι-  καλώς ή κακώς η εμφάνισή μου ίσως έχει παίξει κάποιο ρόλο.

Αλλά πιστεύω ότι, εάν μέσα μου, στην ψυχή μου, δεν υπήρχε αυτό που υπάρχει, δεν θα φαινόταν και στο πρόσωπό μου αυτό που φαίνεται.

Γιατί στο πρόσωπο εκπέμπεις αυτό που έχεις στην ψυχή σου και, αν είχα μέσα μου μιζέρια, αυτό θα έβγαινε και στην γενικότερη εικόνα μου.

Σίγουρα έπαιξε και παίζει ρόλο δυστυχώς η εικόνα, ειδικά αυτήν την εποχή, καθώς ζούμε στην εποχή της εικόνας.

Τον αθλητισμό δεν θα τον βγάλω από την ζωή μου γενικότερα, γιατί είναι τρόπος ζωής για εμένα πια, αθλούμαι κάθε μέρα από τα εννιά μου χρόνια και θα συνεχίσω να αθλούμαι για εμένα.

Το να γίνω προπονήτρια ή κάτι σχετικό δεν θα γίνει ποτέ, δεν μου αρέσει.

Πάντα η ανησυχία μου ήταν ότι, όταν σταματήσω τον πρωταθλητισμό, δεν θα υπάρχει κάτι που θα με κάνει τόσο χαρούμενη.

Βέβαια, οι περισσότερες στιγμές του πρωταθλητισμού δεν είναι χαρούμενες, είναι όλα τα άλλα συναισθήματα.

Αλλά τελικά ο χρόνος λειτουργεί ώστε να μας δείχνει τον δρόμο, γατί, όσο και να σκεφτόμαστε κάτι, πολλές φορές τα πράγματα οδηγούνται από μόνα τους.

Και αυτήν την περίοδο έχω κάνει πολλά πράγματα που θα με βοηθήσουν σιγά-σιγά, γιατί προς το παρόν θέλω να είμαι αφοσιωμένη σε αυτό που κάνω, να προετοιμάσω κάποιες κινήσεις για την επόμενη ημέρα.

Πραγματικά, ο χρόνος μού δείχνει πολλά πράγματα, για τα οποία, αν τα καταπίεζα, δεν θα έβρισκα λύση και αποτέλεσμα.

Με τον άντρα μου, τον Δημήτρη, εξελισσόμαστε μαζί, γιατί σέβεται ο ένας τον άλλο, σέβεται ο ένας τη ζωή του άλλου, τους στόχους του και τις φιλοδοξίες του.

Έτσι, έχουμε βρει μια ισορροπία. Θεωρώ ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Και είμαστε και οι δύο ευχαριστημένοι άνθρωποι γι’ αυτά που έχουμε πετύχει, ο Δημήτρης στην αθλητικογραφία, εγώ στον πρωταθλητισμό.

Είμαστε και οι δύο εργατικοί, έχουμε κάποια χαρακτηριστικά που είναι ίδια, οπότε μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον.

Κάποιες στιγμές μένουν πράγματα πίσω, σχετικά με τις υποχρεώσεις μας, είναι  κάτι που με ενοχλεί και με εκνευρίζει, αλλά, όταν έχεις επιλέξει να είσαι στην κορυφή σε αυτό που κάνεις, δυστυχώς δεν μπορούν να είναι όλα τέλεια.

Ο Δημήτρης περιέγραψε την τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, όπου ήμουν σημαιοφόρος της Κύπρου.

Το ήξερα ότι θα συνέβαινε, αλλά ήταν λίγο συγκρατημένος, για να πω την αλήθεια.

Του είπα «πώς τα έλεγες… έτσι!» και μου απάντησε «δεν γινόταν αλλιώς, θα μας… κρεμούσαν κουδούνια», αν δεν τα έλεγε έτσι αποστασιοποιημένα. Λες και τα έλεγε ένας… τρίτος, αλλά μάλλον έτσι έπρεπε!

Το 2004 όπου διεξήχθησαν οι πρώτοι μου Παραολυμπιακοί Αγώνες και δεν γνωριζόμασταν, όταν εν τέλει γνωριστήκαμε, μου είπε ότι αυτός είχε και πάλι μεταδώσει την τελετή έναρξης.

Βρήκαμε το βίντεο, το είδαμε και δεν είχε σχέση το ένα με το άλλο!

Αλλά βέβαια τότε δεν με ήξερε και μπορούσε στη μετάδοση να πει… πολλά παραπάνω!

Η Καρολίνα Πελενδρίτου είναι Χρυσή Παραολυμπιονίκης στην κολύμβηση.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Νέστορας Κολοβός: Οι Πέντε Κύκλοι / Νάσος Γκαβέλας: Τα Μάτια Της Ψυχής / Σωτήρης Γκαραγκάνης: Ένα Όνειρο Τρελό

Κατερίνα Πολυχρονίδη-Πατρώνη: Ο Ένας Για Τον Άλλον

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης: Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο

Ανδρέας Κουτσούρης: Πέρα Από Τα Όρια

Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες / Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος

Στέλιος Μαλακόπουλος: Δεύτερη Ευκαιρία!