Πιερ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ: Εντροπία

«Τίποτα στη ζωή δεν είναι σίγουρο, εκτός από τον θάνατο, τους φόρους και τον δεύτερο νόμο της Θερμοδυναμικής».

Τάδε έφη κάποτε ο Σεθ Λόιντ, Φυσικός από τις ΗΠΑ. Με απλά λόγια, αυτός ο περίφημος νόμος ορίζει την αναπόφευκτη ισχύ της εντροπίας. Και όπου εντροπία, το μέτρο της αταξίας.

Τα πράγματα είναι φτιαγμένα για να διαλύονται. Ό,τι χτίζει κανείς, σπάει. Ό,τι δημιουργεί, καταρρέει. Αυτή είναι η φυσική τάση του κόσμου, κατρακυλά προς την αταξία, σέρνεται, βαδίζει ή σπριντάρει προς τη διάλυση. Η ταχύτητα διαφέρει, η κατεύθυνση ποτέ, είναι πάντα η ίδια, η μόνη βεβαιότητα.

Η εντροπία είναι η δύναμη που δεν θα κάνει ποτέ ένα κλειδαμπαρωμένο δωμάτιο να λάμψει από καθαριότητα, αλλά απλώς -αργά ή γρήγορα- θα το αναγκάσει να πνιγεί στη σκόνη. Και ταυτόχρονα αυτή που καθιστά κάθε ανάβαση τόσο χρονοβόρα και κοπιαστική και κάθε κατρακύλα τόσο εύκολη, τόσο ζήτημα στιγμής. Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα που ανυψώνεται με τέχνη και υπομονή, μόνο και μόνο για να κατεδαφιστεί στον πρώτο χορό του μικρότερου ανέμου.

Τίποτα και κανείς δεν δύναται να γλυτώσει από τις δαγκάνες της, τίποτα και κανείς δεν δύναται να την αψηφήσει, να μην καταλήξει στο σκοτάδι.

Ακόμα κι αν υπήρξε εκτυφλωτικός, ακόμα κι αν πάλεψε με όλη του την ψυχή για να παραμείνει στην επιφάνεια, να πάει κόντρα στον αόρατο εχθρό, μην μπορώντας να αποδεχθεί την σκληρότητα με την οποία όσα μόχθησε για να πιάσει ξεγλίστρησαν από τα χέρια του με μοιραία ευκολία.

Η εντροπία δεν νοιάζεται πόσο πάλεψες για να γίνεις κάτι, ξέρει πως στο τέλος θα γίνεις απλώς σκόνη. Και ο Πιερ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ αυτό το έμαθε καλά.

Τίποτα δεν του στρώθηκε, δεν του χαρίστηκε το παραμικρό. Ακόμα κι αν το ταξίδι του ξεκίνησε ευλογημένα. Κατά -απόλυτη- τύχη. Άλλωστε, μια κοινή χαμένη πτήση και ένα τυχαίο συναπάντημα με τον Αριέντο Μπράιντα, CEO της Μίλαν, έκαναν τον πατέρα του Τεχνικό Διευθυντή στους «Rossoneri». Κι εκείνος του άνοιξε τον δρόμο για την ακαδημία τους. Αφού πρώτα είχε φυσικά φροντίσει να κάνει κάτι πολύ πιο σημαντικό, να του μεταλαμπαδεύσει όλο το πάθος του για το ποδόσφαιρο.

Ο πρεσβύτερος Ομπαμεγιάνγκ υπήρξε όχι απλώς ποδοσφαιριστής αλλά θρύλος της Γκαμπόν, ο καλύτερος στην τότε ιστορία της. Και όλοι του οι γιοι, ο Πιερ-Εμερίκ και τα δύο μεγάλα του αδέρφια, μεγάλωσαν με την ίδια φλόγα και μια θέση στα φυτώρια της Μίλαν. Αλλά και ανάμεσα σε θρύλους. Άλλωστε, γρήγορα βρήκαν τους εαυτούς τους να προπονούνται δίπλα σε παίκτες όπως ο Ρονάλντο, ο Κακά, ο Πάτο, ο Πίρλο, ο Ζέεντορφ, ο Μαλντίνι και ο Καφού.

