Σε μόνιμη διαδικασία μάθησης

Η συνεισφορά, ο τρόπος και γενικότερα η παρουσία του πατέρα μου στον χώρο μας μπορώ να πω ότι με έχουν επηρεάσει πάρα πολύ.

Ήταν η βάση για να ανοίξουν οι ορίζοντές μου, οι σκέψεις μου προς αυτήν την κατεύθυνση που βρίσκομαι τώρα και η συμβίωση που είχαμε ως πατέρας με γιο μού καλλιέργησε αυτοπεποίθηση, με επηρέασε θετικά και εν τέλει με κατηύθυνε προς αυτόν τον δρόμο, χωρίς ποτέ να νιώσω, για να είμαι ειλικρινής, βάρος ή πίεση ν’ ακολουθήσω αυτήν τη διαδρομή.

Και οι δύο μου γονείς, είτε με εμένα είτε με την αδερφή μου, δεν ήταν ποτέ της λογικής «κάνε αυτό». Ήταν καθοδηγητές, αλλά τις περισσότερες φορές τις αποφάσεις για πράγματα που θέλαμε να κάνουμε τις παίρναμε εμείς.

Ήταν, και είναι, πάντα υποστηρικτικοί, ενώ και η μητέρα μου δεν με έσπρωξε ποτέ μακριά από το ποδόσφαιρο, γιατί ήθελε να βλέπει τον γιο της να κάνει αυτό που αγαπάει.

Για παράδειγμα, είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο, Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά λόγω της προπονητικής σταμάτησα μετά από ένα σημείο, είχα μόλις ξεκινήσει αυτό το ταξίδι. Η μητέρα μου το είχε αυτό λίγο πίκρα, αλλά ποτέ δεν μου είπε «κοίτα το λίγο αλλιώς, κάνε κάτι άλλο», ποτέ!

Επίσης, ποτέ δεν εισέπραξα απουσία. Η μαμά έκανε βέβαια πολύ καλή δουλειά, αλλά και ο μπαμπάς παρά τις μεγάλες του υποχρεώσεις ήταν ουσιαστικά δίπλα μας και, όταν ήμουν πιο μικρός, ένιωθα ότι ήταν εκεί. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ περισσότερο τον χρόνο που χρειάζεται και ο ίδιος, το πόσο χρόνο πρέπει να αφιερώνει στη δουλειά του.

«Να καταλαβαίνω τι συμβαίνει»

Αντιλήφθηκα γρήγορα ότι ήμουν μέτριος ποδοσφαιριστής. Επειδή ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χώρο, κατάλαβα νωρίς ότι θα δυσκολευόμουν αρκετά να παραμείνω σε καλό ή να φτάσω στο υψηλότερο επίπεδο.

Οπότε εκεί σιγά-σιγά ήταν και η πιο σημαντική στιγμή της καθοδήγησης του πατέρα μου προς αυτήν την κατεύθυνση, μέσα από μια συζήτηση που είχαμε. Με ρώτησε εάν μου άρεσε η προπονητική και τελικά αυτό το κατάλαβα μέσα από τη διαδικασία που βρισκόμασταν στο σπίτι και συζητούσαμε γενικότερα για το ποδόσφαιρο.

Ακόμη αγωνιζόμουν και έβλεπα την καθημερινότητα στις προπονήσεις, μου άρεσε να καταλαβαίνω τι συμβαίνει, δεν ήμουν απλώς ένας παίκτης που έμπαινε να παίξει.

Κι εκεί λοιπόν μου είπε «εάν θα σου άρεσε να κάνεις κάτι τέτοιο, η γνώμη μου είναι, ό,τι πρέπει να κάνεις, να το ξεκινήσεις από τώρα». Και έτσι ξεκίνησα να πάω να βγάλω το πρώτο δίπλωμα προπονητικής, ενώ ήμουν ακόμη παίκτης. Και στη συνέχεια, αφού είχα το προαπαιτούμενο που αφορούσε στο δίπλωμα, ήρθε η πρώτη ευκαιρία στον ΑΟ Τυμπακίου. Δεν το σκέφτηκα καθόλου και πήγα.

