Ο μοναχικός δρόμος του χιονιού

Κατάγομαι από τη Βέροια, όπου ο χειμερινός αθλητισμός είναι ανεπτυγμένος. Υπάρχει η λεγόμενη «κουλτούρα των αθλημάτων του βουνού».

Βοηθάει το γεγονός ότι είναι πολύ κοντά το Σέλι, το παλιότερο και πολύ καλά οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο.

Αναπόφευκτα, από μικρός δοκίμασα να κάνω σκι, μετά snowboard και στην πορεία όλο αυτό πήρε αγωνιστική μορφή.

Όταν εγώ ξεκίνησα να κάνω snowboard, στα 10 μου χρόνια, ήταν η εποχή που μας κοιτούσαν σαν “εξωγήινους”. Από το 2000 περίπου και μετά άρχισε να αναπτύσσεται.

Εσχάτως βέβαια, όλο και περισσότερος κόσμος ασχολείται με το άθλημα, περισσότερο τουριστικά.

Το καταλαβαίνω ότι για ένα παιδί είναι δύσκολο να αρχίσει τον αθλητισμό με snowboard. Πιο εύκολα θα πάει να παίξει μπάλα ή μπάσκετ.

Για μένα ξεκίνησε ως χόμπι.

Θα πρέπει βέβαια να αναφέρω ότι έχω μια μαιευτική παράλυση στο δεξί χέρι, εκ γενετής, και αυτός είναι ο λόγος που δυο φορές έχω πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Καθοριστικό ρόλο έπαιξε ότι ήμουν φοιτητής στα Γρεβενά, τα οποία βρίσκονται δίπλα στη Βασιλίτσα, τον παράδεισο για αυτούς που κάνουν snowboard, ειδικά free style. Υπάρχει φοβερός όγκος χιονιού. Μιλάμε για την Πίνδο. Με βοήθησε πολύ να εξελιχθώ.

Στη συνέχεια πήρε αγωνιστική μορφή, όταν κατάλαβα ότι μπορούσα να πάρω μέρος στους αγώνες parasnowboard.

Ξεκίνησα να τρέχω αγώνες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, πήρα μέρος στους Χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες στην Πιόνγκτσανγκ το 2018 και στο Πεκίνο το 2022.

Υπάρχουν παράλληλα αγώνες Παγκόσμιου Πρωταθλήματος και Κυπέλλου τους οποίους ακολουθούμε όσο μπορούμε.

Προσπαθώ γενικά να κάνω μια αθλητική ζωή, να έχω ένα καλό επίπεδο φυσικής κατάστασης. Εντάξει, δεν συγκρίνεται με τη ζωή του αθλητή στίβου.

Σε περιόδους που έχει πολύ χιόνι, κοιτάς να… τσουλάς όσο περισσότερο μπορείς. Δεν μπορείς φυσικά να το κάνεις καθημερινά για 10 ώρες, γιατί δημιουργείται καταπόνηση που στην πορεία δεν θα σου βγει σε καλό.

Ειδικά όταν μιλάμε για προετοιμασία για κάποιον αγώνα.

Θα στήσουμε κάποιες “πόρτες”.

Στην Ελλάδα το κακό είναι ότι για τα αγωνίσματα που κάνω εγώ, border cross και banked slalom, για τα οποία απαιτούνται ειδικές πίστες, στημένες, αυτήν την στιγμή αυτές που δεν υπάρχουν. Επομένως, όταν έχει χιόνι, κάνουμε περισσότερο τεχνική και επαφή με το χιόνι. Λιγότερο δηλαδή εξειδικευμένη προπόνηση που αφορά στις πίστες των αγώνων. Αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε στο εξωτερικό, γιατί αυτές οι πίστες απαιτούν και πολύ χιόνι και δουλειά από το προσωπικό.

