Στάδιο Ντραγκάο, Κυριακή 10 Ιουνίου 2019.
Πορτογαλία και Ολλανδία μόλις έχουν ολοκληρώσει την καθιερωμένη προθέρμανση και μπαίνουν μέσα στα αποδυτήρια για τις τελευταίες ετοιμασίες πριν την έναρξη του μεγάλου τελικού του πρώτου Nations League.
Η αδημονία των φιλάθλων έχει χτυπήσει κόκκινο.
Σχεδόν 45.000 έχουν κατακλύσει το γήπεδο για αυτόν τον τελικό, και όπως μαθαίνω μετά από συζητήσεις με κάποιους φιλάθλους, οι Πορτογάλοι έχουν αγκαλιάσει την εθνική τους, δείχνοντας με μαζική συμμετοχή στα παιχνίδια της την έμπρακτη στήριξη και αγάπη τους. (Δεν μπορώ παρά να νιώσω μια ζήλια και πικρία που το ίδιο δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα…).
Δύο από αυτούς τους φιλάθλους είναι ο πατέρας μου και εγώ.
Είναι η πρώτη φορά που μας θυμάμαι να είμαστε μαζί, ως θεατές, σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω την εθνική ομάδα της δεύτερης πατρίδας μου ζωντανά από τις εξέδρες και τρίτη συνολικά.
Είχε προηγηθεί ένα φιλικό της Ελλάδας με την Πορτογαλία το 2014, στην περίοδο της προετοιμασίας για το Μουντιάλ, αλλά τότε ήμουν στον πάγκο της Ελλάδας, στο πλευρό του κυρίου Σάντος που τέθηκε αντιμέτωπος με την ομάδα της πατρίδας του, χωρίς να φαντάζεται ότι μόλις δύο χρόνια μετά θα κατακτούσε το EURO 2016 μαζί τους.
Σκόρπιες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου.
Θυμάμαι πως όταν κανόνιζα τις διακοπές μου στην Πορτογαλία κάποιους μήνες πριν, δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου ότι το Nations League θα διεξαγόταν στην Πορτογαλία, αυτή τη χρονιά. Κατά τύχη, οι ημερομηνίες που είχα επιλέξει είχαν συμπέσει με την ημερομηνία διεξαγωγής ημιτελικού και τελικού.
Σκέφτομαι την επικοινωνία μου με τον κύριο Σάντος για την πιθανότητα εξεύρεσης πρόσκλησης για τον ημιτελικό και την άμεση προθυμία του να με εξυπηρετήσει.
Σκέφτομαι τη συνάντηση μου μαζί του, στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η αποστολή της εθνικής Πορτογαλίας για την παράδοση των προσκλήσεων (για μένα και τον πατέρα μου).
Σκέφτομαι τη μεγάλη νίκη στον ημιτελικό απέναντι στους Ελβετούς με 3-1.
Σκέφτομαι το μήνυμα του κυρίου Σάντος, την επόμενη του αγώνα: «Θα ανέβεις να δεις και τον τελικό;» (μένω στη Λισαβόνα, ενώ το τουρνουά διεξαγόταν σε Γκιμαράες και Πόρτο).
Ε, πώς να πεις «όχι» σε μια τέτοια πρόσκληση;
Μια ξαφνική οχλοβοή με τραβάει από τις σκέψεις μου. Οι ομάδες μπαίνουν στο γήπεδο!
Εικόνα από την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο για τη διεξαγωγή του τελικού του Nations League, τον Ιούνιο του 2019 / Photo by: Προσωπικό αρχείο Αλέξανδρου Μανιάτογλου.
Κατά την ανάκρουση των αρχικών ενδεκάδων, το στάδιο παραληρεί στο άκουσμα του ονόματος του Ρονάλντο.
Πραγματικά, η λατρεία και η καθολική αποδοχή που απολαμβάνει -απολύτως δίκαια- ο κορυφαίος Πορτογάλος σταρ είναι κάτι που δεν αποτυπώνεται με λέξεις.
Στιγμές μετά, το γήπεδο σιωπά με σεβασμό κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ολλανδίας.
Αμέσως μετά, η κορυφαία στιγμή του τελικού (για εμένα). Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Πορτογαλίας, της δεύτερης πατρίδας μου.
Ρίγη συγκίνησης, καθώς μαζί με όλο το στάδιο, τους παίχτες και τον πάγκο της ομάδας, γινόμαστε «ένα», τραγουδώντας. Ειδικά στο αποκορύφωμα, προς το τέλος: Às armas, às armas! (Στα όπλα, στα όπλα!)…
Νιώθω, πραγματικά, μεγάλη περηφάνια που ανήκω σε αυτόν τον λαό με την τόσο πλούσια ιστορία…
Το ίδιο το παιχνίδι δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Δυο ομάδες με παίχτες εμφανώς κουρασμένους από μια επίπονη σεζόν (πολλοί από αυτούς έχουν παίξει κάπου 50 ματς μέχρι τώρα) που πάντως προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
Εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι κάθε φορά που ο Ρονάλντο ακουμπά την μπάλα, όλο το γήπεδο ξεσηκώνεται, νιώθοντας κάτι σαν προσμονή. Ότι κάτι καλό θα συμβεί.