Ξεκίνησα να καταγράφω παραστάσεις, δεν ήταν υψηλό βέβαια το ποδοσφαιρικό επίπεδο στις πρώτες ομάδες που προπόνησα, κράτησα όμως και τα καλά και τα άσχημα από τις προπονητικές κατευθύνσεις, ενώ αυτό που με βοήθησε πάρα πολύ ήταν ότι βίωσα πολλές εμπειρίες ως προπονητής στις μικρές κατηγορίες, ώστε στη συνέχεια να μπορέσω να πειραματιστώ, να δοκιμάσω πράγματα, ερχόμενος σε επαφή με δύσκολες καταστάσεις.

Φανταστικά τα συναισθήματα στην απαρχή μου, στο Τυμπάκι. Εκεί υπήρξαν δύο άνθρωποι, ο Γιάννης Γρηγοράκης και ο Μιχάλης Τζωρτζακάκης, που διοικούσαν τότε την ομάδα, έναν ιστορικό και πολύ οργανωμένο σύλλογο του νομού μας, του Ηρακλείου, και μου έδωσαν την ευκαιρία. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν «Γιώργο, σε θέλουμε στην ομάδα μας». Τους είπα «δεν ξέρω, σκέφτομαι να σταματήσω» και μου ξεκαθάρισαν ότι με θέλουν για προπονητή! Εγώ νόμιζα ότι ήθελαν να παίξω ποδόσφαιρο, αλλά εκείνοι ήθελαν να μου δώσουν τη δυνατότητα να προπονήσω!

Από τότε ήμουν παθιασμένος και σοβαρός, μπορώ να πω, ήμουν και κάπως μικρός και δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα, καθώς ήταν κάτι το οποίο έκανα για πρώτη φορά. Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα μες στο γήπεδο, είχα πολύ όρεξη και πάθος. Ήταν μια πολύ ωραία ανάμνηση όλο αυτό.

Παρακολουθούσα πολύ και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο γενικότερα και μέσα από τη διαδικασία της παρατήρησης μού άρεσε να λαμβάνω γνώση, γιατί σε εκείνα τα χρόνια υπήρχαν μεν τα μέσα για να λάβουμε οτιδήποτε θέλαμε, αλλά όχι όπως είναι σήμερα, δεν υπήρχαν τόσα πολλά κανάλια και τόση ενημέρωση για ποδόσφαιρο, με συνεντεύξεις προπονητών κτλ. Τότε παρακολουθούσα και θαύμαζα τον Κλοπ, τον Σιμεόνε, τον Κόντε, τον Γκουαρντιόλα. Μου άρεσε πολύ να τους παρατηρώ, αν και είχα ένα θέμα από μικρός με την ταύτιση, δεν μπορούσα και δεν μπορώ να ταυτιστώ. Τα ερεθίσματα όμως ήταν πολλά.

Με βοήθησαν πολύ και οι σχολές προπονητών στην Ελλάδα. Έχω πάρει τα διπλώματα της UEFA που υπάρχουν στην Ελλάδα, τα οποία είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένα, έφτασα μέχρι το PRO UEFA, το οποίο, όσον αφορά στη μεθοδολογία της προπόνησης, με βοήθησε πάρα πολύ. Αλλά έχω παρακολουθήσει και άλλα σεμινάρια, ισπανικά, ολλανδικά, και έχω πάρει πιστοποιήσεις, ενώ ταυτόχρονα πραγματοποίησα και ταξίδια στο εξωτερικό, κατά τα οποία μπόρεσα να βρεθώ και να συνομιλήσω με προπονητές.

Όλα αυτά αποτελούν μια διαδικασία μάθησης. Οποιοσδήποτε προπονητής σταματήσει να επιμορφώνεται κάνει λάθος, το ποδόσφαιρο τρέχει, αλλάζει χρόνο με τον χρόνο, έχουν μπει πολλές επιστήμες πλέον μέσα σε αυτό, οπότε, εάν ένας προπονητής θεωρήσει ότι η εμπειρία που έχει αρκεί, διαπράττει το μεγαλύτερο λάθος.

Βέβαια, οι εμπειρίες είναι σπουδαίες και μέσα από αυτές μπορούμε να καταλάβουμε εάν τελικά η θεωρία γίνεται πράξη. Επειδή όμως τα πράγματα συνεχώς διαφοροποιούνται, προσωπικά, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία και μπορώ να παρακολουθήσω οποιασδήποτε μορφής σεμινάριο εκπαίδευσης ή course online, το κάνω.