Ο Βιλί, ο μεγαλύτερος, έκανε πρώτος το βήμα, ξεπετάχτηκε από την Primavera στην πρώτη ομάδα. Όμως δεν μπόρεσε ποτέ να σταθεί σε αυτή και άφησε το στίγμα, τον φόβο και για τους υπόλοιπους των Ομπαμεγιάνγκ. Υπήρχε αυτή η ανησυχία, ο λεκές της αποτυχίας του πρώτου και ο κίνδυνος να απλωθεί και στους μικρότερους.

Όλα τα σημάδια ήταν εκεί και για τον Πιερ-Εμερίκ.

Απαίτησε τον δανεισμό του, έκανε μια καλή πρώτη σεζόν στην Ντιζόν, αλλά στη συνέχεια εξαφανίστηκε στη Λιλ, εξαφανίστηκε και στη Μονακό, εξαφανίστηκε και στην αρχή του στη Σεντ Ετιέν. Έδειχνε να ακολουθεί πιστά το ίδιο μονοπάτι μετριότητας. Τέσσερεις σύλλογοι μέσα σε 18 μήνες, ελάχιστες αποδείξεις πως μπορεί να τα καταφέρει.

Ήταν ήδη 22 ετών, αρκετά μεγάλος για να θεωρηθεί ταλέντο και με το βάρος του μπαμπά και του αδερφού του στους ώμους του. Ίσως να μην μπορούσε να τα καταφέρει, ίσως να μην το έκανε, αν η ζωή του δεν άλλαζε με τον πιο μοναδικό τρόπο. Αν δεν άκουγε από τα χείλη της αγαπημένης του Αλίσα πως θα γίνει πατέρας.

«Όταν έμαθα πως θα γίνω μπαμπάς, τα πάντα έβγαλαν νόημα. Ήθελα ο γιος μου να είναι περήφανος για εμένα, να είμαι ο ήρωάς του, όπως ο πατέρας μου ήταν ο δικός μου», έχει πει ο Ομπαμεγιάνγκ. Έπαψε να είναι παιδί, όταν έμαθε και συνειδητοποίησε πως θα αποκτήσει παιδί. Και κάπως έτσι άρχισε να δουλεύει πραγματικά για πρώτη φορά. Σαν να τον νοιάζει όντως να ακονίσει το ταλέντο του.

Πέρασε όλο το καλοκαίρι στο προπονητικό κέντρο της Σεντ Ετιέν, η οποία, παρότι δεν είχε πάρει τίποτα από εκείνον, πείστηκε να ανανεώσει τον δανεισμό του. Άσκηση με την άσκηση, σπριντ με το σπριντ, τελείωμα με το τελείωμα. «Όταν επιστρέψαμε για να αρχίσουμε την πρετοιμασία, δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος. Είχε γίνει πολεμική μηχανή», ομολόγησε χρόνια αργότερα ο Κριστόφ Γκαλτιέ, ο προπονητής που τον είδε να εκρήγνυται στα χέρια του.

Ο Ρενό Κοάντ, συμπαίκτης του στους «Stephanois» τότε, περιέγραψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μεταμόρφωσή του: «Όλο μας το παιχνίδι στηριζόταν στο να κερδίζουμε την μπάλα και να την προωθούμε στο γήπεδο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Δεν χρειαζόταν καν να το κάνουμε με ακρίβεια, απλώς την πετούσαμε μπροστά. Ο “Όμπα” ήταν τόσο γρήγορος που ξέραμε πως θα έφτανε πρώτος σε αυτή».