Το υπόλοιπο διάστημα κάνουμε τη λεγόμενη «ξηρή προπόνηση» (τρέξιμο, γυμναστήριο). Υπάρχει και ένας πολυχώρος στη Θεσσαλονίκη, το WE, που μας βοηθάει πολύ. Εκεί κάνω προπόνηση τις περιόδους χωρίς χιόνι.

Καλώς ή κακώς διαλέξαμε ένα άθλημα στο οποίο εξαρτάσαι από τον καιρό και το χιόνι.

Κοιτάμε, όσο μπορούμε, να μακραίνουμε τις σεζόν μας με κάποιο ταξίδι, πριν ανοίξουν τα χιονοδρομικά κέντρα στην Ελλάδα ή όταν κλείσουν. Οπότε από μέσα Οκτωβρίου ως μέσα Απριλίου είμαστε καλυμμένοι όσον αφορά στο χιόνι.

Βοήθεια από το κράτος δεν θα έλεγα ότι υπάρχει.

Μόνο από την Ομοσπονδία, την οποία εμείς πιέζουμε όσο μπορούμε για να εξασφαλίζουμε τη συμμετοχή μας στους αγώνες.

Υπάρχουν και κάποιοι χορηγοί που βοηθούν.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει πολύ ταλέντο και, αν από την πολιτεία υπάρξει μια μικρή υποστήριξη προς τους αθλητές, είμαστε ικανοί να κάνουμε πολλά πράγματα, το έχουμε αποδείξει.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι αθλητισμός δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Ας δώσουμε λίγη βάση στα ατομικά αθλήματα που μας έχουν φέρει επιτυχίες.

Στην Ελλάδα υποδομές έχουμε.

Το κακό είναι ότι είμαστε μια χώρα που φημίζεται περισσότερο για τις θάλασσες και τα νησιά της, παρόλο που ένα μεγάλο μέρος της καλύπτεται από ορεινό όγκο.

Φανταστείτε ότι η Κρήτη έχει τόσες κορυφές πάνω από τα 2.000 μέτρα και δεν το ξέρει κανείς.

Έχουμε πολλά χιονοδρομικά κέντρα, ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε λιγότερα και πιο οργανωμένα.

Μόνο από τη Βέροια σε μια ώρα μπορώ να βρίσκομαι σε επτά-οκτώ χιονοδρομικά. Για τη χώρα μας είναι υπερβολή, δεν είμαστε και Αυστρία!

Πρέπει να γίνουν τρία-τέσσερα καλά δομημένα, να πληρούν τις προϋποθέσεις και να εξυπηρετούν τον κόσμο.

Με το snowboard ασχολείται αρκετός κόσμος, όχι τόσο επαγγελματικά βέβαια. Αγωνιστικά είναι περίπου 50 άτομα, τα οποία είναι και στις Εθνικές ομάδες.

Το τουριστικό snowboard έχει μεγάλη άνθηση στην Ελλάδα.

Να είμαστε όμως και ειλικρινείς. Το σκι και το snowboard είναι αθλήματα που απαιτούν αρκετά χρήματα, όσον αφορά στον εξοπλισμό. Δεν αγοράζω απλώς ένα ζευγάρι παπούτσια και πάω να τρέξω. Για να ξεκινήσεις μόνο, θέλεις μια δαπάνη 1.000 ευρώ.

Είμαι της άποψης όμως ότι, αν κάτι σου αρέσει πολύ, κόβεις από κάτι άλλο, για να πας ένα ταξίδι στο βουνό για παράδειγμα.

Πιστέψτε με, αν το δοκιμάσεις μια φορά, μετά δεν “κόβεται” εύκολα. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τι είναι αυτό που αισθάνομαι, όταν κάνω snowboard, γιατί δεν θα είμαι αντικειμενικός. Το να είσαι στο βουνό με αρκετό απάτητο χιόνι που έχει ρίξει από την προηγούμενη μέρα είναι υπέροχη αίσθηση. Αυτό που μου δίνει το βουνό δεν υπάρχει.

Πλέον είναι όλη η ζωή μου, σημαίνει πολλά για μένα και με γεμίζει από κάθε άποψη.