Για να μπορέσει κάποιος να κάνει αυτήν τη δουλειά, πρέπει να είναι πλήρως ισορροπημένος ο ίδιος και πολύ καλός γνώστης του εαυτού του. Εάν κάποιος ξεκινά και δεν ξέρει ποιος είναι και πού βαδίζει, είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει στον χώρο, διότι οι δυσκολίες είναι αρκετές. Παράλληλα, πρέπει να είναι παιδαγωγός, μεθοδικός, γνώστης του αντικειμένου, οραματιστής, ιδεαλιστής, με τις προσωπικές του αρχές και αξίες, τις οποίες πρέπει να υποστηρίζει.

Το ότι είμαι νεαρός σε ηλικία και δεν έχω πολύ μεγάλη απόσταση από τους παίκτες μου εξυπηρετεί και λίγο περισσότερο ίσως την πρόθεσή μου να είμαι κοντά τους με διάφορους τρόπους. Μου αρέσει να κοινωνικοποιούμαι εκτός γηπέδου, να συζητάω με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, να ακούω και να αφουγκράζομαι τι μπορεί να συμβαίνει.

Ανέκαθεν είχα μια πολύ καλή σχέση με τους παίκτες μου, το επιδιώκω πάρα πολύ και θεωρώ ότι το personal κομμάτι διαχείρισης είναι πολύ σημαντικό.

Παράλληλα όμως υπάρχει και ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο που αφορά στον ρόλο. Όταν προπονώ, δεν είμαι ο Γιώργος Πετράκης αλλά ο προπονητής της ομάδας που λέγεται Γιώργος Πετράκης. Ο ρόλος από μόνος του προσδίδει ένα κύρος και προκαλεί σεβασμό, είναι κάτι πολύ ευδιάκριτο.

Η σχέση μου δηλαδή με τους παίκτες θεωρώ ότι είναι κοντινή μέχρι το σημείο που εξυπηρετεί τον ρόλο του προπονητή, κυρίως εντός γηπέδου. Εκτός γηπέδου, επιδιώκω να είμαι ο άνθρωπος με τον οποίον οποιοσδήποτε παίκτης μπορεί να μοιραστεί προβλήματα που ενδεχομένως τον απασχολούν.

Η σημασία του αποτελέσματος

Μέχρι και το σημείο της Λαμίας, στην οποία είχα να διαχειριστώ μεγαλύτερες απαιτήσεις, υψηλότερο επίπεδο και ακριβότερο μπάτζετ, όλοι οι προηγούμενοι σταθμοί μου αποτέλεσαν για εμένα μεγάλη βοήθεια. Από την άλλη, στη Λαμία έγιναν όλα πολύ γρήγορα, όπως γρήγορη υπήρξε και η αποχώρησή μου.

Η δουλειά μας αποτελεί μια μόνιμη διαδικασία μάθησης, όπως ανέφερα και προηγουμένως. Το αποτέλεσμα έρχεται να δώσει στα δικά μου μάτια την όλη προσπάθεια. Και η προσπάθειά μου σε όλες τις καταστάσεις που έχω βιώσει υπήρξε ύψιστη.

Φυσικά, κάποιες φορές αυτό μπορεί να φέρει αποτέλεσμα μπορεί και όχι. Είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος για το ποια είναι η δουλειά που κάνω και σε αυτό με βοήθησε ο πατέρας μου, γιατί, όταν ξεκίνησα, μου έλεγε ότι, εάν θέλω να ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι, θα πρέπει να καταλάβω πολύ γρήγορα τι μπορεί να συμβεί και ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες αυτού του επαγγέλματος.

Γνωρίζω λοιπόν ότι στον χώρο μας κάποιες φορές το αποτέλεσμα, ον τόσο πολυπαραγοντικό,  μπορεί να μας φέρει σε καταστάσεις δύσκολες.

Έτσι ήταν για μένα η Λαμία, ό,τι βίωσα εκεί αποτέλεσε ένα τεράστιο μάθημα. Σίγουρα υπήρξε για ένα διάστημα κάποια στενοχώρια, είναι καλό να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αλλά μέσα από τις συνθήκες εκείνες βγήκα πιο δυνατός, πιο έτοιμος και πιο έμπειρος για τις προκλήσεις που ακολούθησαν.