Τωόντι. Και έφτανε πρώτος και έβρισκε τον τρόπο να την στέλνει στα δίχτυα με κάθε λογής τελειώματα. Ντελικάτα πλασέ και δυνατά σουτ, κεφαλιές και αεροπλανικά. Ο Ομπαμεγιάνγκ είχε φτάσει, τα γκολ έπεφταν βροχή, συστηνόταν πια στον ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Και λίγο μετά από αυτήν τη χαιρετούρα θα αποχαιρετούσε αναπόφευκτα τη Σεντ Ετιέν. Το έκανε με έναν τίτλο, το πρώτο Coupe de la Ligue της ιστορίας της, στη δεύτερη, ακόμα πιο εντυπωσιακή, σεζόν του. Ήταν σαφές, ήταν η ώρα του να φύγει. Μπροστά του στρώθηκαν προσφορές από κάθε μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο, μα αυτός ακολούθησε το ένστικτό του, την πρόταση και τον άνθρωπο που τον ενέπνεε περισσότερο, τον Γιούργκεν Κλοπ. «Έκανε την έξυπνη επιλογή», ανέφερε για εκείνον και την Ντόρτμουντ ο Πρόεδρος της Σεντ Ετιέν.

Όντως ο άνθρωπος που μετέτρεψε σε κτήνος τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι φάνταζε ιδανικός μέντορας και για τον Ομπαμεγιάνγκ. Όμως το πρόβλημα ήταν πως ο «Λέβα» ήταν ακόμη εκεί, ακούνητος από την κορυφή της επίθεσης. Κι έτσι ο εκκολαπτόμενος σταρ από την Γκαμπόν πέρασε τον πρώτο του καιρό στα κιτρινόμαυρα ακροβολισμένος είτε στα εξτρέμ είτε στον πάγκο.

Τα γκολ έρχονταν ακόμα κι έτσι, αυτά που έδειχνε άρεσαν στον κόσμο, αλλά ο Ομπαμεγιάνγκ, παρά την ασύλληπτη ταχύτητά του, δεν μπορούσε να σταθεί στα άκρα, δεν είχε την πειθαρχία για να ακολουθήσει τις τακτικές απαιτήσεις της θέσης. Για αυτό και έδειχνε περιορισμένος, εν αναμονή της πραγματικής του ευκαιρίας.

Η πώληση του Λεβαντόφσκι στην Μπάγερν Μονάχου θα του έδινε θεωρητικά ακριβώς αυτή. Μα οι Βεστφαλοί μάλλον είχαν διαφορετική άποψη, τον αγνόησαν ουσιαστικά και έχρισαν τον Τσίρο Ιμόμπιλε ως διάδοχο του «Λέβα».

Ο Ιταλός ήρθε ως μεγάλη μεταγραφή, ως αυτός που έπρεπε να παίζει. Και ταυτόχρονα ως αυτός που γέμισε πείσμα τον «Όμπα». Δεν είχε επιλογή. Αν ήθελε να τα καταφέρει, έπρεπε να απενεργοποιήσει τις κεραίες του και να γκαζώσει, να τον αφήσει πίσω του. Ουδείς περίμενε βέβαια ότι θα το έκανε με αυτόν τον τρόπο, τόσο εκκωφαντικά.

Σε μια Ντόρτμουντ που παρέπαιε, που βρέθηκε μέχρι και ουραγός στη Γερμανία, που οδήγησε τον Κλοπ στην παραίτηση, ο Ομπαμεγιάνγκ ήταν η μόνη αναλαμπή, ένα κουπί μόνος του. Την ώρα που ο Ιμόμπιλε παρασυρόταν στην ίδια δίνη με τους «Κιτρινόμαυρους», ο Γκαμπονέζος αψηφούσε τη βαρύτητα και, σκοράροντας κατά ριπάς, ηγήθηκε της ρελάνς τους. Κυρίως έκλεισε στόματα. Και στη συνέχεια έριξε σαγόνια.

Δολοφονικός, αναπόφευκτος, ασταμάτητος. Ο Ομπαμεγιάνγκ πρωταγωνιστούσε για την Ντόρτμουντ, ακόμα και όταν δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, μα, όταν βρήκε τον χώρο που πραγματικά άξιζε υπό τις οδηγίες του Τόμας Τούχελ, μετατράπηκε σε κάτι διαφορετικό.