Κατάφερα το χόμπι μου να το κάνω “επάγγελμα”, να είμαι στην Εθνική, να έχω κάνει έναρξη Παραολυμπιακής παρέλασης, συναίσθημα που δεν μπορώ να το συγκρίνω με κάτι άλλο, το να μπαίνεις δηλαδή σε ένα γεμάτο στάδιο εκπροσωπώντας τη χώρα σου σε αυτό το επίπεδο.

Το θέμα της προβολής είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα, όχι μόνο για το snowboard αλλά και για άλλα ατομικά αθλήματα.

Συμφωνώ με τους αθλητές που λένε ότι δεν χρειαζόμαστε την προβολή μετά από μια επιτυχία. Πριν από αυτήν χρειαζόμαστε την στήριξη.

Κι εδώ υπάρχει ένα παράπονο. Δεν είναι μικρά πράγματα αυτά που έχουμε πετύχει. Είμαι ο πρώτος Έλληνας αθλητής snowboard που πήγα σε Παραολυμπιάδα. Αυτό λοιπόν το ξέρουν μόνο όσοι με γνωρίζουν και είναι του αθλήματος.

Από την αρχή που ξεκίνησα να κάνω snowboard ήξερα τι δρόμο θα ακολουθήσω. Ήξερα ότι θα ήταν ένας μοναχικός δρόμος.

Να φανταστείτε ότι στον πρώτο μου αγώνα στην Ολλανδία πήγα εντελώς μόνος μου. Δεν ήμουν ακόμη στην Εθνική. Πήγαινα να περάσω classification, να κατηγοριοποιηθώ, γιατί έχουμε και τρεις κατηγορίες ανάλογα με την αναπηρία του κάθε αθλητή.

Έτυχε να έχουν παράλληλα και ένα φεστιβάλ εκείνες τις μέρες, οπότε δεν υπήρχε δωμάτιο ούτε για δείγμα για να περάσω το προηγούμενο βράδυ του αγώνα. Μετά από τέσσερεις ώρες αναζήτησης με το snowboard στα χέρια και τη βαλίτσα μου, το μόνο που βρήκα ήταν ένα hostel σε ένα πλωτό πλοίο, κοιμήθηκα μόλις δυο ώρες και ξύπνησα από την υγρασία, πήρα το τρένο και πήγα στον αγώνα.

Είναι αναμνήσεις και εμπειρίες μιας διαδρομής για την οποία δεν μετανιώνω. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για αυτά που έχω κάνει.

Η αναπηρία που έχω από τότε που γεννήθηκα δεν μου δημιούργησε ποτέ πρόβλημα. Έχω προσαρμοστεί πλήρως.

Άλλωστε δεν το έκρυψα και ποτέ, γιατί δεν ήθελα να λένε «τι έχει ο Κώστας; Γιατί είναι έτσι το χέρι του;». Είναι πολύ σημαντικό να το αποδέχεσαι και να μην ντρέπεσαι.

Εγώ δεν το θεωρώ πρόβλημα αλλά προτέρημα. Κάνω κάτι χωρίς να είμαι αρτιμελής και το έχω εξελίξει.

Καλό είναι να απελευθερωθούν κάποια ταμπού. Δικαίωμα στην άθληση έχουν όλοι, ο κάθε άνθρωπος δεν πρέπει να τα παρατάει και να κλείνεται στο σπίτι, αν έχει κάποιο πρόβλημα.

Έχω ζήσει απίστευτα σκηνικά σε Παραολυμπιάδες και αγώνες. Η δική μου αναπηρία είναι κάτι μηδαμινό μπροστά σε αυτά που έχουν δει τα μάτια μου.

Έχω δει τυφλό να κάνει σκι με 100 χιλιόμετρα την ώρα με βοηθό, άνθρωπο με ένα πόδι να κάνει σκι.