Πολυεθνικότητα και διαφορετικότητα

Μεγάλος σταθμός και η Ζενές Ες του Λουξεμβούργου, πολύ ωραίο ταξίδι, μια διδακτική εμπειρία. Το πιο σπουδαίο που μπορώ να πω ότι κέρδισα απ’ αυτήν την ομάδα ως προπονητής αφορά στην πολυεθνικότητα που υπήρχε εκεί, κάτι που μέχρι τότε δεν είχα ζήσει σε τόσον μεγάλο βαθμό. Το Λουξεμβούργο ως κρατίδιο είχε πάρα πολύ κόσμο από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες.

Ήταν λοιπόν πρωτόγνωρο για μένα να συναντήσω κάτι τέτοιο σε μια ομάδα, αλλά συνέβαλε στο να μπορέσω να καταλάβω τη διαφορετικότητα των παικτών.

Το Πρωτάθλημα δεν ήταν πολύ υψηλού επιπέδου, ήταν όμως ανταγωνιστικό. Μάλιστα, θυμάμαι ότι προσπαθούσαμε τότε να διεκδικήσουμε ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Πρόκειται για μια από τις ιστορικότερες ομάδες του Λουξεμβούργου, έχει πετύχει πολύ σπουδαία πράγματα στο παρελθόν κι εμείς κυνηγήσαμε μέχρι και τέσσερεις αγωνιστικές πριν το τέλος την είσοδό μας στην Ευρώπη και το Conference League. Δυστυχώς, τερματίσαμε έκτοι.

Με τη σύζυγό μου είχαμε ήδη δύο παιδιά τότε και αισθανόμουν την ανάγκη να είμαστε μαζί ως οικογένεια, ήθελα πολύ να μπορέσουμε να είμαστε ξανά όλοι μαζί. Είχα σκεφτεί να μείνουμε εκεί, απλώς προέκυψε το ενδιαφέρον από την Κύπρο και τον Ολυμπιακό Λευκωσίας.

Ένιωσα ότι εκεί θα ήταν πολύ πιο εύκολη η προσαρμογή για την οικογένειά μου και λόγω γλώσσας αλλά και λόγω κουλτούρας, οπότε πήραμε οικογενειακώς την απόφαση να πάμε προς τα εκεί για το επόμενο βήμα.

Το κυπριακό ποδόσφαιρο μού αρέσει πολύ και, εκτός από τον Ολυμπιακό Λευκωσίας, αργότερα κάθισα στον πάγκο και της Δόξας Κατωκοπιάς και της Ομόνοιας 29ης Μαΐου.

Πρωτάθλημα στη Super League 2

Η πρώτη ομάδα που μας έδωσε όλα τα εφόδια ήταν η Κηφισιά. Η διοίκηση της ομάδας, ο Πρόεδρος, οι Διευθυντές μάς είχαν προσφέρει όλα τα απαραίτητα ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε πρωταθλητισμό, το οποίο αποτελούσε και τον στόχο μας.

Δεν είναι ότι ξεκινήσαμε και είπαμε «πάμε να πάρουμε το Πρωτάθλημα», υπήρχαν όμως όλες οι προϋποθέσεις και οι δομές της ομάδας ήταν τόσο καλά οργανωμένες, ώστε να μπορέσουμε να πρωταγωνιστήσουμε και εν τέλει να καταφέρουμε να πάρουμε αυτό το Πρωτάθλημα.

Μια φοβερή εμπειρία αλλά ταυτόχρονα και μια από τις πιο πιεστικές περιόδους της καριέρας μου. Δεν είχα κάνει πρωταθλητισμό ουσιαστικά μέχρι εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι, εάν δεν το κάνει. Ευτυχώς, έπειτα από πολύ σκληρή δουλειά όλων μας, όλου του οργανισμού, του καθενός από το δικό του πόστο, τα καταφέραμε.