Με τον Ρόις και τον Μικιταριάν στο πλευρό του, με μια ομάδα που πλέον τον κολλάκευε ιδανικά, έγινε κτήνος. Τρομακτική ταχύτητα, τεχνική, πηγαία επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα, μεγάλα γκολ, μεγάλες στιγμές. Ξανά και ξανά και ξανά. Με την ίδια συνέπεια, τη συνέπεια που διαχωρίζει τους καλούς από τους κορυφαίους. Και ο Ομπαμεγιάνγκ πήρε τον χρόνο του, αλλά στα 27 του δεν υπήρχε πια αμφιβολία πως ήταν ένας από τους κορυφαίους εκεί έξω.

Άλλωστε, δεν σταματούσε να πυροβολεί, να κάνει αυτό που ήξερε καλά, χωρίς να παρασύρεται στο ελάχιστο από όσα ακούγονταν γύρω από το όνομά του. Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Παρί Σεν Ζερμέν. Και ποιος δεν τον ήθελε; Τρία σερί καλοκαίρια αποχαιρέτησε τους συμπαίκτες του, μόνο και μόνο για να επιστρέψει ξανά στα αποδυτήρια.

Δεν έκρυψε ότι το ήθελε το βήμα παραπάνω, αλλά ούτε σταμάτησε να ξεδιπλώνει τη φονικότητά του στο χορτάρι. Πίεσε αρκετά για την όποια λαμπερή μεταγραφή του, αλλά δεν έπαψε να τιμά τα “κιτρινόμαυρα”, όταν αυτή δεν ερχόταν. «Είτε το ήθελε είτε όχι, έχει γίνει θρύλος της Ντόρτμουντ», έγραψε για εκείνον η «Bild», ξεπροβοδίζοντάς τον για το Βόρειο Λονδίνο με το status που του άξιζε.

Συνηθισμένο το βουνό στα χιόνια. Και στην Άρσεναλ ο Ομπαμεγιάνγκ στεκόταν για καιρό μονάχος του, σαν βουνό. Αγέρωχος σε μια ομάδα βυθισμένη στην ανησυχία και τον φόβο. Άλλωστε, λίγο αφού έγινε η ακριβότερη μεταγραφή της ιστορίας της, είδε τον Αρσέν Βενγκέρ να αποχαιρετά τους «Gunners». Το βάρος ήταν τεράστιο, το «14» του Ανρί στην πλάτη δεν έκανε τα πράγματα πιο απλά.

Ο «Όμπα» ήταν η σανίδα σωτηρίας, η χαραμάδα λάμψης για όλους τους φίλους της Άρσεναλ. Και, όπως πάντα, δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάρει την ομάδα στους ώμους του από την πρώτη στιγμή. Έγινε ηγέτης της άμα τη εμφανίσει, στους τελευταίους μήνες του Βενγκέρ, σε όλη την πορεία της με τον Έμερι.

Σκόραρε με το τσουβάλι, με κάθε απλό και δύσκολο τρόπο, έβγαζε το καλύτερο από τους συμπαίκτες του, γέμιζε την κερκίδα με ενθουσιασμό. Μάλλον αυτό ήταν το κέρδος της αργής ανάβασής του στην ελίτ. Στο κορυφαίο επίπεδο έφτασε ως η καλύτερη έκδοση του εαυτού του, πανέτοιμος να πρωταγωνιστήσει, αποφασισμένος να μην χρονοτριβήσει, δίχως ανάγκη για την όποια προσαρμογή.

Έφτασε, είδε, νίκησε, σαν άλλος αυτοκράτορας, ως η μοναδική παρηγοριά και ελπίδα. Γρήγορα πήρε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, γρήγορα κατέστη σαφές πως, χωρίς αυτόν στην κορυφή, έναν από τους καλύτερους στην Ευρώπη, η Άρσεναλ θα ήταν μια διαφορετική ομάδα.

Το ίδιο πίστεψε και ο Μικέλ Αρτέτα, αλλά για τους δικούς του λόγους. Με κάποιον τρόπο, αυτή η σχέση φαινόταν καταδικασμένη για σύγκρουση. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής μέσα στο σκότος και ο εκλεκτός που καλούταν να οδηγήσει ξανά την ομάδα στο φως.