Μετά από 20′ αναγνωριστικού παιχνιδιού, όπου οι Ολλανδοί έχουν μια ελαφριά υπεροχή, οι Πορτογάλοι, ορμώμενοι και από την στήριξη και το πάθος της εξέδρας, αναλαμβάνουν τα ηνία και δημιουργούν κάποιες καλές ευκαιρίες να σκοράρουν.
Στο δεύτερο ημίχρονο, πάνω – κάτω η ίδια εικόνα, αλλά το ένιωθες στον αέρα ότι η Πορτογαλία ήταν πιο κοντά στο γκολ. Και, πράγματι! Στο 60′, ο Γκέντες συνεργάζεται άψογα με τον Μπερνάρντο Σίλβα και στέλνει την μπάλα στα δίχτυα του Σίλεσεν.
Ο ίδιος ο σκόρερ κάνει μια χειρονομία σαν να μην πιστεύει ούτε ο ίδιος την επίτευξη του τέρματος, αλλά οι συμπαίχτες του τρέχουν και τον αγκαλιάζουν και όλοι μαζί πανηγυρίζουν έξαλλα το γκολ.
Οι φίλαθλοι συμμετέχουν και ζουν το γκολ ανεμίζοντας τις πορτογαλικές σημαίες (που είχε προνοήσει να αφήσει σε κάθε κάθισμα του γηπέδου η πορτογαλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου), καθώς και με ιαχές χαράς και ευφορίας.
Μετά την επίτευξη του γκολ της Πορτογαλίας κόντρα στην Ολλανδία για το Nations League, τον Ιούλιο του 2019 / Photo by: Προσωπικό αρχείο Αλέξανδρου Μανιάτογλου.
Τα υπόλοιπα λεπτά περνούν βασανιστικά αργά. Οι Ολλανδοί πιέζουν, αλλά στο τέλος το λυτρωτικό σφύριγμα του διαιτητή σημαίνει την λήξη του τελικού.
Μια μέρα πριν την εθνική μας μέρα, κατά την οποία γιορτάζεται ο θάνατος του εθνικού μας ποιητή, Λουις Ντε Καμόες (συγγραφέα του αριστουργηματικού έπους οι «Λουσιάδες»). Μια ημέρα πριν τη γιορτή της Πορτογαλίας και των πορτογαλικών κοινοτήτων απανταχού, η Πορτογαλία κατακτά το Nations League!
Ακόμα ένα τρόπαιο που κατακτά μετά το EURO 2016! Η συγκίνηση και περηφάνια που νιώθω είναι απερίγραπτη!
Επιπλέον, νιώθω ακόμα μεγαλύτερη χαρά μιας και αρχιτέκτονας και αυτής της επιτυχίας είναι ο κύριος Σάντος, με τον όποιο με συνδέουν ισχυροί δεσμοί φιλίας. Ο ίδιος, πριν λίγες μέρες που έλεγε ότι νιώθει μεγάλο κίνητρο να κερδίσει το τουρνουά και πως πιστεύει ότι θα μπορέσει να το περάσει στους παίκτες.
Απ’ ό,τι φαίνεται, έκανε καλή δουλειά! Πραγματικά, είδα μια ομάδα διψασμένη να κερδίσει!
Κριστιάνο Ρονάλντο και Φερνάντο Σάντος με το τρόπαιο του Nations League.
Μετά την απονομή, παίρνω σιγά σιγά το δρόμο του γυρισμού. Στην είσοδο του μετρό, εντύπωση μού προκαλεί το γεγονός ότι σεκιούριτι ελέγχουν έναν έναν όποιον θέλει να μπει, αν έχει έγκυρο εισιτήριο με τη διακριτική παρουσία της αστυνομίας από κοντά.
Ο παραλληλισμός με αντίστοιχες εικόνες από την Ελλάδα, όπου οι τζαμπατζήδες κάνουν πάρτι μετά τον αγώνα, έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό μου…
Αφήνω πίσω μου τέτοιες σκέψεις, μιας και δεν θέλω να μου χαλάσουν την διάθεση.
Σήμερα νιώθω πιο πολύ Πορτογάλος από ποτέ.
Είδα την εθνική ομάδα να κερδίζει ένα κύπελλο, αλλά -παραπάνω από αυτό- είδα σκηνές ποδοσφαιρικού πολιτισμού και αυτό κρατώ.
Με την ελπίδα, κάποτε, να δω τα ίδια και στην Ελλάδα…
Ο Αλέξανδρος Μανιάτογλου είναι κάτοχος πτυχίων προπονητικής ποδοσφαίρου UEFA A, B, C.