Έχω να θυμάμαι πολύ ωραίες στιγμές, όπως για παράδειγμα το γκολ του Νίκου Βαφέα μέσα στην Παναχαϊκή στο 95′. Ήταν τρεις-τέσσερεις αγωνιστικές πριν από το τέλος, ήμασταν στο 1-1 και στο 95′ ο Νίκος με ένα φανταστικό γκολ έκανε το 1-2 για εμάς, το οποίο μας έδωσε σχεδόν την απόλυτη ώθηση για να κατακτήσουμε τη Super League 2.

Οι τελευταίες αγωνιστικές ήταν και οι πιο δύσκολες. Είχαμε ξεκινήσει εκπληκτικά μετά τη διακοπή του Πρωταθλήματος, αλλά κάναμε μια μικρή κοιλιά και έπρεπε να΄το διαχειριστούμε, γιατί δεν μας είχε συμβεί ξανά. Όταν μια ομάδα έχει μάθει να κερδίζει και αρχίσει να χάνει, δεν είναι και το πιο εύκολο να το διαχειριστείς.

Γενικότερα όμως ήταν δύσκολη χρονιά, γιατί και η Καλλιθέα ήταν πολύ καλή ομάδα, οπότε προσπαθούσαμε με όποιον τρόπο μπορούσαμε να δώσουμε ψυχολογικά, πνευματικά και τακτικά βοήθεια (στο τέλος εγώ είχα δώσει βάση στο ψυχολογικό κομμάτι), όλος ο οργανισμός ήταν από πάνω! 

Έχουμε ακόμη κρατήσει σχέσεις και έχουμε επικοινωνία με τα παιδιά εκείνης της ομάδας, δεν ξεχωρίζω κάποιον, με όλους είχαμε μια εξαιρετική επαφή και πορεία. Το αύριο θα μας φέρει αντιπάλους, αυτό είναι το ποδόσφαιρο, αυτή είναι και η ομορφιά του, με μεγάλη χαρά θα ξανασυναντήσω γνώριμα πρόσωπα με τα οποία περάσαμε πολύ ωραίες στιγμές μαζί, αλλά εξίσου μεγάλη θα είναι και η χαρά μου που θα αναμετρηθώ με μια ομάδα για την εξέλιξη και την άνοδο (στην Α’ κατηγορία) της οποίας νιώθω κι εγώ ότι από το δικό μου πόστο συνέβαλα.

Ήθελα να παραμείνω στην Ελλάδα μετά την άνοδο με την Κηφισιά, αλλά τελειώσαμε αργά, χώρισαν οι δρόμοι μας και δεν βρέθηκε κάτι σε επίπεδο Α’ κατηγορίας, αν και η επιθυμία μου ήταν να δουλέψω σε τέτοιο επίπεδο.

Τελικά προέκυψε το δύσκολο εγχείρημα με την ομάδα της Δόξας Κατωκοπιάς στην Κύπρο. Για εμένα ήταν μια πρόκληση, σε συνδυασμό με το ότι μου άρεσε πολύ και το Κυπριακό Πρωτάθλημα, καθώς εξελίσσεται συνέχεια. Οι ευκαιρίες λοιπόν παρουσιάστηκαν εκεί, εγώ ήμουν ανοιχτός και έτσι παρέμεινα στο νησί και για την Ομόνοια 29ης Μαΐου.

Προσωπικό στοίχημα

Δεν μπορώ να πω ότι με άγχωνε που βρισκόμουν εκτός Super League, θεωρώ ότι κάθε πράγμα γίνεται στον καιρό του και ότι όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο.

Ο πόθος, η επιθυμία, το όνειρο και το πάθος για δουλειά σε μεγάλες ομάδες εννοείται ότι υπάρχουν, είναι κινητήριος δύναμη για εμένα, έχω πολύ μεγάλη φιλοδοξία για το τι μπορούμε να κάνουμε και έχω πίστη σε αυτό που προσπαθούμε, παρότι γνωρίζω ότι το ποδόσφαιρο έχει και πολλούς απρόβλεπτους  παράγοντες.

Πάντα θέλω να αναλαμβάνω ομάδες αξιώσεων, σκεφτόμουν μετά την Ομόνοια να ξαναβρεθώ σε επίπεδο Super League στην Ελλάδα, πίστευα ότι κάποια στιγμή, εάν συνεχίσω να δουλεύω σκληρά και να εξελίσσομαι, πιθανότατα η ευκαιρία θα ξαναερχόταν. Και ήρθε!