Έχω δει άπειρα παραδείγματα του τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, όταν θέλει. Έτσι, δεν δέχομαι από έναν αρτιμελή αθλητή να μου πει «δεν μπορώ να το κάνω», μου είναι αδιανόητο να το δεχθώ με αυτά που έχω δει.

Μετά την Παραολυμπιάδα μπαίνουμε σε προγραμματισμό τετραετίας.

Στόχος μου είναι να πάρω μέρος στην τρίτη μου Παραολυμπιάδα, στην Κορτίνα, η οποία μάλλον θα είναι και η τελευταία μου.

Πρόκειται για ένα άθλημα το οποίο μπορείς να κάνεις και σε μεγαλύτερη ηλικία, επομένως με κάποιες θυσίες μπορεί να προλάβω και μια τέταρτη.

Θα είμαι όμως λιγότερο ανταγωνιστικός, γιατί θέλει και τρέλα, την αίσθηση ότι δεν υπάρχει φόβος, την οποία, όσο μεγαλώνεις, τη χάνεις.

Ενδιάμεσα είναι το Παγκόσμιο στην Ισπανία. Υπάρχει η σκέψη να πάμε για μια προετοιμασία και στην Αυστρία, αλλά γενικά η πρώτη χρονιά θα είναι λίγο πιο χαλαρή.

Ομοσπονδιακός προπονητής είναι ο Δημήτρης Ιορδανίδης, αλλά εγώ προπονούμαι με τον Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, με τον οποίον είμαστε φίλοι από χρόνια και κάνουμε τα ταξίδια στο εξωτερικό. Ήταν ο καλύτερος με διαφορά σκιέρ στην Ελλάδα, με δυο Πρωταθλήματα, συμμετοχές σε free style αγώνες στην Αμερική.

Σκέφτομαι και εγώ μετά το snowboard να ασχοληθώ με κάτι παρόμοιο. Κυρίως ως προπονητής. Έχουμε βάλει ως στόχο να βγάλουμε τα παιδιά με προβλήματα από τα σπίτια τους, να βρούμε αθλητές να αποτελέσουν το μετά από μένα, γιατί αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει.

Κάνοντας το δικό μου απολογισμό, σημαντικότερη επιτυχία μου είναι η έβδομη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φινλανδίας. Χάσαμε για λίγο τη συμμετοχή στον Τελικό, νομίζω έφταιξε το άγχος και η απειρία, είχαμε μια πτώση που μας στέρησε αυτή τη μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα.

Και φυσικά οι δυο παρουσίες μου σε Παραολυμπιάδα, οι οποίες συνοδεύτηκαν από πολύ αξιοπρεπείς εμφανίσεις και θέσεις.

Κι αυτό, ειδικά αν δούμε την προετοιμασία που κάνουν αθλητές από άλλες χώρες, όπως Αυστρία, Ελβετία, Γαλλία, Καναδάς, ΗΠΑ. Θα τρομάξουμε, είναι πιο ισχυροί τόσο οικονομικά όσο και στο κομμάτι της τεχνογνωσίας, στους αγώνες διαπιστώνεις ότι τα team τους είναι σε άλλο επίπεδο.

Παρόλ’ αυτά, προσπαθούμε και είμαστε αρκετά κοντά τους.

Ο Κωνσταντίνος Πετράκης είναι ο πρώτος Έλληνας αθλητής snowboard που συμμετείχε σε Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξης Σαββόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Καρολίνα Πελενδρίτου: Ενάντια Στις Πιθανότητες

Νέστορας Κολοβός: Οι Πέντε Κύκλοι / Νάσος Γκαβέλας: Τα Μάτια Της Ψυχής / Σωτήρης Γκαραγκάνης: Ένα Όνειρο Τρελό

Κατερίνα Πολυχρονίδη-Πατρώνη: Ο Ένας Για Τον Άλλον

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης: Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο

Ανδρέας Κουτσούρης: Πέρα Από Τα Όρια

Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες / Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος

Στέλιος Μαλακόπουλος: Δεύτερη Ευκαιρία!