Ο Ισπανός ξεκίνησε στέλνοντας τον Ομπαμεγιάνγκ στα άκρα, εξουδετερώνοντάς τον επί της ουσίας, δείχνοντάς του με το καλημέρα πως δεν θα περνούσε καλά. Ο Αρτέτα δεν είχε επιλογή παρά να προχωρήσει σε σεισμικές δονήσεις για να αναβιώσει την Άρσεναλ, να την κάνει κορυφαία. Και κανείς δεν μπορούσε να γλυτώσει από αυτές, όποιος ήθελε να επιβιώσει έπρεπε να ακολουθήσει.

Ο «Όμπα» είχε πάρει την απόφασή του, θα αποχωρούσε με τη λήξη του συμβολαίου του, το ένιωθε πως δεν γινόταν να καταλήξει καλά αυτό. Μα η μεθυστική ευτυχία της κατάκτησης του FA Cup, το οποίο σχεδόν μόνος του χάρισε στους «Gunners», όντας κάτι παραπάνω από κομβικός στα κρίσιμα, έπαιξε με το μυαλό του μοιραία. Άλλαξε όλα όσα σκεφτόταν, πείστηκε, και με τις ευλογίες του Αρτέτα, να παραμείνει στην Άρσεναλ, ακούγοντας τον Ισπανό να λέει πως θα τον κάνει θρύλο. Θα έφευγε ως ήρωας, αλλά έζησε αρκετά για να γίνει ο κακός.

Τις θυμάται μέχρι σήμερα τις κραυγές του Αρτέτα: «Με μαχαίρωσες πισώπλατα»!

«Δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσω “συγγνώμη” για αυτό», έχει πει ο Ομπαμεγιάνγκ. Εντάξει, ποτέ του δεν ήταν ο πιο πειθαρχημένος, είχε δεχθεί κι άλλες ποινές από τον Ισπανό, ο οποίος πάλευε να τον καλουπώσει και να δώσει το παράδειγμα, αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό. Ναι, είχε επιστρέψει 12 ώρες μετά τη λήξη της άδειάς του, αλλά το έκανε μόνο και μόνο για να μεταφέρει την άρρωστη μητέρα του από τη Γαλλία στο Λονδίνο μαζί του.

«Δεν ξέρω γιατί είπε αυτό με το μαχαίρωμα, με έκανε έξαλλο, γιατί δεν ήταν αλήθεια. Ήξερε τον λόγο, ήξερε τι γινόταν και πόσο δύσκολη ήταν η χρονιά για εμένα έξω από το γήπεδο. Περίμενα να με βοηθήσει, όχι να με σκοτώσει», θυμάται ο Ομπαμεγιάνγκ.

Ήταν η στιγμή που άλλαξαν όλα, η στιγμή που άναψαν οι μηχανές της εντροπίας: «Το ένιωθα σταδιακά, σιγά-σιγά τα παρατούσα».

Η κλεψύδρα είχε γυρίσει, ο Γκαμπονέζος έχυσε τόνους ιδρώτα, έφτασε στην κορυφή με τόση υπομονή και επιμονή και τώρα απλώς κατρακυλούσε. Ήταν θέμα χρόνου.

Επέστρεψε, αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Λίγο καιρό αργότερα βρήκε αναπόφευκτα τον εαυτό του στο ψυγείο της Άρσεναλ και έναν λαό που για καιρό τον αποθέωνε να του έχει γυρίσει πια την πλάτη, θεωρώντας τον αντιεπαγγελματία, ασόβαρο, πρόβλημα για τον σύλλογο.

Ο Τσάβι βέβαια τον θεωρούσε «δώρο Θεού». Δεν γινόταν να τα παρατήσει ο Ομπαμεγιάνγκ, δεν μπορούσε να δεχθεί πως θα ήταν τόσο άδοξο το τέλος. Πίεσε όσο δεν είχε πιέσει ποτέ ξανά για να φύγει από την Άρσεναλ και προσγειώθηκε σαν μάννα εξ ουρανού στη Βαρκελώνη και τα χέρια του Τσάβι, μόνο και μόνο για να αποδείξει εκκωφαντικά πως δεν ήταν ξοφλημένος.

Τέσσερεις μήνες έπαιξε στην Μπαρτσελόνα, αλλά ήταν αρκετοί για να μείνουν ανεξίτηλοι. Γκολ, υπογραφή με ντοπιέτα σε «clásico» μέσα στο Bernabéu, Πρωτάθλημα. Έγινε ο εκφραστής της επιστροφής της «Μπάρτσα» στον θρόνο, αρνούμενος να πέσει αμαχητί στη δική του μάχη.

Ήταν αυτή η μάχη κόντρα στη δύναμη που πολεμούσε να τον βυθίσει, όσο εκείνος πάσχιζε να μείνει στην επιφάνεια. Το χάος της Τσέλσι δεν τον βοήθησε. Ήταν αδύνατο να μείνει στην Μπαρτσελόνα, οι Καταλανοί δεν μπορούσαν να επωμιστούν ένα τέτοιο οικονομικό βάρος. Κι έτσι, έψαξε την ασφάλεια στην αγκαλιά του Τόμας Τούχελ. «Ο μόνος λόγος που πήγα στην Τσέλσι ήταν ο Τούχελ. Και έφυγε, μια εβδομάδα αφού υπέγραψα», θα πει.

Δεν ήθελε να εκδικηθεί τον Αρτέτα, ούτε να την μπει στους οπαδούς της Άρσεναλ. Ήθελε απλώς κάποιον που να τον ξέρει. Ακόμα ένα χτύπημα, μια χαμένη σεζόν σε μια χαμένη -τότε- ομάδα, μια σεζόν προς την κατεύθυνση της διάλυσης.

Αλλά κι ακόμα μια αντεπίθεση του «Όμπα», μια νέα, τελευταία, άρνηση. Μια τελευταία παράσταση. Ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς πώς ο Ομπαμεγιάνγκ έκανε αυτά που έκανε στη Μασσαλία. Ήταν για όλους τελειωμένους, έτοιμος να χαθεί στα 34 του πια. Κι όμως έδειχνε ξανά να είναι ο ασταμάτητος παλιότερος εαυτός του, σκοράροντας κατά ριπάς, πρωταγωνιστώντας, ανήκοντας στο κορυφαίο επίπεδο. Εκλάμψεις του «Όμπα» της Ντόρτμουντ, του καλού «Όμπα» της Άρσεναλ.

«Δεν μπορούσα να το δεχθώ όλο αυτό. Είπα πως θα παίξω με τρέλα, έπαιζα με θυμό», ήταν η δική του εξήγηση για το κύκνειό του άσμα. Με τον θυμό κάποιου που κράτησε για λίγο, για βασανιστικά λίγο, όλα όσα κυνηγούσε μια ζωή, την κορυφή του κόσμου.

Ήταν δύσκολο για εκείνον. Μια αναπόφευκτη δύναμη τον έριχνε από τον γκρεμό κι εκείνος πάλευε να βρει τον τρόπο να πιαστεί από κάπου, να μη χαθεί. Ελεύθερη πτώση στο φινάλε του στην Άρσεναλ, γράπωμα στην Μπαρτσελόνα. Ελεύθερη πτώση στην Τσέλσι, γράπωμα στη Μαρσέιγ.

Πόση δύναμη χρειάστηκε; Κυρίως για τη σκληρή συνειδητοποίηση. Πως ό,τι χτίζει κανείς με κόπο, δεν μπορεί παρά να διαλυθεί σε μια στιγμή, πως τίποτα δεν γλυτώνει από την εντροπία, την ισχύ που δεν νοιάζεται πόσο πάλεψες για να γίνεις κάτι, γιατί ξέρει πως στο τέλος θα γίνεις απλώς σκόνη.

Σκόνη έγινε και ο Πιερ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ -δεν υπάρχει αμφιβολία για τη βεβαιότητα του δεύτερου νόμου της Θερμοδυναμικής. Αλλά, πριν γίνει, φρόντισε να υπάρξει εκτυφλωτικός. Φρόντισε να μην παραδοθεί δίχως μάχη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σεμπαστιάν Αλέ: Amor Fati

Η ιριδίζουσα φύση του Εμάνουελ Αντεμπαγιόρ

Ντιντιέ Ντρογκμπά, κάτι παραπάνω από ένας επιθετικός

Σάμουελ Ετό, Τσουνάμι