Αισθάνομαι πολύ τυχερός και ευγνώμων που η δυνατότητα αυτή μου δόθηκε από την ομάδα της Λάρισας και τον ιδιοκτήτη της, κύριο Νταβέλη. Αναμφισβήτητα πρόκειται για το μεγαλύτερο βήμα στην καριέρα μου, μιλάμε για έναν τεράστιο σύλλογο με τον οποίον θα μπορούσαμε να πετύχουμε τους στόχους μας και στη συνείδηση του κόσμου του θα ήθελα, ως προσωπικό στοίχημα, να συνδεθώ αφενός με την αίσθηση της επιτυχίας, αφετέρου με εκείνη της υπερηφάνειας, μέσω της παρουσίας μας μέσα στις τέσσερεις γραμμές του γηπέδου και φέρνοντας διακρίσεις.

Οικογένεια

Ο πατέρας μου, όταν του είπα για τη συμφωνία, μου είπε «να είσαι ο εαυτός σου, να δουλέψεις σκληρά και βάλε τα δυνατά σου». Εάν αφαιρέσω το συναισθηματικό κομμάτι της σχέσης μας, όσο μπορεί να γίνει αυτό, θεωρεί ότι μπορώ να καταφέρω πράγματα στον χώρο. 

Βλέπουμε, όποτε έχουμε την ευκαιρία, ο ένας τα παιχνίδια του άλλου, συζητάμε τους προβληματισμούς μας, μοιραζόμαστε ιδέες, αλληλοβοηθιόμαστε, υπάρχει πολύ μεγάλη ανατροφοδότηση μεταξύ μας, συμφωνούμε και διαφωνούμε, λέμε πολύ συχνά μεταξύ μας «μπράβο», επιβραβεύουμε και ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον.

Το να βρεθούμε αντίπαλοι μπορεί να αποτελέσει μια άβολη στιγμή, δεν το έχουμε ξαναζήσει, θα είναι πρωτόγνωρο, δεν ξέρω πώς θα το διαχειριστούμε, αλλά για εκείνη την εβδομάδα “κόβουμε τις σχέσεις μας”, χαριτολογώντας το λέω, σίγουρα όμως είμαστε επαγγελματίες και ο καθένας θα κοιτάξει το συμφέρον της ομάδας του. Εγώ ανυπομονώ και πιστεύω ότι θα είναι μια πολύ ωραία εμπειρία.

Μεγάλωσα σε ένα πολύ ωραίο οικογενειακό περιβάλλον, παίρνοντας αρχές και αξίες από τους γονείς μου, τις οποίες θέλω να τις μεταλαμπαδεύσω και εγώ με τη σειρά μου στα παιδιά μου. Έχοντας τη δική μου προσωπικότητα, πλέον παρατηρώ κι εγώ τον εαυτό μου να μοιάζει και να είναι κοντά σε εκείνα που έκανε ο πατέρας μου προς εμένα, μου βγαίνει αβίαστα και με χαροποιεί αυτό. Φυσικά, με τις διαφοροποιήσεις, τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της εποχής που βρισκόμαστε. Στον μεγάλο μου γιο αρέσει μάλιστα να παίζει και να παρακολουθεί ποδόσφαιρο, του αρέσει και η δουλειά που κάνω, παρατηρεί και συζητάμε “προπονητικά”!

Δεν ξεχνάμε βέβαια ποτέ και τον τόπο μας, την Κρήτη, ο πατέρας μου κι εγώ την αγαπάμε πάρα πολύ. Είναι ένα πανέμορφο νησί, ένα ιδιαίτερο μέρος, του οποίου οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν. Είμαστε πολύ υπερήφανοι για την καταγωγή μας, η βάση μας, το σπίτι μας είναι η Κρήτη και πάντα σε αυτή θα επιστρέφουμε στο τέλος.

Ο Γιώργος Πετράκης είναι προπονητής ποδοσφαίρου.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Γιάννης Πετράκης: Ό,τι κουβαλάω μέσα μου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Κωνσταντίνος Μπράτσος: Ό,τι κάνεις, κάν’ το με πάθος

Λεωνίδας Βόκολος: Στον κόσμο των προπονητών

Στέλιος Μαλεζάς: Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου